1987. Μια χρονιά χαρακτηριστική για την πληθώρα μνημείων που κυκλοφόρησαν στη διάρκειά της, μέσα σε μια δεκαετία που καθόρισε τα μεταγενέστερα trend και τη μουσική βιομηχανία εν γένει. Στην Αμερική, κατά τη διάρκεια της χρονιάς αυτής, έγιναν θαύματα – “Appetite for Destruction”, “Back for the Attack”, “Crazy Nights”, “Raise your Fist and Yell”, “Love is for Suckers”, “Girls, Girls, Girls”, μεταξύ άλλων. Στη δε Βρετανία, η ιστορία γραφόταν με επίσης χρυσά γράμματα, αλλά σε μια πιο “σκοτεινή” κατεύθυνση, αυτή της post punk; The Jesus and Mary Chain, Echo and the Bunnymen, The Smiths, New Order, Depeche Mode. Κάπου εκεί ανάμεσα, όμως, ξεχώρισαν τρια πολύ σημαντικά άλμπουμ που όρισαν την hair metal κληρονομιά. Το “Hysteria” των Def Leppard και φυσικά το ομώνυμο των Whitesnake.
Το έβδομο λοιπόν studio album των Βρετανών hard rocker από το Λονδίνο, έμελλε να ορίσει την προσωπική πορεία των Whitesnake, αλλά και την μουσική την οποία η μπάντα πρεσβεύει, και συνεχίζει έως και σήμερα. Ξεκινώντας ως ένα περισσότερο blues rock act, με το ομώνυμό τους άλμπουμ, ξεκινά ένα φλερτ με το glam/hair metal ήχο. Τα σημεία των καιρών; Η χρυσή συνεργασία David Coverdale και John Sykes; Ο επαναπροσδιορισμός των ίδιων των Whitesnake στην ιστορία της μουσικής; Όλα αυτά, έπαιξαν ένα πολύ σημαντικό ρόλο, και έτσι το άλμπουμ γνώρισε εμπορική επιτυχία σε όλο τον κόσμο, πουλώντας πάνω από 8 εκατομμύρια αντίτυπα μόνο στις ΗΠΑ και έτσι έγινε οκτώ φορές πλατινένιο από την RIAA τον Φεβρουάριο του 1995, ενώ σκαρφάλωσε στο Νο. 2 του αμερικανικού Billboard 200 για δέκα συνεχόμενες εβδομάδες. Για να πάρουμε τα πράγματα λίγο από την αρχή, όταν η υποστηρικτική περιοδεία για το «Slide It In» ολοκληρώθηκε τον Ιανουάριο του 1985, οι Whitesnake έπαιξαν δύο συναυλίες στο φεστιβάλ Rock in Rio στη Βραζιλία. Μετά την τελευταία εμφάνιση του συγκροτήματος εκεί, ο ντράμερ Cozy Powell αποχώρησε από το συγκρότημα. Οι δε Whitesnake είχαν προηγουμένως υπογράψει με την Geffen για διανομή στο μόνο τις ΗΠΑ και τον Καναδά, ενώ στην Ευρώπη παρέμειναν στην EMI. Ο Coverdale, θεωρούσε πως είχε έρθει η ώρα πλέον για το συγκρότημα να αφήσει πίσω ότι ήξερε, και να πιάσει τις “Αμερικανιές”, κάτι το οποίο, σύμφωνα με τον ίδιο, απογοήτευσε οικτρά κάποιους φανατικούς οπαδούς του. Με τα τούτα και με κείνα όμως, γενηθήτω “Whitesnake”, 31 Μαρτίου 1987.
Το πρώτο single που συνοδεύει τον δίσκο, είναι και το εναρκτήριο κομμάτι της Ευρωπαϊκής έκδοσης του δίσκου, το “Still of the Night”. Το συγκεκριμένο κομμάτι, που είναι και ένα από τα μεγαλύτερα hit της μπάντας, γεννήθηκε μέσα από μερικές ιδέες που μοιράστηκε ο Coverdale με τον Ritchie Blackmore, και μάλιστα η κασέτα με τα πρωτότυπα demo βρέθηκαν κατά λάθος από τον Coverdale στο πατρικό του. To μνημειώδες βίντεο που συνοδεύει το κομμάτι, έχει ως κεντρικό του αστέρι την Tawny Kitaen, πρώην σύζυγο του Coverdale, η οποία έφυγε από τη ζωή τον Μάρτιο του 2021.
Τρείς μήνες μετά, ακολουθεί το “Here I Go Again”, τη μπαλάντα που επανηχογραφήθηκε για το δίσκο, αλλά κυκλοφόρησε αρχικά στο “Saints & Sinners”. Το 2006, η έκδοση του 1987 κατατάχθηκε στην 17η θέση στα 100 καλύτερα τραγούδια του VH1 της δεκαετίας του ’80, ενώ το 2012, στη δημοσκόπηση του Rolling Stone κατετάγη ως το 9ο μεταξύ των Top 10 «Best Hair Metal Songs of All Time». Το κομμάτι κοσμούν τα πλήκτρα του Don Airey των Deep Purple.
Το τρίτο single ήταν το “Is This Love”, το γνωστότερο κομμάτι των Whitesnake έως και σήμερα. Αρχικά, το κομμάτι αυτό προοριζόταν για την Tina Turner, σε μια προσπάθεια της ΕΜΙ να παροτρύνει τον Coverdale να γράψει μερικές ιδέες για εκείνη. Όταν γυρίστηκε το video του κομματιού, όλα τα μέλη εκτός από εκείνον είχαν απολυθεί από το group, με αποτέλεσμα να βλέπουμε μόνο μια ρομαντική αλληλεπίδρασή του πάλι με την Tawny στο επίκεντρο.
Ακολουθεί το τελευταίο single του δίσκου το 1988, με τίτλο “Give me All Your Love”. Κομμάτι που δεν έφυγε ποτέ από το setlist της μπάντας έως και σήμερα, η κυκλοφορία του τραγουδιού το 1988 περιλάμβανε ένα νέο σόλο που είχε ηχογραφηθεί από το νεότερο μέλος του συγκροτήματος, Vivian Campbell, γνωστό ως «Give Me All Your Love (’88 Mix)» (αυτή είναι η εκδοχή που ακούγεται στο μουσικό βίντεο), το οποίο ήταν μάλιστα και η μόνη συνεργασία του κιθαρίστα με το Βρετανικό hard rock συγκρότημα, έως και σήμερα.
