Metallica Live @ Johan Cruyff Arena (Amsterdam), 27 & 29.04.2023
Η μεγαλύτερη μπάντα σε όλα τα επίπεδα ανακοίνωσε διετή περιοδεία με επιλεγμένες 22 πόλεις με διπλές εμφανίσεις και τελείως διαφορετικό setlist. Δηλαδή, οι Metallica μετά την κυκλοφορία του ενδέκατου άλμπουμ τους “72 Seasons” θα επισκεφθούν Ευρώπη και Βόρειο Αμερική στην M72 World Tour – No Repeat Weekend!!! Δεν μπορούσαμε να λείπουμε από αυτό το γεγονός. Σπάσαμε τους άδειους κουμπαράδες μας και κάναμε το καθήκον μας.
Πέμπτη 27 Απριλίου ώρα 05:00 καταφθάνουμε στο αεροδρόμιο Μακεδονία για να μεταβούμε Αθήνα (στην πτήση είχε τουλάχιστον 15 άτομα που ταξίδευαν για τον ίδιο ιερό σκοπό) και από εκεί ανταπόκριση για την ευρωπαϊκή παιδική χαρά των ενηλίκων, το Άμστερνταμ. Κατά τις 12 το μεσημέρι έχουμε εγκατασταθεί στο ξενοδοχείο, το οποίο βρισκόταν σε μικρή απόσταση από το venue της συναυλίας (Johan Cruyff Arena). Στο κέντρο της πόλης (και όχι μόνο) επικρατούσε πανικός καθώς είχε γενέθλια ο βασιλιάς (sic) της Ολλανδίας. Η διοργανώτρια εταιρεία (προς μεγάλη της τιμή) μας είχε ειδοποιήσει/πληροφορήσει μέρες πριν με email ώστε ο καθένας και η καθεμία να κάνει τα κουμάντα του αναφορικά με τις δημόσιες συγκοινωνίες για το πώς και το πότε να βρεθεί στο γήπεδο του Αίαντα, καθώς επίσης και με το χρονοδιάγραμμα των συγκροτημάτων και τις ώρες εμφάνισής τους, το οποίο τηρήθηκε σχεδόν μέχρι κεραίας.
Φθάνουμε περπατώντας στο γήπεδο και ιχνηλατούμε τον περιβάλλοντα χώρο. Συναντάμε άπειρο κόσμο περιμετρικά σε καντίνες, παγκάκια, σκαλιά, σε μπαρ, όλοι όμως έχοντας την άπλα τους στο άραγμά τους. Λαϊκό προσκύνημα παρατηρήθηκε στο merchandise εκτός γηπέδου. Να σημειωθεί ότι υπήρχαν stands και εντός γηπέδου, τα οποία ήταν πιο προσβάσιμα. Μετά τον έλεγχο των εισιτηρίων, τα οποία ήταν αποκλειστικά στο κινητό τηλέφωνο μέσα από ειδική πλατφόρμα/εφαρμογή και όχι εκτυπώσιμα και ένα χαλαρό ψαχτήρι, ήμασταν μέσα στο πεντάλεπτο. Φαγητά, μπύρες, νερά και τουαλέτες άμεσα προσβάσιμα στον «προθάλαμο» της αρένας αλλά και εσωτερικά τουλάχιστον για μπύρες. Οι Αμερικάνοι Mammoth WVH μόλις είχαν ξεκινήσει να ξεδιπλώνουν τα πολύ όμορφα τραγούδια τους από τα 2 άλμπουμ τους και ο κόσμος φάνηκε να περνάει όμορφα μαζί τους. Οι «σύγχρονοι» ροκάδες (και όχι μόνο) πιστεύω πως θα ανταμειφθούν στο μέλλον από την συγκεκριμένη μπάντα. Μικρό διάλλειμα και οι