English
Last Updated on 15:53 by Giorgos Tsekas
Είδος: Progressive Doom Metal
Χώρα: Ισλανδία
Εταιρία: Dark Essence Records
Έτος: 2015
Η ενασχόληση μου με τους Momentum αποκάλυψε μία δισκάρα που είχε διαφύγει της προσοχής μου. Όχι, δεν πρόκειται για το “The Freak Is Alive” δυστυχώς, αλλά για το προηγούμενό τους, “Fixation, At Rest”. Αυτό δε σημαίνει, εντούτοις, ότι ο υπό παρουσίαση δίσκος είναι μέτριος. Απλά, στο ντεμπούτο της full-length η μπάντα είχε προσθέσει στις κατάλληλες αναλογίες τις πολλαπλές μουσικές επιρροές της και είχε μεγαλύτερο συνθετικό οίστρο. Εδώ, όμως, θα μιλήσουμε για το νέο πόνημα της μπάντας.
Ας πούμε δύο λόγια πρώτα για το συγκρότημα. Οι Momentum είναι Ισλανδοί, μία χώρα που βγήκε από τον πάγο τα τελευταία χρόνια και έκανε αισθητή την παρουσία της στο μεταλλικό χώρο με μπάντες όπως οι Solstafir, Skalmold, Kontinuum, Arstidir Lifsins και άλλες. Ο αρχικός death ήχος τους μετασχηματίστηκε σε progressive death στον “Fixation, At Rest”.
Το “The Freak Is Alive” αποτελεί ένα μίγμα progressive μουσικής με πολλά post metal στοιχεία και κάποιες λίγες doom/death στιγμές. Ο ήχος τους είναι απλά αψεγάδιαστος, οπότε προχωράμε. Τα φωνητικά στην πλειονότητά τους είναι μελωδικά, κατά διαστήματα παίρνουν μία χαρακτηριστική gothic, μπάσα χροιά με ύφος απαγγελίας, ενώ δε λείπουν και τα harsh σημεία. Ο τραγουδιστής τους Holaf, παρόλο που δεν είναι προικισμένος με ιδιαίτερες φωνητικές δυνατότητες, έχει βρει τον τρόπο να αξιοποιεί τη φωνή του στο έπακρο, όντας ολόσωστος στα πατήματά του και αποφεύγοντας τις υπερβολές που θα τον εξέθεταν. Οι κιθάρες χτίζουν τα θέματά τους με απόλυτα υπολογισμένα βήματα. Οι αλλαγές ρυθμών είναι συχνές, αλλά όχι δαιδαλώδεις. Το rhythm section εντυπωσιάζει με την ακρίβειά του και τη λιτή, στιβαρή του παρουσία.
Οι συνθέσεις είναι ουσιαστικά το αγκάθι του δίσκου. Η μπάντα έχει δώσει απόλυτη προτεραιότητα πλέον στη μελωδία και την ατμόσφαιρα. Ίσως κάποιος να σκεφτεί ότι έχω στραβώσει γιατί η μπάντα περιόρισε τα death στοιχεία της. Ισχύει, αλλά επειδή, κατά τη γνώμη μου, το αποτέλεσμα δεν τους δικαιώνει. Δεν είναι εύκολο πράγμα να φτιάξεις έναν ατμοσφαιρικό progressive δίσκο που να κρατάει γαντζωμένο τον ακροατή από την αρχή ως το τέλος και να τον πλημμυρίζει συναισθήματα. Από τη στιγμή που έπιασα τον εαυτό μου να χτυπά νευρικά τα δάχτυλά του (αρκετές φορές από το τρίτο κομμάτι, “Familiar Unknown” και μετά) και να παρακαλάει να συμβεί άμεσα κάτι εντυπωσιακό, κατάλαβα ότι η μπάντα είχε χάσει το παιχνίδι.
Όλα είναι υπολογισμένα, τέλεια παιγμένα και χωρίς συνθετική έμπνευση και ένταση, τουλάχιστον για μένα. Θεωρώ ότι έχω χρέος, πάντως, να τους αναγνωρίσω το έκδηλο μέγεθος της δουλειάς που έχουν αφιερώσει και σε αυτό το δίσκο και το ατομικό τους μουσικό ταλέντο, ασχέτως αν τo “The Freak Is Alive” είναι κατώτερο των προσδοκιών.
4/6
