Είδος: Heavy Metal
Χώρα: Ελλάδα
Εταιρεία: No Remorse Records
Έτος: 2018
Η “δουλειά” του μουσικοκριτικού είναι εύκολη. Κάθεται, βάζει στα ηχεία να παίζει μουσική, πιάνει το πληκτρολόγιο και αραδιάζει με μπλαζέ ύφος μπαρούφες. Είτε θάβει είτε εκθειάζει ένα άλμπουμ, στην ουσία το μόνο που κάνει είναι να είτε να βγάζει τα κόμπλεξ του στη φόρα είτε να κάνει δημόσιες σχέσεις. Είναι βλέπετε πολύ απλό να κρίνεις τη δουλειά ενός συγκροτήματος, μέσα λιγότερο από μία ώρα (αν το ακούσεις ολόκληρο το CD και δεν προχωράς τα τραγούδια μετά τα 20-30 πρώτα δευτερόλεπτα), σχηματίζεις άποψη και γράφεις βλακείες για μια δουλειά που το συγκρότημα αφιέρωσε ατέλειωτες ώρες σε πρόβες, ηχογραφήσεις, τσακωμούς για τη μουσική κατεύθυνση κ.α. Και τελικά τι προσφέρει ο μουσικοκριτικός; Ελάχιστα, συνήθως όσοι αγοράσουν το CD έχουν ήδη ακούσει δείγματα στο internet και έχουν σχηματίσει τη δική τους άποψη. Η μόνες εξαιρέσεις είναι όταν κάνει μια κριτική σε κυκλοφορία που δεν την έχει πάρει είδηση κανένας, οπότε στην ουσία εκεί υπάρχει το στοιχείο του νέου, της δημοσιογραφίας/δημοσιοποίησης, βοηθάει στο να μαθευτεί μία κυκλοφορία σε μεγαλύτερο κοινό. Τώρα θα μου πείτε “και τι μας τα γράφεις όλα αυτά αφού θα γράψεις κριτική για τους Saboter που ήδη οι περισσότεροι έχουμε ακούσει”. Ο μόνος λόγος που τα γράφω είναι για όσους, (ίσως εκτός Ελλάδας, δεν έχουν ακούσει ποτέ Saboter. Τα γράφω γιατί είναι κυκλοφορία πολύ άνω του μετρίου, γιατί είναι συγκρότημα που στα live είναι ακόμα καλύτεροι, γιατί η δουλειά που έριξαν είναι που μετράει και όχι οι αμπελοφιλοσοφίες που θα γράψουμε εμείς οι “μουσικοκριτικοί” (o Θεός να μας κάνει). Για μια ακόμα φορά οι Saboter δε με απογοήτευσαν. Τους παρακολουθώ από το πρώτο EP και από τότε κάνουν σταθερά βήματα βελτίωσης. Η νέα τους δουλειά τους βρίσκει σε Ελληνικό label (No Remorse) το οποίο θέλω να πιστεύω ότι θα βοηθήσει να διανεμηθεί καλά το CD και να ακουστούν και σε χώρες που μπορεί να έχουν απήχηση γιατί το αξίζουν. Το ξέρω ότι κάθε χρόνο γίνομαι όλο και πιο γκρινιάρης αλλά εφέτος η χρονιά ήταν στείρα από καλές κυκλοφορίες. Πολύ μετριότητα (και κάτω), πολύ ψευτικούρα. Αυτό βοηθάει το ‘Architects of Evil’ στο να μπει εύκολα στις καλές κυκλοφορίες που αξίζουν να ακουστούν. Τώρα αυτό αρκεί; Ίσως όχι. Αλλά τουλάχιστον τους δίνει μια ελπίδα να ακουστούν από όσους γουστάρουν το κλασσικό heavy metal ήχο. Στοιχεία Judas Priest, Mercyful Fate (ειδικά στις αλλαγές), Manowar, μίξη power/epic με κλασσικό, σκοτεινό σε κάποια σημεία, αγγίζοντας τελετουργικούς ήχους. Το video clip του ‘The Temple of R’lyeh’ ήταν καλή επιλογή κατά τη γνώμη μου, τραγούδι εμφανώς καλοδουλεμένο. To ‘Rose Red’ στ’ αυτιά μου Powero Αμερικανίζει (πάλι λέξη έφτιαξα ο αλήτης) και λίγο Sanctuarίζει και CrimsonGlorίζει (συνεχίζω την αμπελοφιλοσοφία), κάνοντάς το από τα αγαπημένα μου. Το ‘Golden Owl’ (King Diamond σ’αγαπάμε) περιμένω να το ευχαριστηθώ live, κομμένο και ραμμένο για τις συναυλίες τους. Τώρα αν πρέπει να γκρινιάξω λίγο θα πω ότι θα ήθελα η προφορά των αγγλικών από τον Αντώνη να είναι λίγο καλύτερη. Τον θεωρώ προικισμένο με μία από τις καλύτερες φωνές στο συγκεκριμένο είδος metal στην Ελλάδα και μέσα στους 2-3 καλύτερους frontman συναυλιακά. Τότε θα μου πείτε “γιατί γκρινιάζεις;” Γιατί πρέπει, γιατί τραγουδάει άψογα, γιατί το είδος που υπηρετεί δεν καλύπτει την Ελληνική χροιά στα Αγγλικά, γιατί στο κάτω κάτω μου αρέσουν οι δουλειές τους και θέλω να πάνε κι άλλα βήματα μπροστά και να μεγαλώσουν όσο τους αφήνουν οι περιορισμένες ευκαιρίες που τους δίνει η χώρα μας. Περιμένω τα live τους έχοντας απαιτήσεις. Είναι καλοί μουσικοί όλοι τους, έχουν καλό υλικό, το να παίξουν λιγότερο από το να πάρουν κεφάλια μου φαίνεται απίθανο. ΠΑΣΟΚ ΣΩΣΕ ΜΑΣ !
4,5/6
