English
Είδος: Epic / Pagan / Celtic Metal
Χώρα: Ιρλανδία
Εταιρία: Metal Blade Records
Ένα πράγμα οφείλω να παραδεχτώ, ανοιχτά, καθαρά και ξάστερα σε σχέση με τους Ιρλανδούς: Όσα χρόνια και αν περάσουν, όσες διακυμάνσεις και αν υπάρξουν στην δισκογραφία τους -σε σχέση με την κάθε κυκλοφορία, ή με συγκεκριμένες περιόδους-, το βαρύ χαρτί τους παραμένει ένα και μοναδικό: Η στόφα των τραγουδιών τους.
Θέλω να πω πως πολλά μπορεί να αλλάζουν από άλμπουμ σε άλμπουμ -η παραγωγή, η ενορχήστρωση κ.ο.κ.-, αλλά το δραματικά επικό ατσάλι τους, με τις μαυρομεταλλικές αναφορές, και την ερμηνεία του Alan Averill να φτύνει απελπισία, θρήνο, οργή και μίσος, καλώντας ξανά στον επόμενο ξεσηκωμό, είναι σφραγίδα σε πυρωμένο σίδερο και δεν θα αλλάξει ποτέ.
Όλα τα παραπάνω είναι το βασικό χαρακτηριστικό και του “How it Ends” και όσοι αποφασίσουν να αντιμετωπίσουν το άλμπουμ με βάση το παραπάνω πρίσμα, ως μεμονωμένη κυκλοφορία -αποφεύγοντας τις ψυχαναγκαστικές συγκρίσεις με το παρελθόν-, σίγουρα θα μιλήσουν για μια μεγάλη κυκλοφορία.
Τα δύο πρώτα singles προετοίμασαν το έδαφος και μάλιστα μπορώ να κατατάξω τα “Victory Has 1000 Fathers, Defeat Is an Orphan” και “Pilgrimage to the World’s End” στις μεγάλες στιγμές τούτου του άλμπουμ, με το “Victory…” να παίζει ιδανικό ρόλο επιλόγου στο σύνολο του δίσκου -αποτελώντας κατά τη γνώμη μου ένα από τα πιο ολοκληρωμένα κομμάτια που μας έχει δώσει η μπάντα τα τελευταία χρόνια-.
Από την άλλη το “Pilgrimage…” τονίζει ως δείγμα γραφής μέσα στην απλότητα του, πως οι Primordial ξέρουν να μοιράζουν απλόχερα πραγματική επική μουσική. Και είναι η ερμηνεία – θρηνωδία του Nemtheanga που τοποθετεί το κομμάτι πολύ ψηλά στον θρόνο του.
Το “We Shall Not Serve” είναι χωρίς αμφιβολία ακόμα μια σύνθεση που επισφραγίζει την συγκεκριμένη κυκλοφορία. Ακολουθούν έπη όπως το “Call to Cernunnos” (ένας ύμνος στο Pagan Metal παρελθόν – παρών της μπάντας), το instrumental “Traidisiúnta” (ένα songwriting παράδειγμα επικής Metal μαεστρίας) αλλά και το “Ploughs to Rust, Swords to Dust” –τα κουπλέ του οποίου σίγουρα θα σας θυμίσουν την 90ς Primordial κληρονομιά-.
Η απλότητα και η αμεσότητα με βασικά μεμονωμένα κιθαριστικά θέματα είναι ένα χαρακτηριστικό που δεσπόζει στον δίσκο. Έπιασα τον εαυτό μου να αναρωτιέται πως θα ακούγονταν το συνολικό αποτέλεσμα αν η μπάντα ενορχήστρωνε περισσότερα κομμάτια του άλμπουμ με την λογική του “Victory…” και των κουπλέ του “Ploughs…”, φτιάχνοντας δηλαδή σιδηροδρομικά κιθαριστικά τείχη που να παραπέμπουν εν μέρη στην επική φρασεολογία του Black Metal-. Όχι η απορία αυτή δεν προκύπτει από την λογική της σύγκρισης με το παρελθόν, απλά βλέπω πόσο καλά συνεχίζει να λειτουργεί το μοτίβο που περιέγραψα στους Primordial του 2023 και θα ήθελα λίγο παραπάνω, that is all!
Εν τέλη ο δίσκος -ο οποίος κυκλοφορεί 29 Σεπτέμβρη- με άφησε απόλυτα ικανοποιημένο. Όσο η επική δραματικότητα θα είναι το βασικό σημείο αναφοράς στη μουσική των Ιρλανδών για μένα τουλάχιστον θα παραμένουν συγκρότημα σημείο αναφοράς την στιγμή μάλιστα που και με την στιχουργική τους δείχνουν ξεκάθαρα πως παίρνουν την Τέχνη τους και το μήνυμα της, πολύ στα σοβαρά.
Hail to Primordial!
