English
Last Updated on 14:04 by Giorgos Tsekas
Είδος: Heavy Metal/Doom/Prog/Blues
Χώρα: Σουηδία
Εταιρία: Transubstans Records
Έτος: 2019
«Η καλύτερη μουσική βγήκε στα 80’s, όλα τα σημερινά είναι δήθεν».
«Ποια 80’s; Όλα παίχτηκαν στα 70’s. Όσες μπάντες ακούγατε στα 80’s είχαν ξεπατικώσει τους μεγάλους των 70’s”.
«Ευτυχώς που υπήρχε το black και το thrash στα 90s και έσωσαν τη σκληρή μουσική, όλο φλωριές έβγαιναν».
Οι από πάνω δογματικές απόψεις και πολλές ακόμα που αφορούν ΟΛΕΣ τις δεκαετίες, είμαι σίγουρος ότι έχουν ειπωθεί από τους περισσότερους από εμάς. Είμαστε φανατικοί, ιδεολόγοι, αγαπάμε τα ακούσματα με τα οποία μεγαλώσαμε και κοροϊδεύουμε με πάθος ότι βγήκε μετά από την «χρησή» εποχή μας. Και αν δεν είναι έτσι, αγαπάμε με πάθος αυτά τα οποία μας έκαναν μεταλάδες και υποστηρίζουμε τις κυκλοφορίες της ίδιας εποχής. Αν έτυχε να γίνει κάποιος μεταλάς στα 00’s αλλά πρωτοάκουσε Omen, Manilla Road, Iron Maiden, Manowar των 80’s, ε δεν μπορεί μόνο τα 80’s άξιζαν.
Παίδες η μουσική πάντα έβγαζε διαμάντια, πάντα έβγαζε καλούς δίσκους, πάντα έβγαζε μέτριους και φόλες. Η μόνη διαφορά σήμερα από τις άλλες εποχές είναι ότι σήμερα βγαίνουν τόσες χιλιάδες κυκλοφορίες κάθε μήνα που είναι αδύνατον να τις παρακολουθήσεις. Βρε δεν πα να μπαίνεις σε πεντακόσια sites, να κάνεις άπειρα ακούσματα των δέκα δευτερολέπτων στο YouTube, να παρακολουθείς ποσταρίσματα «δημοσιογράφων» που θεωρείς «ψαγμένους» (για τα πανηγύρια είμαστε βασικά, μην μας πολυεμπιστεύεστε), θα χάσεις δεκάδες διαμαντάκια κάθε μήνα που δε θα τα πάρεις καν μυρωδιά.
Και τί να κάνεις εδώ που τα λέμε. Πες ότι σου αρέσει ο πιο ρετρό ήχος που φέρνει στα 70’s και 80s. Βγαίνουν τόσες πολλές μπάντες με μουστάκια, παντελόνια καμπάνες, και πουκάμισα με γιακάδες σαν αυτά που φορούσε ο Κωνσταντάρας στο «Τι 30, τι 40, τι 50» που τα χάνεις. Και οι περισσότερες απλά δίνουν βάση στον ήχο, προσπαθούν να πλησιάσουν τη ζεστασιά των τότε αναλογικών ηχογραφήσεων, τότε που τα ντραμς τα άκουγες και ήξερες ότι υπήρχε άνθρωπος και όχι ο γνωστός Ιάπωνας τσίγκι τσίγκι. Και όλα αυτά εδώ που τα λέμε καλά είναι, στο κάτω κάτω η στροφή προς αυτόν τον ήχο μπορεί να έγινε λόγω «μόδας» αλλά μας έσωσε και τα αυτάκια μας από την πλαστικούρα. Όμως και πάλι η αυξημένη προσφορά τέτοιων συγκροτημάτων έφερε τα ίδια αποτελέσματα, άντε να βρεις και να ακούσεις ποια αξίζουν.
Ευτυχώς οι Skånska Mord είναι από τους καλούς, αξίζουν ακούσματα. Και υπάρχουν και μπόλικα χρόνια, έχουν ήδη κυκλοφορήσεις 3 δίσκους και ένα EP. Θύμα και εγώ των χιλιάδων κυκλοφοριών που αναγκαστικά επιδερμικά τσεκάρουμε πολλές φορές, τους είχα προσπεράσει ενώ είχα ακούσει τραγούδια τους παλιότερα. Κακώς. Εδώ έχουμε μια καλή περίπτωση μίξης doom, prog rock και blues. Αλλά μη φανταστείτε τίποτα ψευτοκουλτουριάρικα πράγματα, άιντε γιατί έχω βαρεθεί να διαβάζω για μπάντες με μίξη των παραπάνω μουσικών ειδών και να ακούω κουραστικές πολυλογίες. Αυτοί είναι δικοί μας, είναι μουσικοί, έχουν κάκαλα, μυρίζουν ροκιά. Κιθάρες απλές, λιτές, τίγκα στην πενιά. Μπάσο-ντραμς μπετόν. Και ο φωνής, γράζι, το καλό το γρέζι. Τα λίγα τραγούδια (οκτώ) του LP το βοηθούν στο να διατηρεί καλό επίπεδο και να μην έχει fillers, με το Blinded by the light να ξεχωρίζει αλλά και τα άλλα να ακολουθούν κατά πόδας. To Edge of Doom με τις εναλλαγές ρυθμού του, το Simon says με τη ζωντάνια του, η διασκευή στο Death Valley Blues που θα μπορούσε να είναι μέσα σε καθαρά blues κυκλοφορία (πουτάνα φυσαρμόνικα). Εντάξει, όσο γράφω ξανακούω τα τραγούδια, είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις κάποιο, βλέπω να το έχω μέσα στις κυκλοφορίες της χρονιάς (κάτσε να φτάσουμε στο τέλος του χρόνου θα μου πείτε). Η έκδοση σε CD έχει 5 bonus, τα 4 του παλιότερου ομώνυμου EP τους συν ένα ακυκλοφόρητο τραγούδι.
Συνολικά κυκλοφορία διαμαντάκι, κλασσικά θα περάσει και δε θα την πάρει μυρωδιά και πολύ κόσμος. Άνετα παίρνει ένα
Βαθμολογία : 4,5/6
