English
Last Updated on 19:15 by Nikos Nakos
Ανταπόκριση: Kώστας Kρανίδης
Ξεκινάς να πας Αθήνα να δεις ξανά τους δικούς σου, φίλους και γνωστούς, έχεις και δουλειές αλλά στην κάθοδο θα πας πρώτα Rockwave. Στέλνεις και το ραπόρτο άμεσα, όλα τέλεια. Αλλά όχι εκεί χωσέ στον γυρισμό θα ξαναπάς Μαλακάσα από νωρίς μάλιστα ως ένδειξη σεβασμού στα συγκροτήματα που (γιατί;;;;) παίζανε μέσα στον καύσωνα, γιατί είσαι φίλος και αγαπάς Invader! Η τρίτη και τελευταία ημέρα του φετινού Rockwave Festival ξεκίνησε με την μπαντάρα του Μάνθου Στεργίου που αν και δεν είμαι φαν τόσο πολύπλοκων δομών και συνθέσεων τους έχω δει 3-4 φορές λαιβ και η ενέργεια και ο όγκος στον ήχο που βγάζουν με έχει κερδίσει. Δεν την πάλευα όμως ειλικρινά -ήταν λίγο μετά τις 15.30- και έβραζε ο τόπος και ηρωικοί λιγοστοί τρελλοί χτυπήθηκαν υπό τους ήχους των Tardive Dyskinesia στη μικρή σκηνή. Στις 16.00 βγήκαν και οι Poem που να με συγχωρούν αν διαβάζουν τα παιδιά και οι φίλοι της μπάντας αλλά δεν ήμουν ιδιαίτερα συγκεντρωμένος και στη μισή ώρα που έπαιξαν προσπαθούσα να επιβιώσω παρά να τους απολαύσω. Τηρουμένων των αναλογιών και τον σε στιγμές κακό ήχο μοιάζουν νικητές μετά από αυτή την εμφάνιση στους περίπου 1000 θεατές που ήταν εκείνη την ώρα στην Μαλακάσα. Οι Epica μας μετέφεραν μπροστά από την μεγάλη σκηνή και για περίπου μια ώρα πάλευαν να κερδίσουν το κοινό χωρίς να πιάσουν κάποια ιδιαίτερη εμφάνιση. Το συμφωνικό μέταλ είναι φτιαγμένο για αίθουσες ενώ το κοινό που αποτελούνταν από μικρότερες ηλικίες έμοιαζε να τους απολαμβάνει. Υπήρχε ενθουσιασμός σαφώς αν και ο ήχος ήταν ξανά μέτριος προς κακός ενώ ίσως κάποιοι περιμένανε περισσότερα παλιά κομμάτια τους μιας και το σετλιστ στηρίχτηκε στον τελευταίο δίσκο τους. Απλά καλοί. Οι Anathema δεν μου άρεσαν ποτέ. Βασικά ένα κομμάτι τους μου άρεσε και αυτό δεν το παίξανε… Αλλά την Κυριακή μου άρεσαν πολύ. Επαγγελματίες, παρά τα αρκετά προβλήματα στον ήχο ξανά, είχαν μια μεταδοτικότητα που αν και το κοινό ζητούσε επίμονα να παίξουν παλαιότερο υλικό αυτοί στήριξαν 2 τελευταία άλμπουμ και φόρτισαν το κλίμα με τον συναισθηματικό λυρισμό τους σκεπτόμενος πως αυτό το υβρίδιο post-rock/progressive που έχουν σκαρώσει είναι τελικά ενδιαφέρον αρκετά. Κέρδισαν επάξια το χειροκρότημα του κοινού. Ο κύριος λόγος που πήγα και την Τρίτη μέρα ήταν φυσικά οι Flogging Molly. Έξι χρόνια μετά την παρθενική τους εμφάνιση στο Rockwave οι Ιρλανδοαμερικανοί σάρωσαν για ακόμη μια φορά. Διασκεδαστικοί με όλη τη σημασία της λέξης, γεμάτοι ενέργεια και κέφι, με σύμμαχο τις τραγουδάρες τους που μοιάζει να τις ξέρει κάθε καρυδιάς καρύδι πλέον ξεσήκωσαν το λιγοστό κοινό (κάπου στο τριχίλιαρο νομίζω). Στις 2 καλύτερες εμφανίσεις των 2 ημερών που παρακολούθησα και εύκολα! Κορυφές τα ‘The Hand of John L. Sullivan’, ‘Drunken Lullabies’, ‘Life in a Tenement Square’, ‘If I Ever Leave This World Alive’, ‘Saints & Sinners’ και ‘Devil’s Dance Floor’. Οι λατρεμένοι Paradise Lost μπορεί να μην έχουν σταθερά καλή απόδοση στις εμφανίσεις τους στη χώρα μας και μια να σαρώνουν και την άλλη να απογοητεύουν, μα αυτή τη φορά η μπίλια έκατσε εκεί που ποντάραμε και γίναμε μάρτυρες μια φοβερής εμφάνισης. Ο πλέον ξανθός Ηolmes δεν γκρίνιαζε, ο κόσμος σχεδόν διπλασιάστηκε σε σχέση με τους Flogging Molly και όλα έμοιαζαν βγαλμένα από τα 90’s…Εντυπωσιακό σετλιστ, λογικό μιας και το οπλοστάσιο τους είναι τεράστιο και το προηγούμενο άλμπουμ θέρισε (και ότι έχω ακούσει από το επερχόμενο επίσης!) οπότε τους πετύχαμε σε καλό φεγγάρι και μας ικανοποίησαν υπέρ του δέοντος! Καλύτερες στιγμές τα ‘No Hope in Sight’, ‘Pitty The Sadness’, ‘Say Just Words’, ‘Faith Divides Us – Death Unites Us’ και ‘The Last Time’. Οι Gojira γράψανε ιστορία. Όχι μόνο γιατί παίξανε εκπληκτικά αλλά κυρίως για την αύρα που αφήσανε. Είχα χρόνια να ακούσω τον κόσμο να συζητάει μετά από κάποιο λαιβ τόσο την εμφάνιση ενός συγκροτήματος. Βέβαια όσο καλά -που πραγματικά έπαιξαν εξαιρετικά- κι αν παίξανε πάντα μιλάει ο ενθουσιασμός και κυρίως η δίψα για αποθέωση που βγαίνει στον κόσμο υποσυνείδητα κυρίως σε όσους ψάχνουν να φτιάξουν τα δικά τους 80’s. Δεν θέλω να μειώσω τα συναισθήματα και τον θαυμασμό που ένιωσε ο κόσμος πάντως άκουσα πολλά σχόλια που ήταν ολίγον υπερβολικά. Ήχος μπετόν αρμέ, τεχνικά αψεγάδιαστοι καλοκουρδισμένη μηχανή, σε 75 περίπου λεπτά ανελέητης επίθεσης με πολύπλοκα δομημένα τραγούδια, δυσκολοχώνευτα προξένησαν ντελίριο ενθουσιασμού στον λίγο παραπάνω από 7.000 κόσμο. Το τέλος της βραδιάς είχε Evanescence που έκατσα ελάχιστα λεπτά να ακούσω μιας και η μουσική τους δεν με αφορά και δεν μπορ΄ω να κρίνω ή και να σας μεταφέρω τι (δεν) είδα σαφέστατα.
