English
Last Updated on 14:49 by Lilliana Tseka
Είδος: Black Metal / Folk
Χώρα: Δανία
Εταιρεία: Relapse Records
Έτος: 2015
Μια νέα κυκλοφορία από Myrkur μέσα στο 2015 ήταν κάτι που περίμενα, όταν σκεφτόμουν τις επερχόμενες κυκλοφορίες στην αρχή του χρόνου. Με την υπερβολική προώθηση που πήρε το project όταν το κυκλοφόρησε ντεμπούτο, ομότιτλο EP το 2014, ήταν λογικό να συνεχίσουν και να φτιάξουν έναν ολόκληρο δίσκο διότι στη βράση κολλάει το σίδερο. Φαίνεται ότι αυτή η Δανή έχει τραβήξει την προσοχή όλης της metal σκηνής και με το πνευματικό της τέκνο “M”, όλη η φασαρία και η φήμη μπαίνουν κάτω από το μικροσκόπιο.
Ο δίσκος περιέχει έντεκα συνθέσεις και ένα σύνολο τριάντα έξι λεπτών μουσικής, μένοντας σε δανικούς τίτλους αντί για δανικούς, όπως και στο EP. Η παραγωγή έγινε από τον Garm των Ulver, ο οποίος έχει μείνει κοντά στο συγκρότημα από την αρχεί και φυσικά, οι Myrkur θυμίζουν αρκετά Ulver. Δε θα βιαζόμουν να πω ότι φτάνουν τη μεγαλειότητα της πρώιμης δισκογραφίας των Ulver, αλλά είναι στο ίδιο φάσμα και αυτό είναι καλό για τους οπαδούς. Ο κορμός του “M” είναι η ατμόσφαιρα, που χτίζεται με ambient ήχους, αιθέρια φωνητικά και αργόσυρτες μελωδίες στην κιθάρα.
Καταλαβαίνει κανείς τη φύση του δίσκου αν δει τις μουσικές ρίζες της Amalie Bruun. Έχει δηλώσει ότι μεγάλωσε με κλασική μουσική τραγουδώντας σε χορωδία, και το πως το “M” είναι συνδυασμός κλασικής μουσικής και των παραδοσιακών black metal συναισθημάτων της φύσης, από τα βουνά και τα δάση, τα ποτάμια και την ομίχλη. Οπότε αν μπορείτε να φανταστείτε να περνάτε χρόνο μόνοι σας στα δάση της Δανίας, αυτό μπορεί κάλλιστα να είναι το soundtrack της περιπέτειας. Εφόσον παίζει και πιάνο, υπάρχουν πολλές στιγμές με πλήκτρα στο δίσκο.
Αυτό που ξεχωρίζει και κάνει μοναδικό τον ήχο είναι κυρίως τα φωνητικά. Υπάρχουν πολυεπίπεδα χορωδιακά φωνητικά παντού, αρκετά πιο πολύ από τα σκληρά black metal φωνητικά και πιστεύω χαρακτηρίζουν το δίσκο και τη μουσικό πίση από αυτό. Υπάρχουν φωνητικά που έχουν φωνητικά μόνο, όπως το “Vølvens spådom” και “Byssan lull” που συνδυάζει τη φωνή της με απαλό πιάνο.
Εκτός από τον Garm, είναι και άλλοι διάσημοι μουσικοί στο δίσκο, όπως ο Teloch των Mayhem και ο Øyvind Myrvoll των Nidingr. Στο “Mordet”, που είναι ένα από τα πιο άμεσα metal κομμάτια του δίσκο, όχι άλλος από τον Christopher Amott των Arch Enemy έκανε κάποια από τα κιθαριστικά κομμάτια. Το “M” είναι κυρίως μεσαίας ταχύτητας και οι κιθαρογραμμές του είναι κοντά στο post-black και λίγο στο doom, σε μερικά σημεία και μερικά riffs. Είναι στο μεγαλύτερο μέρος του απαλό και ονειρικό. Ρέει φυσικά, ακόμα και όταν γίνεται πιο άγριο όπως σε μερικά κομμάτια των δύο πρώτων τραγουδιών ή στο προτελευταίο, το “Skaði”. Το τελευταίο είναι ένα μελαγχολικό και ωραίο κομμάτι στο πιάνο που πραγματικά απόλαυσα.
