Είδος: Black Metal
Χώρα: Ελλάδα
Εταιρεία: W.T.C.
Έτος: 2023
Δεν θα κάνω την παραμικρή προσπάθεια να είμαι αντικειμενικός, ούτε να περιγράψω ακαδημαϊκά αυτό που άκουσα. Είναι απλώς οι σκέψεις μου, κατά την ακρόαση.
Ξέρεις το συναίσθημα όταν στέκεσαι αντιμέτωπος με κάτι σπουδαίο, με κάτι μοναδικό; Αυτό το σφίξιμο στο στομάχι σου δημιουργεί το ‘Luciftias’, που δημιουργεί εξαρχής υποβλητική ατμόσφαιρα με μια εναλλαγή επικών και σκοτεινών φωνητικών που σε παρασύρουν στην νέα ιστορία των Thy Darkened Shade. Tο ‘Liber Lvcifer II: Mahapralaya’ δεν σε χτυπάει απευθείας στις αισθήσεις, σαγηνεύει πρώτα την καρδιά σου. Είναι το κομμάτι που ο King Diamond έκρυβε στο συρτάρι του, αλλά φοβόταν να κυκλοφορήσει.
Έστω και για λίγο, γιατί το χαστούκι δεν αργεί να έρθει και σε πιάνει απροετοίμαστο. Το ‘Sacrosanct Pyre’ σου θυμίζει γιατί το black metal πάντα ήταν η μεγαλύτερη καλλιτεχνική ελπίδα του heavy metal, αδάμαστο, μαγευτικό, αβυσσαλέο. Μουσική σύνθεση που θυμίζει τον ιστό της αράχνης που απλώνεται μεθοδικά για να σε παγιδεύσει, ποτέ δεν χάνει την επαφή της με τη μελωδία και στοιχειοθετεί μια μίνι-μαύρη όπερα. Το μπάσο έχει κάτι από τις πιο μαύρες στιγμές του De Maio, κρατώντας σφιχτά το μυστικό του ατσαλιού, σαν το δώρο των θεών στους ανθρώπους.
Η γνωριμία με το ‘Into Eerie Catacombs’ παρότι ήρθε λίγο νωρίτερα από την κυκλοφορία του άλμπουμ, εντάσσεται ιδανικά στο νέο άλμπουμ, ανεβάζοντας επικίνδυνα την ένταση. Ραντεβού λοιπόν στις κατακόμβες, όπου ο ακροατής έχει πλέον παραδοθεί στις ορέξεις των Thy Darkened Shade που κουβαλούν μέσα τους το DNA των Morbid Angel, πάντα μέσα από το δικό τους χωνευτήρι ήχων και ιδεών. Τα riff στη μέση του κομματιού κυριολεκτικά ζωγραφίζουν τις πιο μαύρες εικόνες, οι συνθέσεις των Shade προσομοιάζουν έναν καμβά, μόνο που αντί για χρώματα, αποτελείται από νότες.
Οι ρυθμοί πέφτουν και είναι αναγκαίο για να αντέξουμε αυτό το απόκοσμο ταξίδι. Η μελωδία του ‘Sathanastasis’ σκίζει σα ξυράφι, σηκώνοντας τον Euronymous από τον τάφο, για να χαιρετίσει περήφανος τα πνευματικά παιδιά του. Εδώ πλέον οι Thy Darkened Shade δεν κρύβονται ούτε μουσικά, ούτε στιχουργικά, δεν κάνουν καμία έκπτωση στη μαύρη τέχνη τους, κηρύττουν το χάος, επικαλούνται την καταστροφή και ντύνουν κατάλληλα για την περίσταση το κομμάτι τους.
Οι δομές των τραγουδιών είναι ταυτόχρονα παραδοσιακές και προοδευτικές, είναι ένας συνδυασμός πραγματικά συγκλονιστικός. Πουθενά δεν γίνεται πιο εμφανές αυτό το στοιχείο από το ‘Qelippot Epiphany’, το οποίο ούτε λίγο ούτε πολύ, είναι η συνέχεια του ‘Bridge of Death’, είναι η άλλη άκρη της γέφυρας και έρχεται ακριβώς στη μέση του δίσκου. Η ελληνική νεότερη μουσική παράδοση εμπλουτίζει τις μελωδικές γραμμές με επική διάθεση και δράμα, προσφέροντας ένα μείγμα ψυχικής ανάτασης και φόβου. Είναι ένα κάλεσμα να προσπεράσεις τον ανθρώπινο φόβο και να κοιτάξεις ψηλά. Είναι όλα αυτά που θα έπρεπε να είναι το heavy metal και πολύ συχνά, σχεδόν πάντα, το ξεχνάει.
Το ‘Acausal Current of Thanatos’ είναι η στιγμή του δίσκου όπου οι αισθήσεις σου αρχίζουν και εμπεδώνουν ότι το ‘Mahapralaya’ δεν είναι απλώς μουσική, είναι κάτι παραπάνω. Ο καθένας μπορεί να χρησιμοποιήσει όποια λέξη θέλει, εγώ θα επιλέξω τον όρο «βίωμα». Νιώθεις ότι καταλαβαίνεις τι θέλουν να εκφράσουν οι TDS, τα κομμάτια αφομοιώνονται το ένα μέσα στο άλλο, αρχίζεις και βιώνεις την καλλιτεχνική έκφραση ως όλον. Θα μπορούσαν να είναι από μόνα τους ένα μικρός δίσκος το ‘Acausal Current of Thanatos’ και το ‘Veneration for the Fireborn King’, μοιάζουν σαν τη φυσική συνέχεια ενός του άλλου, σαν τις δύο πράξεις ενός θεατρικού.
Το κλείσιμο είναι θυελλώδες, δεν χαρίζει ανακούφιση και δεν προσφέρει λύτρωση. Το ‘Noxious Witchery of the Titans’ σε χτυπάει αλύπητα, δεν υπάρχει περιγραφή για αυτά που συμβαίνουν μέσα στο κομμάτι, είναι μια ματιά στον παραμορφωτικό καθρέπτη, είναι ένας μικρός λαβύρινθος για την ψυχή σου. Όσο περισσότερο παραδοθείς σε αυτό που ακούς, τόσα περισσότερα θα καταλάβεις. Αλήθεια, δεν υπάρχουν λόγια για το έπος που μας χάρισαν εδώ οι TDS.
Δεν υπάρχει ολοκλήρωση, παρά μόνο νέα προοπτική με το ‘Typhonian Temple’. Φτάνεις στο τέλος του δίσκου για να καταλάβεις ότι τελικά αυτή είναι η αρχή του ταξιδιού, από διαφορετική αφετηρία πλέον. Αν αφήσεις το ‘Liber Lvcifer II: Mahapralaya’ να σε παρασύρει, αν το ακούσεις πραγματικά, δεν θα χρειαστείς άλλες λέξεις μου, για να καταλάβεις πόσο σπουδαίος δίσκος είναι.
Θα έχει γίνει πλέον κομμάτι σου, όπως κάθε έργο τέχνης, που αφήνει το αποτύπωμα του στο χρόνο. To ‘Scarlet Evil Witching Black’ της νέας χιλιετίας και ο καλύτερος metal δίσκος του 2023, ήδη.