H Μάργκαρετ Χίλντα Θάτσερ γεννήθηκε στις 13 Οκτωβρίου 1925, στο Γκράνταμ του Λίνκολνσάιρ. Μια Μέρκελ πριν από τη Μέρκελ, στην πραγματικότητα η φράου Άγκελα είναι μια μικρή προσωπικότητα μπροστά στη Μάργκι, μια γυναίκα που μαζί με τον Ρίγκαν έδωσαν στον σοσιαλισμό μια κλωτσιά στα πισινά όταν βρέθηκε ο σωστός προδότης από την άλλη πλευρά. Ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ έδρασε σαν τον Εφιάλτη για να ολοκληρώσει την μεγάλη προδοσία. Η γυναίκα στην οποία μια σοβιετική δημοσιογράφος έδωσε το διάσημο προσωνύμιο “Η Σιδηρά Κυρία”, ήταν η πρώτη γυναίκα πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας από το 1979 έως το 1990 και αυτή που κράτησε το αξίωμα για τον περισσότερο διάστημα στον 20ό αιώνα. Οι ασυμβίβαστες πολιτικές της και το στυλ της ηγεσίας της δημιούργησαν τον Θατσερισμό, ένας όρος ο οποίος περιγράφει μια ανελέητη πολιτική πλατφόρμα που βασιζόταν στην ελεύθερη αγορά, έδινε φορολογικές ελαφρύνσεις στις πολυεθνικές εταιρίες, απομόνωνε τα εργατικά συνδικάτα και συγκέντρωνε την εξουσία από τις τοπικές αρχές στην κεντρική κυβέρνηση, διχάζοντας το Ηνωμένο Βασίλειο καθώς ο τομέας υπηρεσιών και η ιδιωτική κατοικία άνθισαν (οι τιμές των σπιτιών επίσιης, φτάνοντας το 32% τη χρονιά μέχιρι τον Μάρτιο του 1989), αλλά ο κατασκευαστικός τομέας υποχώρησε και η ανεργία ανέβηκε. Ωστόσο, το Γκράντχαμ δεν είναι γνωστό μόνο ως το μέρος όπου γεννήθηκε η Θάτσερ. Το 1980 το Radio One έκανε μια έρευνα για να βρει την πιο βαρετή πόλη της Βρετανίας. Και όχι, ο Σερ Ισαάκ Νιούτον δεν γεννήθηκε στο Γκράντχαμ, αν και θα ταίριαζε σε ένα τέτοιο βαρετό μέρος να μην είχε τίποτα καλύτερο να κάνει από το να κάθεται και να περιμένει να του πέσει ένα μήλο στο κεφάλι. Πάντως, ο τεράστιος αυτός επιστήμονας, ο μεγαλύτερος του αιώνα του γεννήθηκε (στο Λικολνσάιρ κι αυτός, αλλά) στο Γούλσθορπ παρά τω Κόλστεργουορθ. Για να συντομεύουμε, το Γκράντχαμ, μάγκες, αν και είναι γάματα βαρετό, γέννησε ένα πολύ σπουδαίο N.W.O.B.H.M. συγκρότημα. Τους Overdrive, που κάποιοι από σας μπορεί να τους μπερδεύουν με το Σουηδικό χέβι μέταλ συγκρότημα με το ίδιο όνομα. Οι Βρετανοί Overdrive σχηματίστηκαν το 1978. Οι επιρροές τους δεν ήταν διαφορετικές από άλλα παιδιά της γενιάς τους καθώς το Top of the Pops στην τηλεόραση παρουσίαζε συγκροτήματα όπως οι Slade, οι T Rex, οι Deep Purple, οι Black Sabbath. Μετά από μερικές συναυλίες που έκλεισαν οι ίδιοι οι γονείς τους, οι Overdrive κυκλοφόρησαν οι ίδιοι τη μουσική τους με τη δική τους εταιρία την οποία πολύ εύστοχα ονόμασαν Boring Grantham Records. Πρώτα μια ντέμο κασέτα το 1978 με τα κομμάτια ‘All Day’, ‘Overdrive’ και ‘Once in a Dream Piebald Pinto’. Αυτή ήταν περιορισμένη στις 50 κόπιες. Επόμενη κυκλοφορία το θρυλικό 7άρι ‘On The Run’ που περιλάμβανε επίσης τα ‘Nightmare’ και ‘Stonehenge’. Το ‘On the Run’ αρχικά τυπώθηκε σε 500 αντίτυπα εκ των οποίων μόνο τα 100 είχαν εσώφυλλο. Τα πρώτα 25 είχαν υπογραφεί από το συγκρότημα μέσα από το εξώφυλλο. Επανεκδόθηκε ουκ ολίγες φορές: Το μπούτλεγκ από την Phoenix Records ήταν περιορισμένο σε 250 αντίτυπα σε μπλε βινύλιο, ενώ ένα Cdr κυκλοφόρησε επίσημα από το συγκρότημα και το πιο πρόσφατο (και τίμιο) ήταν ένα σινγκλ CD από την Skol Records, το οποίο είναι απομίμηση