3 Μαρτίου, 1986. Οι Metallica κυκλοφορούν το 3ο τους άλμπουμ, «Master of Puppets», ένα άλμπουμ που επρόκειτο να θέσει τις βάσεις για αυτό που θα ακολουθούσε 2,5 χρόνια μετά, με την κυκλοφορία του «…And Justice for All» και την περιοδεία του. Έθεσε τις βάσεις για την είσοδό τους στα «μεγάλα σαλόνια», κάτι που ειδικά το 1986, στα 23 τους, ούτε καν φανταζόντουσαν ότι θα μπορούσε να γίνει.
Ηχογραφημένο στα Sweet Silence studios στην Κοπεγχάγη, υπό την εποπτεία του παραγωγού Flemming Rasmussen για άλλη μια φορά, σκαρφάλωσε στο νούμερο 29 του Billboard 200. Το εξώφυλλο, «δημιουργήθηκε» από τους Metallica, μαζί με τον Peter Mensch και σχεδιάστηκε από τον Don Brautigam. Ένα εξώφυλλο μαζί με τους στίχους του δίσκου, έλαβε σχεδόν διθυραμβικές κριτικές από τον κόσμο και τον τύπο, κυρίως για το αντιπολεμικό στοιχείο, που κυριαρχούσε στο άλμπουμ αυτό. Το «Master of Puppets», θεωρείται από πολλούς, συμπεριλαμβανομένου και εμού του ιδίου, το καλύτερο metal άλμπουμ που βγήκε ποτέ και δεν είναι τυχαίο ότι είναι ο μοναδικός metal δίσκος, που επιλέχθηκε από την Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου, για διατήρηση στο Εθνικό Μητρώο, ως πολιτιστικά, ιστορικά και αισθητικά σημαντικός.
Το «Master of Puppets», είναι ο πρώτος δίσκος, που δεν υπήρχε σαν συνθέτης ο Dave Mustaine (Megadeth). Παρόλο που ο ίδιος έχει πει ότι συμμετείχε στην σύνθεση του «Leper Messiah», η μπάντα το διέψευσε, λέγοντας ότι δεν ισχύει, αλλά σε κάποια σημεία, υπάρχουν riffs βασισμένα σε ιδέες του. Όταν ήρθε η ώρα για την επιλογή του στούντιο για την ηχογράφηση και αφού δεν έμειναν ικανοποιημένοι από τον ήχο σε στούντιο της Αμερικής, αποφάσισαν να ηχογραφήσουν στην Κοπεγχάγη, όπως είπαμε και πιο πάνω, στα Sweet Silence studios. Ο Lars ήταν σε συζητήσεις με τον Geddy Lee (Rush) για να κάνει την παραγωγή του νέου δίσκου, κάτι που δεν έγινε τελικά, καθώς δεν κατάφεραν ποτέ να βρουν κοινό πρόγραμμα. Για τον δίσκο αυτό, ο Lars έκανε μαθήματα τυμπάνων και ο Kirk έκανε μαθήματα με τον Joe Satriani, ώστε να μάθει πως να ηχογραφεί πιο σωστά και μεθοδευμένα. Τελικά, κατέληξαν στον Flemming Rasmussen, ο οποίος έκανε και την παραγωγή του «Ride the Lightning» 2 χρόνια πριν, και σύμφωνα με δηλώσεις του, η μπάντα ήταν απίστευτα δουλεμένη και τα demos που του έδωσαν ήταν σχεδόν σε τελική μορφή, έτσι ώστε χρειάστηκε να γίνουν ελάχιστες ή και καθόλου διορθώσεις/αλλαγές στην ηχογράφηση. Όλα τα κομμάτια, εκτός του «Orion» και του «The Thing That Should Not Be», ολοκληρώθηκαν πριν το ταξίδι τους στην Κοπεγχάγη. Τελικά το άλμπουμ, δεν ολοκληρώθηκε ποτέ από τον Rasmussen, και η τελική μίξη, έγινε από τον Michael Wagener, ο οποίος είχε δουλέψει με ονόματα όπως οι Skid Row, Mötley Crüe, W.A.S.P., Dokken, Overkill, Accept και πολλές ακόμα μπάντες, όλες μεγάλες και γνωστές. Να αναφέρουμε εδώ, ότι η μπάντα τότε, είχε ήδη την φήμη ότι ήταν αλκοολικοί -υπήρχε ήδη το παρατσούκλι «Alcoholica»- και έτσι αποφάσισαν να μείνουν νηφάλιοι καθ’ όλη την διάρκεια της ηχογράφησης. Ο Kirk είπε ότι ενώ υπήρχε το mindset ότι ηχογραφούν ένα ακόμα άλμπουμ, δεν φανταζόντουσαν ότι θα είχε αυτό τον αντίκτυπο στον μουσικό χώρο. Επίσης ανέφερε, ότι η μπάντα τότε ήταν στο απόγειό της και μάθαιναν πως να δουλεύουν σωστά μαζί. Στο θέμα του εξοπλισμού που χρησιμοποιήθηκε για τον δίσκο, αξίζει να αναφέρουμε 2 συγκεκριμένα όργανα. Ο James, παρόλο που τότε ήταν Gibsonάκιας για να το πούμε έτσι, έπαιξε σε όλο το δίσκο με μια Jackson King V και ο Lars, χρησιμοποίησε ένα σπάνιο Ludwig Black Beauty ταμπούρο, το οποίο αγόρασε από τον Rick Allen των Def Leppard.
