Savatage – Handful of Rain

Last Updated on 16:50 by Nikos Nakos

Handful Of Thoughts

”See the devil on the streets at night”

Όταν το 1993 ο, ταλαντούχος όσο λίγοι, Criss Oliva έχασε πρόωρα τη ζωή του, λίγοι ήταν εκείνοι που πίστεψαν πως θα μπορούσαν οι Αμερικάνοι να συνεχίσουν.Ένα γεγονός που σημάδεψε και άλλαξε ως ένα βαθμό την πορεία των Savatage. Ήταν τέτοιο το timing τότε, που είχαν αρχίσει να αποκτούν δυναμική με την κυκλοφορία του κλασικού ”Edge Of Thorns” και ο Jon Oliva ήρθε αντιμέτωπος με το χειρότερο σενάριο της μουσικής του καριέρας, αν άξιζε καν να μαζέψει τα κομμάτια του. Ο θάνατος του Criss Oliva δεν άφησε μεγάλο σημάδι μόνο στην οικογένεια και τους οπαδούς τους, αλλά και σε άλλα συγκροτήματα. Οι Testament του αφιέρωσαν το album τους ”Low”, ενώ οι Vicious Rumors έκαναν το ίδιο στο άλμπουμ τους ”Word Of Mouth”. Οι Overkill έγραψαν το τραγούδι “R.I.P. (Undone)” στο album τους ”W.F.O.” επίσης για τον Criss.

Παρά το τεράστιο κενό που άφησε αυτός ο καταπληκτικός μουσικός, το συγκρότημα όχι μόνο κατάφερε να ξεπεράσει την τραγωδία, αλλά συνέχισε να κυκλοφορεί αριστουργηματικές δουλειές, γεγονός που έδειξε πως οι Savatage ήταν κάτι περισσότερο από ταλαντούχοι μουσικοί. Έτσι, έναν χρόνο αργότερα στον τελευταίο τους δίσκο κάτω από την σκεπή της Atlantic Records εμφανίζεται στην αγορά το ”Handful Of Rain”, μια δουλειά αρκετά διαφορετική σε σχέση με τις προηγούμενες.

Με τον Mountain King να παίζει μόνος του όλα τα όργανα, ένας από τους σημαντικούς λόγους έλευσης του Zak Stevens στα φωνητικά στο ”Edge Of Thorns”, δείχνοντας την επιθυμία του να συνεχίσει να επικεντρώνεται στην ορχηστρική πλευρά καιμε την νέα προσθήκη Alex Skolnick από τους Testament στις κιθάρες να προσθέτει solo πινελιές ο δίσκος ηχογραφήθηκε στα Morrisound Studios της Florida. Η δημιουργική δύναμη πίσω από τους Savatage είχε πεθάνει και αυτό γίνεται πλέον αισθητό: Με τον Johnny Lee Middleton στο μπάσο και τον drummer Steve Wacholz σε απαθή ρόλο και τον Zak παροπλισμένο στον ρόλο του τραγουδιστή φάνηκε περισσότερο από ποτέ η δύσκολη μεταβατική περίοδος του group με τον παραγωγό Paul O’Neill να συμβάλλει τα μέγιστα σερυθμική κιθάρα, πλήκτρα και songwriting. Το αποτέλεσμα αυτών των παρασκηνιακών ανακατατάξεων, επηρέασε την μουσικότητα του δίσκου που δεν είναι ακριβώς στα περίπλοκα πρότυπα που συνδέται κάποιος με τους κλασικούς Savatage; όντας λιγότερο δεξιοτεχνικός όμως γεμάτος αυτοπεποίθηση. Στην περιοδεία για το album ο Middleton επέστρεψε στη σύνθεση αλλά ο Wacholz είχε εγκαταλείψει το συγκρότημα, μη μπορώντας να αντέξει την απώλεια του φίλου του και αντικαταστάθηκε από τον drummer Jeff Plate (σε διάφορες εκδόσεις του CD αυτό προμηνύεται μιας και οι 2 drummer εμφανίζονται σε διάφορα booklets αντικαθιστόντας ο ένας τον άλλον).

Η μουσική εμφανίζεται πιο σκοτεινή από οτιδήποτε άλλο είχαν κάνει οι Savatage στο παρελθόν ανεξαρτήτως ύφους και οι στίχοι έχουν μια ταραγμένη, εσωστρεφή ποιότητα ακόμα και όταν η εστίασή τους είναι πιο εξωτερική. Υπάρχει σίγουρα μια πιο πνευματική οπτική γωνία στη μουσική αυτή τη φορά, καθώς και ένας πένθιμος ρυθμός. Η διάθεση είναι πραγματικά ζοφερή σε όλο το album, το νιώθεις. Ο ήχος του Skolnick είναι εξίσου αναγνωρίσιμος με του προκατόχου του, αν και τα solo του παρέχουν περισσότερο υποστήριξη παρά απόλυτη λάμψη. Από την ακρόαση γίνεται αντιληπτό ότι ο Oliva είχε κάποιου είδους πνευματική αφύπνιση, και είναι αυτή η δύναμη του πνεύματος που τους ωθεί σε σχέση με τις προηγούμενες προσπάθειες τους να εμφανιστούν πιο μελωδικοί – υπάρχει μια πολύ σκληρή πραγματικότητα στα περισσότερα τραγούδια.

