Δεν ξέρω αν έχετε ακούσει για τον τρόμο της λευκής σελίδας. Οι γραφιάδες· λογοτέχνες, ποιητές, συγγραφείς, δημοσιογράφοι φοβούνται πως δεν θα προλάβουν να αποτυπώσουν στο χαρτί ή την ψηφιακή οθόνη τις ιδέες τους ή φοβούνται την αναμέτρηση μιας και ο ειρμός της σκέψης τους προπορεύεται και ο γραπτός λόγος τους δεν ακολουθεί με τον ίδιο ρυθμό με αποτέλεσμα το χαρτί να σκίζεται και να πετιέται και το κουμπί του delete να πατιέται κάθε φορά με περισσότερη δύναμη και διάρκεια. Μαλακίες, τις περισσότερες φορές απλά δεν έχουμε τι να πούμε. Και το περιβάλλον που βρισκόμαστε δεν βοηθάει καθόλου, ειδικά υπό το βάρος μιας ανθρώπινης απώλειας. Ο θυμός, ο θρήνος, η νοσταλγία τα νεύρα δεν βοηθάνε να μπει σε καλούπια το μυαλό. Ή απλά τα λόγια δεν έχουν και τόση σημασία. Όπως αυτός ο χαιρετισμός/επικήδειος στον Lars-Göran Petrov…
Τεράστιο λαρύγγι, διασκεδαστικός φροντμαν, επιβλητικός επί σκηνής, ψαρωτικός και συνάμα εύθυμος, όσοι τον είχατε πετύχει σε κάποιο λαιβ είδατε με τα μάτια σας, πως είναι να είσαι επικοινωνιακός χωρίς να χρειάζεσαι ένα στρατό από μάνατζερ και πως το προσιτός και φιλικός, είτε το έχεις μέσα σου γιατί είσαι μούτρο και ένας από εμάς ή χρειάζεσαι άλλους 999 καρδιναλίους για να δικαιολογήσεις την ανόητη φάτσα τους ψευτοροκσταρ που κουβαλάει η μούρη σου…
Γεννημένος στις 17 Φεβρουαρίου του 1972 στην Σουηδία -με καταγωγή από την μεριά της μητέρας του από την Βόρεια Μακεδονία- Lars-Göran Petrov έχει στο παλμαρέ του μια σειρά απο συμμετοχές σε κυκλοφορίες (ντέμο και δισκάρες) ολκής: τα τρία ντέμο των Nihilist (“Premature Autopsy” του 1988, “Only Shreds Remain” και “Drowned” του 1989), το “December Moon” των Morbid του 1987 σαν ντράμερ, το ντεμπούτο των Comecon “Megatrends in Brutality” (1992) και φυσικά στα μεγαλειώδη έπη με τους Entombed αλλά και τα πολύ δυνατά άλμπουμ με τους Firespawn και την προσωπική εκδοχή των Entombed τους Entombed A.D. που προσωπικά γούσταρα τρελά, αλλά καταλαβαίνω αν κάποιος δεν γέμιζε 100% με τις 3 αυτές δουλείες που έβγαλε κάτω από αυτό το όνομα. Η φωνή του στοίχειωσε αρκετούς εφήβους στα 90’s και αρκετοί λαιμοί κακομεταχειρίστηκαν υπό τους βρυχηθμούς του.
Φυσικά το αντίκτυπο της πορείας του δεν ήταν το ίδιο με του Lemmy ή του Dio, ή ζωντανών θρύλων όπως του Ozzy ή του Jimmy Page ή άλλων larger than life προσωπικοτήτων που σημάδεψαν την μουσική μας. Αυτό δεν έχει σημασία πραγματικά. Η φύση του ιδιώματος που υπηρέτησε δεν είναι φτιαγμένη για αρένες, ραδιόφωνα ή το Billboard. Η νοοτροπία του δρόμου όμως που έβγαζε, η δυναμική, η απίστευτη ενέργεια και κυρίως το συναίσθημα του «ένας από εμάς» που προανέφερα και παραπάνω τον κάνει σημαντικότατο. Και ναι η διαδρομή του και οι δίσκοι που συμμετείχε δεν πούλησαν εκατομμύρια ούτε επηρέασαν τις μάζες. Αλλά κάθε οπαδός των Entombed έχει μια προσωπική ιστορία να πει, να διηγηθεί, να θυμηθεί και να κλάψει.
Η μανία με τον Wolverine, η ατάκα/μότο για το Αριστερό Μονοπάτι στη Ζωή, τα μαλώματα με φίλους για το “Same Difference” (που γαμάει !!!) και δεν συμφωνεί κανείς μαζί σου, ή το άλλο να μαλώνεις με το κολλητό σου μπροστά του πως τάχα το σκυλί στο εξώφυλλο έχει ένα πόδι και να εξηγείς πως αυτό είναι Pavlov’s Dog και να σου λύνει την απορία ο ίδιος ο LG και να λέει πως ένα πόδι έχει το εξώφυλλο των Alice In Chains και να αναρωτιέται ευθέως: «πόσο μαστουρωμένοι είστε μαλάκες;», το πάντρεμα ροκ εν ρολλ με το Death Metal, το Parasight, το Out Of Hand, το Say It in Slugs, ο Φοίβος που άνοιξε για την συναυλία τους στη Σαλονίκη, η αγωνία για το πότε θα ξανασμίξουν σαν Entombed, η συνέντευξη που δεν πάτησα το rec γιατί έψαχνα τον Αναλυτή και η καζούρα του Γιακ, το μήνυμα μέσω της Λητούς από την Κοπεγχάγη, το σαρδόνιο γέλιο στα λαιβ όταν τον βλέπαμε να σκουπίζει τις μύξες στα μαλλιά του και να κοιταζόμασταν με τα φιλαράκια και λέγαμε «το έκανε πάλι…»…πράγματα χαζά, μικρά, καθημερινά, προσωπικά, που έχουν σημασία μόνο για σένα και την παρέα σου, που κάνουν το θάνατο του LG, όχι τον θάνατο κάποιου ειδώλου ή κάποιου ροκ σταρ, αλλά το χαμό ενός δικού σου ανθρώπου…
Καλή αντάμωση Chief Rebel Angel !!!
