English
Last Updated on 01:34 by Giorgos Tsekas
Annihilator – Never, Neverland
Είδος: Speed/Technical Thrash Metal
Χώρα: Καναδάς
Εταιρία: Roadrunner Records
Έτος: 1990
Στα διάφορα είδη του extreme metal υπάρχει μια συγκεκριμένη κατάρα που ακολουθεί πολλά συγκροτήματα. Πολλές φορές είναι δύσκολο για μια μπάντα να κυκλοφορήσει έναν καλό δεύτερο δίσκο μετά από – κρίνοντας από την γνώμη της πλειοψηφίας – ένα αριστούργημα. Οι Annihilator είναι ένα από τα συγκροτήματα που μπόρεσαν να ξεπεράσουν αυτό, κυκλοφορώντας έναν καλό δίσκο, τον “Never Neverland” ένα χρόνο περίπου μετά την εξαιρετική κυκλοφορία τους “Alice in Hell”. Το κατάφεραν αυτό θα έλεγα μάλλον αριστοτεχνικά. Κάπως διαφορετικός, με μια αρκετά μοντέρνα προσέγγιση, εντούτοις ένας εκπληκτικός δίσκος.
[Αυτό μπορεί να ακουστεί παράλογο, αλλά είμαι ευγνώμων που οι Annihilator αποφάσισαν να διαφοροποιήσουν τον ήχο τους και την ολική τους trash δομή που ακολούθησαν στο “Alice In Hell”. Με αυτό τον τρόπο ο Jeff Waters κατόρθωσε να εκφράσει τον εαυτό του με έναν καλύτερο τρόπο και να ξεδιπλώσει το μουσικό του ταλέντο.]
Και τώρα… Στο ζουμί… Το “Never Neverland” είναι o δεύτερος δίσκος των Annihilator που κυκλοφόρησε στις 12 Σεπτεμβρίου του 1990 μέσω της Roadrunner Records. Έχει διάρκεια 44 λεπτά και θεωρείτε ένας από τους πιο επιδραστικούς καναδικούς Technical Thrash δίσκους που έχουν κυκλοφορήσει ποτέ. Το “Never Neverland” το υποδέχθηκαν με θετικά σχόλια κοινό και κριτικοί – κι ακόμα το κάνουν, χμ – και έκανε την μεγαλύτερη επιτυχία του στην Ευρώπη και στην Ιαπωνία. Οι πωλήσεις του άλμπουμ ξεπέρασαν την προηγούμενη επιτυχία του συγκροτήματος, ‘Alice In Hell’, κάνοντάς το, το μοναδικό άλμπουμ των Annihilator που έφτασε στο No.48 του UK chart.
Οι Annihilator ειχαν πάντα προβλήματα με το lineup τους. Ενώ το ‘Alice in Hell’ κυκλοφόρησε με τους Annihilator ως τρίο, με τους Jeff Waters στις κιθάρες, μπάσο και τα back vocals, Randy Rampage στα φωνητικά και τον Ray Hartman στα drums, στο ‘Never Neverland’ ο Randy αντικαταστάθηκε από τον Coburn Pharr (πρώην τραγουδιστή των Omen) και ακόμα έναν κιθαρίστα που προστέθηκε στο συγκρότημα εν ονόματι Dave Scott Davis, μετατρέποντας του Annihilator σε κουαρτέτο. Αφού άνοιξαν την συναυλία των Judas Priest και Pantera, οι Hartmann και Pharr αποφάσισαν να αφήσουν το συγκρότημα. Αντικαταστάθηκαν από τους Mike Mangini (παρότι αργότερα βρηκαν μια πιο μόνιμη λύση στον Randy Black) και Aaron Randall αντίστοιχα. Για να είμαι ειλικρινής, πιστεύω οτι ο Coburn Pharr μου φάνηκε μια πιο κατάλληλη επιλογή για τις φωνητικές ανάγκες του ‘Never Neverland’. Το γεγονός ότι η φωνή του είχε Heavy Metal ποιότητα, λαμβάνοντας υπόψη το παρελθόν του στους Omen, έδωσε την αναγκαία ώθηση για την δομή των τραγουδιών, επιτρέποντάς τους να ξεχωρίζουν.
Στο ‘Never Neverland’, οι Annihilator πάνε ένα βήμα παρακάτω τα πράγματα, δίνοντας μια πιο ανυπότακτη ουσία στην ύπαρξη τους / στην δουλειά τους. Οι κιθάρες για παράδειγμα, είναι πιο groovy και περιπετειώδεις, λίγο πιο funky αν θέλετε, χωρίς αυτό να σημαίνει βέβαια ότι οι Annihilator έχασαν την σοβαρότητα και τον σεβασμό τους ως μάστερ του Technical Thrash Metal.
