Report by Elpida Chokmetidou & Krystallia Latsara
Ένα από τα μεγαλύτερα φεστιβάλ της Ελλάδας έκλεισε φέτος τα 10 του χρόνια, πιθανώς στην πιο ολοκληρωμένη του εκδοχή, αγκαλιάζοντας κόσμο όλων των ηλικιών, διαθέσεων και προτιμήσεων (πολυεπίπεδων) και φιλοξενώντας πάνω από 100 συναυλίες στο σύνολο, υποστηριζόμενες από διάφορες δράσεις της street κουλτούρας. Επί της ουσίας, τo Street Mode είναι ένα ετήσιο φεστιβάλ μουσικής, τέχνης και σπορ που πραγματοποιείται στη Θεσσαλονίκη, από το 2009. Είναι το μεγαλύτερο φεστιβάλ στην Βόρεια Ελλάδα, με πάνω από 40.000 επισκέπτες, σε ένα πολυήμερο πρόγραμμα που περιλαμβάνει συναυλίες σε 5 παράλληλες σκηνές, μουσικούς διαγωνισμούς και street δραστηριότητες. Για όσους δεν γνωρίζουν και πολλά για αυτήν την διοργάνωση, καλό θα ήταν να αναφέρουμε πως γίνεται σε συν-διοργάνωση με τον Οργανισμό Τουρισμού Θεσσαλονίκης, υπό την αιγίδα του Δήμου Θεσσαλονίκης (Διεύθυνση Πολιτισμού και Τουρισμού). Φέτος, το Streetmode Festival μας φιλοξένησε από τις 30 Αυγούστου έως και τις 02 Σεπτεμβρίου στον Πολυχώρο Fix Open Air Multiplex στην περιοχή των Σφαγείων.
Ως φεστιβάλ που στηρίζει δράσεις μουσικής, τέχνης, πολιτισμού και αθλητισμού, επιβράβευσε την εμπιστοσύνη του κόσμου και των καλλιτεχνών κάθε φύσης, κατάφερε για ακόμα μια χρονιά να συγκεντρώσει πολλά ονόματα της εγχώριας και διεθνούς μουσικής σκηνής, πολλά DJ sets και διαγωνισμούς graffiti, street art, street dance, parkour, free running, skateboarding, longboarding, μουσικούς και χορευτικούς διαγωνισμούς, streetfood και μπόλικο merchandise.
Για να καταλάβετε πάνω κάτω πως έπαιξε η φάση, θα ξεκινήσω με την ανατομία του χώρου, τις παροχές, τους πάγκους και θα καταλήξω στις σκηνές.
Αρχικά, η είσοδος στο φεστιβάλ γινόταν από την πίσω πλευρά του Principal Club Theater, σε ένα αρκετά μεγάλο hub, όπου με τη βοήθεια του crew του φεστιβάλ, ανάλογα με το εισιτήριο που είχες σε διοχέτευαν και στην ανάλογη ουρά. Παρά το γεγονός ότι ο κόσμος ήταν αρκετός την πρώτη μέρα, όλα κύλισαν καλώς, χωρίς ιδιαίτερες καθυστερήσεις.
Μετά την είσοδο, ουσιαστικά ανοιγόταν μπροστά σου ο πρώτος διάδρομος. Φαγητά απο γνωστές αλυσίδες γρήγορου φαγητού, εταιρείες ζύθου, μεγάλα και φαρδιά τραπέζια για το απαραίτητο beer bong, και ένας τοίχος πόσων μέτρων, ιδανικός για να αποτελέσει τον καμβά πάνω στον οποίο διάφοροι γκράφιτι καλλιτέχνες θα άφηναν το στίγμα τους και το δικό τους χρώμα στην φετινή διοργάνωση. Στην πρώτη στροφή μας περίμεναν stand γνωστού energy drink με το γνωστό moto για ταύρους με φτερά, ενώ στο αριστερό σου χέρι έβρισκες τις εγκαταστάσεις για τους διαγωνισμούς parkour. Στον νέο διάδρομο άνοιγαν μπροστά σου εταιρίες ρουχισμού με το δικό τους merchandise, όπως η 126 Clothing με merch και για το φεστιβάλ, το Alitia, το Full Moon κ.α., ενώ στο δεξί σου χέρι από νωρίς είχε body painting sessions.
