Τη Τετάρτη 16 Δεκεμβρίου είχα τη τεράστια χαρά να βρεθώ στα Devasoundz Studios, στο χώρο δηλαδή που οι Rotting Christ ηχογράφησαν το πολυαναμενόμενο νέο τους πόνημα, το Rituals, παρέα με άλλα παιδιά του μουσικού τύπου για να το ακούσουμε 2 μήνες πριν τη κυκλοφορία του.
Με μια μικρή καθυστέρηση ο Σάκης ενώνεται με τη παρέα των μουσικογραφιάδων, και όσο περιμέναμε τον υπεύθυνο του studio για να μας ανοίξει, πρόλαβε να μας πει και μερικές παλαβές ιστορίες χοντρού γέλιου που του συνέβησαν στο τελευταίο αμερικανικό τουρ και έτσι και εκεί, αλλά και στη συνέχεια, συνειδητοποίησα για τα καλά ότι πέρα από ένας σπουδαίος καλλιτέχνης, είναι ένας τύπος εντελώς μακριά από καβάλημα καλαμιών με πηγαίο χιούμορ και αυτοσαρκασμό.
Αφού στριμωχτήκαμε λίγο στο control room του studio, ο Σάκης πατάει το «κουμπί της χαράς» για όλους τους παρευρισκόμενους και το Rituals ξεχύνεται από τα ηχεία. Ο ίδιος όμως μας «απάλλαξε» από τη παρουσία του κατά τη διάρκεια της ακρόασης, μιας και κατά κάποια έννοια… «ντρέπεται» και του προκαλεί αμηχανία να ακούει τη μουσική του παρέα με κόσμο!
Αν και κράτησα κάποιες σημειώσεις track-by track, προτιμώ να καταγράψω μια πιο γενική εντύπωση για το άλμπουμ, αφού έτσι και αλλιώς μία ουσιαστικά ακρόαση δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση review του Rituals, πόσο μάλλον όταν με αυτό το άλμπουμ η πρώτη λέξη που μου ήρθε στο μυαλό όταν τελείωσε η ακρόαση είναι η λέξη «δύσκολο». Δύσκολο με την έννοια κυρίως του εσωστρεφούς χαρακτήρα του, αφού όσο το άκουγα ακόμα και με αρκετούς ανθρώπους γύρω μου, αισθανόμουν ότι είναι ένα άκουσμα που θα με «βύθιζε» κυριολεκτικά στο feeling του αν το άκουγα μόνος σε ένα σκοτεινό δωμάτιο με ακουστικά. Ξεκινώντας από τα βασικά, η παραγωγή είναι εντυπωσιακή και σίγουρα η καλύτερη που έχουν κάνει ποτέ οι Rotting Christ, με πολλές στρώσεις και πλούσια δομή. Σε μουσικό επίπεδο οι ταχύτητες έχουν χαμηλώσει έως και τα όρια του doom σε κάποιες περιπτώσεις, χωρίς να λείπουν φυσικά τα γρήγορα σημεία. Ποικίλα και εντυπωσιακά φωνητικά (εξαιρετική δουλειά από τον Σάκη στα δικά του) κυριαρχούν παντού, πολεμικά και επικά riff, ethnic όργανα ελληνικά και αλλοδαπά προκαλούν ατμόσφαιρα ανατριχιαστική, αραμαϊκά, αρχαία ελληνικά και ινδικά, γαλλικά, αγγλικά, μοιρολόγια και κατάρες πετυχαίνουν αυτό ακριβώς που είχε ο δημιουργός στο μυαλό του: Να αισθάνεσαι πως κάθε τραγούδι είναι μια τελετή μύησης που σε μπάζει σε ένα σκοτεινό και μακρινό κόσμο και σε βοηθάει να αποδράσεις από την εξίσου σκοτεινή αλλά μίζερη δική μας πραγματικότητα. Αυτός ήταν ο στόχος των Rotting Christ και σίγουρα είναι ένας στόχος που το Rituals τον πετυχαίνει. Κερασάκι στη τούρτα το κλείσιμο του άλμπουμ με την εντυπωσιακή και αγνώριστη διασκευή του The Four Horsemen των τρισμέγιστων Aphrodite’s Child, διασκευασμένη με τέτοιο τρόπο που ταιριάζει απόλυτα στην ατμόσφαιρα του άλμπουμ και κατά τη γνώμη μου τη καθιστά πετυχημένη.
Συνοψίζοντας, το Rituals είναι ένα άλμπουμ φτιαγμένο με τα καλύτερα υλικά από τα προηγούμενα τρία αριστουργήματα της μπάντας Theogonia, Aealo και Κατά Τον Δαίμονα Εαυτού, ακόμα πιο σκοτεινό και ατμοσφαιρικό (το «τερμάτισαν» το κοντέρ…), και σίγουρα, όπως διαπιστώσαμε κιόλας συζητώντας με τον Σάκη στη μίνι “press conference” που ακολούθησε της ακρόασης, είναι ένα άλμπουμ που ολοκληρώνει με το καλύτερο τρόπο αυτό το κύκλο αυτής της τεράστιας μπάντας. Προσωπικά έφυγα από το studio με την αίσθηση ότι είναι υποψήφιο για το καλύτερο ever Rotting Christ άλμπουμ, αλλά αν όντως είναι έτσι, θα το διαπιστώσω με σιγουριά όταν το ακούσω και το ξανακούσω με την επίσημη κυκλοφορία του. Υπομονή δύο μηνάκια για όλους μας!
