Μάρτιο και Απρίλιο, δεν μπορεί να έχει κανείς παράπονο, είδαμε πολλά και καλά live, οπότε θα χαλαρώσουμε στις γιορτές χορτάτοι (όσο μπορεί κανείς να χορτάσει τα live). Ένα από τα καλύτερα, αν όχι το καλύτερο, της τελευταίας περιόδου παρακολουθήσαμε στη Λάρισα την Παρασκευή. Και γιατί παρακαλώ το καλύτερο, θα μου πείτε; Γιατί είχε τον παράγοντα του αναπάντεχου! Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή….
Γύρω στις 9 και μισή στη σκηνή ανέβηκαν οι Nigredo. Αρκετός κόσμος από νωρίς στη σάλα και όχι αναπάντεχα, όταν το live ξεκινά τόσο δυνατά. Πρώτη φορά που τους βλέπω ζωντανά – το “Facets Of Death” το είχα λιώσει πάντως πέρσι. Η μπλούζα του τραγουδιστή τους δίνει το στίγμα, νομίζω, του ποια μπάντα αποτελεί πρότυπο για το στήσιμο της μπάντας στις ζωντανές εμφανίσεις (Dead Congregation). Λιτή η παρουσία, λοιπόν, από το δυναμικό τρίο, πλουσιοπάροχη όμως η απόδοσή τους στη σκηνή. Σημεία κλειδιά: Αναμενόμενα εντυπωσιακός ο Maelstrom στα τύμπανα. Τα καθαρά φωνητικά δεν απογοήτευσαν καθόλου (είχα μία ανησυχία για αυτό). Πολύ καλό δέσιμο και απόδοση. Σίγουρα μία μπάντα από την οποία αναμένουμε πολλά και καλά πράγματα στο μέλλον.
Σειρά για τους ντόπιους The Unconfessed. Τρίτη φορά που τους βλέπω ζωντανά, αναμφίβολα η μπάντα είναι υπερδραστήρια και θέλει να εδραιώσει το όνομά της στο χώρο. Μιλάμε για παραδοσιακό black metal, προσηλωμένο στα αρχέγονα πρότυπα του είδους (Venom, Bathory,κλπ). Η μπάντα γεμίζει τη σκηνή με την παρουσία της, καθώς αποτελείται από έξι άτομα, με δύο τραγουδιστές μάλιστα. Πολύ καλή η σκηνική παρουσία τους. Η απόδοσή τους έχει βελτιωθεί από την πρώτη φορά που τους παρακολούθησα και έχουν αποκτήσει «αέρα» στη σκηνή. Όμορφη και η διασκευή (στο πιο black) του κομματιού των Unleashed “The One Insane”. Αυτό που δεν έχει αλλάξει καθόλου, πάντως, είναι ο μέτριος ήχος της μπάντας. Αν θεωρούν ότι μέρος του cult status της μπάντας είναι και η τόση σαπίλα στον ήχο, οκ, το καταλαβαίνω, αλλά διαφωνώ. Το πιο ισχυρό επιχείρημα υπέρ αυτής της θέσης έδωσαν οι ίδιοι οι Mortuary Drape στη συνέχεια, εξάλλου…
Devathorn, άλλη μία ανερχόμενη death/black ελληνική μπάντα που δεν είχα την ευκαιρία να δω ξανά στο παρελθόν… Δίνουν μεγάλη σημασία στο concept της εμφάνισής τους στη σκηνή. Τι περιλαμβάνει αυτό; Ομοιόμορφη παρουσία, με δερμάτινα γιλέκα και περίεργα κολιέ και ένα χαρακτηριστικό μαντήλι που κάλυπτε το μισό πρόσωπό τους. Πέρα από αυτά, οι κινήσεις της μπάντας ήταν νωχελικές, τελετουργικές, ενώ ένα κόκκινο φως τους έλουζε μόνιμα. Κάθε επιλογή έχει και το τίμημά της, όμως, και η αποστασιοποιημένη από το κοινό στάση της μπάντας δημιούργησε μία παγωμάρα στις τάξεις των παρευρισκομένων. Ίσως σε αυτό να συνετέλεσε αθροιστικά και η απαιτητική δομή των συνθέσεων τους. Εκτελεστικά, ωστόσο, θα έλεγα ότι ήταν άψογοι. Άριστη απόδοση των κομματιών. Ο ήχος ογκώδης και ισορροπημένος, πολύ κοντά σε αυτόν που είχαν παρουσιάσει στο “Vritra”. Ειδική αναφορά, τέλος, θα ήθελα να κάνω στη ντράμερ τους Mechblastess, η οποία είναι απλά καταπληκτική.
Και φτάνουμε στους Ιταλούς βετεράνους της black metal σκηνής. Ομολογώ ότι δεν ήμουν σίγουρος τι να περιμένω από δαύτους. Οι κρυάδες που έχουμε φάει από παλιές μπάντες κατά καιρούς, με ανάγκασαν να κρατήσω τον πήχη των προσδοκιών χαμηλά. Κακώς ανησυχούσα όμως… Η σύνθεση που έστησε ο Walter Maini το 2010 έχει δέσει και είναι απλά καταπληκτική. Φοβερή τεχνική από όλους τους παίχτες και απίστευτος ήχος, σε σημείο που, αν ήμουν 20 χρόνια νεότερος και με την ξεροκεφαλιά που διακρίνει τη νιότη, ίσως και να χαλιόμουν από την τόση αρτιότητα. Απίστευτα solo, οργασμικό εξάχορδο μπάσο, μετρονόμος κανονικός ο πιτσιρικάς ντράμερ. Στη μέση ο φυσικός αρχηγός τους, μία επιβλητική παρουσία, με θεατρικότητα, χωρίς να χάνει ποτέ το μέτρο. Πότε μυστηριακός και πότε οργισμένος, έδειχνε να είναι γεμάτος περηφάνια για το κατόρθωμά του να έχει την μπάντα του σε τόσο υψηλά επίπεδα. Δεν έχω κάτι άλλο να προσθέσω, το γεγονός ότι ο κόσμος δεν έφευγε και φώναζε το όνομα της μπάντας μετά την αποχώρηση της (και δε μιλάμε για τους Darkthrone, έτσι) δείχνει πόσο δυνατό ήταν το show. Για την ιστορία να επισημάνω, από τη σύντομη γνωριμία μας, ότι πρόκειται και για πολύ φιλικούς και ευγενικούς ανθρώπους.
Εν κατακλείδι, συγχαρητήρια σε όλες τις μπάντες και σε όλους όσους μόχθησαν για να γίνει αυτό το live. Λίγο πολύ όλοι ξέρουμε ποιοι είναι αυτοί. Η αρκετά μεγάλη προσέλευση μαρτυρεί ότι οι fans του ακραίου ήχου στηρίζουν τη φάση πιστά. Μέχρι το επόμενο live, λοιπόν… horns up!
