Last Updated on 06:06 PM by Giorgos Tsekas
Η αναβίωση ενός ήχου έρχεται να καλύψει ένα κενό είτε χρονικό, είτε ποσοτικό. Κάποιες φορές αμφότερα. Το Thrash Metal στο πέρας της δεκαετίας του 90′ άρχισε να χάνει την αίγλη του, με αποτέλεσμα την πτώση της δημοτικότητας του. Σε μια δεκαετία με ιδιαίτερη ποικιλομορφία στο σκληρό ήχο, οι μεγάλες μπάντες του είδους πειραματίστηκαν (Slayer, Kreator), με αποτέλεσμα οι οπαδοί να χάσουν το ενδιαφέρον τους για αυτές. Εξάλλου, ο πιο groovy ήχος (Pantera) κέρδιζε συνεχώς πόντους έναντι των υψηλών ταχυτήτων και ο μουσικός χάρτης αναδιαμορφωνόταν. Η ζημιά όμως που είχε γίνει στα 80’s είχε πολύ μεγάλο αντίκτυπο. Νέες γενιές οπαδών – μουσικών εντρύφησαν στον ήχο αυτό και θέλησαν να τον ξαναφέρουν στο προσκήνιο. Για να δημιουργηθεί όμως μια νέα σκηνή μουσικών, αυτό έπρεπε να γίνει με μαζικό τρόπο. Το ντεμπούτο των Haunted το 1998, τάραξε τα νερά αλλά δεν κατάφερε να δημιουργήσει μια άμεση εξέλιξη. Αυτό έγινε περίπου στα μέσα των 00’s όταν άρχισαν να εμφανίζονται πάρα πολλά συγκροτήματα ανά τον κόσμο και μπορούσαμε πλέον να μιλάμε για αναβίωση του ήχου. Κάποιος θα μπορούσε να μιλήσει απαξιωτικά, λέγοντας πως είναι ένα απλό αναμάσημα ιδεών. Καλό είναι όμως να βλέπουμε όλη την εικόνα. Νέα γενιά οπαδών έμαθε αυτό τον ήχο μέσα από τα νέα συγκροτήματα και στη συνέχεια έψαξε για τα παλιότερα και όπως φαντάζεστε δεν απογοητεύτηκε. Επίσης, επωφελήθηκαν άπαντες από αυτό. Ο Bobby Ellsworth των Overkill είχε δηλώσει πως τα παλιά συγκροτήματα χρωστάνε στα παλιά καθώς ξαναέκαναν το thrash επίκαιρο με αποτέλεσμα να στραφεί περισσότερο κόσμος σε αυτά. Είχαν επιπλέον κίνητρο και για να ηχογραφήσουν αλλά και για να παίξουν ζωντανά (πολλές φορές μαζί με τα νέα συγκροτήματα). Δεν ήταν άλλωστε λίγα τα συγκροτήματα που είχαν διαλυθεί και βλέποντας τις εξελίξεις, δραστηριοποιήθηκαν ξανά. Τέλος, μετά από κάποια χρονική απόσταση ασφαλείας, μπορούμε να πούμε πως μας έχει αφήσει μερικά διαμαντάκια και αυτή είναι ίσως η μεγαλύτερη παρακαταθήκη. Σαφώς κάποιοι επωφελήθηκαν από το momentum και βγήκαν στην επιφάνεια αλλά πέρασαν τα χρόνια και έμειναν αυτοί που το ήθελαν πιο πολύ και που μπορούσαν περισσότερο. Έτσι γινόταν και έτσι θα γίνεται. Χώρος για να παιχτούν νέα πράγματα δεν υπήρχε ιδιαίτερα. Ξεχώρισαν αυτοί που αποκωδικοποίησαν καλύτερα το DNA του thrash και το έδωσαν στον κόσμο με πάθος αλλά και με πειστικό τρόπο. Η ενέργεια εξάλλου ήταν ανέκαθεν η ουσία του thrash μαζί με την εύκολη ταύτιση οπαδού – μουσικού. Αρχική σκέψη ήταν να παρουσιαστούν 10 δίσκοι του είδους αλλά αυτό ήταν αρκετά περιοριστικό και έτσι έγιναν 20 “όχι πως ήταν ιδιαίτερα εύκολο και πάλι” . Αφορούν thrash συγκροτήματα που ξεκίνησαν να δισκογραφούν από τα 00’s και μετά ενώ η σειρά τους είναι αλφαβητική.