Από εκεί και έπειτα ξανοίγονταν μπροστά σου άπειρες κάνουλες σε τρεις σειρές από μπαρ, με το κυριότερο από αυτά να λειτουργεί στη βόρεια πλευρά κατά μήκος. Από άποψη σκηνών, ήταν σε σύνολο έξι με την κάθε μια να λειτουργεί με εξαιρετικό συγχρονισμό. Ειδικά οι εξωτερικές, όπως η Puma, Desperados και Mode να έχουν εξαιρετικό προγραμματισμού. Οι κλειστές σκηνές, ήτοι Red Bull και Principal είχαν δικά τους προγράμματα.
► ΠΕΜΠΤΗ 30/8
New Model Army, Dub INC, Yawning Man, The Herbaliser Soundsystem, 4Questions, 1000mods, Τζαμάλ, Bad Movies, Εισβολέας, Sleepin Pillow, Μέμφις, Κακό Συναπάντημα, Twinsanity, Fer De Lance, Coretheband, Folk ‘n’ Roll, Γιάννης Αγγελάκας & 100°C, Imitate Your Mother, Overpower, Jaw Bones, Koza Mostra, Social Waste, ΧΤΠ.
Την πρώτη μέρα του φεστιβάλ, οι πόρτες άνοιξαν στις 16:00, με τα side events να ξεκινάνε από τις 17:00. Από τα πρώτα συγκροτήματα που θα άνοιγαν την ημέρα θα ήταν οι Imitate Your Mother, οι οποίοι μου έχουν κινήσει πολύ το ενδιαφέρον τον τελευταίο καιρό αλλά η καταραμένη εργατιά δε μου επέτρεψα να τους προλάβω. Επί της ουσίας στο φεστιβάλ μπήκα την ώρα που ο Εισβολέας έκανε το κομμάτι του επάνω στη σκηνή, με το πλήθος του κόσμου να είναι ήδη αρκετό. Τσάκωσα το πρώτο μπυράκι και κατευθύνθηκα προς την μεγάλη σκηνή, όπου οι Koza Mostra θα άρχιζαν σε λίγο το σετ τους. Ο Ηλίας Κόζας και η παρέα του μας έβαλαν με τη μια στο κλίμα, συνδυάζοντας σκα, πανκ και ροκ μουσική μαζί με το στυλ της Βαλκανικής λαϊκής μουσικής, κάτι σα το δικό μας ρεμπέτικο. Στα καπάκια, στην Puma stage, οι Social Waste πήραν τις σκυτάλες με τους προβληματισμούς τους να κατακλύζουν τον χώρο μέσω του κοινωνικού τους στίχου και του εναλλακτικού hip hop τους, μπολιασμένο με λαικές μουσικές εκτονώσεις, που μπορεί να ακούγεται και να μοιάζει περίεργο στα απαίδευτα σε αυτόν τον ήχο αυτιά, ωστόσο έχουν πραγματικά κάτι να προσφέρουν αν κρατήσεις ορίζοντας ανοιχτούς. Σπουδαία λεπτομέρεια, το πανό αλληλεγγύης υπέρ του αγώνα των κατοίκων κατά της εξόρυξης χρυσού στις Σκουριές της Χαλκδικής. Μερικά βηματάκια παραδίπλα και ΤΣΟΥΠ πεταχτήκαμε στην Desperados Stage όπου οι πολυαγαπημένοι μας Bad Movies θα έδιναν τον δικό τους ρυθμό στο φεστιβάλ. Όμορφο Street Punk, με ταγμένα οπαδάκια να ξέρουν κάθε στίχο της μπάντας και τα πρώτα σπρωξίματα στις πρώτες σειρές να κάνουν την εμφάνισή τους. Στη σκηνή του Principal εμφανίστηκαν οι Μέμφις για τους οποίους το κανάλι Industry Kills φρόντισε να βιντεοσκοπήσει, οπότε τα λόγια είναι περιττά. Απολαύστε:
