Παρασκευή 3 Μαρτίου, ο υποφαινόμενος περιφέρεται για ώρες στο κέντρο της Αθήνας λόγο της 24ωρης απεργίας των ΜΜΜ αδημονώντας για την εμφάνιση των θρυλικών Swans στο Gagarin205 επί της οδού Λιοσίων. Βουτηγμένος στην ίντριγκα για την επιλογή του Ψαραντώνη να ανοίξει τη συναυλία, ολίγον τι αγχωμένος για την ομαλή διεξαγωγή της συναυλίας λόγο της προ ολίγων (τότε) λεπτών sold-out ανακοίνωσης της και διψασμένος για την υπερβατική-τελετουργική φήμη των συναυλιών του Michael Gira και της παρέας του ήμουν πλέον έξω από τις πόρτες του χώρου και προσπαθούσα να προετοιμαστώ για τα επικείμενα.
Με ελάχιστη καθυστέρηση έχουμε τον Ψαραντώνη στη σκηνή μετά της συνοδείας του και εκεί «ο Τίγρης του Ψηλορείτη» περιορίζεται σε αδύναμους βρυχηθμούς, γιατί για κάτι τέτοιο πρόκειται και σίγουρα όχι για τραγούδι στα ελάχιστα κομμάτια που ερμήνευσε ο ίδιος. Τα decibel έπαιζαν πολύ χαμηλά, γεγονός ξεκάθαρα προβληματικό για τη διεξαγωγή του ρεπερτορίου του σε ένα sold-out χώρο. Εδώ θέλω να σχολιάσω για άλλη μια φορά την έλλειψη σεβασμού του ελληνικού κοινού και τα γνωστά σε όλους πηγαδάκια, τα οποία επισκίαζαν τον κρητικό καλλιτέχνη. Μερικοί εκ του κοινού απαίτησαν την ησυχία από τους υπόλοιπους παρευρισκόμενους, αλλά ως γνωστόν αν ο ίδιος ο καλλιτέχνης δεν μπορεί να την θεμελιώσει με την εμφάνιση του σίγουρα δεν θα τα καταφέρουν μερικοί οπαδοί, σωστά? Χωρίς κανένα ίχνος προκατάληψης και έχοντας την καλύτερη διάθεση για να παρακολουθήσω την εμφάνιση του Ψαραντώνη πρέπει να παραδεχθώ πως ήταν κουραστική με την απόδοση του ίδιου να φθίνει διαρκώς κατά τη διάρκεια του set του. Η κατάσταση ήταν κάπως καλύτερη όταν η ορχήστρα του ερμήνευσε μερικά τραγούδια αντί για τον ίδιο. Ατυχής επιλογή και κακό ξεκίνημα κατά τη γνώμη μου.
Ήρθε η ώρα λοιπόν για το κυρίως πιάτο. Swans, η φήμη τους προηγείται, το hype στα ύψη, οι προειδοποιήσεις της 3 Shades of Black για ακραία επίπεδα ήχου και οι μοιραζόμενες ωτοασπίδες στην πόρτα συναινούσαν σε μία ακραία εμπειρία. Η μπάντα ανεβαίνει στη σκηνή συνοδευόμενη από τις επιδοκιμασίες του κόσμου και ξεκινάει δυναμικά. Βασιζόμενοι στην κυκλοθυμία, την επανάληψη και το σώμα του ήχου με τον Gira μαέστρο να ελέγχει την κάθε πτυχή της εξέλιξης τους πάνω στη σκηνή μιλάμε για μια υπνωτιστική εμπειρία ή τουλάχιστον θα μιλούσα για μια αν δεν υπήρχε διαρκώς κάποιος να με σκουντάει και να με βγάζει εκτός κλίματος. Αυτά είναι τα μειονεκτήματα μιας sold-out συναυλίας, αν και θέλω να συγχαρώ τους διοργανωτές για την διασφάλιση της σωστής χωρητικότητας. Έχουμε βρεθεί και σε γεμάτες συναυλίες με χείριστες συνθήκες, ενώ την Παρασκευή κρατήθηκε το επίπεδο όπως έπρεπε. Ο ήχος ήταν εξαιρετικός, αν και ομολογώ πως δεν αναγνώρισα αυτή την υπερβολή στην ένταση του για την οποία χαρακτηρίζονται. Η πορεία του setlist τους αποτυπώθηκε σαν σε μικρογραφία στο πρώτο τους κομμάτι (“The Knot”) με κύριο στοιχείο εντυπωσιασμού τις βίαιες εναλλαγές μεταξύ νοσταλγικών αποδράσεων και τρομακτικού θορύβου, οι οποίες συνέχιζαν διαρκώς σε όλη τη διάρκεια που βρέθηκαν πάνω στη σκηνή κάνοντας τα πέντε μεγάλης διάρκειας κομμάτια που επέλεξαν να αποδώσουν να μοιάζουν με ένα μεγάλο τζαμάρισμα. Πιστεύω πως μπορούσαν να φροντίσουν για μεγαλύτερη ποικιλία και η δισκογραφία τους το αποδεικνύει. Σημεία ιδιαίτερου εντυπωσιασμού αποτέλεσαν οι στιγμές που τα κομμάτια έπεφταν πάνω στις πλάτες του εξαιρετικού rhythm section με το μπάσο ραχοκοκαλιά της μπάντας να κατακλύζει τον χώρο και τον drummer να επιδίδεται σε παίξιμο σεμιναρίου, φανερά επηρεασμένος από kraut και King Crimson παιξίματα, ήξερε πότε να είναι λιτός και πότε να κάνει τη διαφορά στις λεπτομέρειες. Oι κιθάρες και το lap steel guitar αγκάλιαζαν το χώρο και η ατμόσφαιρα έσπαγε από τα παρανοϊκά γεμίσματα στα πλήκτρα του Paul Wallfisch, ενώ οι καταστροφή προμηνυόταν από τους ψαλμούς του Michael Gira.
Με λίγα λόγια θέλω να πω πως σαν μεγάλος φαν των Swans, το live της Παρασκευής δεν ήταν αυτό που περίμενα. Δεν ένιωσα αυτή την υπέρβαση που τους χαρακτηρίζει σε σχέση με άλλες δυνατές live μπάντες. Μπορεί να ήταν ο πολύς κόσμος, μπορεί να μην ήταν η μέρα τους, μπορεί να μην ήταν η δική μου… Πάντως σίγουρα αυτή είναι η γνώμη μου και προφανώς επιδέχεται αμφισβήτηση.
Setlist
The Knot
Screen Shot
Cloud of Unknowing
The Man Who Refused to Be Unhappy
The Glowing Man