Όμως, μετά από κάποιο χρόνο με το δίσκο, δεν έχει κατασταλάξει πλήρως και δε με έχει αφήσει ενθουσιασμένο. Δεν είναι όπως τις φορές που ακούς πχ. τους Wodensthrone και το νιώθεις στα κόκκαλά σου “ναι αυτό είναι ατμοσφαιρικό pagan black metal”. Είναι μια από τις φορές που μπερδεύεσαι με την απήχηση μιας μπάντας σε σχέση με τη μουσική τους. Οι Myrkur είναι ήδη ένα σχήμα που όλοι ξέρουν και όταν ακούσεις τη μουσική τους, ξέρεις σίγουρα ότι είναι Myrkur. Η Amelie έχει μπλέξει τα γούστα της τέλεια και δημιούργησε ένα όμορφο, εύκολο στο άκουσμα δίσκο που προσκυνάει, πάνω από όλα, την ίδια τη φύση και πολλοί πιθανόν να πορωθούν τελείως. Εκ των υστέρων όμως, εγώ προσωπικά δεν είμαι πεπεισμένος για το αποτέλεσμα. Μερικά στοιχεία είναι κάπως στοιχειώδη (όπως μερικές ιδέες στην κιθάρα) και κρατά μια θέση όπως, ξεδιπλώνει μια πιο βίαιη μεριά με εξαιρετικά ουρλιαχτά όμως μετά εστιάζει πάλι, στη μελωδική, καθαρή ατμόσφαιρα. Θα ήθελα πιο έντονο black metal στο δίσκο και ο ίδιος ο δίσκος το απαιτεί κατά καιρούς. Με τις δυνατές του στιγμές, είναι και άλλοτε που είναι απλά κοινότυπος.
Δυσανασχέτησα κάπως με τον τρόπο που συμπεριφέρθηκε η Relapse στους Myrkur, δίνοντάς τους τόσο σπρώξιμο με διαφημίσεις, ταινίες μικρού μήκους και δηλώσεις όπως “το μέλλον του black metal”. Αλήθεια; Αυτό σίγουρα ΔΕΝ είναι το μέλλον του black metal. Δε θα τους έλεγα και πολύ black metal γενικώς, εκτός από μερικά προαναφερθέντα κομμάτια, αφού η επιρροές, ατμοσφαιρικής, κλασικής και folk μουσικής είναι αρκετά πιο δυνατές κατά τη γνώμη μου. Βασικά, είναι λιγότερο black από ότι ήταν οι Myrkur στο EP. Η μουσική της Amelie είναι ελεύθερη και το να κοροιδέψουν τους οπαδούς στο να πιστέψουν ότι αυτό είναι το καλύτερο black metal απλά δε μου κολλάει. Όλα ήταν για μια μυστηριώδη νύμφη που ζει στα δάση και φτιάχνει μουσική, και για κάποιο καιρό δεν ξέραμε ούτε την ταυτότητά της και ένιωσα ότι ήταν τελικά μια οικονομική εκμετάλλευση των metal ακροατών.
Με την έκρηξη του ατμοσφαιρικού black metal τα τελευταία χρόνια (και πολλές μπάντες να γεννιούνται γι’αυτό το λόγο μόνο, δυστυχώς δεν ξέρω αν οι Myrkur είναι από αυτό το καλάθι ακόμα) θα αναφέρω ξανά και ξανά το γαλλικό σχήμα Alcest, γιατί επιτέλους πρέπει να πάρουν την προσοχή που τους αρμόζει. Όσο για τους Myrkur, νομίζω πως το “M” είναι σωστό για το σκοπό του και θα πάρει καλό feedback. Πολλοί άνθρωποι, οι περισσότεροι έξω από το black ή γενικά το metal, θα γουστάρουν πολύ το πνεύμα του.
Αλλά πάλι, δεν το θεωρώ και φοβερό δίσκο ή το επόμενο μεγάλο πράγμα. Θα το προτείνω από δω και από κει για να δουν και άλλοι μόνοι τους και έχω ξεχωρίσει καλά κομμάτια όπως τα “Skøgen skulle dø” και “ Skaði” αλλά μέχρι εκεί. Η ιστορία ενός “black metal girl” που έφτασε τα αστέρια του metal κόσμου με τη μουσική της το black metal είναι πράγματι ωραία, αλλά δε θα προσέγγιζα το δίσκο έτσι. Καθόλου όμως.
Για να αναφέρω τη φράση ενός φίλου, είναι καλό αλλά όχι και τόσο καλό!