Με το σούρουπο να δίνει τα δικά του χρώματα στον ουρανό, προσπαθήσαμε λάου λάου να ξαναμπούμε στο Principal για να δούμε τους Sleeping Pillow, αλλά παίχτηκε mission impossible αφού ο κόσμος ξεχείλιζε και από τη ζέστη να νομίζουμε ότι έιμαστε στο Νταχάου. Βουρ ξανά έξω, με τους 1000mods, τη σαικεντελιά τους αλλά και τους τόσους fans τους από κάτω να βάζουν φωτιά. Προσωπικά δεν τραβάω νταλκά με δαύτους, σέβομαι την πορεία τους, αλλά τους είδα από μακριά. Μεγαλώσαμε άλλωστε, μέσες πονάνε, αρθρητικά έχουμε, άσε καλύτερα. Γιάννης Αγγελάκας για τη συνέχεια, έχοντας στο πλάι του τους 100°C, σε μια βερσιόν αρκετά διαφορετική αλλά και αρκετά όμοια συγκριτικά με όσα μας έχει συνηθίσει τα προηγούμενα χρόνια. Από τη μια πλευρά είχαμε τον γνωστό σε όλους μας Αγγελάκα, με τις γνωστές του εκρήξεις και το μπρίο του, ενώ από την άλλη οι δροσερές νότες των 100°C δημιούργησαν μια πολύ όμορφη εμπειρία, με τις ηλεκτρικές και ακουστικές τους κιθάρες, το σαξόφωνο, την τρομπέτα και τα πλήκτρα. Για το κλείσιμο της δικής μου μέρας, οι αγαπημένοι New Model Army κατά τους οποίους έχασε η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα. Για του λόγου το αληθές, προσθέτω το βίντεο που ανέβασε το κανάλι Industry Kills!
► ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 31/8
Phil Campbell & The Bastard Sons, Therapy?, Dog Eat Dog, Dope D.O.D., Monkey 3, Jaya The Cat, Dollskin, Too Many T’s, Repetitor, Balothizer, Vodka Juniors, Ταφ Λάθος, Villagers of Ioannina City, RNS, Naxatras, Beggars, Λoco Musik, Wish Upon A Star, Baildsa, Asterix, The Last Drive (Unplugged), 12ος Πίθηκος, Γέρος του Μοριά, Kareem Kalokoh
Την Παρασκευή άνοιξε το #ΝΒΤ Music Contest. Το #NBT (Next Big Thing) Music Contest απευθύνεται σε συγκροτήματα αλλά και solo καλλιτέχνες όλων των ειδών, με σκοπό την ανάδειξη και την προβολή τους στο ευρύ κοινό. Οι νικητές κερδίζουν μία θέση στο line-up του Street Mode Festival 2019, πακέτα προβολής και διαφήμισης από την Access in Music, Τ-shirts με το λογότυπο τους από την One Two Six Merchandise αλλά και συνεντεύξεις και airplay στον 1055Rock. Οι μπάντες που συμμετείχαν φέτος, κατόπιν απόφασης του κοινού (αφού το ίδιο το κοινό μέσω ψηφοφορίας ανέδειξε ποια συγκροτήματα θα συμμετάσχουν), ήταν οι Shotguns, Warship, Dull Gas, Deejay Nic The Band, Diver down, Supernova, Kepe και Ergo Sum. Δυστυχώς δεν πρόλαβα να δω κανέναν λόγω δουλειάς, αλλά έμαθα ότι όλοι έκαναν καλή εντύπωση, συζητώντας με τα γνωστά ‘πηγαδάκια’. Πρόλαβα να δω λίγο από Ταφ Λάθος, που οκ δεν έχω επαφή με τις μουσικές αυτές, ωστόσο η ώρα κύλισε ωραία για το πρώτο μπυράκι. Το μόνο μελανό σημείο ότι είχε φουλ πιτσιρικαρία και νιώθαμε λίγο γέροι, αλλά δε γαμιέται; Το πρώτο ολοκληρωμένο σετ που είδα ήταν οι θεές Dollskin. Τι κοριτσάρες ήταν αυτές! Μικρούτσικα σε ηλικία, αλλά με σκέρτσο και κάτι κοχόνες ΝΑ. Μπορεί να έχουν αυτό το American-pie-κολλεγιακό-με-μαλώνει-η -μαμά-μου-οταν-ξενυχτώ, φάση από την οποία έχουμε απομακρυνθεί πάνω από μια δεκαετία, ωστόσο τα κορίτσια