4ARM – Submission For Liberty
Ο μόνος λόγος που μπορώ να βρω για τον οποίο δεν είναι ευρέως γνωστοί οι 4ARM είναι πως προέρχονται από την μακρινή Αυστραλία και δεν έχουν περιοδεύσει ποτέ στην Ευρώπη. Κατά τα άλλα, στο μουσικό κομμάτι σπέρνουν. Ο ήχος τους είναι κοντά στη λογική των σύγχρονων Testament και Exodus με πολύ φρέσκο και ανανεωτικό ήχο. Στο δε “Submission For Liberty” έπιασαν το συνθετικό τους ταβάνι, τουλάχιστον μέχρι τώρα. Ακόμη και οι μεγαλύτερες συνθέσεις του δίσκου, έχουν πλούτο ιδεών και κάνουν όλο το άλμπουμ να έχει φανταστική ροή. Έχουμε να ακούσουμε νέα μουσική από τους 4ARM από το 2015 αλλά ελπίζουμε να επιστρέψουν δριμύτεροι γιατί ακούγοντας το “Submission For Liberty” καταλαβαίνεις ότι το έχουν και με το παραπάνω.
Αngelus Apatrida – The Call
Η Ισπανία είχε μεγάλη συνεισφορά στην αναβίωση του Thrash με μπάντες όπως οι Angelus Apatrida, Crisix και Stormwrath. Αναφέρω τους Angelus Apatrida γιατί ήταν αυτοί που επέδειξαν την μεγαλύτερη σταθερότητα και συνέπεια. Ξεχωρίζω οριακά το “The Call” από την έως τώρα δισκογραφία τους. Προσπάθησαν να φέρουν μία πιο δαιδαλώδη οπτική στη σύνθεση με γνώμονα τους Megadeth. Ακόμη και τα φωνητικά έχουν αυτή την τοξικότητα που έχει η φωνή του Mustaine και αυτό βέβαια μόνο κακό δεν είναι. Πέρα από αυτό, κατάφεραν να έχουν και όγκο αλλά και μελωδία όπου αυτό κρινόταν απαραίτητο. Γενικότερα, έχουν μια ποικιλία εντός όμως των ορίων του Thrash και στο “The Call” κατάφεραν να εξισορροπήσουν τις ιδέες τους με ιδανικό τρόπο.
Bonded by Blood – Feed the Beast
Οι Bonded by Blood είναι περήφανοι για τις επιρροές τους και αυτό φαίνεται από το όνομα τους που είναι φόρος τιμής στους Exodus. Θα τους αδικούσαμε όμως αν λέγαμε πως ήταν μια ακόμη tribute μπάντα. Στο “Feed the Beast” που ήταν και η πρώτη τους ολοκληρωμένη προσπάθεια, έδειξαν πως μπορούν να καταφέρουν πολλά πράγματα. Φαίνεται πως οι ίδιοι αδίκησαν τους εαυτούς τους και τις δυνατότητες τους. Ακολούθησε ένα άλμπουμ σαφώς κατώτερο και ένα τρίτο που τους βρήκε ηχητικά αποπροσανατολισμένους. Επίσης, απέχουν από τη δισκογραφία τα τελευταία 8 χρόνια. Όπως και να έχει όμως, ο παρόν δίσκος ξεχειλίζει από ενέργεια και ωραίες ιδέες και θα τον εκτιμήσουν πολύ όσοι αρέσκονται στο αμερικάνικο thrash.
Dr. Living Dead – Crush the Sublime Gods
Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με ένα αμιγώς thrash συγκρότημα καθώς οι Dr. Living Dead έχουν αρκετές crossover βάσεις. Στο “Crush the Sublime Gods” το thrash φαίνεται να υπερισχύει και αυτό τους ταιριάζει λίγο περισσότερο. Και τα 2 πρώτα άλμπουμ ήταν εξαιρετικά αλλά εδώ θα ακούσεις τραγούδια όπως το “Civilized to Death” και θα τους βγάλεις το καπέλο για την εξέλιξη τους. Θεωρώ πως είναι η κορυφή τους μέχρι σήμερα αν και ότι έχουν κυκλοφορήσει είναι εξαιρετικό. Από την αρχή επίσης έδιναν μεγάλη έμφαση στη σκηνική τους παρουσία, με τις μάσκες να προσδίδουν ένα μυστήριο για το ποιοι είναι αυτοί οι Σουηδοί που θρασάρουν τόσο καλά. Όλα αυτά δεν θα είχαν καμία σημασία βέβαια αν δεν γράφανε μουσικάρες, κάτι που το καταφέρνουν σχεδόν αβίαστα.
