English
Last Updated on 11:43 by Giorgos Tsekas
Από τη μία η παθολογική αγάπη για τους Overkill, από την άλλη η μεγάλη δισκογραφία τους, δυσκολεύουν αυτό το εγχείρημα. Προσπάθεια για αντικειμενικότητα λοιπόν, αφήνοντας απ’έξω το μυθικό πρώτο Demo και EP τους αλλά και τον δίσκο διασκευών τους. Από το πρωτόλειο speed/thrash στο groove και πίσω στη μεγάλη επιστροφή τους, ξεκινάμε…
1. Horrorscope (1991)
Nαι,ξέρω δεν ανήκει στην κλασική Gustafson περίοδο…ε και; 2 κιθαρίστες για πρώτη φορά, περισσότερη ατμόσφαιρα αλλά και σκοτάδι, doom, thrash αλλά πάνω από όλα συγκλονιστικά κομμάτια. Songwriting εμπνευσμένο, ουσιαστικό και πολυσυλλεκτικό. Ο Blitz κάνει τα πιο καλά φωνητικά τoυ μέχρι εκείνη τη στιγμή, οι νεοφερμένοι κιθαρίστες κεντάν και ο δίσκος αποστομώνει όποιον σκέφτηκε πως δεν θα τα κατάφερναν με την αποχώρηση του έτερου Bobby. Mνημειώδες άλμπουμ που τους έβαλε δυνατά εκ νέου στο παιχνίδι.Καθόλου τυχαίο που πρόσφατα το συγκρότημα έπαιξε ζωντανά ολόκληρο τον δίσκο. Μαζί με το…
2. Feel the Fire (1985)
Το συγκλονιστικό τους ντεμπούτο και ένα από τα καλύτερα στην ιστορία της μουσικής μας. Όσοι είχαν ακούσει το demo “Power in Black” και το EP “Overkill” το περίμεναν. Οι υπόλοιποι μάζευαν τα κομμάτια τους. Πρωτόλειο speed/thrash, ωμή ενέργεια, χύμα αισθητική και μερικά από τα καλύτερα τραγούδια που έγραψαν ποτέ. “Rotten to the Core”, “Hammerhead” και “Feel the Fire” είναι τραγούδια που γκρεμίζουν δισκογραφίες ολόκληρες. Μας συστήνονται με τα παλαβά φωνητικά του Blitz, το εκκωφαντικό μπάσο του Verni, το περίσσιο ταλέντο και φρενήρες παίξιμο του Gustafson και τον Skates στα τύμπανα να προσπαθεί να τα βάλει όλα αυτά σε μια σειρά. Αξεπέραστο.
3. The Years of Decay (1989)
Το μεγάλο ρίσκο. Οι ταχύτητες πέφτουν και οι διάρκειες των κομματιών μεγαλώνουν. Η Sabbath-ική αύρα είναι πιο έντονη από ποτέ. Το αποτέλεσμα; Άριστο. Δεν είναι τυχαίο πως μερικοί το θεωρούν την κορυφαία τους στιγμή. Η ουσία του δίσκου δεν βρίσκεται στο κλασικό “Elimination”. Τα “Who Tends the Fire”, “Skullkrusher” καθώς και το ομώνυμο δείχνουν την εξέλιξη στο songwriting και καταφέρνουν να σε καθηλώνουν παρά τις μεγάλες διάρκειες τους. Είναι το τελευταίο άλμπουμ με τον Gustafson στην κιθάρα, άρα θα μπορούσαμε να πούμε πως κλείνει και την πρώτη περίοδο του σχήματος. Οι νυχτερίδες είχαν βέβαια πολλά ακόμη να δώσουν.
4. Taking Over (1987)
Ο δίσκος που διαδέχθηκε το “Feel the Fire” και απέδειξε πως οι Overkill δεν θα είναι πυροτέχνημα. Τα “Deny the Cross”, “Wrecking Crew” και “In Union We Stand” είναι οπλοστάσιο και όχι απλά τραγούδια. Στο “Fatal if Swallowed” ,αν και παλιότερο κομμάτι, βλέπουμε τις δυνατότητες στην ανάπτυξη της σύνθεσης, όπως και στο “Fear His Name” που με την ελαφρώς επική αύρα του μας χαρίζει απλόχερα την ίδια ανατριχίλα που μας είχαν δώσει με το ομώνυμο τραγούδι του ντεμπούτου τους. Δίσκος κόσμημα που δείχνει με τον καλύτερο τρόπο την διαφοροποίηση του east coast thrash metal με αυτό του bay area…εννοείται πως τα λατρεύουμε αμφότερα.
