Είδος:Progressive Metal
Χώρα: Η.Π.Α.
Εταιρία: Inside Out Music
Έτος: 2020
Τα πρώτα δευτερόλεπτα της εισαγωγής του «Devil And Angels» μοιάζουν με μια μικρή άβυσσο, μια άβυσσο με παράξενα χρώματα, και ήχους, μια άβυσσο που χρονικά διαρκεί σίγουρα 24 έτη και περικλείει τις μικρές, μεγάλες αναζητήσεις του καθένα από εμάς, αναζητήσεις για θησαυρούς μουσικής, ένας μικρός λαβύρινθος, ένα ψηλάφισμα, ένα κράτημα αναπνοής για κάθε ανακάλυψη, μια μεταβαλόμενη πορεία, με τους Waltz να είναι απόντες όμως. Και την ξέρεις αυτήν την απουσία, πορεύεσαι με τούτην. Έτσι είναι οι απουσίες πρέπει να μάθεις την λογική της αναπροσαρμογής και να προχωράς, έτσι δεν λένε;
Τον αντιλαμβάνεσαι τον λαβύρινθο, είσαι κομμάτι του, είσαι μέσα σε αυτήν την μικρή ακαθόριστη δίνη που αποτυπώνεται με μερικές νότες στα πλήκτρα για λίγο μόνο. Και ξαφνικά… Ξαφνικά ακούς από το βάθος έναν ήχο γνώριμο. Να έρχεται κάπως από μακριά, από ένα ακαθόριστο σημείο στο βάθος: Το φλάουτο.
Όταν άκουσα για πρώτη φορά το κομμάτι -το οποίο ήταν και το πρώτο που η μπάντα έδωσε σαν single- ήμουν σίγουρος πως θα είναι το opening track του άλμπουμ, ακριβώς για τούτο το καλωσόρισμα που συμβολίζει ηχητικά το πριν και σε βάζει στο τώρα και στο μετά. Δεν έπεσα έξω.
Η μελωδία του φλάουτου μαζί με τα κρουστά οδηγούν σε ένα από τα πιο πομπώδη, στιβαρά και λυτρωτικά opening θέματα που έχουν γράψει οι Psychotic. «Είμαστε εδώ»: ξεκάθαρη δήλωση με την vintage βαρύτητα κιθάρας και πλήκτρων και την σαγήνη του φλάουτου να τρυπώνει ακόμα ενδιάμεσα. Θα σε πάρουν σιγά σιγά μαζί τους όμως. Όλα είναι μελετημένα, δεν θέλουν να σου προκαλέσουν σοκ. Οι γλυκά υπνωτικές φωνητικές μελωδίες και η αντίστοιχη ερμηνεία του κουπλέ είναι καθησυχαστικές, η πρώτη αντίθεση με το βασικό σχεδόν αποστειρωμένο riff που δείχνει δόντια, σου έχει ήδη δοθεί για ακρόαση. Θαλπωρή.
Το ρεφρέν εδώ είναι ένας μικρός επαναλαμβανόμενος στρόβιλος με την φωνητική μελωδία να σφραγίζει όχι μόνο το σημείο μα ολόκληρο το κομμάτι. Η λογική της αρμονικής συνύπαρξης με το θέμα των πλήκτρων βγαίνει μπροστά. Ενώ με την γέφυρα και το ακουστικό part που θα ακολουθήσουν σταδιακά ο Devon Graves σου ξεκαθαρίζει μια και καλή και από την αρχή πως έχει πάρει την θέση του Buddy Lackey σε αυτό το νέο Waltz σύμπαν, κρατώντας τους βασικούς συνδετικούς κρίκους με το Deadsoul Tribe παρελθόν του. Όχι δεν θα αναφέρω τους Shadow Theory ως βασική ηχητική σύνδεση ή επιρροή μιας και το στίγμα τους παραπέμπει σε πολύ πιο early Psychotic υλικό, ενώ τούτο το άλμπουμ είναι ουσιαστικά ένα πάντρεμα της «Bleeding» εποχής με την Deadsoul Tribe ηχητική παρακαταθήκη.
