Whiplash – Insult To Injury

Last Updated on 16:17 by Nikos Nakos

Insult Through The Years

Η πρώτη μου επαφή με τους Whiplash ήταν στο ντεμπούτο τους, όπου μαζί με άλλα κλασσικά albums στις τότε τηλεφωνικές μου παραγγελίες για αγορά βινυλίων, είχα ζητήσει το εμβληματικό ”Power And Pain”. Ήταν τέτοιος ο ενθουσιασμός που η σύνδεση με το group συνέχισε ανακαλύπτοντας όλα τα επόμενα βήματα που γιγάντωσαν τον μύθο τους, ορμόμενοι από το New Jersey της Αμερικής. Σκοπός του εν λόγω κειμένου να μιλήσουμε για την 3^η τους προσπάθεια και το “Insult To Injury”, δίσκου που σημάδεψε το τέλος της χρυσής πρώτης περιόδου τους.

Ένας από τους κρυμμένους θησαυρούς της κλασικής thrash metal εποχής. Με ποικίλη σύνθεση τραγουδιών, εξαιρετική μουσικότητα και έναν φρέσκο ήχο που το κάνει αυτόματα ένα πολύτιμο κομμάτι σε κάθε metal συλλογή. Ίσως η πιο φιλόδοξη και συνεκτική τους προσπάθεια αν σκεφτούμε ότι στους 2 πρώτους δίσκους το group εμφανίζεται σαν οδοστρωτήρας παίζοντας ένα κράμα Exodus / Slayerσε πιο hardcore δρόμους. Εδώ συναντάμε ωριμότητα και prog διάθεση στο να εξελίξουν τον ήχο τους. Τα τραγούδια είναι ως επί το πλείστον mid-tempo, επιλέγοντας μια μελωδική speed/thrash χροιά χωρίς ωστόσο να λείπει η απαραίτητη έκρηξη. Η ενορχήστρωση και η παραγωγή (στα Morrisound Studios) είναι κορυφαίες και η εξαιρετική κιθαριστική δουλειά του Tony Portaro είναι ένας από τους κύριους λόγους της υψηλής ποιότητας του album. Οι στίχοι είναι επίσης βελτιωμένοι, εστιάζοντας περισσότερο στον πόλεμο και σε κοινωνικά θέματα, αντί για τυχαία βία όπως παρουσιάζαν τα περισσότερα groups του πρώτου κύματος.

Ο Joe Cangelosi επιδεικνύει μια σφιχτή απόδοση στα drums, αγκαλιάζοντας καλά τις πολύπλοκες δομές των τραγουδιών, ανταποκρινόμενος στον υψηλό πήχη που έχει θέσει ο mainman Portaro. Όταν τα riffs θέλουν thrash, ο Joe φέρνει το thrash (σε κάθε κομμάτι), όταν τα riffs θέλουν groove, ο Joe έχει το groove (“Voice of Sanity”, “Rape of the Mind”). Αυτή η εκτενής συνέπεια στον 2^ο δίσκο συνεργασίας με το συγκρότημα ήταν ίσως και το εισιτήριο εισόδου για την one take συμμετοχή στο ”Cause For Conflict”, στον μοναδικό δίσκο που δεν συναντάμε τον Ventor πίσω από το drum kit των Kreator. Ο Tony Bono λάμπει μέσα από το δημιουργικό, σχεδόν jazzy παίξιμο στο μπάσο του και η φωνή του νεοφερμένου Glenn Hansen δικαιώνει τον Portaro που αναζητούσε τον αντικαταστάτη του. Η τονικότητα της αρμόζει και ταιριάζει απόλυτα στο εν λόγω δημιούργημα. Αυτός θα ήταν ο πρώτος από τους τρεις frontmen που θα περνούσαν από τους Whiplash πριν τελικά επιστρέψουν στις εργοστασιακές ρυθμίσεις. Όμως για να είμαστε δίκαιοι, ο Glenn Hansen έκανε μια εξαιρετική δουλειά σε αυτό το album και το ότι εξαφανίστηκε χωρίς ίχνος μετά από αυτό παραμένει ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια στα thrash metal χρονικά.

Με το “Voice of Sanity” να ξεκινάει απίστευτα καλά μέσα από ένααρκετά μελωδικό και πιασάρικο feelingκάθε έμπειρος metalhead καταλαβαίνει ότι αυτό δεν είναι ένα συνηθισμένο thrash album που εξυμνεί τους Slayer. Μια εμφανής μελετημένη τεχνική προσέγγιση όπου υπάρχουν συντριπτικά breaks και shredding leads παντού. Στην κιθάρα ακούς ένα μπαστάρδεμα Metallica με Sadus όπου δεν υπάρχουν συμβιβασμοί και η μελωδία συμπληρώνει τη βαρβαρότητα σε μια αδυσώπητη εμπειρία ακρόασης. Είναι πραγματικά προσβολή για τους Whiplash και το thrash metal το γεγονός ότι τόσο λίγοι metalheads έχουν εκθέσει αυτιά και λαιμούς σε αυτό το πεινασμένο riff τέρας. Με τοπολύ γρήγορο τραγούδι “Hiroshima”να αφηγείται την ιστορία του βομβαρδισμού της πόλης και τοελαφρώς χαζοχαρούμενο “Dementia Thirteen” να επιβραδύνει τα πράγματα λίγο μέχρι τα μισά του  album, τα “Essence of Evil” και “Witness to the Terror” (ένας φόρος τιμής στους κλασικούς Whiplash)έρχονται να ταρακουνήσουν για τα καλά τα μυαλά μαςμε το “Battle Scars” να προδικάζει ξεκάθαρα το μέλλον μας : οι Whiplash θέλουν την ψυχή μας για πάντα. Αυτό το κομμάτι ξεχωρίζει λόγω της ειλικρινούς βαρύτητας. Η μοχθηρή ηχητική επίθεση είναι η πραγματική ομορφιά των riffs και συνεχίζεται μέσα από τα ”Ticket to Mayhem / 4 E.S.” και “Pistolwhipped” που κλείνει τον δίσκο.

Album πολύπλοκο και μοναδικό, ένας αληθινός βιασμός του μυαλού, αν αναλογιστεί κανείς πόσες άλλες μπάντες στράφηκαν προς το down tuning και το groove τα επόμενα χρόνια της δεκαετίας του ’90. Η εκπληκτικά ακατέργαστη ικανότητά του Tony Bono σε αυτόν τον δίσκο που έδειξε συγκρίσιμη μόνο με του Steve Di Giorgio. Συμπληρώνοντας κάθε riff με ταχύτητα και τεχνική, επισημαίνοντας πόσο μεγάλη απώλεια είναι για το metal ο θάνατος του αλλά και πόσο μεγάλη κληρονομιά αυτό που άφησε πίσω του και ειδικά μέσα από αυτόν τον δίσκο.Το “Insult To Injury” είναι ένα album μεταβλητής ποιότητας που αποκάλυψε μια άλλης μορφής δημιουργικότητα της μπάντας που ξεδιπλώθηκε λίγο πριν το τέλος των 80s όταν και το metal έμπαινε σε μεταβατικό στάδιο.