English
Last Updated on 15:40 by Giorgos Tsekas
Είδος: Heavy Metal/Black Metal
Χώρα: Δανία
Εταιρία: Van Records
Έτος: 2017
Μια από τις διασημότερες ιστορίες του Λέοντος Τολστόι, είναι μια μικρή ιστορία που έχει τον τίτλο ‘Πόση γη χρειάζεται ένας άνθρωπος;’. Η ιστορία μιλάει για έναν αγρότη, τον Παχόμ που αν και αρκετά εύπορος δεν σταματούσε να ζητάει όλο και περισσότερα, και που η τύχη τον έφερε να συναντήσει μια μέρα έναν άλλο αγρότη που ήρθε από ξένα μέρη και επίσης έναν πλανόδιο έμπορο. Η συνάντηση αυτή υπήρξε καταλυτική για τη ζωή του. Από αυτούς ο Παχόμ έμαθε για απέραντες εκτάσεις γης που μπορούσε να τις αποκτήσει με το ελάχιστο κόστος 1000 ρουβλίων την ημέρα, από κάτι νομάδες τους Μπασκίρς. Αρκεί να ταξίδευε μέχρι την χώρα τους και από εκεί όσο μπορούσε να περπατήσει σε 24 ώρες η γη που θα διένυε αυτομάτως θα γινότανε δική του, με τον όρο να επιστρέψει την ίδια μέρα στο μέρος από το οποίο ξεκίνησε. Αν δεν επέστρεφε στο σημείο εκκίνησης θα έχανε τα χρήματά του. Η απληστία θόλωσε τον νου του Παχόμ που ούτε το όνειρο – κακός οιωνός που είδε την νύχτα πριν ξεκινήσει την πορεία του δεν στάθηκε ικανό να τον αποτρέψει να προσπαθήσει να αποκτήσει όλο και περισσότερη γη. Φυσικά η ιστορία τελειώνει με τον ήρωα μας κατάκοπο από το εξαντλητικό περπάτημα να πληρώνει το τίμημα πολύ πιο ακριβά από τα 1000 ρούβλια, χάνοντας την ίδια του τη ζωή. Μη μπορώντας να κατανοήσει πως τα μόνα μέτρα γης που μας αναλογούν είναι αυτά (τα 6 πόδια) που χρειάζονται για να θαφτούμε όταν τελειώσει το εφήμερο πέρασμά μας πάνω στη γη…
Το διάσημο αυτό διήγημα -και άκρως διδακτικό- του Τολστόι μου έρχεται συχνά στο νου, κάθε φορά που συλλογίζομαι τους φίλους και γνωστούς που παλεύουν, ‘αγωνιούν’ και ‘μάχονται’ για μια πληρέστερη και πλουσιότερη δισκοθήκη. Μια ιστορία στην οποία μπορούμε αλληγορικά αντί της όλο και περισσότερης γης που ο ήρωας του Ρώσου συγγραφέα χάνει τη ζωή του για να αποκτήσει μεθυσμένος από την απληστία και την πλεονεξία, να σκεφτούμε δίσκους συλλεκτικούς ή μη που πασχίζουμε καθημερινά όλοι οι οπαδοί της Μουσικής, λιγότερο ή περισσότερο ο καθένας από τον άλλο, σαν άλλοι Παχόμ να αποκτήσουμε, ξεχνώντας την πραγματική ουσία της συλλογής άλμπουμ. Και κυρίως σπαταλώντας κάτι πιο σημαντικό από τις εκάστοτε τιμές των άλμπουμ που συχνά πυκνά είναι εξωπραγματικές και εξωφρενικές. Σπαταλώντας κυρίως χρόνο που ιδίως στην εποχή μας φαντάζει η υπέρτατη πολυτέλεια. Ειλικρινά πόσο χρόνο διαθέτουμε για μια από τις αγαπημένες μας ασχολίες; Πόσο χρόνο επενδύουμε πλέον σε ένα από τα αγαπημένα μας σχήματα ή ακόμα χειρότερα σε μια νέα κυκλοφορία; Σε συνθήκες πλήρους υποταγής στα καταναλωτικά πρότυπα σαν αδηφάγες μηχανές αποθήκευσης/συσσώρευσης μουσικού αρχείου σε οποιοδήποτε φορμάτ -ή ψηφιακά- καταντήσαμε τις δισκοθήκες μας άψυχες τροπαιοθήκες που αυξάνουν απλώς προσθέτοντας νέο υλικό στο υπάρχον κάθε τόσο…