Η χρονιά αυτή, το 1986, θα ήταν προφανώς η σημαντικότερη στιγμή της μέχρι τότε καριέρας τους, αλλά χωρίς να το ξέρουν, από την πρώτη μέρα κυκλοφορίας του, είχε ήδη ξεκινήσει να μετράει ο χρόνος αντίστροφα, για αυτό που μόνο στους χειρότερους εφιάλτες τους θα μπορούσαν να δουν, να ζήσουν και να τολμήσουν να σκεφτούν. Ήταν η 26η του Σεπτέμβρη, όταν οι Metallica έπαιξαν στα πλαίσια της «Damage Inc.» περιοδείας, στην Σουηδία, συγκεκριμένα στην Στοκχόλμη, στο Solnahallen, χωρητικότητας 2000 ατόμων. Σαν trivia πληροφορία, να πούμε ότι ακριβώς 4 μήνες πριν, στις 26 και 27 Μαΐου του 1986, οι Europe, γύρισαν στο ίδιο σημείο, το βίντεο του υπέρχιτ τους «The Final Countdown». Η εμφάνιση στέφθηκε για άλλη μια φορά με τεράστια επιτυχία, όπως και όλες οι εμφανίσεις τους σε αυτή την περιοδεία και για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, από την πρώτη κιόλας στιγμή που βγήκαν στη σκηνή σαν μπάντα, το 1982, δεν υπήρχε ούτε μια που να μην έγινε πανικός και να παραμιλάει ο κόσμος για αυτό που είχε δει. Οι Metallica, αποχαιρετούν τον κόσμο, και πηγαίνουν στα παρασκήνια. Υπάρχουν κάποιες φωτογραφίες με την μπάντα έξω από το λεωφορείο τους, να μιλάνε με οπαδούς και υπάρχει και μια συγκεκριμένη, με τον Cliff να κάθεται να πάρει μια ανάσα. Αυτή έμελλε να είναι και η τελευταία του φωτογραφία. Η μπάντα, μαζί με με το crew (κάποιοι ήταν στο λεωφορείο των Metallica και υπήρχε και ένα 2ο που ακολουθούσε με τους υπόλοιπους), ξεκίνησαν, για να φτάσουν στην Κοπεγχάγη, όπου θα έπαιζαν την επόμενη συναυλία τους. Η εμφάνιση αυτή, ήταν πολύ σημαντική, καθώς είναι η γενέτειρα του Lars, οπότε όπως καταλαβαίνετε, ειδικά ο Lars, ήταν ιδιαιτέρως ενθουσιασμένος. Η αντίστροφη μέτρηση θα έφτανε στο τέλος της, τα ξημερώματα της 27ης Σεπτεμβρίου… Κατά την διάρκεια του ταξιδιού, ο Cliff και ο Kirk, έπαιξαν στα χαρτιά για να δουν ποιος θα πάρει το πάνω κρεβάτι, καθώς και οι 2 το ήθελαν. Ο Cliff τράβηξε τον άσσο μπαστούνι και φυσικά ήταν ο νικητής. Είναι απίστευτο το πόσο ειρωνικό θα έβγαινε αυτό το γεγονός λίγο αργότερα. Ο Kirk όπως θυμάται ο ίδιος, σε συνέντευξή του στο VH1’s Behind the Music, είπε στον Cliff «ωραία πάρ’το, θα κοιμηθώ μπροστά, είναι καλύτερα εκεί έτσι κι αλλιώς». Λίγο πριν τις 7, το λεωφορείο άρχισε να πηγαίνει αριστερά και δεξιά σαν τρελό, ξυπνώντας τους πάντες που εκείνη την ώρα, προφανώς κοιμόντουσαν. Μέσα σε λίγα λεπτά, έφυγε από τον δρόμο και έπεσε στο πλάι. Ο Cliff, που κοιμόταν στο πάνω κρεβάτι, έπεσε έξω από το παράθυρο και το λεωφορείο έπεσε με δύναμη πάνω του. Λένε