Είδος: Shitstorm Rock ‘n’ Roll
Χώρα: Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής
Εταιρία: Hells Headbangers
Έτος: 2011
Αύγουστος του 2012 ήταν θαρρώ, στην βουκολική ορεινή Κόνιτσα, ένα απομεσήμερο με μύγες παχιές και ρομαντική νωχέλεια. Ξεφύλλιζα ένα τεύχος του Snakepit (γιατί είμαι και πολύ Underground ΑΣΟΥΜΕ) ενώ ήμουν στην τουαλέτα και κάποια στιγμή το μάτι μου έπεσε σε αυτό το ρομαντικό και πολυδιάστατο εξώφυλλο που κάθε κριτικός τέχνης (αλλά και κάθε απλός Χριστιανός) θα μπορούσε να εκτιμήσει: λυκάνθρωποι με chopper και ο Θεριστής με κόσα και κλεψύδρα. Εντάξει, έπιασα το βαθύτερο εξπρεσιονιστικό μήνυμα και τα υψηλά αισθητικά νοήματα, και ως καλό παιδί της μεταλλικής μου φουρνιάς που έφτιαξε μια σεβαστή ψηφιακή δισκοθήκη, κατέβασα ευθύς αμέσως το δίσκο για να τον ακούσω. Περίμενα να ακούσω εναλλαγές ρυθμών, περίεργα σπασίματα στους ρυθμούς και χρωματικές, ακροβατικά στην ταστιέρα, αργόσυρτες αισθαντικές μπαλάντες, άλλωστε και οι τίτλοι προϊδέαζαν για αυτό: Out on Bail, Up All Night, Death Ripper, I am the Demon, Denver 666 (ειδικά αυτό το τελευταίο έκανε τον Σεφέρη να κλάψει από ντροπή εκεί που βρίσκεται). Εντάξει, τι να λέμε: Venom, Motorhead, Sodom, με ολίγη από σατανισμό, αλκοόλη, σπασμένα δόντια, μαυρισμένα μάτια και λυγισμένα εξαπτέρυγα (βοήθειά μας). Speedwolf (όνομα σκέτο Άρλεκιν) – Ride With Death (λυρικό – δωρικό – χομπίστικο). Τέτοιο νεύρο, τσαμπουκάς και καύλα είχαν να εμφανιστούν από τότε που οι Slayer το γύρισαν στο Hip Hop με το Reign in Blood και μας έκαναν τα γκογκόφια πλανήτες με τους Mastodon.
Ο δίσκος είναι όλος στην τσίτα, δεν χαλαρώνουν ποτέ, ο τραγουδιστής είναι ένας γνήσιος θιασώτης του ωδείου με ειδίκευση στον Παβαρότι, οι υπόλοιποι κοπανάνε και διαλύουν τα πάντα χωρίς να υπάρχει αύριο, σόλο ένα δύο διάσπαρτα για δείγμα (κλάψε Petrucci), και ο θείος Lou χαμογελάει περήφανα από ‘κει χάμω (φυσικά, ως κανονικοί προπαγανδιστές χεβιμεταλλάδες αποκρύπτουμε από το κείμενο την οποιαδήποτε συγγένεια του δίσκου με το punk, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία). Τα πράγματα είναι απλά, κυρίες και κύριοι: ανοίγετε μια παγωμένη μπύρα, βάζετε το δίσκο να παίξει, παίρνετε το τσεκούρι (άλλωστε σε κάθε σπίτι υπάρχει κι ένα τσεκούρι), κι αφού σπάσετε το σπίτι σας, περνάτε μια βόλτα κι από την ενορία της γειτονιάς σας για να γυρίσετε με τον παπά σε remake τη γνωστή σκηνή από τα Τσακάλια με τον Σταμάτη Γαρδέλη (άνετα σάρωνε στο φεστιβάλ των Καννών). Δίσκος που τον ακούς και φυτρώνουν τρίχες στο κεφάλι σου (ναι, το έχω ανάγκη). Φιλάκια ρουφηχτά.