Παρά το γεγονός ότι το εναρκτήριο “Taunting Cobras” είναι μια πραγματικά in your face επίθεση, και το “Nothing’s Going On” εξίσου σφυροκοπάει, όλα τα τραγούδια μοιάζουν πιο αργά. Άξιο αναφοράς ότι τα 2 που αναφέρθηκαν είναι και τα μοναδικά δύο που ο Criss Oliva έχει συνυπογράψει στο album. Στο 8o αυτό studio album τους το group γίνεται ένας άνθρωπος που αναγεννιέται από τις στάχτες του χαμού του. Μοιάζει εξίσου καταπληκτικό δε ότι καθ’ όλη τη διάρκεια του δίσκου αρκετά κιθαριστικά του σημεία και ειδικά διάφορα ρεφρέν ακούγονται τόσο οπερετικά όλα μαζί.

Οι αληθινές εμπειρίες δημιουργούν δυνατά τραγούδια, και εδώ μέσα εμφανίζονται κάποια από τα πιο οδυνηρά τραγούδια των Savatage, όπως τα ”Castles Burning” και ”Chance” μαζί με τα πιο blues και χαλαρά κομμάτια όπως το ”Stare Into The Sun”και το ομώνυμο κομμάτι. Το ”Castles Burning”αποδεικνύεται ότι είναι ένα τραγούδι που μιλά για τον Giovanni Falcone, έναν Ιταλό δικαστή που δολοφονήθηκε από τη μαφία το 1992 και το ”Chance” ένα τραγούδι που μιλά για έναν Ιάπωνα διπλωμάτη, τον Chiune Sugihara, στη Λιθουανία κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο οποίος αψήφησε τις κυβερνητικές εντολές υπογράφοντας βίζες εξόδου για χιλιάδες Εβραίους πρόσφυγες.

Ειδικά στο “Chance” αποδείχτηκε ότι άλλαξε σημαντικά το παιχνίδι για τους Savatage, διοχετεύοντας το “Bohemian Rhapsody” στις συμφωνικές του ακροβασίες και αυτό που θα ήταν η πρώτη από τις πολλές πολυεπίπεδες κορυφώσεις των φωνητικών αντιθέσεων του συγκροτήματος. Ένα από τα καλύτερα τους τραγούδια που έχουν ηχογραφηθεί ποτέ, ο προάγγελος ύπαρξης των Trans-Siberian Orchestra. Στο “Watching You Fall”  απολαμβάνουμε μια πιο μινιμαλιστική ηρεμία,που ενδεχομένως προετοιμάζεται μέσα από το “Visions“,όπου ο ακροατής αναρωτιέται αν θα ακούσει κάτι πιο δυναμικό μέχρι το τέλος αυτής της επικής, μπαλαντοειδούς όπερας και στο “Symmetry” συναντάμε ένα ανατριχιαστικό proto–doom στοιχείο όπου ο ρυθμός του τραγουδιού ξεκινάει αργά και εξελίσσεται σε πιο heavy rock ήχο. Κατά τη γνώμη μου ένα από τα πιο αδικημένα διαμάντια στον κατάλογο του group. Ο Zak Stevens δίνει μια τρομακτική και αξιομνημόνευτη ερμηνεία.

Ο επίλογος ανήκει σεένα τραγούδι γραμμένο από τον Jon Oliva προς τιμήν του νεκρού αδερφού του, το ”Alone You Breath”. Ένα τραγούδι φόρος τιμής και κηδείας σε έναν από τους σπουδαιότερους και πιο υποτιμημένους κιθαρίστες που περπάτησαν ποτέ στη γη. Η πιο συναισθηματική μπαλάντα που έχουν συνθέσει ποτέ και που μόνο ανατριχίλες μπορεί να προκαλέσει. Μπορεί να μην είναι ισάξιο των power metal διαμαντιών του παρελθόντος, όμωςείναι αντάξιο του ονόματος και της ιστορίας τους, με πολλές αναφορές σε παλιά τραγούδια όπως το “Believe” και το “A Little Too Far”.

Από πολλές απόψεις, αυτή η κυκλοφορία είναι η πιο ευέλικτη εμφάνιση των Savatage – είναι σίγουρα μια από τις πιο μοναδικές κυκλοφορίες τους. Σε βάθος χρόνου κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει την μπάντα που αισθάνθηκε πεσμένη κρατώντας το album βυθισμένο στην ιδέα της μπαλάντας για το 70-75% της διάρκειας του. Είναι θαύμα που ολοκληρώθηκε, αν αναλογιστεί κανείς τις συνθήκες δημιουργίας του, όμως αυτή η τραγωδία είναι που τελικά έκανε το album τόσο συνεκτικό. Οι εναλλαγές μεταξύ προσγειωμένων και μεγαλοπρεπών θεμάτων ενώνονται στην κοινή μελαγχολία τους και τα συντριπτικά συναισθήματα δίνουν βάρος στην μάλλον μειωμένη μουσικότητα. Μπορεί το album συχνά να επισκιάστηκε από αυτό το άσχημο περιβάλλον που διαμορφώθηκε, όμως ο ρόλος που έπαιξε στη μετέπειτα εξέλιξη του συγκροτήματος δεν μπορεί να αμφισβητηθεί. Μπορεί το “Handful Of Rain” να μην ήταν το album που θα περίμενε ο κόσμος της εποχής από τους Savatage, αλλά λειτούργησε ως το σωστό album την κατάλληλη στιγμή για το συγκρότημα, ώστε να αποτίσει φόρο τιμής στο θάνατο του Criss Oliva και να τους δώσει τα θεμέλια για να προχωρήσουν μπροστά από την απώλεια.