Dust Bolt – Awake the Riot
Γερμανοί οι Dust Bolt αλλά όχι με τον τυπικό τευτονικό ήχο. Είναι πολύ καλά διαβασμένοι και έχουν αναμείξει με επιτυχία και τη γερμανική και την αμερικάνικη σχολή στον ήχο τους χωρίς όμως να δημιουργείται αχταρμάς. Είναι καλοί παίχτες αλλά κυρίως έχουν ταλέντο στο songwriting. Όλοι τους οι δίσκοι είναι πολύ καλοί αλλά το “Awake the Riot” εκτός από τη συνοχή του, διαθέτει και 2 κλασικές συνθέσεις για το γκρουπ. Το “Soul Erazor” αλλά κυρίως το “Agent Thrash” που θα μπορούσε να αποτελεί έναν παγκόσμιο οπαδικό ύμνο για το είδος. Η ποικιλία στον ήχο είναι το δυνατό χαρτί των Dust Bolt καθώς επίσης και οι πολύ καλές ζωντανές τους εμφανίσεις…Fasten than you’ ll ever get, crushing your bones and bringing death, Agent Thrash!
Evile – Enter the Grave
Οι Evile ξεκίνησαν ως μπάντα διασκευών στους Metallica αλλά ευτυχώς κάποια στιγμή ξεκίνησαν να γράφουν δικά τους τραγούδια παρόλο που οι επιρροές έμειναν εμφανείς. Το “Enter the Grave” είναι τόσο καλό ντεμπούτο που τηρουμένων των αναλογιών θυμίζει την περίπτωση των Exodus με το “Bonded by Blood”. Το άκουγες το 2007 και στοιχημάτιζες πως δεν θα καταφέρουν να το ξεπεράσουν και το άλμπουμ θα είναι “μεγαλύτερο” από το συγκρότημα. Δεν ακολούθησαν άσχημες δουλειές αλλά καμία δε μπορεί να συγκριθεί με το “Enter the Grave”. Όλα στα κόκκινα, με τον Ben Carter να είναι αχαλιναγώγητος πίσω από τα τύμπανα και τις κιθάρες να παίρνουν κεφάλια. Ωριμότητα στη σύνθεση για πρώτο άλμπουμ και κομμάτια όπως το “Thrasher” και το “Burned Alive” να ξεχωρίζουν απευθείας.
Fueled By Fire – Spread the Fire
Oι Fueled By Fire κατάφεραν να ξεχωρίσουν από την πρώτη τους κιόλας δουλειά. Ο λόγος; To “Spread the Fire” κατάφερε να συνοψίσει με εξαιρετικό τρόπο το αμερικάνικο thrash μέσα από 9 άρτιες συνθέσεις. Το “Thrash is Back” εκτός από σαφής δήλωση, ήταν το τραγούδι που διέδωσε ακόμη πιο γρήγορα το όνομα τους. Όμως όλος ο δίσκος έχει συνθέσεις στις οποίες ο Gio Herrera τραγουδάει απειλητικά, στα χνάρια του Paul Baloff, το rhythm section παίρνει φωτιά και οι κιθάρες σπέρνουν πανικό. Οι 2 δίσκοι που ακολούθησαν. κράτησαν το όνομα τους στην επικαιρότητα αλλά η πλέον επταετής απουσία τους, φαντάζει πολύ μεγάλη. Όπως και να έχει, το “Spread the Fire” θα παραμένει πάντα ένας λόγος από μόνο του για να ασχολούμαστε με τους Fueled By Fire.