του 7αριού με το αυθεντικό εξώφυλλο και περιορισμένο στα 500 αντίτυπα. Δυστυχώς το πρώτο τους άλμπουμ κυκλοφόρησε μόλις το 1990! Από την αρχή ήταν προορισμένο για εμπορική καταστροφή. Καμία διαφήμιση, το NWOBHM ήταν τελείως νεκρό για περισσότερο από 6-7 χρόνια, το θρας ήταν μεγάλο, το πόζερ ήταν τεράστιο και μια γκραντζ λάβα ετοιμαζόταν να κάψει τα πάντα στο διάβα της. Οι Overdrive κυκλοφόρησαν μόνοι τους ένα στούντιο άλμπουμ με σένια, ωμή παραγωγή, χωρίς προώθηση, χωρίς διαφήμιση και με τον τύπο να ψάχνει τους επόμενους Skid Row ή τον επόμενο Kurt Cobain. Από την άλλη όλα τα τραγούδια είναι καλογραμένοι NWOBHM ύμνοι διαποτισμένοι με πάθος, δίψα για δημιουργία και θέληση να παίξουν δυνατό και περήφανο χέβι μέταλ. Το εξώφυλλο ήταν ένα γκροτέσκο δημιούργημα που περιείχε την τότε (σύντομα πρώην) πρωθυπουργό ‘Σιδηρά Κυρία’. Δεν ήταν η πρώτη φορά που ένα συγκρότημα χρησιμοποιούσε ένα αντιθατσερικό σχέδιο στο εξώφυλλό του. Το θρυλικό 7άρι Sanctuary των Iron Maiden που κυκλοφόρησε στις 23 Μαΐου το 1980, έδειχνε τον Έντι να κραδαίνει ένα μαχαίρι ενώ έσκυβε πάνω από το πτώμα της Θάτσερ, ήταν μια εμφατική δήλωση που η συντηρητική ιδεολογία κάποιων από τα μέλη των Maiden δεν θα μπορούσε να επισκιάσει. Σίγουρα ξέρουμε όλοι μας την και καλά επαναστατική φύση του χέβι μέταλ και τους κανόνες τους μάρκετινγκ στη μουσική και αν μη τι άλλο, ο Rod Smallwood τους ξέρει καλύτερα απ’ όλους μας αφού σχεδόν τους όρισε… Το άλμπουμ έχει κάποιες σπουδαίες στιγμές, αν και δεν μπορώ να βρω έναν λόγο για ένα φλώρικο κομμάτι σαν το ‘Wisdom And Faith’ να βρίσκεται δίπλα στο ‘Your Greasy Boyfriend’ με τις εξαιτερικές κιθάρες ή το ‘If Only’ με το ανεβαστικό του γκρουβ, το εξαιρετικό ‘All Dogs Have Their Day’ με το πιασάρικο ριφ και τους όμορφους στίχους, το σαγηνευτικό ‘The Bed With The Broken Springs’, το σπιντάτο ‘Play It Hard’, το δυνατό ‘Diamonds And Pearls’. Αν δεν μπορείτε να περιμένετε για μια μελλοντική επανέκδοση που ελπίζω σύντομα να εμφανιστεί, προσπαθήστε να βρείτε ένα πολύτιμο αντίτυπο του δίσκου (καθώς αρχικά ήταν περιορισμένο στα 1000 αντίτυπα) σε λογική τιμή, ή βρείτε ένα Cdr που κυκλοφόρησε επίσημα από το συγκρότημα (και είναι επίσης διαθέσιμο), αλλά προσπαθήστε να παραβλέψετε το άσχημο εξώφυλλό του. Οι Overdrive κυκλοφόρησαν άλλο ένα στούντιο άλμπουμ το 1994 με τίτλο ‘Home Sweet Home: A Day In The Life’ μόνο σε κασέτα και σε Cdr το 2007. Δυστυχώς το συγκρότημα ήταν ενεργό σε διάφορες περιόδους (1977 – 1982, 1988 – 1994 και 2004 μέχρι σήμερα), αλλά όχι συνεχόμενα, ένας παράγοντας που έκανε τα πράγματα ακόμα πιο δύσκολα για εμπορική επιτυχία. Από την επανένωση του 2004, οι Overdrive απολαμβάνουν μια περίοδο όπου παρέδωσαν 3 στούντιο άλμπουμ (‘On Wizard Ridge’ το 2005, ‘Three Corners to Nowhere’ το 2006 και ‘The Final Nightmare’ το 2014), 2 λάιβ (‘Live & Raw’ το 2004 και το δεύτερο μέρος του το 2006) και μια συλλογή με τίτλο ‘The Boring Grantham Record Years’ το 2007, συν κάποιες συναυλίες και περιοδείες σε Ευρώπη και Αμερική. Καθώς ο χρόνος φαίνεται να έχει μια περίεργη αίσθηση του χιούμορ στις βρετανικές ακτές, το 2011 το Γκράντχαμ ψηφίστηκε – μια ακόμη φορά – ως ‘η πιο βαρετή πόλη στο Ηνωμένο Βασίλειο’ στην βρετανική εφημερίδα The Guardian!