είχαν τρομερό παλμό, τίγκα διάθεση και κατάφεραν να ξεσηκώσουν μέχρι και τον τελευταίο παρεβρισκόμενο ή έστω να κεντρίσουν το ενδιαφέρον του. Κορυφαία στιγμή, η διασκευή του “Whole Lotta Love”, προς το τέλος του set τους. Όσο περιμέναμε Jaya The Cat έξω, με τον σωσία του Dimebag Darrell στο ρόστερ τους, είδαμε τους Too Many T’s, ένα ευχάριστο χιπ χοπ ντουέτο από το Λονδίνο που με θύμισαν λίγο τους Beastie Boys. Μετά από μια σύντομη βόλτα στον πάγκο του merch, καρφί μέσα στον χώρο του Principal να δούμε Beggars. Δεν μπορώ να πω οτι ικανοποιήθηκα από την επιλογή του χώρου αυτού για τα συγκεκριμένα λαιβ, καθώς δεν υπήρχε κλιματισμός και ο κόσμος μέσα είχε πεθάνει απ’ τη ζέστη και τον ιδρώτα. Πρώτη μου επαφή με τη μουσική των Beggars, ευτυχώς μόνο σε καλό μας βγήκε! Απλό, λιτό rock n’ roll, με πιασάρικα riffs και σκηνική παρουσία σκέτη αλητεία, μας απασχόλησαν για αρκετή ώρα και ο κόσμος δεν σταματούσε να κινείται περα δώθε με τη μουσική τους. Monkey3 για τη συνέχεια, με μια εικοσάλεπτη περίπου καθυστέρηση που ανάγκασε όλο το πρόγραμμα να πάει λίγο πίσω. Ταξιδιάρικο stoner, με τα κατάλληλα backgrounds στις οθόνες. Με λίγα λόγια, λίγο παραπάνω να είχες πιεί, γειά σου. Παρότι είχαν δυνατά σημεία που ξεσήκωσαν το Principal, λίγο η ζέστη, λίγο η σούρα, λίγο το instrumental, ε δεν θες και πάρα πολύ να πέσεις σε έναν κάποιο λήθαργο. Ωραίοι παρόλα αυτά. Περνάμε στους Jaya The Cat. Ενθουσιάστημε την γκρούβα τους και την όμορφη αμεσότητα που είχαν με το κοινό τους, τον τρόπο που αυτοσαρκάζονταν, αλλά και με τη θεατρικότητα του Geoff Lagadec. Επόμενη στάση το Red Bull Stage, στο οποίο ήθελα διακαώς να δώ Kareem Kalokoh. Αυτό το παλικάρι δε ξέρω τι σκατά κάνει στην Ελλάδα, γιατί δεν έχει φύγει μόνιμα κάπου έξω. Σπουδαία beats, αρκετά εσωστρεφείς ρίμες χωρίς να χάνουν την έννοια του μπρούκλη και κυρίως άτομο με σεβασμό στη μουσική και τον κόσμο που τον ακολουθεί. Ξανά έξω για μια από τις καλύτερες εμφανίσεις του φετινού Streetmode. Therapy? και άγιος ο θεός. Η παρέα των Michael McKeegan, Andy Cairns και Neil Cooper, πιθανώς να ήταν ό,τι πιο άρτιο, καλοπροβαρισμένο και με πραγματικό μουσικό ενδιαφέρον στο φετινό φεστιβάλ. Τρέξιμο μέσα στο πλήθος για να προλάβουμε να δούμε Naxatras στην σκηνή του Principal, ο οποίοι ως μας έχουν συνηθίσει, μας πρόσφεραν ένα ψυχεδελικό χάσιμο, βάζοντάς μας σε έναν κόσμο απομονωμένο από κάθε είδος ερεθισμάτων. Δε πα να γινόταν έξω χαμός από κόσμοκαι συναυλίες, μέσα στο Principal απομονωθήκαμε και ταξιδέψαμε σε τόπους μακρινούς. Back to reality και Dog Eat Dog! Θα ήταν η Τρίτη φορά που θα τους έβλεπα, οπότε πάνω κάτω ήξερα τι να περιμένω και φυσικά δεν με απογοήτευσαν. Μιλάμε για ανθρώπους που αγαπάνε τρελά αυτό που κάνουν, έχοντας αστείρευτη ενέργεια την οποία