Ναι είναι ξεκάθαρα φανερό πως η μπάντα παίρνει το κουβάρι ακριβώς από εκεί που το άφησε με την τελευταία νότα του «Bleeding». Όσο πιο γρήγορα κάνουμε και εμείς σαν ακροατές, το fine tuning μας με το παραπάνω γεγονός, τόσο γρηγορότερα θα απολαύσουμε το άλμπουμ. Και αναφέρομαι κυρίως στις πρώτες ακροάσεις του συνόλου ή έστω σε αυτές των singles όπου υπάρχουν έντονα οι προσδοκίες για μια κάποια τηλεμεταφορά στην -για παράδειγμα- πρώτη «Social Grace» περίοδο ή στον σουρεαλισμό του «Mosquito» ή ας βάλει ο καθένας όποια Psychotic περίοδο θέλει. Το χαρτάκι στο ημερολόγιο του rebooting γράφει «Bleeding». Και αν νομίζετε πως τόση ώρα σας γράφω ασυναρτησίες ακούστε το «Stranded» με το απλωμένα στο χώρο κυρίως θέμα του, με τον Norm να σηκώνει κυριολεκτικά το κομμάτι στις πλάτες του -άκου την πρώτη γέφυρα εκεί περίπου στην μέση- και με εκείνο το συγκλονιστικό ρεφρέν να σε σαγηνεύει, είτε μεμονωμένα είτε ως διακύμανση, αμέσως μετά από την στιγμιαία κορύφωση στο τέλος κάθε κουπλέ.
Σε παρόμοιο μοτίβο συνεχίζει και το «Back To Black» κουβαλώντας όμως μια σταδιακά αυξανόμενη φόρτιση πάνω από το σχεδόν ξερό 70s riffing του, με τα lead σημεία στις κιθάρες -και τα μελωδικά φωνητικά ξεσπάσματα- να έχουν ρόλο πρωταγωνιστικό, δίνοντας χαρακτήρα στο κομμάτι. Υπάρχουν τουλάχιστον τρία κομμάτια στο άλμπουμ που θα σου υπενθυμίσουν το πόσο σοβαρή υπόθεση υπήρξαν για τους Waltz οι Sabbath των 70s, μέσα σε μια κατάσταση πλήρους αφομοίωσης αισθητικής και ύφους. Κάθε φορά που ακούω ένα βαρύ, ξερό και απογειωμένο Psychotic riff και περιμένω αυτόν τον γνώριμο χρωματισμό με μελωδίες -από φωνή, πλήκτρα, ή κιθάρες- το μυαλό μου δεν μπορεί να μην ταξιδέψει έστω συνειρμικά στην πρώτη Black Sabbath δεκαετία. Φυσικά εδώ πρέπει να πω ότι το 70s στοιχείο -πέρα από τους Sabbath-, μπορεί να το ανακαλύψει ο ακροατής σε αρκετές στιγμές του άλμπουμ. Το «All The Bad Men» βαδίζει λοιπόν και αυτό σε παρόμοιες 70s διαδρομές. Εδώ όμως η ζυγαριά γέρνει περισσότερο προς το «Bleeding» καθρέφτισμα. Κρυμμένες εντάσεις, σταδιακή κορύφωση, κάτι σαν κάθαρση ένα πράγμα. Ναι, με νότες.
Και έρχεται το ακουστικό ξεκίνημα του «Fallen» και ενώ με τις πρώτες νότες νομίζεις ότι μαντεύεις που θα σε οδηγήσει, το κομμάτι σου γνέφει περιπαιχτικά και ακριβώς πάνω στην αλλαγή πριν μπουν τα φωνητικά σου ψιθυρίζει «έλα μαζί μου»… I wake into a place inside your mind and I find a dark shade of light… Ένα αφηγηματικό ξεδίπλωμα προικισμένο με τόσες μελωδίες και εναλλαγές… Ταλέντο, εξυπνάδα, φροντίδα στη σύνθεση… Μερικά λεπτά είναι η διάρκεια του συγκεκριμένου part, πριν ξεκινήσει το σταδιακό ξέσπασμα. Το ρεφρέν – κρεσέντο είναι μια ξεκάθαρη «Bleeding» αντιστοιχία -άκου τις πλάτες των πλήκτρων- Κομμάτι ορόσημο.
Το «While The Spiders Spin» είναι ένας ύμνος στην Psychotic Waltz τραγουδοποιία του σήμερα. Θα ξεκινήσω με τα lead σημεία στις κιθάρες και τα solo που γνέθουν τον δικό τους ιστό τυλίγοντας την σύνθεση. Χαλάλι τα 24 χρόνια αφού ήταν να ακούσουμε και πάλι τέτοια αρμονική συνύπαρξη των Dan Rock και Brian McAlpin. Η γλυκιά καταστροφική μελωδία στο ακουστικό ιντερλούδιο ανοίγει τις πόρτες για ένα από τα πληρέστερα κομμάτια του άλμπουμ.
Το «Pull The String» είναι το τρίτο κομμάτι στον δίσκο στο οποίο θα συναντήσουμε την σαφήνεια των 70s -Black Sabbath- επιρροών κυρίως στο riffing το οποίο να τονίσω πως είναι δοσμένο μέσα από Psychotic προσέγγιση. Το δυνατό του σημείο φυσικά και είναι το lead part με το φλάουτο και το πομπώδες ξέσπασμα που έρχεται αμέσως μετά. Υπάρχει άφθονος χώρος για γκρίζους ηχητικούς χρωματισμούς στο κομμάτι. Στήσε αυτί.
