Θαρρώ πως όταν μιλάμε για την Σουηδία μάλλον δεν πρόκειται για μια ηλιόλουστη μέρα. Τον Φεβρουάριο λοιπόν του 1996, τέσσερις τυπάδες μπήκαν στο στούντιο με σκοπό να γράψουν ένα δίσκο. Πρόκειται για τους Hellacopters και ο δίσκος έχει τον τίτλο «Supershitty to the Max», αλλά πριν από αυτό κυκλοφόρησαν ένα single το 1995 με τίτλο «Killing Allan». Αυτοί οι τέσσερεις κύριοι φαίνεται πως είχαν ήδη κάποια σχέση μεταξύ τους πριν καν κάνουν την μπάντα. Ο Nicke Andersson (κιθάρα – φωνή) ήταν ο drummer των Entombed. Οι υπόλοιποι, και συγκεκριμένα ο Dregen (κιθάρα – δεύτερες φωνές) ο Kenny Hakansson (μπάσο – δεύτερες φωνές) και ο Robert Eriksson (ντραμς – δεύτερες φωνές) ήταν οι βοηθοί των Entombed την περίοδο που ο Nicke έπαιζε ντράμς. Κάπως έτσι λοιπόν το «Supershitty to the Max» γεννήθηκε το 1996 και αξίζει να σημειωθεί πως ηχογραφήθηκε μέσα σε 25 ώρες (δεν είμαστε καλα λέω γω!!). Το αποτέλεσμα; Μια νέα ροκ εν ρόλ μπάντα από την Σουηδία ήρθε να μας πάρει τα μυαλά! Όσον αφορά τον Nicke και την προσφορά του σ’αυτή την μπάντα δεν έχουμε να πούμε κάτι άλλο παρά το γεγονός ότι πρόκειται για έναν ΤΙΤΑΝΑ. Αν κάποιος σκεφτεί πως ο ίδιος ήταν ο ντράμερ των Entombed αλλά ταυτόχρονα και συνθέτης και τραγουδιάρης, μάλλον θα πει “Ε άι στον διάολο”.
Η προσφορά του στην μουσική σκηνή της Σουηδίας είναι απλά τεράστια, χωρίς πολλά πολλά. Η φωνή του σ’αυτόν το δίσκο έχει αυτό το ροκ εν ρολ συναίσθημα που ξεσηκώνει σε συνδυασμό με τις δεύτερες φωνές των υπολοίπων. Και οι δυο κιθάρες έχουν απόλυτη αρμονία μεταξύ τους, αφού ο Dregen και ο Nicke είχαν ήδη αρχίσει πιο πριν να δουλεύουν τους Hellacopters ως ένα project, το οποίο εν τέλει κατέληξε σε κανονική μπάντα. Το μπάσο του Kenny κάνει καταπληκτική δουλειά, ακολουθώντας πιστά τον ρυθμό των ντραμς. Για μένα (μιας και είμαι drummer) οι ιδέες του Robert για κάποιον ίσως να μην είναι κάτι το ιδιαίτερο, αλλά έχω την εντύπωση πως όταν έγραφε τα ντραμς ήθελε απλά να ξεβράσει από την μια μίσος και από την άλλη έναν ενθουσιασμό. Ακούγοντας τον δίσκο και τις αλλαγές από ήρεμα σημεία σε ξεσπάσματα μπορεί κανείς να το καταλάβει αυτό. Επίσης στην Ιαπωνέζικη έκδοση του δίσκου υπάρχει και μια διασκευή του Bullet των Misfits. Καλοπαιγμένη, όπως άλλωστε και όλες όσες διασκευές έχουν κάνει τα Χελλακόπτερα, σου δίνει το έναυσμα να τους καραγουστάρεις ακόμη πιο πολύ!
Κάπως έτσι ήταν λοιπόν η αρχή μιας μεγάλης μπάντας με 7 δίσκους, η οποία διαλύθηκε το 2008… Απλά τους ευχαριστούμε γι’αυτά που μας έδωσαν όλα αυτά τα χρόνια…
