English
Last Updated on 11:06 by Giorgos Tsekas
Είδος: Heavy Metal / Doom Metal / N.W.O.B.H.M
Χώρα: Ηνωμένο Βασίλειο
Εταιρία: Temple Of Mystery Records
Έτος: 2017
Η αγάπη τους για τη μουσική αδιαπραγμάτευτη, η τιμιότητα τους υποδειγματική, η προσφορά τους στο μεταλλικό στερέωμα ανεκτίμητη. Από το 1976, υπό το όνομα Hydra όταν γεννήθηκαν οι νότες των πρώτων τραγουδιών τους, έως και σήμερα οι Εγγλέζοι αποτέλεσαν την επιτομή τηςασυμβίβαστης(στα πλαίσια της βιομηχανοποίησης του metal) μουσικής έκφρασης. Συνθέτοντας πάντα με βάση το συναίσθημα και το μεράκι, από την demo κασέτα του 1982, τις ιστορίες από τις μυστηριακές ζωντανές εμφανίσεις τους εκείνη την εποχή, την επίσημη κυκλοφορία του 1998 και την επανένωση, πάντα στέκονταν υπέρμαχοι του σοφού γνωμικού «ποιότητα αντί ποσότητας». Ο αγνός χαρακτήρας της μουσικής τους (και των προσωπικοτήτων τους)γύρισε επιδεκτικά την πλάτησε εφήμερες επιτυχίες και ανούσιες κινήσεις εντυπωσιασμού. Η αναγνώριση άργησε μερικές δεκαετίες, όμως η καθολική αποδοχή από το σύνολο του σκληρού ήχου έστω και αργά ήταν γεγονός προδιαγεγραμμένο και αναπόφευκτο.
“The Room Of Shadows”. Το τελευταίο τους αριστούργημα σε μια καριέρα που είχε να παρουσιάσει μόνο αριστουργήματα. Ένα ηχόγραμμα με αναρίθμητες αιχμές μεταλλικές, που γαληνεύει την ψυχή και «καθαρίζει» τα ερεβώδη τούνελ του υποσυνείδητου μας. Ν.W.O.B.H.M και doom, όροι σημαντικοί για αυτούς αλλά ταυτόχρονα αχρείαστοι και περιοριστικοί σε σχέση με το καλλιτεχνικό τους εκτόπισμα. Μια από τις μπάντες που αγαπήθηκαν όσο λίγες μας προσφέρει την τελευταία της κατάθεση ψυχής κάτω από την βαριά σκιά της πατριαρχικής φιγούρας του αποθανόντος τραγουδιστή Terry Jones.
Όσα λατρέψαμε στους Pagan Altar δίνουν το βροντερό παρών και εδώ. Οι ιδιόρρυθμες φωνητικές γραμμές του Terry και το σαγηνευτικό παίξιμο του γιου του Alan στην κιθάρα, οι γλαφυροί στίχοι και τα «παιχνιδιάρικα» γυρίσματα στις μελωδίες. Η ομιχλώδης ατμόσφαιρα που διέκρινε τις συνθέσεις τους ξεθολώνει μέσα από το φύσημα μιας ελαφρώς πιο γυαλισμένης παραγωγής από αυτές που μας είχαν συνηθίσει.
Βουτιά στην άβυσσο μονομιάς από την πρώτη πενιά του “Rising Of The Dead”. Η διαπίστωση ότι ο δίσκος αυτός δεν ήρθε απλά και μόνο για «ντύσει» το φετινό χειμώνα αλλά όλους του υπόλοιπους που θα περπατήσουμε όσο καιρό μας απομένει πάνω σε αυτή τη γη είναι ακαριαία. Οι Εγγλέζοι διαστρεβλώνουν πλήρως την εικόνα του εαυτού τουςκοιτώντας παρατεταμένα στον καθρέφτη. Μέσω της ψυχοδιάσπασης γεννιούνται οι καταραμένες μελωδίες του “The Portrait Of Dorian Gray”. “Danse Macabre”ή αλλιώς classic rock (άκου τους Kansas μέσα του) υπό το πρίσμα των παγανιστών. Το “Dance Of The Vampires “μας είχε συστηθεί πριν μερικά χρόνια, εδώ το ακούμε ελαφρώς παραλλαγμένο σε σχέση με την πρώτη εκτέλεση. Τραγούδια σαν αυτό δίνουν τον τόνο, αφήνουν το στίγμα και διοχετεύουν την εύφλεκτη ενέργεια που βάζει φωτιά στην έμπνευση εκτοξεύοντας τη δημιουργικότητα σε άλλα επίπεδα. Εσύ σαν απλός ακροατής μένεις εμβρόντητος και σημαδεμένος για πάντα. Η διδακτορική διατριβή που ακούει στο όνομα “The Room Of Shadows” μας δείχνει πως φτιάχνεται το τέλειο τραγούδι. Είχα πάντα την εντύπωση πως οι Εγγλέζοι ετούτοι δημιουργούσαν τέτοια έπη χωρίς την παραμικρή δυσκολία. Το έβγαζαν από μέσα τους απολύτως φυσιολογικά. Λίγο πριν το τέλος έρχεται το μεγαλύτερο κομμάτι του δίσκου. Το δεκάλεπτο “The Ripper”(βασισμένο φυσικά στον διαβόητο Βρετανό serial killer) το οποίο ήταν και ο αρχικός τίτλος του δίσκου. Εδώ η μπάντα «ζωγραφίζει» με έναν πλούσιο σε ηχοχρώματα καμβά με μελωδικές κορυφώσεις και ένα κιθαριστικό «όργιο» το οποίο καταπίνει αμάσητο ότι «άρτια» τεχνικό και αψεγάδιαστα εκτελεσμένο έχει παρουσιάσει ο οποιοσδήποτε βιρτουόζος της κιθάρας. Ξεκάθαρα πρόκειται για μια από τις κορυφές της καριέρας τους. “Now I’m on death’s door, we’ll be together…. And I’ll be with you then and after forever”. Ανατριχιαστική ερμηνεία από τον Terry στον πιο ιδανικό αλλά και προφητικό επίλογο για το “The Room Of Shadows” με το “After Forever” του οποίου οι στίχοι γράφτηκαν το 2004.
Καθώς ανέκαθεν οι Pagan Altar ήταν οικογενειακή υπόθεση, το ταξίδι τους φτάνει κάπου εδώ στο τέρμα. Το “The Room Of Shadows” αποτελεί την επισφράγιση μιας ένδοξης πορείας η οποία μας χάρισε και θα συνεχίζει να μας χαρίζει μαγικές στιγμές μουσικής κατάνυξης.
Κάτι τέτοια δημιουργήματα από μπάντες σαν και δαύτους είναι που κάνουν τον άλλοτε αδυσώπητο χρόνο να λουφάζει στο λαγούμι του. Το ξέρει καλά ότι η φθορά του δεν περνάει εδώ. Ο ήχος του “The Room Of Shadows” (όπως και των υπόλοιπων πονημάτων τους) είναι ο γλυκά εκκωφαντικός υπόκωφος ήχος της σύνθλιψης της ικανότητας του χρόνου να παρασέρνει μαζί του στη λήθη οτιδήποτε παλιώνει.
6/6
