English
Last Updated on 17:15 by Giorgos Tsekas
Είδος: Death Metal
Χώρα: Καναδάς
Εταιρία: 20 Buck Spin
Έτος: 2019
Θέλω αυτό το album σε κασέτα. Και μάλιστα το προτιμώ στην χειροποίητη εκδοχή της, όπως ακριβώς ο Τόλης Γιοβανίτης (aka Tsamashi Toyo) έπλασε τις δικές του και μπορούμε να τις βλέπουμε ως project στο Dubbed Tape Worship του pinterest. Επίσης, θέλω η κασέτα να περιλαμβάνει τις πρώιμες εκδοχές των “Void Expansion” και “Nebula Observation”, τις οποίες αποκάλυψε η μπάντα πριν ένα χρόνο ως demo προκειμένου να βολιδοσκοπήσει τις αντιδράσεις των fans έναντι του τότε επερχόμενου album. Βλέπεις, οι Tomb Mold δεν είναι το πρώτο project που καταλήγει να είναι μια τρομερή full time μπάντα. Ούτε είναι η πρώτη μπάντα που επιχείρησε τη μίξη στίχων sci–fi θεματικής στο ακραίο metal, οι Agent Steel, Nocturnus και Hypocrisy έχουν κάνει πολύ καλή δουλειά επί αυτού. Δεν είναι οι μόνοι που είχαν τέτοια εξέλιξη από μια πιο τυπικά brutal σε μια πιο ώριμη και μεγαλοπρεπή μπάντα χωρίς να απολέσουν το ελάχιστο της “εχθρότητας” τους. Στην πραγματικότητα δεν είναι η μόνη μπάντα που κατέχει τον τίτλο του επόμενου μεγάλου ονόματος. Αλλά ξέρετε κάτι, έχουν τόσο καλό υλικό και τόσο καλά δομημένα κομμάτια, και πάνω απ’ όλα τόσο σημαντικό παρόν και λαμπρό μέλλον, σε σημείο να νιώθεις ότι η παρουσία τους είναι απολύτως απαραίτητη για την ακραία σκηνή. Διάβαζα, κατά πάσα πιθανότητα, στο ελληνικό Metal Hammer το 2003 ότι ένας συντάκτης ισχυριζόταν ότι “οι Nevermore δε χρειάζονται το metal, το τελευταίο χρειάζεται τος Nevermore”, ένα από τα πιο χαζά πράγματα που έχω διαβάσει ποτέ σε περιοδικό. Όχι μόνο γιατί αργότερα οι Nevermore επανηχογράφησαν το album τους γιατί ήταν χάλια, αλλά πρωτίστως γιατί καμία μπάντα δεν είναι πιο σημαντική από την μουσική σκηνή στην ολότητά της και το είδος της μουσικής καθ’εαυτό, και καμία μπάντα δεν θα γίνει μεγαλύτερη από τη ζωή την ίδια. Οι Led Zeppelin δεν ήταν μεγαλύτεροι από το Hard Rock, οι Black Sabbath δεν ήταν μεγαλύτεροι από το Heavy Metal κοκ., οπότε δε θα ντραπώ να πω πως “χρειαζόμαστε τους Tomb Mold”. Και ναι χρειαζόμαστε μπάντες σαν τους Tomb Mold ώστε να φέρουν τη νέα πνοή τους. Όλο το album βρίθει ενός κράματος Bolt Thrower και Incantation, ενός καταστρεπτικά φουρτουνιασμένου rhythm section και μιας αρρωστημένης αύρας από Demilich. Πένθιμα riffs, φορτισμένα solos, κάποια καθαρά κιθαριστικά μέρη εδώ κι εκεί, ατμόσφαιρα βγαλμένη από τα άδυτα του διαστήματος, συμπαντικό shredding και κάποιες τελευταίες καλλιτεχνικές πινελιές old school death metal drumming μπορούν να εντοπιστούν κατά μέρη. Επιπλέον, το λαρύγγι του (drummer στο συγκεκριμένο) Max Klebanoff μεταδίδει τρόμο και φόβο στις μάζες, με τα απόκοσμα growls του, ενώ το “Planetary Clairvoyance” έχει μια σχεδόν κινηματογραφική ροή που με κάνει να αναρωτιέμαι αν θα μπορούσε να είναι ένα πιο βίαιο, (σαφώς) καθόλου 80’s pop soundtrack σε ταινία του John Carpenter…
5/6
