English
Last Updated on 14:25 by Giorgos Tsekas
Συννεφιασμένη Κυριακή προχθές και νωρίς το απόγευμα σηκωθήκαμε να πάμε προς το Εightball, να παρακολουθήσουμε ένα άγνωστο (για τα δικά μου δεδομένα) live από τέσσερα γκρουπ, τα τρία από Θεσσαλονίκη και οι τελευταίοι από Γερμανία, ονόματι Vlad In Tears. Δεν είχα προετοιμαστεί κατάλληλα για το λαιβ, δεν ήξερα πολύ καλά τι να περιμένω, οπότε πήγα με μια αγωνία παραπάνω.
Πιο συγκεκριμένα, στις 9 παρά ανεβαίνουν στη σκηνή οι Echoes Of Decay, ένα ανερχόμενο συγκρότημα από την πόλη. Oι Echoes Of Decay παίζουν ένα κράμα ατμοσφαιρικού death/doom με λίγα black αλλά και ambient στοιχεία. Πρωταγωνιστής, ο frontman – πληκτράς, με το χιτώνα και την μάσκα του. Παρότι απ’ όσο βλέπω ήταν μόνο η δεύτερη εμφάνιση τους, χειρίστηκαν τη σκηνή άψογα. Έμειναν για περίπου μισή ώρα στη σκηνή, όπου παρουσίασαν κομμάτια όπως το “Death Of Sanity”, “Before There Was Light” και “Soulless Carcass”.Περιμένω σύντομα μια studio κυκλοφορία τους.
Επόμενοι οι επίσης ανερχόμενοι Band-itch, οι οποίοι ελάφρυναν κάπως την ατμόσφαιρα, καθώς το set τους ήταν βασισμένο σε διασκευές hard rock/heavy metal κομματιών. Ό ήχος τους ευνόησε, όλα ακουγόνταν άψογα σε όποιο σημείο του μαγαζιού και αν στεκόμουν. Η frontwoman Γιούλη Τοκμανίδου, δεν έμεινε στιγμή ακίνητη, ενώ παράλληλα σκιζόταν να φωνάζει και να τραγουδάει, χωρίς να χαθεί ούτε στιγμή. Κορυφαία στιγμή τους για μένα, η διασκευή του “Running Wild” από Airbourne.
Τρίτοι στη σκηνή οι Lachrymose. Η μόνη μπάντα με της οποίας το υλικό είχα έρθει σε επαφή πριν το συγκεκριμένο show, καθώς πρόσφατα κυκλοφόρησαν το νέο τους E.P. “The Unseen”, το οποίο προφανώς θα είχε και την τιμητική του.Για όσους δεν γνωρίζουν, οι Lachrymose παίζουν doom/ gothic metal, με dark στοιχεία. Εδώ όμως με χάλασαν ορισμένα πράγματα. Παρότι σαν σχήμα φαινόταν δεμένοι και προβαρισμένοι καλά, λίγο ο ήχος στην αρχή που έχανε στη μια κιθάρα και στο μικρόφωνο, λίγο η έλλειψη δυναμικής από την Έλενα, στην αρχή ένιωσα λίγο να βαριέμαι, αλλά στη συνέχεια τα πράγματα ήταν πολύ καλύτερα. Η ερμηνεία του “Nepenthe” ήταν φοβερή, όπως και του “Black Funeral” των Mercyful Fate, το οποίο στα καπάκια ακολουθήθηκε από το “In A Reverie”, με τη συνοδεία του Δήμου από Northwind στα φωνητικά. Περιμένω πολύ περισσότερα πράγματα από τους Lachrymose και σίγουρα θα τους ξαναπαρακολουθήσω μόλις μου δοθεί η ευκαιρία.
Τελευταίοι, οι γερμανοί industrial/ alternative/ rock n’ rollάδες Vlad In Tears. Τ-Ε-Λ-Ε-Ι-Ο-Ι, Σκηνική παρουσία – άψογη. Ήχος – άψογος. Επικοινωνία με το κοινό – άψογη. Δυναμική – άψογη. Δεν πτοήθηκαν καθόλου από την έλλειψη του κόσμου, αντίθετα, τόνιζαν συνέχεια πόσο φοβερό κοινό ήμασταν (τι μπορεί να έχουν δει τα ματάκια τους ένας θεός ξέρει, για να λένε για 20 άτομα πόσο φοβερά ήμασταν). Επι μια ώρα δεν έβαλαν κώλο κάτω, ενώ μεταξύ των τραγουδιών έκαναν πλάκες μεταξύ τους αλλά και με το κοινό. Προσωπικά, είναι από τις καλύτερες live μπάντες που έχω παρακολουθήσει. Δεν βαρέθηκα στιγμή, αντιθέτως. Ο ορισμός ενός απλού, αγνού rock n’ roll show. Πάντα τέτοια. Όσοι ήταν εκεί, ελπίζω να το γούσταραν όσο εγώ, γιατί εννοείται πως τέτοιες ευκαιρίες δεν τις έχουμε κάθε μέρα. Εύγε και πάλι.
