English
Είδος: Progressive/ Hard Rock
Χώρα: Ηνωμένο Βασίλειο
Εταιρία: Escape Music
Έτος: 2014
Συνήθως τα reunions συγκροτημάτων μεσαίου ή μικρού εμπορικού βεληνεκούς, είναι απέλπιδες προσπάθειες πενηντάρηδων (στην καλύτερη) να παίξουν σε κάνα festival και να βγάλουν κάνα δίσκο για να γλυκάνουν την πίκρα τους που δεν κατάφεραν να γίνουν ποτέ μεγάλοι. Το ξέρω ότι ακούγεται σκληρό αλλά δεν μπορώ να πιστέψω ότι τα 10, 20, θέλεις 100 μηνύματα στο FaceBook είναι αρκετός λόγος για να επιστρέφουν συγκροτήματα “για τους οπαδούς τους”.
Εδώ δεν έχουμε ευτυχώς να κάνουμε με μία τέτοια περίπτωση. Οι Saracen ήταν και είναι ένα όχημα καλλιτεχνικής δημιουργίας και έκφρασης, πολύ μεγαλύτερο από τα groupάκια της σειράς. Ότι έχουν βγάλει στην καριέρα τους ήταν ποιοτικό. Ίσως κακώς τους ενέταξαν στο NWOBHM γιατί στην ουσία ήταν πάντα prog hard rock με ψήγματα από διάφορα παρακλάδια του σκληρού και μη ήχου.
3 χρόνια αναμονής ήταν πολλά για μας που τους παρακολουθούμε. Και έβγαλαν για να μας ανταμείψουν το Redemption. Χωρίς πολλές φανφάρες, αθόρυβα. Τη στιγμή που όλοι ασχολούνται με το πώς να ακουστούν σαν Coven, Mercyful Fate, Tokyo Blade ή δεν ξέρω τι άλλο, οι Saracen ακούγονται αυθεντικοί. Πόσοι θα τους ακούσουν? Ιδέα δεν έχω, απλά ελπίζω να συνεχίσουν να μας δίνουν για χρόνια τέτοια έργα.
Όσο για τα τραγούδια, αν και Αμερικανόφιλος στη μουσική, μόνο οι Βρετανοί μπορούν να δώσουν τέτοιες μελωδίες. Το δίσκο ανοίγει το Rocamadour, ένα pomp έπος, άξιο της ιστορίας τους. Το Reacher ενώ δείχνει για πιο straight hard rock γυρνάει κι αυτό στο υμνικό μοτίβο τους. Επόμενο το Give me a sign. Είναι τόσο καλό που πονάει η καρδιά σου όταν το ακούς. Ίσως η κορυφαία στιγμή του δίσκου. Το Geraldine είναι από τα πιο AOR τραγούδια του δίσκου, συγγενικό στυλ με τους μεταγενέστερους Ten (άλλοι θεοί από δω). Swords of Damascus και άντε γεια, καβαλάμε το άλογο, αρπάζουμε το σπαθί κι όποιον πάρει ο χάρος. Το Road to Yesterday μου φέρνει σε λογική μπαλάντας/mid tempo Deep Purple, ουισκάρα και πάμε. Τα remakes των Crusader και Ready to fly (Γεια σου ρε Γιώργη), δε θα μπω στη λογική καν να τα κρίνω, εδώ μιλάμε για remakes 2 εκ των κορυφαίων τραγουδιών. Catch the wave και έτσι παίζονται τα blues φιλτραρισμένα από prog/pomp, η κιθάρα κεντάει απλά. Ίσως το πιο απλό AOR τραγούδι του δίσκου είναι το More than missing you, μη φανταστείτε ότι το λέω με την κακή έννοια. Απλά τέτοια τραγούδια δεν μπορούν να πιάσουν το μεγαλείο του επόμενου άσματος. Redemption (On the 6th day) και άντε γεια. Τολμώ να πω ότι το συγκεκριμένο τραγούδι μου έφερε στο νου Warlord. Επόμενο You & I, συμπαθητική μπαλάντα η οποία χωρίς να είναι τίποτα το τρομερό παίρνει πόντους από την εκφραστικότητα της φωνής του Bettney (καλά και τα γυναικεία guest φωνητικά).Τέλος το Let me see your hands (ίσως η μέτρια στιγμή του δίσκου) προηγείται της επανεκτέλεσης του Ready to Fly που κλείνει το δίσκο με τον καλύτερο τρόπο.
Τώρα θα μου πείτε πόσο καλός είναι ένας δίσκος με 2 επανεκτελέσεις και 2-3 μέτριες στιγμές? Ε λοιπόν είναι απίθανος! Ναι, για μένα ένα άλμπουμ που έχει 4 υπερκομματάρες τέτοιου βεληνεκούς, μου φτάνει και μου περισσεύει. Εδώ έχουν θεοποιηθεί μπάντες που δεν έβγαλαν τόσα καλά τραγούδια σ’όλη την καριέρα τους. Από τις καλύτερες κυκλοφορίες της χρονιάς.
5/6