5. The Electric Age (2012)
Oι Overkill από το 2010 μέχρι σήμερα τρέχουν ένα σερί εκπληκτικών δίσκων όπως στην αρχή της καριέρας τους. Μια δεύτερη παρατεταμένη εφηβεία που στο συγκεκριμένο δίσκο αποτυπώνεται με τον πιο γλαφυρό τρόπο. Λύσσα και μανία που δύσκολα δικαιολογείται από την ηλικία τους και από τον υποτιθέμενο κορεσμό ο οποίος θα έπρεπε να είχε έρθει. Το δίδυμο Linsk/Tailer έχει δέσει πλέον για τα καλά, ο Lipnicki είναι ο καλύτερος ντράμερ που είχαν ποτέ και τα υπόλοιπα είναι η σταθερά τους…ο Blitz αποδίδει σε επίπεδα σεμιναρίου και ο Verni είναι ο καλύτερος μπασίστας που δεν σου έρχεται απευθείας στο μυαλό. Από τους καλύτερους δίσκους της τρέχουσας δεκαετίας.
Ο δίσκος της μεγάλης επιστροφής. Έχοντας προηγηθεί μία περίοδος με την ποιότητα να μην είναι δεδομένη σε κάθε κυκλοφορία, το “Ironbound” έσκασε σαν βόμβα. Μετά από χρόνια συναντάμε ένα Overkill άλμπουμ το οποίο δεν κάνει κοιλιά, όπως επίσης μετά από χρόνια γράφουν τραγούδια με τη στόφα του κλασικού. Nαι, το “Ironbound” και το “Bring me the Night” είναι τέτοια και για του λόγου το αληθές, ακόμη και σήμερα δένουν άψογα στο setlist τους με τους πρώιμους ύμνους τους. Oι Overkill ανεβάζουν ξανά τις μετοχές τους και ξεκινάνε μια περίοδο παρατεταμένης φόρμας που φτάνει μέχρι σήμερα.
Φανταστικό άλμπουμ ειδικά στο πρώτο μισό του. Είτε thrashάροντας, είτε groovάροντας, καταφέρνει να σε στριμώξει στον τοίχο και σε αυτό βοηθάει και η φοβερή παραγωγή του. Από το καταιγιστικό “Armorist”, στο “Bitter Pill” με την άψογη δομή του και στο επικό κλείσιμο του “In the Name” όπου το συγκρότημα συμπυκνώνει μέσα σε 6 λεπτά όλη την ικανότητα και τη σοφία του. Τρίτο σερί διαμάντι και πλέον φαίνεται ξεκάθαρα ότι κοιτάνε στα ίσα την πρώτη περίοδο τους. ΄Αλλοι στο 17 άλμπουμ έχουν ξεμείνει από ιδέες ή απλά κυκλοφορούν κάτι διεκπεραιωτικό απλά για να βγούνε σε περιοδεία. Εδώ όμως μυρίζει μπαρούτι.
O δίσκος έχει μόλις μερικούς μήνες ζωής και είναι δύσκολο να κριθεί από απόσταση και με ασφάλεια. Έχει όμως και μια δεδομένη ποιότητα που σε κάνει να τον τοποθετείς ψηλά. O Jason Bittner είναι ο νέος ντράμερ του συγκροτήματος και συστήνεται με τον πλέον πειστικό τρόπο. Από εκεί και πέρα το σχήμα έχει βρει μια ποιοτική φόρμουλα ασφαλείας από το 2010 και μετά, μέσα στην οποία κινείται. Αυτό μόνο κακό δεν είναι, όταν καταφέρνουν να γράψουν τόσο φρέσκα και ποιοτικά τραγούδια. 1 ξεκάθαρο punk κομμάτι, περισσότερα heavy στοιχεία αλλά στο τέλος της ημέρας… thrash metal Overkill αλητεία!
Πολλοί θα το ήθελαν πιο ψηλά μιας και βγήκε στην πρώτη, χρυσή περίοδο των Overkill. Πολύ καλό άλμπουμ αν το απομονώσεις αλλά σίγουρα το πιο αδύναμο από τα πρώτα 5. Ο ίδιος ο Blitz έιχε δηλώσει πως θα έπρεπε να είχαν ηχογραφήσει ένα καλύτερο άλμπουμ για διάδοχο του “Taking Over”. Επίσης διάδοχος του είναι το “The Years of Decay”, άρα είναι σαν να λέμε πως βρίσκεται ανάμεσα σε Συμπληγάδες. Ξεχωρίζει για το hitάκι “Ηello from the Gutter” του οποίου το video clip παίχτηκε αρκετά την εποχή εκείνη δίνοντας περισσότερη αναγνωρισιμότητα στο συγκρότημα. Επίσης για πρώτη φορά κάθεται πίσω από τα τύμπανα ο Sid Falck.