ότι ο οδηγός έχασε τον έλεγχο, γιατί πάτησε σε πάγο (black ice όπως συνήθως ονομάζεται). Όταν ο «θόρυβος» καταλάγιασε λίγο και μένοντας αρκετές ώρες μέσα στα συντρίμμια, βγήκαν με την βοήθεια των διασωστών από το λεωφορείο και άρχισαν να ελέγχουν ο ένας τον άλλον για τραυματισμούς. Όλα φαινόντουσαν σχετικά καλά, με μερικά σπασμένα δάχτυλα, μώλωπες και ένα μαυρισμένο μάτι. Ο Kirk όμως, όπως είπε χρόνια αργότερα, μέσα στις φωνές και τον πανικό, άκουγε τους πάντες να μιλάνε, αλλά δεν μπορούσε να διακρίνει την φωνή του Cliff. Όταν το συνειδητοποίησαν, παρατήρησαν τα πόδια του να εξέχουν κάτω από το λεωφορείο. Εκεί ήταν που ήρθε το πρώτο σοκ. Ο James, περπάτησε μια μεγάλη απόσταση φορώντας μόνο εσώρουχα και κάλτσες, για να δει το σημείο του πάγου, ώστε να επιβεβαιωθεί αυτό που είπε ο οδηγός, αλλά δεν βρήκε τίποτα. Όταν γύρισε, είδε τον οδηγό να προσπαθεί να τα τραβήξει μια κουβέρτα που ήταν κάτω από τον Cliff. Όπως είπε ο ίδιος, «ήθελα να τον τελειώσω εκείνη ακριβώς τη στιγμή, πήγα και τον έσπρωξα φωνάζοντάς του να αφήσει τον Cliff ήσυχο». Λίγο μετά, αφού ήρθε η αστυνομία και ένας γερανός, στην προσπάθεια να σηκώσουν το λεωφορείο, ο γερανός έσπασε, με αποτέλεσμα να πέσει για 2η φορά πάνω στον Cliff. Μέχρι και τώρα, υπάρχει η σκέψη, ειδικά από την μπάντα, ότι ο Cliff ίσως πέθανε την 2η φορά που τον χτύπησε το λεωφορείο. Επίσης υπήρχε πάντα η σκέψη, ότι ο οδηγός ήταν υπό την επίδραση αλκοόλ ή/και ναρκωτικών ή μπορεί να τον πήρε ο ύπνος στο τιμόνι, αλλά μετά την σύλληψή του, αφέθηκε ελεύθερος, καθώς ήταν καθαρός από όλα. Όταν ο Lennart Wennberg, ένας τοπικός ανεξάρτητος φωτογράφος, πήγε στην σκηνή του ατυχήματος το επόμενο πρωί, είπε ότι ήταν αδύνατον να υπήρχε πάγος στον δρόμο, κάτι που επιβεβαίωσε και ο James όταν περπάτησε για να βρει αυτόν τον περιβόητο πάγο. Η θερμοκρασία ήταν περίπου στους 2 βαθμούς, κάτι που εκ των πραγμάτων δεν δημιουργεί πάγο. Αυτό επιβεβαιώθηκε και από την αστυνομία. Επίσης αναφέρθηκε, ότι τα σημάδια από τα λάστιχα, ήταν κλασικά σημάδια που αφήνονται από οχήματα, όταν ο οδηγός κοιμηθεί στο τιμόνι. Ο ίδιος ο οδηγός κατέθεσε με όρκο, ότι ήταν πλήρως ξεκούραστος κατά το ατύχημα, οπότε και αφέθηκε ελεύθερος όπως ήδη αναφέραμε και πιο πάνω, καθώς δεν του απαγγέλθηκαν κατηγορίες. Κάπου εδώ αναρωτιέμαι που βρίσκεται αυτός ο οδηγός και ποιες είναι οι σκέψεις του, τόσα χρόνια μετά. Είναι αξιοσημείωτο, ότι μέχρι και σήμερα, κανείς δεν ξέρει το όνομά του, καθώς είναι σίγουρο ότι αν μαθευτεί, θα κινδυνεύει η ζωή του από οπαδούς της μπάντας. Η μπάντα επέστρεψε