To ‘Never Neverland’ δεν είναι ακριβώς ή μόνο ένας technical thrash metal δίσκος, ή έστω ένα τυπικό thrash άλμπουμ εδώ που τα λέμε. Ένα εκπαιδευμένο αυτί μπορεί να ακούσει την ποικιλία από melodic power / thrash στοιχεία, όπως κι ένα απαλό άγγιγμα N.W.O.B.H.M. που όμως δεν είναι τόσο εμφανές, αλλά πλανάται στο σκοτάδι, πάρτε για παράδειγμα τα N.W.O.B.H.M. φωνητικά στα κομμάτια “The Fun Palace” ή στο “Stonewall”. Πέρα από αυτό, οι μεταβολές στους ρυθμούς είναι πολλές, αποδεικνύοντας ότι το ‘Never Neverland’ δεν είναι απλά και μόνο thrash. Οι εναλλαγές μεταξύ των μεσαίων ταχυτήτων και των γρήγορων περασμάτων προσφέρει ένα ποικιλόμορφο άκουσμα που σκιαγραφεί να πω το λιγότερο, προφανώς ένα ενδιαφέρον άλμπουμ. Μπορείτε να βρείτε σχεδόν τα πάντα στις κιθάρες, κλασικές thrash δομές, progressive φόρμες ή ακόμα και απλά heavy metal riffs. Πιο συγκεκριμένα, μπορείτε να βρείτε groovy τεχνικά riffs, ακουστικά περάσματα, ιντερλούδια, shred, αρμονικές, κοψίματα και τόσες άλλες τεχνικές, τελικά, αποδεικνύοντας ότι ο Jeff Waters είναι ένας μεγάλο δάσκαλος της κιθάρας, από μαλακά και ήρεμα περάσματα σε βίαια ξεσπάσματα.
Στιχουργικά, θα μπορούσε να είναι απλώς ένα επακόλουθο του “Alice in Hell”, ωστόσο η θεματολογία των κομματιών στο ‘Never Neverland’ είναι τρομερά creepy σε κάποιες στιγμές, ως εκ τούτου, καθιστώντας τον δίσκο μια μυστηριώδης και αισθησιακή μουσική εμπειρία.
Αυτό το άλμπουμ μας έχει προσφέρει τραγούδια που έχουν γίνει κλασικοί ύμνοι του thrash, όπως το “Phantasmagoria” (ένα από τα καλύτερα τραγούδια που έχουν γραφτεί ποτέ από τους Annihilator). Άλλωστε, η αξία ενός δίσκου δεν μπορεί να σταθμιστεί λαμβάνοντας υπόψη μόνο την ποιότητα της σύνθεσης ή αν είναι καινοτόμες. Βρίσκεται, επίσης και ερώτηση: ‘Θα αντέξει την πάροδο του χρόνου;’. Νομίζω ότι ξέρετε την απάντηση.
Έξτρα πόντος στην συνολική αξιολόγηση προστίθεται από το καλοδουλέμενο μιξάρισμα και την γενική παραγωγή του ‘Never Neverland’. Εδώ, ο ήχος είναι πολύ πιο καθαρός και πιο ευθύς. Ο ήχος της κιθάρας είναι πολύ πιο καθαρός από ότι πρωτύτερα και η δυναμική των drum είναι εξαίσια.
Highlights: The Fun Palace, Stonewall, Phantasmagoria, I Am In Command. Tο “Imperiled Eyes” θα έπρεπε να απευθύνεται καλύτερα στους prog φίλους, αφού είναι το πιο τεχνικό κομμάτι του δίσκοι. Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να σημειώσω ότι στο ‘Never Neverland’ περιέχεται το πιο παράξενο θεματικό τραγούδι για μια thrash μπάντα που έχει γραφτεί ποτέ, το ‘Kraf Dinner’, του οποίου οι στίχοι σε κάποιο σημείο περιέχουν την εξής πρόταση “Macaroni maniac, a cheddar cheese heart attack”.
Extra Info:
Το μοναδικό βίντεο που κυκλοφόρησε από το ‘Never Neverland’ είναι το “Stonewall”.
Μοναδικός συνθέτης του δίσκου είναι ο ο Jeff Waters.
To ‘Never Neverland’ ηχογραφήθηκε στα Vancouver Studios από τον Φεβρουάριο ως τον Απρίλιο του 1990, ενώ η μίξη έγινε στο Le Studio στο Κεμπέκ τον Απρίλιο του 1990.