βρετανοί Architects εμφανίζονται στην χαώδη σκήνη των headliners και σκηνικά ήταν καλύτεροι από το πρώτο act της βραδιάς καθώς ο frontman μόνο τραγουδούσε και μπορούσε να κινείται πιο άνετα και να αλληλοεπιδρά κάπως με τον κόσμο. Μουσικά το metalcore τους με άφησε αδιάφορο. Δύο πράγματα να σημειωθούν ότι η μπάντα υφίσταται είκοσι χρόνια(!!!) και ο ένας κιθαρίστας φορούσε μπλούζα Death. Μουσικό διάλλειμα κάνα σαραντάλπετο και ελάχιστος αλλά συγκεκριμένος κόσμος πηγαινοέρχονταν επάνω στη σκηνή για τις τελευταίες λεπτομέρειες. It’s a long way to the top στα ηχεία και οι κόρες διαστέλλονται… The good, the bad and the ugly στα videowall και The Ecstasy of Gold στα ηχεία…και ο εγκέφαλος στέλνει αβέρτα ενδορφίνες!!! Το όνειρο ξεκινάει… Οι Metallica εμφανίζονται σταδιακά ένας – ένας στη σκηνή. Πρώτο τραγούδι Orion!!! Το ξαναγράφω άλλη μία φορά για να το καταλάβουμε όλοι…Orion εναρκτήριο τραγούδι. Συνέχεια με ισπανικό εμφύλιο και For Whom the Bell Tolls, καπάκι Holier Than Thou και τα μυαλά μας ήδη «πονάνε». Αφιέρωση στον εορτάζοντα μονάρχη με King Nothing και μετά το φρέσκο Lux Aeterna και πρώτη ζωντανή εκτέλεση του Screaming Suicide. Ο κόσμος καραγουστάρει με το καινούργιο υλικό το οποίο κουμπώνει τέλεια στην εμφάνιση της μπάντας. Στη συνέχεια εμφανίζεται το stand μικροφώνου με κουμπωμένη την κλασσική κιθάρα του Αρχηγού. Fade to Black και η καρδιακή ανακοπή μας γυροφέρνει. Sleepwalk My Life Away (επίσης πρώτη live εκτέλεση) με αύρα σύγχρονων και σίγουρων πλέον Metallica για την μουσική τους κατεύθυνσή. Κομματάρα. Οι ρυθμοί πέφτουν με Nothing Else Matters αλλά το συναίσθημα κορυφώνεται σε ουράνια επίπεδα. Sad But True και οι Κάτω Χώρες πιστέψτε με μετακινήθηκαν ακόμα πιο κάτω!!! Το The Day that Never Comes ήταν το μόνο που εκπροσώπησε το Death Magnetic και μας έκατσε τέλεια καθώς έχει όλα τα στοιχεία που αγαπάμε σε αυτή την μπάντα. Μουχαμπέτι με τον Αρχηγό περί παλιών τραγουδιών και πάρε να έχεις Ride the Lightning και Battery με τίμιο για τα δεδομένα των Ολλανδών mosh pit. Give me fuel, give me fire, give me that which I desire και οι φλόγες ζεσταίνουν τα εκστασιασμένα μας μυαλά. Seek & Destroy με τον κόσμο να βγάζει τα λαρύγγια του και μας χαιρετάνε με Master of Puppets. 60000 κόσμου όλοι καβλωμένοι και με μόνιμο χαμόγελο στα πρόσωπα όλων!!!
Παρασκευή ρεπό και χαλάρωση.