Θεωρώ το «Demystified» που ακολουθεί την αρτιότερη στιγμή του δίσκου. Τραγούδι σφραγίδα που κρατά σφιχτά στο χέρι το μήνυμα της μπάντας. Αφηγηματικός λυρισμός στην απόλυτη ενσάρκωση του. Όλες οι Waltz αρετές συγκεντρωμένες σε μια σύνθεση, με τρόπο συγκινητικό. Το ακουστικό κλωθογύρισμα, ο Devon είτε σε απόπειρες ερμηνευτικής κάθαρσης -άκου το ρεφρέν- είτε σε τραγουδιστές διηγήσεις με μια σιγουριά μοναδική -άκου τα κουπλέ-, το φλάουτο είτε να γλυκαίνει τις ηχητικές χαραμάδες, είτε να βγαίνει μπροστά και εκείνα τα απλωτά «Bleeding» ξεσπάσματα που στα 16 σου άκουγες σαστισμένα και τώρα ξέρεις πως λειτουργούν ως συνειδητοί προορισμοί μουσικότητας. Τραγούδι λύτρωσης, μέσα από την συνειδητοποίηση της αλήθειας: Απομυθοποιημένοι, είμαστε όλοι απομυθοποιημένοι.
Στην mediabook edition του δίσκου υπάρχει το bonus track «Season Of The Swarm», ένα από τα πιο ευκολοχώνευτα κομμάτι του δίσκου και το γράφω με θετικό πρόσημο. Ζεστά Psychotic θέματα σε ένα κομμάτι που ρέει αποκαλύπτοντας μελωδικά τις δυναμικές του.
Το «Sisters Of The Dawn» που ισορροπεί κάπου ανάμεσα στην ψύχωση, την νοσταλγία και την μελαγχολία είναι από τις πλέον ιδιαίτερες στιγμές του άλμπουμ. Το μπάσο του Evans χτίζει θεόρατα τείχη εδώ -άκου προσεκτικά πως «γράφει” στο σημείο του σόλο-. Οι κιθάρες στο ρεφρέν σε μαγεύουν και το ίδιο συμβαίνει και με την φωνητική μελωδία που τις συνοδεύει.
Ο επίλογος ανήκει στο «In The Silence». Ζεστές μελωδίες, 70s προσανατολισμός -ειδικά στις lead κιθάρες-, κλασική 1996 Psychotic κιθαριστική θεματολογία, εκπληκτικές μελωδίες φωνής και ένας πανέμορφος ακουστικός αποχαιρετισμός που σε αφήνει στο μεταίχμιο, σε ξαναγυρίζει στο λαβύρινθο στον οποίο σε βρήκε -στήσε αυτί και αφουγκράσου τους ήχους που τυλίγουν από μακριά τα τελευταία δευτερόλεπτα-…
Οι Psychotic Waltz του 2020 γράφουν εκπληκτικά τραγούδια, δίνουν βάση στην τέχνη με τις σωστές δόσεις τεχνικής, βγάζοντας μπροστά την μουσικότητα, την σαφήνεια και την πραγματική ουσία.
Οι Psychotic Waltz του 2020 καταφέρνουν να συγκινήσουν και να στήσουν αφετηρίες. Αφετηρίες για τους ίδιους σαν δημιουργούς που βλέπουν το έργο τους τούτο να είναι το πρώτο γράμμα σε μια καινούρια σελίδα. Μα και αφετηρίες για τους ακροατές – δέκτες. Ζηλεύω αλήθεια όσους θα τους μάθουν μέσα από αυτό το άλμπουμ. Γιατί χρειαζόμαστε τέτοια άλμπουμ σήμερα. Μα και οι παλιότεροι απλά θα συνειδητοποιήσουν για μια ακόμα φορά την μοναδικότητα των Psychotic Waltz μέσα από την αρχή (αφετηρία) της αναζήτησης στις ηχητικές σελίδες ενός καινούριου πέμπτου κεφαλαίου.
Το εξώφυλλο του Travis Smith μου τραβάει το βλέμμα. Κάποιους από τους στίχους που με άγγιξαν τους σκόρπισα στο κείμενο. Ξαναπατάω το play. Πάμε πάλι από την αρχή. Τίποτα δεν άλλαξε και τίποτα δεν είναι το ίδιο…
Μένει όμως πάντα η λαχτάρα για την ανακάλυψη της Αλήθειας μέσα από την μουσική. Πίσω απο κλειστές πόρτες, σβησμένα φώτα και ανοιχτές ψυχές. Αν έχεις αυτή την λαχτάρα ο δίσκος αυτός σε αφορά άμεσα…
