Opeth – Sorceress

Last Updated on 17:48 by Nikos Nakos

Είδος : Progressive Rock/Metal
Χώρα : Σουηδία
Εταιρία : Nuclear Blast
Έτος : 2016

Οι OPETH ξαναχτυπούν με νέο full length άλμπουμ 2 χρόνια μετά το ‘Pale Communion’. Αριθμός νούμερο 12 για τους Σουηδούς και για μια ακόμη φορά το Progressive Rock των 70’s εμπνέει τον κύριο Akerfeldt αλλά και δοξάζεται από την μπάντα του. Το ‘Sorceress‘ είναι ο τρίτος δίσκος (κατά σειρά μετά τα ‘Heritage‘ 2011 και το προαναφερθέν ‘Pale Communion‘ του 2014) που ο μουσικός δρόμος που κινείται και εκφράζεται στο σύνολό του το συγκρότημα, είναι ο γλυκός και αναλογικός ήχος της δεκαετίας του ’70. Η αλήθεια είναι πως αυτές τις επιρροές τους δεν τις κρύψανε ποτέ, και πως τα σημάδια μας τα είχανε δείξει και σε πιο προηγούμενες δουλειές τους παρόλο που σε αυτές κυριαρχούσε το Death Metal (με εξαίρεση φυσικά το ‘Damnation’). Να θυμίσουμε τα ‘Burden’, και ‘Harvest’ από τα album ‘Watershed‘ και ‘Blackwater Park‘ αντίστοιχα όπου η αισθητική και κάποια στοιχεία πολλές φορές έφερναν έντονα την δεκαετία του ‘70 στο μυαλό μας…

Η περιήγηση μας ξεκινάει με το ‘Persephone’, ένα δίλεπτο ακουστικό intro με μία απαγγελία υπό τον ήχο μιας όμορφης γυναικείας φωνής, ότι πρέπει για να μπαίνουμε στο κατάλληλο κλίμα.

Στην συνέχεια έχουμε το ‘Sorceress’. Πρόκειται για ένα κομμάτι βαρύ (ΝΑΙ, ο δίσκος περιέχει και heavy στοιχεία) εξαιτίας του αρχικού riff, απλό όσο αφορά την εξέλιξή του και άμεσο, ‘easy listening’ για τον ακροατή.

Το ‘The Wilde Flowers’ είναι επίσης αρκετά heavy, groove στο κύριο μέρος του και αφού κάνει το εξαιρετικό ακουστικό πέρασμα, καταλήγει σε ένα εξαιρετικό τελείωμα στο οποίο επαναλαμβάνει το βασικό θέμα με πιο γρήγορο καλπάζοντα ρυθμό δημιουργώντας έναν progressive ανεμοστρόβιλο.

Το ‘Will O The Wisp’ (προσωπικά το αγαπημένο μου) αφήνει τα καλύτερα συναισθήματα που μπορεί να νιώσει ο άνθρωπος και όλα αυτά μέσα από μια τέλεια θα μπορούσα να πω απλότητα με την οποία ρέει από την αρχή μέχρι το τέλος. Μπόλικο JETHRO TULL vibe, βγάζει μια έντονα θετική ενέργεια από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο με χαρακτηριστικό σπάσιμο στη φωνή του Akerfeldt.

Το ‘Chrysalis’ είναι δυναμικό και πολύπλοκο. Έντονος προοδευτικός ρυθμός στα τύμπανα που ξεσηκώνει, κιθάρες που ανταγωνίζονται με τα πλήκτρα σε μια κούρσα ταχύτητας (με σόλο στα πλήκτρα που φέρνει τον αείμνηστο JOHN LORD στο μυαλό). Αναφορά-ωδή στους Deep Purple στο πρώτο μισό του, μεταλλάσσεται σε ένα μαγευτικό, ήρεμο και συναισθηματικό τραγούδι στη συνέχεια έως το τέλος του.

‘Sorceress 2′ και οι Σουηδοί prog masters ρίχνουν τους τόνους με ένα δεύτερο ακουστικό τραγούδι  τυλιγμένο σε απαλές συγχορδίες στις κιθάρες, συνοδευόμενες από το διακριτικό mellotron του Joakim Svalberg. Εδώ παίρνουμε μεγάλες δόσεις ψυχεδέλειας από την μπάντα.

