English
Last Updated on 17:05 by Lilliana Tseka
Report by Elia Tsara
H βραδιά προϊδέαζε όσα θα ακολουθούσαν, μιας και από την αρχή φαινόταν αναποφάσιστη και χρειαζόταν κάτι πολύ σίγουρο για να ολοκληρωθεί. Βράδυ Πέμπτης, θα βρέξει δε θα βρέξει, Μοναστηράκι, να αναμένεις να δεις κάτι που και να το ξέρεις σίγουρα δε θα το μάθεις, άντε λίγο να το καταλάβεις.
Φθάνοντας στο Six Dogs, διαπίστωσα πως από την πρώτη κιόλας στιγμή οι χώροι του ήταν σχεδόν γεμάτοι. Το live ξεκίνησε στην ώρα του με τους Jacks Full. Η μπάντα είναι ανερχόμενη και κουβαλάει ένα νεανικό ενθουσιασμό που δεν έμενε κρυφός, μιας και στο ενδιάμεσο των κομματιών μοιράζονταν τις σκέψεις τους για την όλη ιδιοσυγκρασία του γκρουπ, κάτι που μου φάνηκε αρκετά αγνό θα έλεγα. Το πρώτο κομμάτι Justice Gone Astray, ήταν to the point. Σίγουρο, δυνατό, δίνοντας πλήρη εικόνα για τη μουσική της μπάντας. Στη συνέχεια, με το Ghost φάνηκε η διάθεσή τους να πειραματιστούν σε λίγο πιο progressive μονοπάτια. Εκεί απομακρύνθηκαν από τις πιο hard rock- punk νόρμες, αν μπορεί να χαρακτηρισθεί η μουσική τους έτσι, (είπαμε από πριν η νύχτα ήταν αναποφάσιστη)-. Άλλο κομμάτι που έκλεψε τις εντυπώσεις ήταν το Circus, το οποίο φάνηκε να το πιστεύουν πολύ και οι ίδιοι.
Το νεανικό πνεύμα της μπάντας υποδηλώθηκε και από το γεγονός ότι έκλεισαν με το γνωστό Crazy Bitch, (Buckcherry cover) και στο ενδιάμεσο ακούστηκε και το Come Together (Beatles cover). Άλλη διασκευή που προηγήθηκε ήταν το Slither από Velvet Revolver. Η αλήθεια είναι ότι στα δικά τους κομμάτια φάνηκαν πλήρως οι δυνατότητές τους. Από τα συν των Jacks Full ήταν τα φωνητικά, (παιδιά, μην κάνετε τσιγκουνιές στις δεύτερες), γιατί όπως και να το κάνουμε ειδικά στα πιο ψιλά σημεία αποδίδονταν με ακρίβεια και αντί να ακολουθούν τους υπόλοιπους μουσικούς, έδιναν και αυτά μια γερή βάση στις εκτελέσεις.
Η βραδιά συνεχίστηκε με τους Cemetery Dance, το όνομά τους αντιπροσωπευτικό θα έλεγα, μιας και τους αφορούν πολύ κλασικά heavy metal στοιχεία, ενώ τραγούδια τους όπως το Outspoken θέλουν να σε κάνουν να κουνηθείς. Αυτός είναι και ο λόγος που λίγο η μπάντα με μπέρδεψε, ήταν και το γεγονός της στιλιστικής τους εμφάνισης, με κάτι που βέβαια συνήθως δεν ασχολούμαι. Από τη μια υπήρχαν τα πολύ κλασικά metal πατήματα, από την άλλη ένα άγγιγμα προς το punk και όλα αυτά να περικλείονται από γρήγορη «χορευτική μουσική» και πολύ δυνατούς παίκτες. Νομίζω και οι ίδιοι ζεσταίνονταν όσο περνούσε η βραδιά, ιδίως στα φωνητικά, φτάνοντας στο τελευταίο τους κομμάτι, (Marching Dead) που νομίζω ότι θα πρέπει να είναι ο σαφής προσανατολισμός της μπάντας. Τώρα για ποιον λόγο να πρέπει να υπάρχει τέτοια σαφήνεια, μάλλον γιατί ένιωσα πως το κοινό ήθελε να χτυπηθεί λόγω της δυναμικής τους, (ακόμα και αν ήδη ήμασταν σαν σαρδέλες), μπερδευόταν όμως και αυτό. Στα bonus τα γρήγορα solos, οι τεχνικές δυνατότητες των μουσικών, και ένα rhythm section που στεκόταν στο ύψος του.