μεταφέρουν επιτυχημένα σε όσους έχουν μπροστά. Εν τω μεταξύ, οι καλοί μας άνθρωποι στο Streetmode σεβόμενοι το γεγονός ότι πολλοί από όσους βρισκόμασταν στον χώρο ήθελαν να δουν και Dog Eat Dog αλλά και τον Phil Campbell, φρόντισαν ώστε η μια συναυλία να διαδέχεται την άλλη για ναμη χαθεί ούτε λεπτό. Πράγματι η επόμενη στάση μας ήταν ο Phil Campbell and the Bastard Sons. Περίμενα με ανυπομονησία. Θυμάμαι την καρδιά μου να βαράει κομπρεσέρ. Βγαίνουν στο σανίδι και παθαίνω κοκομπλόκο. Πέρα από μερικά κομμάτια του δίσκου τους “The Age of Absurdity”, το setlist ήταν βασισμένο στους Motorhead. “Rock Out”, “Deaf Forever”, “R.A.M.O.N.E.S.”, “Ace Of Spades” αλλά και το “Silver Machine” των Hawkwind στο οποίο δεν κρατήθηκα και πλάνταξα στο κλάμα, ήταν αρκετά να μετατρέψουν το Principal όχι απλά σε πεδίο μάχης, αλλά σε κάτι που δεν έχω ξαναδεί σε τέτοιου βεληνεκούς διοργάνωση να συμβαίνει. Μπλούζες Motorhead για πανό, σύσσωμο screaming από το κοινό σε όλα τα κομμάτια, ξύλο, χοροπηδηχτά και ένας πιτσιρικάς στο πλευρό του Phil κατά τα τελειώματα, ήταν αρκετά να καταλάβουμε οτι οι Motorhead δεν είναι απλά μια μπάντα που ήρθε και πέρασε, αλλά τρόπος ζωής, σκέψης και δράσης.
Λόγω καθυστέρησης στη σκηνή του Principal, αναγκαστικά χάσαμε το set των VIC. Προλάβαμε μονάχα το encore “Kαρακόλια”, και λίγο από το “Κρασί”. Δεν περίμενα ιδιαίτερα πολλά πράγματα και δεν μπορώ να καταλάβω πως είναι δυνατόν τόσα χρόνια μετά, παίζοντας τα ίδια ακριβώς κομμάτια να παραληρεί με τέτοιο τρόπο. Είναι δυνατή live μπάντα, σαφώς, αλλά το πολύ το κύριε ελέησον το βαριέται και ο θεός. Τα ίδια κομμάτια, σε συνδυασμό με άπειρα κλαρινοσόλο-fillers ανάμεσα. Ωραία ήταν η φάση μέχρι το 2015, αλλά να κόψω εισιτήριο να τους δω Headline για άλλη μια φορά με το “Riza”, ούτε κατα διάνοια.
Το δεύτερο βράδυ μου στο Streetmode έκλεισε με το Unplugged gig των The Last Drive, οι οποίοι σε συνδυασμό με την κανονική τους εμφάνιση την Κυριακή θέρισαν.
► ΣΑΒΒΑΤΟ 1/9
Electric Six, The Godfathers, Samsara Blues Experiment, Kalamata, Replicunts, Panx Romana, Planet of Zeus, Μιθριδάτης, Fundracar, 63 High, ΦΒΣ, Baildsa, Θραξ Πανκc, Solmeister, Deaf Radio, Κροταλίας, ΛΕΞ, Bazooka, Shahmen, Παύλος Παυλίδης & The B-Movies, Therapy? Unplugged
Το Σάββατο λόγω κούρασης έφτασα λίγο αργά στο φεστιβάλ, με αποτέλεσμα να ξεκινήσει η βραδιά μου με τους The Godfathers, οι οποίοι μάλλον ήταν αυτό που πραγματικά χρειαζόμουν για να ξεσηκωθώ. Η αλήθεια είναι ότι ο συνδυασμός του να βλέπεις αυτούς τους θρύλους μπροστά σου με το γεγονός ότι ήταν σε απίστευτη φόρμα, ήταν ιδανικό. Δεν μου έφτασε όσο τους είδα. Και τρεις ώρες να έπαιζαν, πάλι δε θα μου έφτανε. Μέχρι να πάρουμε θέση για τον ΛΕΞ, πεταχτήκαμε για μερικά λεπτά στην Red Bull Stage, οπου ο Prince