Λες και είναι βγαλμένο από τα βάθη της Ανατολής το ‘The Seventh Sojourn’ συνεχίζει να προσφέρει ηρεμία και γαλήνη από εκεί που σταμάτησε το προηγούμενο κομμάτι. Χαλαρωτικό, γραμμένο σε Ανατολίτικες κλίμακες θυμίζει λίγο το ‘Αtonement‘ από το ‘Ghost Reveries‘ ακριβώς γι’ αυτό το λόγο.

Επόμενο είναι το ‘Strange Brew’, ένα πραγματικό έπος που περιέχει λίγο πολύ τα πάντα. Μυστηριακή εισαγωγή, εκρηκτική συνέχεια με την μπάντα να παίζει τα κέρατά της, εξαιρετικά σόλο, φοβερές αλλαγές που δίνουν την σκυτάλη η μία στην άλλη πριν προλάβεις να τις χορτάσεις, φανταστικό τελείωμα. Επειδή σε περνάει από πολλά κύματα θεωρώ πώς χρειάζονται αρκετές ακροάσεις για να ”μπεις” στην ψυχολογία του κομματιού.

Λίγο πριν το τέλος συναντάμε το ‘Α Fleeting Glance’ που έχει μια ποιο ανάλαφρη διάθεση. Νοσταλγικό και ταξιδιάρικο σε πηγαίνει σε μια τρυφερή ανάμνηση, σε μια πιο αγνή κατάσταση, αναβλύζοντας μια γλυκιά αθωότητα σαν αυτήν που έχουμε σαν παιδιά, καλογραμμένο με απλή δομή, τολμώ να πω πιασάρικο.

Τελευταίο ουσιαστικά είναι το ‘Era’ όπου μετά το εισαγωγικό παίξιμο στο πιάνο, όλα τα όργανα ξεχύνονται με φόρα προς τα αυτιά μας. Έχει τρομερή ταχύτητα, ένταση και έναν αέρα για να ισοπεδώσει τα πάντα στο πέρασμά του. Φανερώνει την τρομερή αυτοπεποίθηση της μπάντας τη δεδομένη χρονική στιγμή με επιβλητικό τρόπο.

Το ‘Persephone (Slight Return)’ δεν είναι παρά ένα outro ενός λεπτού με πιάνο και ψιθυριστή  φωνή οπότε δεν μπορούμε να πούμε παραπάνω πράγματα γι’ αυτό, άλλωστε σε κάθε άνθρωπο ξεχωριστά φαντάζομαι θα βγάζει αλλιώτικα συναισθήματα.

Σαν οπαδός  τους από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησαν, ένα πράγμα έχω να σας πω. Οι OPETH ήταν, είναι και θα συνεχίσουν να είναι μια πολύ μεγάλη μπάντα. Παίζουν στο υψηλότερο επίπεδο και αυτό δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανένας, ούτε αυτοί που δεν τους ακολουθούν σε αυτήν την μουσική τους κατεύθυνση. Ο λόγος είναι ξεκάθαρος. Με όποιον τρόπο και να εκφραστούν το κάνουν άψογα. Απόλυτα συνυφασμένοι με μια εποχή όπου μεγαλούργησαν θρύλοι της μουσικής όπως οι SCORPIONS, οι LED ZEPELIN, οι BLACK SABBATH και τόσοι πολλοί άλλοι που δεν θα τους αναφέρω γιατί δεν θα τελειώσει ποτέ αυτό το review, έχουν καταφέρει να κάνουν αξιομνημόνευτες δουλειές χρησιμοποιώντας και ενώνοντας διαφορετικά μουσικά είδη και τεχνοτροπίες. Ουσιαστικά ενώνουν 2 διαφορετικές γενιές -που τις χωρίζουν 40 ολόκληρα χρόνια-, ενώνουν 2 διαφορετικές εποχές, 2 διαφορετικούς κόσμους.

5/6