Είδος: Doom Metal
Χώρα: Η.Π.Α.
Εταιρία: 20 Buck Spin
Έτος: 2019
Οι Magic Circle είναι ένα συγκρότημα από την Δυτική ακτή των ΗΠΑ και συνίστανται από τον Brendan Radigan στα φωνητικά (Pagan Altar, Stone Dagger, Battle Ruins και πολλά άλλα), Chris Corry (Stone Dagger, Devil’s Dare, Lifeless Dark και πολλά άλλα) και τον Dan Ducas (κιθάρα), τον Justin DeTore (Stone Dagger, Sumerlands, Devil’s Dare και πολλά άλλα) επίσης στην κιθάρα και τον Q στα ντραμς (Doomriders). Στα δέκα χρόνια που υπάρχουν έχουν κυκλοφορήσει μόνο ποιοτικά πράγματα, ένα εκπληκτικό ντεμπούτο με τον ίδιο τιτλο το 2012 και μια τεράστια δεξαμενή με ριφ που ονομάζεται “Journey Blind” το 2016. Το ντεμπούτο ήταν πιο βαρύ και ντουμ και το δεύτερο έκθεση απλής και αποτελεσματικής κιθαριστικής δουλειάς βασισμένης στη δύναμη του ριφ, ενώ το τρίτο τους δεν λοξοδρομεί, απλά πάει ένα βήμα μπροστά τον ήχο τους.
To “Departed Souls” ακούγεται αβίαστα βίντατζ και σύγχρονο ταυτόχρονα για όλους τους σωστούς λόγους. Η παραγωγή σφύζει από ζωή, ο ήχος της κιθάρας είναι ζουμερός και βαρύς και τα φωνητικά βγάζουν έναν κομψό λυρισμό, ενώ είναι παντοδύναμα στην επιτέλεσή τους χρησιμοποιώντας επίσης διάφορα εφέ εδώ κι εκεί με έξυπνο τρόπο. Μπάσο και ντραμς παράγουν ένα φυσικό γκρουβ που διατρέχει ολόκληρο το άλμπουμ χωρίς να παρασέρνονται σε υπερβολές και βοηθάνε στη διατήρηση μιας υγιούς ισορροπίας ανάμεσα στα όργανα και τις φωνητικές γραμμές που λάμπουν εξίσου. Από το εναρκτήριο ομότιτλο, μια ροκενρολιά σαν τους παλιούς Pentagram μέχρι το καθηλωτικό και εξαγνιστικό “Hypnotized”, ιδανικό για κλείσιμο, ο δίσκος κινείται σαν πλημμυρίδα και άμπωτη με ένα πιασάρικο προτομέταλ στυλ βουτηγμένο στους Black Sabbath και ειδικά στα “Masters Of Reality” και “Vol. 4”. Όχι επειδή η χροιά της φωνής είναι ίδια όπως στους Sheavy ή επειδή υιοθέτησαν το ίματζ της δεκαετίας του ’70 όπως οι Orchid, απλά για να αναφέρω μερικά συγκροτήματα που θα μπορούσαν να θεωρηθούν αντίστοιχα. Οι Magic Circle είναι πέντε τυπάδες που μοιάζουν με τους εαυτούς τους και παίζουν αγνό χέβι μέταλ που ροκάρει όπως εξαπολύθηκε στον κόσμο γύρω στα ’70 – ’73 με μερικές πινελιές από την εποχή του Dio στους Sabbath θα πρόσθετα. Δεν μιλάμε για μόδα αναβίωσης του παραδοσιακού μέταλ, ούτε για ντουμ φανφάρες, απλά κομμάτια με οδηγό τα ριφ, αλάνθαστη εγγενή αίσθηση του ρυθμού και εκπληκτική φωνητική ερμηνεία.
Ο δίσκος περιέχει έξι κομμάτια που διαρκούν 5 και περισσότερα λεπτά και δύο πιο απόκοσμες συνθέσεις που βοηθάνε στη δημιουργία ατμόσφαιρας και κάνουν το δίσκο μια ολοκληρωμένη και πολύχρωμη παλέτα συναισθημάτων: Το : “A Day Will Dawn Without Nightmares” που κλείνει την πρώτη πλευρά και το “Bird City Blues”, το οποίο είναι μια απαραίτητη ανάσα μετά το “NIghtland”, σίγουρα το πιο έντονο κομμάτι του δίσκου με αυτά τα μαγικά πολλαπλά φωνητικά στη μέση που ακολουθούνται από καταιγιστικές κιθάρες και το “Gone Again” που σέρνεται με μεγαλοπρέπεια ντυμένο με όμορφα πλήκτρα. Το νεκροταφείο στο εξώφυλλο επιτείνει την γενικότερη σκοτεινιασμένη ατμόσφαιρα των στίχων που φαίνεται να είναι κραυγή προς κάποιου είδους συλλογικής απολύτρωσης γι’ αυτόν τον αβοήθητο κόσμο.
Οι Magic Circle το ξανακάνε και μας παραδώσανε ακόμα ένα χέβι μέταλ αριστούργημα πρώιμης κοπής, βαθιά ριζωμένο στις διδαχές του Iommi που καταφέρνει και παραμένει κρίσιμα σύγχρονο το έτος 2019. Το “Departed Souls” έπιασε την ουσία του χέβι μέταλ με χάρη και αποτελεσματικότητα και το περιεχόμενό του είναι απλά εμπνευσμένο και με καλό γούστο. Ήδη από τα καλύτερα της χρονιάς για μένα και το μόνο που θα μπορούσε να το κοντράρει σε αυτό το πεδίο είναι μια κυκλοφορία των Stone Dagger, που έτσι κι αλλιώς είναι κατά τα 3/5 το ίδιο συγκρότημα.
5/6
