Είδος: Power Metal
Χώρα: Ελλάδα
Eταιρία: Metal Breed Records
Έτος: 2017
Θυμάμαι σε κάποιο από εκείνα τα θρυλικά πάρτι που διοργανώναμε με τον Ψηλό το κάψιμο να έχει φτάσει σε πολύ υψηλά επίπεδα (ή μήπως χαμηλά…) και να παίζουμε ‘τυφλόμυγα’. Παιχνίδι που θυμάμαι στα ‘88-‘89 το ελληνικό Χάμμερ είχε σε μετάφραση από τα αντίστοιχο γερμανικό, με κάποιους σταρ του χώρου που τους έβαζε ο δημοσιογράφος να ακούσουν κάποια τραγούδια και αυτοί έπρεπε να μαντέψουν ποιο είναι το τραγούδι ή έστω το συγκρότημα. Ομοίως παιζόταν το παιχνίδι και ανάμεσα στους οπαδούς μέχρι τα τέλη του ’90 και μάλλον αυτό ξεχάστηκε όταν ήρθανε τα σαζαμ και αυτά του διαβόλου αν όχι και πρωτύτερα με αυτά τα γιουπορν και τέτχια που σκοτώνουν την νεολέρα μας. Πίσω στο πάρτι που ο γκουρού των 70’s αλλά και πρώην μέλος του φαν κλαμπ των Manowar έβαλε στο πικάπ Power Crue (το ‘The Sign of Rage’) και οι υπόλοιποι χάσαμε το ματσάκι στις καθυστερήσεις με γκολ μπανάνα από τον Άλεξ. Δεν θέλω να πιστεύω πως αυτός είναι ο λόγος που άργησα τόσο την κριτική…
Στα σοβαρά τώρα οι Power Crue είναι μέρος της ζωντανής ιστορίας του ελληνικού Heavy Metal. Μπορεί να έχουν μόλις 5 στούντιο άλμπουμ παρόλο που υφίσταντο από το 1992 αλλά σχεδόν πάντα η ποιότητα αυτών ήταν σε καλό επίπεδο. Και μπορεί το προαναφερθέν ντεμπούτο τους να κουβαλάει 20+ χρόνια στην πλάτη του και να έχει συνδεθεί με ρομαντικά χρόνια ή την εφηβεία πολλών αλλά το τελευταίο τους πόνημα μοιάζει να είναι η καλύτερη στιγμή τους, έστω μπορεί να κοιτάξει στα μάτια το ‘The Sign of Rage’ χωρίς ίχνος υπερβολής.
Στιχουργικά σκάρωσαν μια ενδιαφέρουσα ιστορία, με ιστορικές φιγούρες, δημιουργώντας ένα κόνσεπτ άλμπουμ με την προσπάθεια του Ιούδα (όπως αυτός μας την εξιστορεί/αφηγείται) να εξιλεωθεί (μέσω μετενσαρκώσεων του) για την προδοσία του στο πρόσωπο του Χριστού, μια ιστορία με υπότιτλο τα λόγια που ακούμε στην εισαγωγή του δίσκου: ‘Αυτή είναι η άγνωστη ιστορία μιας μεγάλης φιλίας, αφοσίωσης και προδοσίας’.
Μουσικά χωρίς να ανακαλύπτουν τον τροχό, επιδίδονται σε υψηλής ποιότητας παραδοσιακό Ηeavy/Power με επική διάθεση και στακάτα ριφφ να θερίζουν. Οι μελωδικές στιγμές δεν λείπουν φυσικά με τα σόλο να είναι σωστά τοποθετημένα διάσπαρτα και να δένουν άψογα με τα φωνητικά του Κώστα Τόκα. Ο οποίος στο δεύτερο άλμπουμ πίσω από το μικρόφωνο των Power Crue ακούγεται με ακόμη μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και θεατρικότητα. Τα τραγούδια έχουν λυρικότητα, έντονες στιγμές και κορυφώσεις που κουμπώνουν με την ιστορία και την αφήγηση της. Δεν λείπουν οι δίκασες αλλά η εναλλαγή στον ρυθμό που ποικίλει από Sabbathικά tempo (“Heaven In Hell”) σε πιο οργισμένες ταχύτητες (‘The Temple’, ‘Song Of Hope’ και ‘Dementia’).
Καλογραμμένο, χορταστικό και παιγμένο ιδανικά, αξίζει της προσοχής όλων όσων αρέσκονται στο σύγχρονο Power μακριά από τυρένια europower και επικ από τα λίντλ (βλέπε Sabaton) και την βρίσκουν με τα θεματικά άλμπουμ.