Κατανοώ πως ίσως κούρασε αυτή η εισαγωγή αν και δεν την θεωρώ παράταιρη και τελείως άσχετη με τους Δανούς Slaegt. Βασικά δεν την θεωρώ εισαγωγή παρά μια ευκαιρία να θιχτούν 2-3 πράγματα. Γιατί δεν μπορώ να βλέπω να πωλούνται με 4,000 αμερικάνικα δολλάρια μετριότητες σαν το Plan of Attak των εκ του Σικάγο ερχόμενων Paradoxx και να περνάει απαρατήρητο το ‘Domus Mysterium’. Που όση γοητεία και αν ασκεί η eightίλα του Plan of Attak, οι 4 συνθέσεις του δεν παύουν να είναι απλά μέτριες για να μην πω στην καλύτερη σχεδόν καλές. Συν τοις άλλοις ο όλος φετιχισμός αυτός μοιάζει ακόμα περισσότερο αποκρουστικός για τους μουσικόφιλους/μεταλλάδες που προέρχονται ταξικά από μεσαία ή και φτωχότερα στρώματα. Πότε η συλλογή μουσικής και πόσο μάλλον ακραίου ήχου έγινε σπορ για τα πλουσιόπαιδα και των μπαμπάδων τους;
Σε ένα εξαιρετικής αισθητικής εξώφυλλο με το ‘μάτι του διαβόλου’ να δεσπόζει σαν σύμβολο εξωτερικά και κομψά ντυμένο με πανέμορφα σχέδια εσωτερικά, το άλμπουμ εντυπωσιάζει με το καλημέρα μόλις το πιάσεις στα χέρια σου. Ναι αυτά τα άλμπουμ που είναι τόσο προσεγμένα αξίζει να τα αποκτάς σε μορφή βινυλίου (Van Records γαρ…). Όπως εντυπωσιάζει η ωριμότητα που επιδεικνύει ο ιθύνων νους των Slaegt, Oskar J. Frederiksen που μέσα σε λίγα χρόνια μετέτρεψε το προσωπικό του σχήμα – και ουσιαστικά one man project- σε ένα ολοκληρωμένο συγκρότημα με 4 ισότιμα μέλη αλλά και με διακριτούς ρόλους μέσα σε αυτό. Οι επιρροές κλασσικού Heavy Metal ήταν έξυπνα καμουφλαρισμένες στην προηγούμενη κυκλοφορία τους The Beautiful and Damned EP (το γκοθικ αισθητικής εξώφυλλο του οποίου μπέρδεψε πολλούς) μα βήμα βήμα και προσεγμένα αυτές οι πινελιές παραδοσιακού ήχου πολλαπλασιάστηκαν στο φετινό άλμπουμ εντελώς φυσιολογικά. Έτσι φτάσαμε από το ευθύ και επιθετικό ντεμπούτο Ildsvanger, στο Domus Mysterius που η μίξη μελωδίας και επιθετικότητας είναι κάτι παραπάνω από ιδανική. Τα Dissection στοιχεία δεν αφήνουν πολλά περιθώρια για εκτιμήσεις των προθέσεων των Δανών. Με μαεστρία έχτισαν έναν συνθετικά άψογο δίσκο στον οποίο μπορείς να ακούσεις κολλητικές μελωδίες, κιθαριστικά μέρη βγαλμένα από N.W.O.B.H.M. ονειρώξεις που μόνο οι Αngel Witch μπορούν να χαρίσουν αλλά και μια σκοτεινή ατμόσφαιρα παγωμένων ριφφ σκανδιναβικής προέλευσης. Σε αυτά προσθέστε και μια γερή δόση πρώιμων Dark Tranquillity και έχετε μια πλήρη εικόνα του ήχου του άλμπουμ. Σταθερό rhythm section που σιγοντάρει το πρώτο βιολί…τις κιθάρες που έχουν τον πρώτο ρόλο σε όλη τη διάρκεια του δίσκου. Οι συνθέσεις αν και μακροσκελείς (όλες πάνω από 5 λεπτά) ευφυέστατα δεν κουράζουν με τις συνεχείς αλλαγές τους και τα ευρηματικά σόλο. Ξεχωρίζουν το ‘The Tower’ , το ‘Eye of The Devil’, ένα από τα καλύτερα τραγούδια της χρονιάς τo ‘I Smell Blood’ καθώς και το μεγαλεπήβολο και επιβλητικό 13λεπτο+ ομώνυμο. A must have!
5/6