XXIII από τους θρυλικούς ‘Βήτα Πείς’ σε συνεργασία με τον παραγωγό DWMND άφησαν το δικό τους στίγμα στο φετινό Streetmode. Παράλληλα έξω, απολαύσαμε τον Γυναικείο 1 VS 1 All Style Battle διαγωνισμό χωρού, με 16 χορεύτριες κάθε είδους (εξ ού και το Free Style) να μάχονται για τον τίτλο της κορυφαίας χορεύτριας της χρονιάς, μια ενέργεια του Hip Hop International. Στην περίπτωση του ΛΕΞ άρχισα να καταλαβαίνω ότι το Σάββατο αυτό θα είναι κολασμένο. Αρχικά ως φερέλπιδες νέοι πήγαμε μπροστά, ωστόσο το venue ήταν τόσο πήχτρα που ψάχνοντας σημείο για ανάσες και ξεκούραση καταλήξαμε να βρεθούμε στους πάγκους με το merch στα πλαινά μονοπάτια. Χάος. Αοι ααμμένοι πυρσοί και ο κόσμος που ήξερε απ’ έξω τους στίχους θα είναι ίσως η πιο δυνατή εικόνα από αυτήν την εμφάνιση. Από τον ένα χαμό στον άλλο, αφού μεταπηδήσαμε στη δίπλα σκηνή για Planet Of Zeus, για τους οποίους τα λόγια είναι περιττά αφού για ακόμα μια φορά συνεπήραν το κοινό και παρέδωσαν μαθήματα συναυλιακής καύλας. Ιδού:
Λίγες στιγμές χαλάρωσης στην παραδίπλα σκηνή με τους Παύλο Παυλίδη και τους B – Movies, μέχρι τους Electric Six. Εκεί, οκ, ολοκαύτωμα. Δεν τους είχα ξαναδεί ζωντανά, οπότε δεν ήξερα τι ακριβώς να περιμένω. Τελικά, καθαρή τρέλα. Χορός, πιώμα, ντρίγκι ντράγκα. Ανέβηκε και φίλος μας επάνω στη σκηκή με στριγκ, ξεβιδώθηκε. Γενικά, παράνοια. Πιθανώς το καλύτερο act που απόλαυσα φέτος στο Streetmode!
Για σβήσιμο, Panx Romana!
► ΚΥΡΙΑΚΗ 2/9
Marky Ramone’s Blitzkrieg, Talco, Ocean Wisdom, Stoned Jesus, Lionize, Conquering Lion, The Great Malarkey, RoadkillSoda, Skiller, The Last Drive, Nightstalker, Μωρά στη Φωτιά, Βέβηλος, Oldschool Rednex, Bloody Hawk, Puta Volcano, Αρνάκια, Void Droid, Locomondo, Iratus, Joker – Two Face, Άγνωστος Χειμώνας, THHF
Τέταρτη και τελευταία μέρα του φετινού Streetmode Festival και τα 31άρια (τα αστικά του ΟΑΣΘ ντε) δεν σταματούσαν να ξεφορτώνουν κόσμο τίγκα στα σκουλαρίκια, τατουαζ και κάθε χρώματος στα μαλλιά από αρκετά νωρίς.
Την Κυριακή για εμάς άνοιξε το 1 VS 1 B-Boy Battle, ένας διαγωνισμός που κρατά από το 2010 με την υποστήριξη του Battle Of The Year Balkans και κατά τον οποίο οι 16 καλύτεροι χορευτές breaking dance της Ελλάδας έδωσαν την προσωπική τους μάχη για να στεφθεί ένας από αυτούς ως ο καλύτερος χορευτής της χρονιάς.
Μεγάλη συρροή κόσμου είδαμε λίγο μετά τις 7, όπου αρκετοί ήρθαν να προλάβουν το set των Oldschool Rednex. Ιδιαίτερα αγαπητή μπάντα για το underground της Θεσσαλονίκης, προέρχονται όπως χαρακτηριστικά τονίσανε από το Γιδά Ημαθείας και κοντεύοντας να κλείσουν εισοσαετία, δέησα και εγώ επιτέλους να τους δω μετά από αναπωτά άκυρα που έχω δώσει ανα καιρούς σε εμφανίσεις τους λόγω ανωτέρας βίας. Ένας αλλαλαγμός σουρωμένων και ξεσούρωτων από κάτω, χωρίς πολλά πολλά.