Μιας και ανέφερα το ακροατήριο, μέχρι τώρα παρέμενε αρκετά σκεπτικό, παρακολουθώντας βέβαια με αρκετή προσοχή. – βοηθούσε βέβαια και η διαρρύθμιση του χώρου-. Μετά από ένα μεγάλο διάλειμμα- δεν παραπονιέμαι γιατί είναι σαν να σου δίνουν γάιδαρο και να τον κοιτάς στα δόντια- ανέβηκαν οι Warrior Soul, και εκεί ναι, το κοινό φάνηκε να ανασαίνει περισσότερο. Και πάλι με πιο σκεπτόμενες κινήσεις σε σχέση με την αιφνιδιαστική μουσική των Warrior Soul, άρχισαν να εκφράζονται λίγο περισσότερο. Από το δεύτερο κιόλας κομμάτι είχαμε τα πρώτα stage diving και τις μπίρες να ανεβαίνουν ως πρόποση- απάντηση στα θεατρικά χέρια του Kory Clarke. Το κοινό καθ’ όλη τη διάρκεια αισθανόταν και ανταποκρινόταν στους στίχους ενώ παράλληλα το χιούμορ του Clarke δημιουργούσε θαυμασμό και σύγχυση.
Μουσικά, ήταν πολύ ωραίο που κατάφερναν να σε κάνουν να αισθανθείς στο στήθος σου το ταμπούρο και την μπότα, ενώ τα breaks ή βρίσκονταν στον αέρα, ή ανεξήγητα σε πήγαιναν κάπου στο θεό. Όσα κομμάτια παίχτηκαν από τον τρίτο τους δίσκο- προσωπικό γούστο- σε μετέφεραν σε άλλες πόλεις, άλλα μέρη και άλλη νοοτροπία, νομίζω για τέτοιες στιγμές αξίζει να παρακολουθείς live μουσική. Το setlist τους ήταν αξεπέραστο, νομίζω δεν έγινε κοιλιά πουθενά και μας κράτησαν αναμμένους μέχρι το τέλος. Το κοινό ανελέητο, πριν κιόλας το τέταρτο κομμάτι ζητούσε παραγγελίες. Υπήρχαν και περίπου δύο πιο αυτοσχεδιαστικές στιγμές με καθόλου βαρύγδουπα solos, που αναδείκνυαν το rhythm section -τι ήχος αυτό το μπάσο παρεμπιπτόντως, τι ωραίο που το αφήνουν να φανεί- που αποδείκνυαν πως οι Warrior Soul και απλό rock να έπαιζαν, θα μετρούσαν.
Όσο για τον Kory Clarke, αν και κουρασμένος όπως μας είπε πως ήταν- κάτι που δε μας ένοιαζε!- δεν το άφησε να φανεί. Εντάξει, η φωνή του σε μεταφέρει κάπου αλλού, και αν είσαι και λίγο πιο ρομαντικός μένει να παρατηρήσεις τη θεατρικότητα που κρύβεται στα πιο χαμηλά φωνητικά του. Νομίζω ότι είναι από τους ερμηνευτές που καταφέρνουν να δείξουν πως τραγουδάνε για να μεταφέρουν στίχους, όπως και από εκείνους που ακόμα και αν ξέρουν πως χαίρουν εκτίμησης από τους διπλανούς τους, δεν προδίδουν την ιδιοσυγκρασία τους, η οποία σαφώς είναι ανατρεπτική.
Η εμφάνισή τους λοιπόν τα είχε όλα. Προπόσεις με ούζο, ρούμι από το συγκρότημα, μπίρες να ανασηκώνονται ψηλά από τους θεατές, πολιτικά σχόλια, φιλοφρονήσεις αλλά και αστεϊσμούς έως βρισίδια από τον Clarke προς το κοινό – το οποίο ναι μεν γούσταρε, από την άλλη σκεφτόταν «τι μας λέει τώρα ο τύπος» .
Κλείνοντας, τα συμπεράσματα της βραδιάς είναι πως όταν η εκκεντρικότητα είναι αληθινή, βρίσκει ανοχή, αλλά όταν συνοδεύεται με το ταλέντο φέρει κάτι πολύ παραπάνω, είτε το αποδέχεσαι είτε όχι. Για το κοινό τώρα, φαίνεται πως στην αρχή διψάει, μετά περιμένει, μετά ακούει και μετά γουστάρει, κάτι το οποίο έδωσε και μια ποιότητα εκείνη τη βραδιά. Τέλος, μαντεύω πως ήπιαμε δεν ήπιαμε ούζο, κάτι μας έκανε αυτός ο τύπος και όλοι ξυπνήσαμε την επόμενη με πονοκέφαλο, αν έχουμε ξυπνήσει ακόμη.
