English
Last Updated on 14:16 by Giorgos Tsekas
Είδος: Sludge, Stoner, Doom Metal
Χώρα: Καναδάς
Εταιρεία: DIY
Έτος: 2009
Πριν από λίγο καιρό, έτυχε με αφορμή μια συναυλία να αναλύσω το πόσο ενδιαφέρον μου προκαλεί η διασταύρωση διάφορων υποκατηγοριών της ακραίας μουσικής, ειδικά όταν καταλήγει να δίνει εξαιρετικά αποτελέσματα και να διεγείρει συνολικά τις αισθήσεις. Ένα τέτοιο συνονθύλευμα διαφορετικών ειδών της ακραίας έκφανσης της μουσικής ήταν / είναι οι Dopethrone. Οι Καναδοί δημιουργήθηκαν πριν από (κάτι παραπάνω από) μια δεκαετία και έχουν ήδη δώσει στη μουσική βιομηχανία πέντε ολοκληρωμένους δίσκους, με τον πρώτο να τιτλοφορείται ως “Demonsmoke”. Όπως θα μπορέσει να προσέξει κανείς από την πρώτη στιγμή, η επιλογή του ονόματος του συγκροτήματος ως λογοπαίγνιο με σημείο αναφοράς τους Darkthrone, αλλά και η γραμματοσειρά που επιλέχθηκε για να κοσμήσει το εξώφυλλο του δίσκου με σημείο αναφοράς αυτή τη φορά στους Venom, κάνει ξεκάθαρο το μουσικό background της μπάντας. Από την άλλη, με το που βάλεις να ακούσεις για πρώτη φορά το πρώτο κομμάτι του δίσκου, ακαριαία καταλαβαίνεις ότι η μουσική σύνθεση των Dopethrone είναι ποτισμένη με την Doom πλευρά των Black Sabbath και την Sludge διάθεση των (κυρίως Νότιων) Ηνωμένων Πολιτειών. Το “Demonsmoke” περικλείει μέσα του όλα όσα θέλει να βρει ένας μέσος μεταλοστοουνεράς: ριφφ πιο βαριά κι από την έλξη της βαρύτητας, εναλλαγή ρυθμών ίσα για να μην κουράζεσαι, μαύρα κι άραχνα φωνητικά που κρατούν ρίζες από τα πιο σκοτεινά σκανδιναβικά δασάκια τον βαρύ χειμώνα και φυσικά όσο beat και crust χρειάζεται για να προσελκύσει και τους πανκόφιλους στη φάση τους. Ο συνδυασμός των Doom και Hardcore (ήτοι Sludge) στοιχείων με τις έντονες παραμορφώσεις στις κιθάρες, τον συνοδευτικό χαρακτήρα των τυμπάνων και την γρήγορη εναλλαγή των tempo, έκανε το “Demonsmoke” να ξεχωρίσει και να αποκλίνει με διαφορά από την ευρύτερη σκηνή. Η ιδιαιτερότητα του “Demonsmoke” σε σχέση με όλες τις υπόλοιπες κυκλοφορίες εκεί έξω στον stoner ήχο, είναι τα επί της ουσίας Black Metal φωνητικά, που δίνουν έναν εντελώς διαφορετικό χαρακτήρα στο σύνολο της δημιουργίας των Dopethrone, αλλά και ταυτόχρονα προσδίδει στους Dopethrone την δική τους ταυτότητα. Μισό κομμάτι να ακούσεις, ξέρεις ότι είναι αυτοί, ακόμα και χωρίς να έχεις μεγάλη τριβή με το συγκρότημα. Προσωπικά το θεωρώ πολύ μεγάλη νίκη να μπορείς να κάνεις τον ήχο σου να ξεχωρίζει ειδικά σε αυτιά θιασωτών που δεν έχουν σχέση με το δικό σου είδος. Όπως και να έχει, μιλάμε για έναν δίσκο ορόσημο για τον συγκεκριμένο ήχο, δίσκο που μπορούν να απολαύσουν πολλοί εκεί έξω – τουλάχιστον όσοι δεν φορούν παρωπίδες ή απορρίπτουν οτιδήποτε βρίσκεται έξω από τον κύκλο του comfort zone τους. Όπου βρείτε τους Dopethrone, μην τους χάσετε και σίγουρα μην μείνετε ‘στεγνοί’. Αφήστε τους να σας ταξιδέψουν.