Το χωρίς πολλά πολλά το αναφέρω κυρίως διότι κόπηκα σε δυο κομμάτια για να προλάβω και το set των Void Droid μέσα στη σκηνή του Principal. Ανετότατα οι νικητές της βραδιάς. Πρώτη φορά που τους πετυχάινω live, ενώ έχουν γυρίσει όλη την Ελλάδα στο πλευρό και μη διάφορων μπαντών (Nightstalker, Planet Of Zeus, Orange Goblin). Έχω δείξει ανα καιρούς μια σχετική αδιαφορία για το εν λόγω είδος, όμως η εξαίρεση είναι αυτή που επιβεβαιώνει τον κανόνα. Φοβερός ήχος, σοβαρότατη σκηνική παρουσία, άρτιο δέσιμο/παίξιμο, μπάσο από άλλο πλανήτη και τύμπανα που έπεσαν να μας πλακώσουν.
Με ένα μικρό διάλειμμα για Βέβυλο, στις 9 παρά εμφανίζονται στο Mode Stage oι Locomondo. Βρείτε μου μια άλλη μπάντα στο ska/ reggae ιδίωμα που να έχει γνωρίσει τέτοια επιτυχία τα τελευταία χρόνια, δεν θα βρείτε σας το λέω. Από το “Γαμήλιο Πάρτυ” το οποίο αποτέλεσε το εναρκτήριο λάκτισμα, έως και το “Eighties”, από κάτω δεν σταμάτησαν να σχηματίζονται μικρά και μεγάλα πηγαδάκια χορού. Δεν θα μπώ στον κόπο καν να σχολιάσω τι έγινε το “Μαγικό Χαλί” ή στο “Τα κορίτσια ξενυχτάνε”. Καλό warm-up για Talco που θα ακολουθούσαν αργότερα, πολύ καλό.
“Μωρά στη Φωτιά” για τη συνέχεια. Ο Στέλιος Σαλβαδόρ και η παρέα του έχουν χαράξει την Ελληνική ροκ σκηνή χωρίς καμία αμφισβήτηση. Κομμάτια όπως το “Manifesto”, “Παυσίπονο”, “Σαλονίκη” και “Κάτω απ’την Πόλη” δεν σταμάτησαν ποτέ να ακούγονται σε μαγαζιά με ροκ χαρακτήρα που σέβονται τον εαυτό τους. Έτσι και χθες λοιπόν, 31 χρόνια μετά τη δημιουργία τους, τα Μωρά στη Φωτιά απέδειξαν πως έχουν πολύ πράγμα ακόμα να δείξουν.
Nighstalker για τη συνέχεια. Για έβδομη ή όγδοη φορά. Κάθε φορά όμως είναι σαν την πρώτη, ειδικά αν έχεις καιρό να τους πετύχεις live. Πάντα ο ίδιος χαμός στα ίδια κομμάτια. “Freak”, “Go Get Some”, “Line” και φυσικά “Children Of The Sun”, “Dead Rock Commandos” και “Baby God is Dead” είναι η μυστική συνταγή να στείλεις κανονικότατα στο διάολο χίλια πόσα άτομα. Ειλικρινά, μέχρι και ρούχα πέταγαν ορισμένες κοπέλες από τη χαρά τους. Εγώ ρούχα δεν πέταξα, αλλά ένα χαμόγελο στο “Never Know” ενώ δεν το περίμενα καν, το έριξα. Ο Αργύρης αγέρωχος, έκανε τα μαγικά του, δεν φοβάται ούτε νοσοκομεία ούτε τίποτα και συνεχίζει να κάνει αυτό που γουστάρει, αν και μια μικρή κούραση στην ανάσα του την είδα. Να ‘ναι καλά, και του χρόνου πάλι τα ίδια.
Talco… αχ Talco. Άκουγα, αλλά δεν ήξερα. Που να ήξερα η καψερή να μου πείτε, πρώτη φορά Ελλάδα στα 15 χρόνια δημιουργίας τους. Ska ισοδυναμεί με χορό και μπουγέλο, η χαρά του παιδιού. Φοβερή σκηνική παρουσία, τεράστια δυναμική, αστείρευτη ενέργεια που μεταδίδονταν συνεχώς στο κοινό και πάει λέγοντας. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην δεν τους ξαναδούμε σύντομα, το υπογράφω. Με το που πέφτει το “Bella Ciao” πέφτουν και τα πυροτεχνήματα του festival και μόνο χαρούμενα πρόσωπα υπήρχαν τριγύρω, ζευγαράκια να χορεύουν αγκαλιασμένα και κόσμος να κάνει τρενάκι. Το έλα να δεις δηλαδή. Άψογοι. Η μεγάλη έκπληξη της βραδιάς, το Trooper που έπεσε για encore.