Σάββατο 29 Απριλίου χάσαμε δυστυχώς το πρώτο support act Ice Nine Kills για λόγους ανωτέρας βίας και μπήκαμε στο venue στη μέση του set της γνωστής μούσας Floor Jansen, η οποία τα πήγε πανέμορφα (και σε προχωρημένη εγκυμοσύνη!) στο ρόλο της να καλύψει τελευταία στιγμή την ακύρωση των Five Finger Death Punch, τους οποίους ωστόσο θα προτιμούσαμε να είχαμε δει. Στην εκτέλεση του κλασσικού The Phantom of the Opera έσκασε μύτη στη σκηνή ένας τυπάς με φράγκο, ο οποίος μάθαμε μετά ότι είναι ο Άγγλος ηθοποιός-τραγουδιστής Henk Poort. Καλή φάση αλλά εμείς ήρθαμε για άλλα πράγματα, συγνώμη. Déjà vu με ACDC και Ennio Morricone και να σου και ο Lovecraft (σημαντική πηγή έμπνευσης για την μπάντα, α ρε Cliff αλάνι!!!). Εισαγωγή με The Call of Ktulu και καπάκι Creeping Death. Σοκ και δέος μάγκες. Πάρτε και ένα Lepper Messiah να έχετε να μας θυμάστε…Now you follow!!! Στη συνέχεια το μόνο τραγούδι που ο κοντός χρησιμοποιεί ride cymbal…Until It Sleeps!!! Διπλό live ντεμπούτο με 72 Seasons και If Darkness Had a Son και η μπάντα δείχνει να εμπιστεύεται αλλά και να γουστάρει τα καινούργια τραγούδια και καλά κάνει προφανώς. Welcome Home (Sanitarium) στη συνέχεια και έχουμε τρελαθεί τελείως. Ξανά καινούργιο κομμάτι και You must Burn (haters ακούτε ρε κουφάλες;). Και πάμε τώρα στα κλασσικά έπη The Unforgiven, Wherever I May Roam, Harvester of Sorrow, Moth Into Flame (ναι είναι πλέον κλασσικό, ξύδι), Fight Fire with Fire. Συνέχεια με Whiskey in the Jar (η μόνη διασκευή που παίξανε) και Fatality με One και Enter Sandman. Αυτά αλάνια αγόρια και κορίτσια. Απίστευτη συναυλιακή εμπειρία που πρέπει να την ζήσει ο καθένας που σέβεται τον εαυτό του και αγαπάει αυτή την μπάντα αλλά και αυτή την μουσική. Οι Metallica δείχνουν έμπρακτα πλέον την ωριμότητα και τη σοβαρότητα τους σε αυτή την «τρίτη» παρατεταμένη φάση της μπάντας αλλά και της τέταρτης δεκαετίας που διανύουν πλέον σαν συγκρότημα. Το δαιμόνιο μυαλό του κοντού Δανού ντράμερ και οι ιδέες του έπρεπε να διδάσκονται σε σχολές μάρκετινγκ και επιχειρήσεων εδώ και πολλά χρόνια και ο νοών νοείτω!!!
Τέλος, να προσθέσω μερικές λεπτομέρειες σχετικά με την συναυλιακή εμπειρία μας σε ξένο έδαφος. Το τριήμερο υπήρχαν πολλά event στο Άμστερνταμ πέρα από τις συναυλίες των Metallica, όπως διάφορες άλλες «μικρές» συναυλίες, ο τρελός φωτογράφος Ross Halfin, προτάσεις για δισκοπωλεία, merchandise σε κατάστημα στην καρδιά του Amsterdam (το οποίο είχε άπειρη ουρά όσες φορές πήγαμε αλλά τα καταφέραμε). Στον χώρο της συναυλίας μπήκαμε και βγήκαμε αέρας, δίχως καθυστερήσεις και παραλειπόμενα. Άπειρες τουαλέτες, αποθηκευτικοί χώροι για τα πράγματα, άνθρωποι να σε κατευθύνουν και να σε ενημερώνουν για ό,τι ήθελες και πολλά άλλα που φαντάζουν εξωπραγματικά για την χώρα μας και την διοργάνωση των μεγάλων συναυλιών. Τέτοια τάξη και τέτοια αλφαδιά δεν νομίζω να αποκτήσουμε στην Ψωροκώσταινα που ζούμε, εύχομαι να διαψευστώ στο μέλλον αλλά κομμάτι δύσκολο.
Χιλιόμετρα θα κάνουμε και πάλι…
Full Speed or Nothing!!!
Κείμενο: Μαστορογιάννης Ηλίας
Φωτογραφίες: Οθμάνι Πωλίνα