στον Σαν Φρανσίσκο και αφού θρήνησαν με τον τρόπο τους τον χαμό του φίλου τους -ο Kirk θυμάται «το αλκοόλ ήταν η μόνη μας διέξοδος… ο James βγήκε μεθυσμένος στον δρόμο στις 4 τα ξημερώματα και φώναζε CLIFF ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ;;;… θυμάμαι ότι δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου όταν τον άκουσα»- αποφάσισαν να συνεχίσουν. Προσέλαβαν τον Jason Newsted, μέχρι τότε μπασίστα των Flotsam And Jetsam και συνέχισαν την περιοδεία, σκεφτόμενοι ότι αυτό θα ήθελε ο Cliff. Πολλοί λένε ότι θα έπρεπε να διαλυθούν τότε και άλλοι λένε ότι καλά έκαναν και συνέχισαν. Σε αυτούς είμαι και εγώ. Πιστεύω ότι ο Cliff θα είχε πολλά νεύρα αν διέλυαν την μπάντα τότε. Μεγάλο θέμα όμως αυτό, ίσως για κάποια άλλη φορά. Το σώμα του Cliff αποτεφρώθηκε και οι στάχτες του σκορπίστηκαν στο Maxwell Ranch. Στο σημείο του ατυχήματος, τοποθετήθηκε τιμητική πλάκα, με φωτογραφία του και τον τελευταίο στίχο, από το 4στιχο ποίημα που επίσης συμπεριλήφθηκε στο «To Live Is to Die», στον επόμενο δίσκο. Στην τελετή σκορπίσματος των σταχτών του, έπαιξε το «Orion», με το χαρακτηριστικό μεσαίο σημείο με το μπάσο, που αν μη τι άλλο, έχει γίνει το trademark του Cliff. Ακούμε το κομμάτι, ακούμε αυτό το σημείο και είναι απλά Cliff, χωρίς πολλά πολλά.
Η πρώτη εμφάνιση του Jason με τους Metallica, πραγματοποιήθηκε στις 8 Νοεμβρίου, του 1986, στην πόλη Reseda των Ηνωμένων Πολιτειών, στο Reseda Country Club, χωρητικότητας 1000 ατόμων. Η περιοδεία, ξεκίνησε στις 27 Μαρτίου του 1986, λίγες μόλις μέρες μετά την κυκλοφορία του δίσκου και τελείωσε στις 13 Φεβρουαρίου του 1987. Ανάμεσα στις ημερομηνίες αυτές, έπαιξαν ως support μπάντα για τον Ozzy και σε κάποιες είχαν ως support μπάντα τους Armored Saint. Επίσης να αναφέρουμε, ότι από τις 27 Ιουλίου, έως και τις 25 Σεπτεμβρίου, ο James ήταν μόνο ως τραγουδιστής στη σκηνή, αφού στις 26 Ιουλίου, έσπασε το χέρι του κάνοντας skateboard, ακυρώνοντας φυσικά την εμφάνιση εκείνης της ημέρας. Την κιθάρα κάλυψε ο John Marshall, τεχνικός κιθάρας και κιθαρίστας των Metal Church, ο οποίος κάλυψε ξανά την θέση της κιθάρας, πολλά χρόνια αργότερα, στην περιοδεία για το «Metallica» ή «Black Album» αν προτιμάτε, όταν ο James κάηκε σχεδόν ζωντανός από ένα λάθος πυροτέχνημα. Όσοι τους είδαν τότε το 1986, είπαν ότι ήταν η καλύτερες εμφανίσεις του James, κάτι που εν μέρει είναι λογικό, καθώς είχε να αφοσιωθεί μόνο σε ένα πράγμα, αντί να έχει φωνές και κιθάρες μαζί. Λίγο ειρωνικό για κάποιον που δεν ήθελε να είναι τραγουδιστής ε; Εκτός αυτής της