10. W.F.O. (1994)
Από τα καλά Overkill άλμπουμ που κυκλοφόρησαν στα 90΄s. Ξεχωρίζει με το μπάσο του, το οποίο ακούγεται πολύ μπροστά και σηματοδοτεί με σωστό τρόπο την groove περίοδο, καθώς το προηγούμενο άλμπουμ ” I Hear Black”, το είχε κάνει κάπως άτσαλα. Σε μία περίοδο που το metal δεν περνάει την καλύτερη του φάση, το “W.F.O.” προσφέρει αρκετά ωραία τραγούδια και το υπερκλασικό “Βastard Nation” που δεν θα έπρεπε να βγαίνει ποτέ από το setlist των Overkill. Στην περιοδεία του δίσκου θα κυκλοφορήσουν και το πρώτο επίσημο live τους και φαίνεται πως στο σανίδι το “W.F.O.” αποκτά ακόμη μεγαλύτερη δυναμική.
Aπό εδώ και κάτω συναντάμε άλμπουμ που έχουν τις στιγμές τους αλλά έχουν και τα fillers τους. Πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα το συγκεκριμένο άλμπουμ που έχει τουλάχιστον 5 πολύ δυνατά κομμάτια με αποτέλεσμα τα υπόλοιπα να χωλαίνουν στη σύγκριση. Πολλοί το είχαν κατακρίνει με αυστηρό τρόπο αλλά σε καμία περίπτωση δεν μιλάμε για ένα κακό άλμπουμ. “Ιt Lives”, “Long Time Dyin'”, “F.U.C.T.”, “Τhe Rip n’ Tear” και “Little Bit o’ Murder κρατάνε το δίσκο σε ένα καλό ποιοτικό επίπεδο. Είμαστε στα 90’s, το groove κυριαρχεί και οι Overkill τιμάνε την κληρονομιά τους,μπολιάζοντας την όμως με τα νέα δεδομένα.
Aυτός ο δίσκος χαίρει εκτίμησης στις τάξεις των οπαδών επειδή έδωσε τα πρώτα σαφή δείγματα για την ολική επαναφορά. Λίγο η σημειολογική αναφορά του “Οverkill V…the Brand”, λίγο τα διάσπαρτα thrash riffs καθώς και η συνολικά θετική εικόνα του δίσκου, έδειχναν να ανοίγουν το δρόμο για το “Ironbound”. H συμμετοχή του Randy Blythe θα μπορούσε να αξιοποιηθεί σε πιο καλό τραγούδι αλλά ακόμη και έτσι δε μας χάλασε καθόλου. Το “Devil’s in the Mist” είναι ένα thrash metal ολοκαύτωμα και το “Walk Through Fire” δείχνει πόσο ωραία μπολιάζεται το κλασικό μέταλ μέσω της τεστοστερόνης του thrash.
Βρισκόμαστε στο 1993,οι Overkill έχουν κυκλοφορήσει 5 σερί διαμάντια και περιμένεις το επόμενο χτύπημα. Ι Ηear Black λοιπόν και μια κρυάδα την παίρνεις καθώς ούτε άξιος διάδοχος του εμβληματικού “Horrorscope” είναι αλλά ακόμη και αυτόνομα δεν είναι ένα καλό άλμπουμ. O Blitz είχε δηλώσει πως θα ήθελε να είχε παραπάνω χρόνο για να δουλέψει στο συγκεκριμένο δίσκο. Η βιασύνη αυτή είναι ορατή καθώς ιδέες υπάρχουν αλλά συνολικά το songwriting πάσχει. Επίσης η παραγωγή είναι επιεικώς μέτρια. “World of Hurt”, “Spiritual Void” και “Just Like You” είναι μερικά από τα τραγούδια που σώζουν την κατάσταση.
19. ReliXIV (2005)
Δύο βασικά αρνητικά υπάρχουν για το συγκεκριμένο δίσκο. Το πρώτο είναι πως εν έτει 2005 δεν δικαιολογείσαι να έχεις κακή παραγωγή. Το δεύτερο είναι η έλλειψη καλών τραγουδιών. Αν εξαιρέσεις το αυτοβιογραφικό, punk-ικο “Old School, μετά θα πρέπει να ανατρέξεις σε πιο μέτριες συνθέσεις έως και κάποιες αχρείαστες. Σίγουρα μιλάμε για έναν δίσκο που αξίζει να αγοραστεί μόνο από τους πολύ φανατικούς. Οι υπόλοιποι δεν θα χάσουν κάτι. Αλλά ακόμη και έτσι,μιλάμε για ένα σύνολο 19 studio δίσκων στο οποίο είναι πρακτικά αδύνατο να μην υπάρχουν και οι στιγμές που δεν μας γεμίζουν τόσο.
