Ελληνικά
Last Updated on 07:51 PM by Giorgos Tsekas
Το 2023 με το 1988 είναι δύο χρονολογίες και εποχές που ο χρόνος κατάφερε να ”ενώσει” με τις ευλογίες του Chuck, γιατί αν δεν ήταν αυτός οι ‘’Left To Die‘‘ δε θα πατούσαν το πόδι τους στην Ελλάδα 35 χρόνια μετά την κυκλοφορία του ογκόλιθου των Death στον ακραίο ήχο ”Leprosy”. Και αν αυτό δεν είναι αρκετό από μόνο του φτάνει να το ζήσουμε όλοι εμείς οι έφηβοι της 1ης και 2ης γενιάς του death metal που δε νιώσαμε αυτή την κόλαση που γεννιόταν εκείνη την εποχή στην Florida ”διαλύοντας” στο διάβα της με την τόση οργή κάθε αμφιβολία περί των ορέξεων της.
Οποιαδήποτε αναφορά στο όνομα Death και Chuck Schuldiner και το πως αυτές οι 2 έννοιες θα συνοδεύουν σχεδόν πάντα αυτό το κίνημα νομίζω ότι είναι περιττή. Όμως αφού αποφασίσαμε να πιάσουμε οίστρο και να γράψουμε κάτι, καλό θα είναι να αναδείξουμε λίγο, για ακόμα μια φορά, γύρω από τα ”Scream Bloody Gore” και ”Leprosy” τραγούδια των οποίων και θα ακούσουμε στο 3μερο της επίσκεψης τους στην Ελλάδα.
Αν θέλουμε να είμαστε αντικειμενικοί απέναντι στους εαυτούς μας και στο ακραίο που μας ”μεγάλωσε” σε μια εποχή που η πληροφορία δεν ήταν το ίδιο άμεση με σήμερα με μια φωνή θα λέγαμε ότι αυτό που έκαναν οι Death στα πρώτα τους βήματα είναι το αγνό, το ακατέργαστο δαιμονικά και χωρίς αύριο death metal. Η λύσσα, οι κραυγές, η απόγνωση, οι ανήσυχες σκέψεις στο απόλυτα brutal μουσικό σκηνικό. Ο Chuck υπήρξε εκτός από σπουδαίο πνεύμα και μερακλής στο να χαρίζει απλόχερα έργα τέχνης που ο χρόνος να μη καταφέρνει να τα ”αγγίζει” και αυτό λέγεται χάρισμα φίλοι μου. Για να το καταφέρει όμως αυτό στην πορεία του στην ιστορία της μουσικής χρειάστηκε και την παρουσία κυρίων που στην προκειμένη στο ”Leprosy” φάνηκε ουσιαστική και συνάμα κομβική, των Rozz/Butler.
Με τον Chuck στα κάγκελα αλλά ελαφρώς πιο ώριμο και πιο εμπνευσμένο το 2ο βήμα των Death στην κορυφή απλοποιήθηκε ακόμα περισσότερο στα χέρια του Scott Burns στα Morrisound Studios, σε μια εποχή που το death metal ήταν ακόμα σε πειραματικό στάδιο και ο κόσμος δεν μπορούσε ακόμα να το νιώσει για τα καλά. Album σε όλη τη διαδρομή με υπέροχα γεμάτα τραγούδια γεμάτα με λυρισμό, που το έκαναν ακόμα πιο πιασάρικο. Με την μουσική να ”δένει” τέλεια με τους στίχους παρά την απουσία του gore στοιχείου και με έναν Rick Rozz να προσθέτει εμπνεύσεις μέσα από τα περίτεχνα solo του οι Αμερικάνοι κάνουν το colpo grosso.
Δεν θα μπορούσαμε να ζητήσουμε κάτι παραπάνω από αυτό που θα ακούσουμε σε μερικά βράδια στην Ελλάδα, ειδικά σε μια ατμόσφαιρα που μυρίζει γύρω μας θάνατο με το δυστύχημα των Τεμπών να ταλανίζει την σκέψη μας. Η πιο προσωπική στιχουργική στιγμή του δίσκου σε συνάρτηση των όσων τελευταία θα μετατρέψουν την Ελλάδα σε ένα ”Open Casket” όπου η ψυχή μας θα συναντήσει τον Δημιουργό του, τον αδερφό του και όλες αυτές τις ψυχές που φοβήθηκαν και συνάντησαν τον θάνατο. Μην λείψει κανείς.
