Είδος: Murder Metal /Thrash/Death Metal/Grindcore
Χώρα: Η.Π.Α.
Εταιρεία: Nuclear Blast
Κυκλοφορία: Νοέμβριος 2020
Λένε πως εάν ενθουσιάζεσαι, διαβάζεις ή παρακολουθείς ταινίες ή ακόμα καλύτερα ντοκιμαντέρ σχετικά με κατά συρροή / μαζικούς δολοφόνους (αλλά και γενικότερα ιστορίες αληθινών εγκλημάτων), έχεις την τάση να καταλαβαίνεις καλύτερα και πιο έντονα τους ανθρώπους και τα συναισθήματά τους. Πολλές φορές απομακρύνει το αίσθημα άγχους, δυναμώνει την ενσυναίσθηση και δημιουργεί πληθώρα αντικρουόμενων συναισθημάτων, που μπορεί να τρομάζουν κάποιον που δεν έχει αυτή τη λόξα με τις δολοφονίες, παρόλα αυτά μελέτες δείχνουν ότι είναι εξαιρετική διαδικασία/άσκηση για τον ανθρώπινο νου. Συμβαίνει για παράδειγμα να αισθανόμαστε λύπη για το θύμα, αλλά κατανόηση της πράξης του δράστη, δίνοντας μας μια γλυκόπικρη γεύση στο τέλος της βραδιάς. Το ίδιο πράγμα συμβαίνει και με τον καινούριο δίσκο των Macabre που φέρει τον τίτλο “Carnival of Killers”. Μπορεί από τη μία πλευρά να τον βρίσκω απόλυτα ανατριχιαστικό γιατί συνδυάζει δολοφονίες με την λογική του τσίρκου (το οποίο τσίρκο είναι απ’ τους χειρότερους εφιάλτες μου), από την άλλη όμως με την περίεργη πολυπλοκότητά του ακούγεται ευχάριστα και μπορώ να πω διασκεδαστικά.
Δέκα χρόνια σχεδόν μετά την τελευταία τους κυκλοφορία, οι Macabre φυσικά και δεν παρέκκλιναν από το δολοφονικό μονοπάτι τους, παρουσιάζοντάς μας μια ακόμα ανθολογία τραγουδιών που σε κάνουν να ανατριχιάζεις (γεγονός που εντείνεται από την φοβερή ικανότητα των Macabre να μένουν πιστοί στα χαρακτηριστικά και τη δράση κάθε serial killer – δεν αλλάζουν δηλαδή το αφήγημα για να ‘κολλήσει’ καλύτερα στην σύνθεσή τους). Το ίδιο συμβαίνει και στο μουσικό κομμάτι του δίσκου, διατηρώντας το δικό τους, απόλυτα μοναδικό, στυλ, το murder metal, γράφοντας συνθέσεις που μπλέκουν τα Thrash, Death και Grind στοιχεία, με φολκλορικά ξεσπάσματα ή παιδικά τραγουδάκια, κάνοντας το τελικό αποτέλεσμα εντελώς ανατρεπτικό. Σίγουρα δεν προβλέπεται να ακουστεί από ανθρώπους που ψάχνουν συνθετική μαεστρία και εφευρετικό παίξιμο. Δεν είναι ο δίσκος που φέρει καινοτόμες ιδέες ή ρηξικέλευθες πενιές. Είναι όμως παράλληλα μια κυκλοφορία που θα αγκαλιαστεί από τους οπαδούς του συγκροτήματος και θα αγαπηθεί όπως οι προκάτοχοί του. Στα πολύ θετικά και, ομολογώ, αναπάντεχα σημεία του “Carnival of Killers” εντάσσω το γεγονός ότι ακούω μια μεγάλη εξέλιξη στα φωνητικά. Ο Corporate Death κάνει μια φοβερή διαχείριση των φωνητικών του ικανοτήτων, τραγουδώντας άλλοτε φρικαρισμένα με κραυγές ή με βαλτώδη gore διάθεση, ενώ σε άλλες στιγμές γίνεται ο πιο γλυκούλης πατέρας που τραγουδά ήρεμα και σιγανά στο παιδί του για να το πάρει ο ύπνος το βράδυ. Μιλάμε για εξαιρετική θεατρικότητα. Φυσικά, οι υπόλοιποι δεν πάνε πίσω. Ο Dennis The Menace στα τύμπανα δίνει πόνο μεγατόνων, ενώ ο Nefarious με το μπάσο του έχει σταθερή και πομπώδη παρουσία.
Το εξώφυλλο, για ακόμα μια φορά θεωρώ ότι αδικείται που δεν πήρε υποψηφιότητα για Λούβρο. Θα έλεγε κανείς ότι λειτουργεί σαν το παιχνίδι του “Where’s Waldo”, απλά αντί για Waldo ψάχνουμε τις ταυτότητες των δολοφόνων που εικονίζονται. Ανάμεσά τους ξεχωρίζουμε τον Ted Bundy με το χέρι του σε γύψο, τον ΗΗ Holmes, τους Bittaker & Norris, την Ιταλίδα Leonarda Cianciulli στο βάθος να πουλά σαπούνια (που σαπούνια έκανε τα θύματά της), τον John Wayne Gace ως Pogo ή Patches The Clown στο κέντρο χαμηλά, μεταξύ άλλων. Ωραίο (ελεύθερος προς μετάφραση ο επιθετικός προσδιορισμός) είναι και το “παιχνίδι” «Βρες τον Δολοφόνο» στους στίχους. Για παράδειγμα, το “Warte Warte”, που είναι το μοναδικό εξ ολοκλήρου τραγουδισμένο στα γερμανικά κομμάτι, είναι αναφορά στον Fritz Haarmann, αλλιώς γνωστό ως «Ο Χασάπης του Ανόβερο», το “Stinky” αναφέρεται στον Pogo The Clown, το “Your Window Is Open” στον Richard Ramirez, ενώ το “Now It’s Time To Play” στον διαχρονικά αγαπημένο Jeffrey Dahmer.
Επειδή όμως αν συνεχίσω δεν ξέρω πόσοι ακόμα θα μου μιλάνε όσοι με πετυχαίνουν στο δρόμο, θα κλείσω λέγοντας πως το “Carnival of Killers” είναι διασκέδαση για όλη την οικογένεια και δεν πρέπει να λείπει από κανένα σπίτι!