Πριν καν προλάβουν να αποχωρήσουν από τη σκηνή Desperado οι Talco, ακούγονται οι πρώτες νότες από τη μπάντα του Marky Ramone, “Marky Ramone’s Blitzkrieg”. Εδώ θα τα χαλάσουμε λίγο. Ο ήχος ήταν τρομακτικά δυνατός με αποτέλεσμα οριακά να μπορεί να σταθεί κόσμος μπροστά. Αυτό το πράγμα ούτε στα μικρότερα μαγαζιά δεν το έχω συναντήσει και το καταλαβαίνω αφού έχει περάσει μια μέρα και ακόμα τα αυτιά μου πονάνε αρκετά, χωρίς υπερβολές. Ο θρυλικός ντραμερ είχε το πλευρό του έναν τραγουδιστή που θα μπορούσε να αποτελεί και μέλος του original lineup των Ramones αλλά και στην κιθάρα τον Greg Hetsοn των Bad Religion, μας έδωσε ένα σετ που δεν άφησε κανέναν ανικανοποίητο: “Pet Cemetary”, “I Wanna Be Sedated”, “Rock n’ Roll High School”, “Rockaway Beach” αλλά και “R.A.M.O.N.E.S.” από Motorhead, είναι λίγα από τα κομμάτια που ακούσαμε, με προφανές outro τα “Wonderful World” και “Blitzkrieg Bop”.
Κάπου εδώ ολοκληρώθηκε το Streetmode Festival.
Στα πολύ θετικά, να συμπεριλάβουμε το Health Station δίπλα στο Principal Stage και τους ανθρώπους που ανά πάσα στιγμή ήταν δίπλα σε όσους τους χρειάστηκαν. Ευτυχώς απ’ όσο γνωρίζω κάτι σοβαρό δεν έγινε, παρόλα αυτά, όταν διπλανή παρέα τους χρειάστηκε λόγω ζαλάδας (η ζέστη ειδικά το Σάββατο ήταν ανυπόφορη σε συνδυασμό με τα ακραία ποσοστά υγρασίας), η δράση ήταν άμεση.
Για πολύ κόσμο, και λογικό άλλωστε, σημαντικό ρόλο σε μεγάλα φεστιβάλ παίζουν τα WC και η κατάσταση σε αυτά. Ήταν ίσως η μοναδική φορά που δεν έχω κάτι αρνητικό να προσάψω, αφού προσωπικό υπήρχε ανά πάσα στιγμή και ειδικά στις εσωτερικές η εξυπηρέτηση ήταν άψογη.
Στα του μπαρ, που μας καίει εμάς τις μπέκρες, επίσης η εξυπηρέτηση ήταν υποδειγματική και σε ποιότητα και σε ανθρώπινο επίπεδο. Το σύστημα με τις μάρκες φάνηκε να δούλεψε ρολόι, με τις προσφορές και τους συνδυασμούς να μονοπωλούν ειδικά τις μεγάλες παρέες του φεστιβάλ.
Στα αρνητικά… Αρχικά, δεν κατάλαβα ποτέ και δεν μου εξήγησε επίσημα ποτέ κανένας κατί δεν ανακοινώθηκε η απόσυρση των Άλλος Κόσμος από το Lineup του φεστιβάλ και η ακύρωση των The Real McKenzies. Υπήρχε κόσμος που πήρε εισιτήριο μόνο και μόνο για να δει McKenzies για παράδειγμα και έφαγε γερή φόλα. Είναι κρίμα και για τον κόσμο και για την οργάνωση. Κατά δεύτερο, ένα θέμα που μας απασχολεί και πέραν του φεστιβάλ, αφού ο χώρος στεγάζει συναυλίες όλο τον χρόνο. Στην σκηνή στο Principal για ακόμα μια φορά νιώθαμε τις σάρκες μας και τα κόκκαλά μας να λιώνουν απ’ τη ζέστη. Έχασα ένα ή δυο κομμάτια από μπάντες που παρακολουθούσα γι’ αυτό το λόγο, ενώ δεν μπήκα καν στον κόπο να μπω σε μερικές άλλες αφού έφτανες στα σκαλιά και σε σφιχταγγάλιαζαν 200 βαθμοί κελσίου, κρίμα.