ημερομηνίας που είχαμε ακύρωση και μερικών ακόμα διάσπαρτων που δεν ξέρουμε τον λόγο ακύρωσης, η περιοδεία σταμάτησε στις 27 Σεπτεμβρίου για ευνόητους λόγους και συνεχίστηκε, όπως αναφέραμε και πιο πάνω, στις 8 Νοεμβρίου, με τον Jason πλέον στο μπάσο. Επίσης μεγάλη ειρωνεία σε όλο αυτό είναι ότι ο James, μετά την ανάρρωσή του από το σπασμένο χέρι, ξαναέπαιξε κιθάρα πρώτη φορά, στις 26 Σεπτεμβρίου και αν θυμάμαι καλά κάπου είχα διαβάσει (δεν ορκίζομαι κιόλας), ότι ήταν πολύ χαρούμενος που εκείνο το βράδυ θα ήταν πάλι πλήρης στα καθήκοντά του.
Κάπου ενδιάμεσα στην περιοδεία για το «Master of Puppets», άρχισαν να εμφανίζονται και τα πρώτα κομμάτια, που θα αποτελούσαν το επόμενο άλμπουμ τους, 2,5 χρόνια μετά. Πάντα υπήρχε η ερώτηση μεταξύ οπαδών για το αν ο Cliff είχε ακούσει μουσική από το «…And Justice for All». Η απάντηση είναι ότι προφανώς και είχε ακούσει, πρώτον γιατί μόλις τελείωσε η περιοδεία, σχεδόν αμέσως ξεκίνησαν ηχογραφήσεις και προετοιμασία για το νέο άλμπουμ και δεύτερον στο «To Live Is to Die», έχουμε την τελευταία (μετά θάνατον) εμφάνιση του Cliff ως συνθέτη, στο μεσαίο ακουστικό σημείο με την καθαρή κιθάρα κιθάρα, το οποίο αρχικά, είχε γραφτεί από τον ίδιο με μπάσο, όπως επίσης και σαν στιχουργό, με το 4στιχο ποίημα, που κάνει το κομμάτι σχεδόν ορχηστρικό. Εδώ, μπορείτε να ακούσετε την έκδοση που έχει φτιάξει οπαδός, προσθέτοντας το demo του Cliff:
Πιστεύω ότι το κομμάτι αυτό, είναι το καλύτερο κλείσιμο για το κείμενο αυτό. Μιλάμε για έναν δίσκο που ακούγοντάς τον, αφήνει χιλιάδες συναισθήματα να βγουν προς τα έξω. Μιλάμε για έναν δίσκο που θεματολογικά μιλάει για την εξάρτηση και την «χειραγώγηση» από διάφορους παράγοντες, αλκοόλ, ναρκωτικά, ιδρύματα, κράτος, στρατό κλπ. Μιλάμε για έναν δίσκο, που χωρίς να το θέλουν έβγαλε τόσα νεύρα προς τα έξω που εν μέρει ήταν σαν να ένιωθαν το τι πρόκειται να γίνει και μετέφεραν μέσω της μουσικής τους, όλη την απόγνωση και όλη την θλίψη που είχαν μέσα τους. Στην αρχή του κειμένου, έγραψα ότι για μένα είναι ο καλύτερος metal δίσκος που βγήκε ποτέ. Για να το θέσω πιο «γραφικά», αν ο κόσμος καταστρεφόταν και έπρεπε να σώσω ΕΝΑ δίσκο, ώστε σε μερικές εκατοντάδες χρόνια οι νέες μορφές ζωής, να μάθουν τι εστί metal, θα ήταν το «Master of Puppets». Απλά, όμορφα, ξεκάθαρα.
“When a man lies, he murders some part of the world
These are the pale deaths which men miscall their lives
All this I cannot bear to witness any longer
Cannot the kingdom of salvation take me home”
R.I.P. Clifford Lee Burton (10/02/1962 – 27/09/1986)