Gama Bomb – Citizen Brain
Οι Gama Bomb είναι ένα συγκρότημα με αρκετά δικά του χαρακτηριστικά. Έχουν χαρακτηριστική θεματολογία που ντύνεται από τα αντίστοιχα εξώφυλλα. Έχουν μια μικρή δόση crossover στις συνθέσεις τους. Έχουν σχετικά μικρές συνθέσεις που όμως κρύβουν μέσα τους πολλή πληροφορία. Θεωρώ το “Citizen Brain” την κορυφαία τους στιγμή γιατί πολύ απλά εδώ μέσα θα συναντήσουμε συνθέσεις όπως τα “Sentenced to Thrash”, “Thrashoholic” και “Bullet Belt” (αν και το τελευταίο υπήρχε αρχικά στο ντεμπούτο τους). Μοναδική παραφωνία για τους Gama Bomb είναι τα φωνητικά του Philly Byrne, τα οποία είναι κάπως αδύναμα για το είδος. Ακόμη και έτσι όμως, έχουν διαγράψει σημαντική πορεία και το “Citizen Brain” είναι δισκάρα.
Havok – Time Is Up
Οι Havok μπαίνουν χαλαρά και αβίαστα στους ηγέτες αυτής της σκηνής. Ειδικά οι 2 πρώτοι τους δίσκοι είναι ένα Bay Area thrash ολοκαύτωμα. Οριακά επιλέγω το “Time Is Up”, καθώς με συνθέσεις όπως το “D.O.A.” και “Covering Fire” πιστοποιούν πως μόνο τυχαίοι δεν είναι και ήρθαν για να μείνουν. H φωνή του David Sanchez δρα ως πολιορκητικός κριός, το μπάσο έχει το ρόλο και το χώρο που του αρμόζει, τα τύμπανα σκάβουν και οι κιθάρες έχουν έναν μόνιμα απειλητικό ρόλο. Ένας και ένας όλοι τους, δημιουργούν μια ομάδα που παίρνει κεφάλια. Ακόμη και στα 2 τελευταία άλμπουμ που υπάρχουν συνθέσεις που δεν στέκουν το ίδιο ψηλά, καταλαβαίνεις πως πρόκειται για ένα συγκρότημα που εκτελεστικά σπέρνει και μπορεί να κάνει και τη συνθετική διαφορά.
Hexen – Being and Nothingness
Πολύ ιδιαίτερο συγκρότημα ετούτοι εδώ οι Αμερικάνοι που δυστυχώς μας άφησαν παρακαταθήκη μόνο 2 δίσκους και έπειτα διαλύθηκαν. Διαλέγω τον δεύτερο, γιατί εδώ προσπάθησαν να πάνε την όλη φιλοσοφία τους ένα βήμα παραπέρα. Έχουμε και λέμε λοιπόν… στίχοι για σκεπτόμενους ανθρώπους, άμεσες αλλά και δαιδαλώδεις συνθέσεις, τραχύ αλλά και συνάμα μελωδικό thrash με μια progressive αύρα να αιωρείται στην ατμόσφαιρα. Όλα αυτά τα στοιχεία, θα μπορούσαν να εκθέσουν κάποιον άλλον αλλά οι Hexen το είχαν και με το παραπάνω. Για τα δεδομένα του underground τουλάχιστον, άφησαν ένα κενό που δεν φαίνεται να είχε καλυφθεί από κάποιον άλλον. Ακούς το “Walk As Many, Stand As One” και σου λείπουν ακόμη περισσότερο…
Lazarus A.D. – The Onslaught
Με μόλις 2 άλμπουμ στο ενεργητικό τους, οι Lazarus A.D. κατάφεραν να φέρουν κάτι πολύ ανανεωτικό στη σκηνή και για αυτό αξίζουν μια θέση στο παρόν αφιέρωμα. Διαλέγω το ντεμπούτο τους “The Onslaught”, που μας βρήκε πιο απροετοίμαστους και μας αιφνιδίασε. Με κοινή συνιστώσα τις πιο πρόσφατες δουλειές των Testament και Exodus, έχουν μια πιο μοντέρνα προσέγγιση αλλά όχι με την κακή έννοια. Μοντέρνα παραγωγή που αναδεικνύει τις συνθέσεις και αρκετό groove που όμως δένει άψογα στα τραγούδια. Κατάφεραν να γεφυρώσουν με υποδειγματικό τρόπο τις επιρροές τους με την εποχή τους και αυτό από μόνο του είναι σπουδαίο. Οι συνθέσεις είναι μία και μία, με αποτέλεσμα ο δίσκος να ακούγεται από την αρχή ως το τέλος με αμείωτο ενδιαφέρον.
Lost Society – Fast Loud Death
Μπορεί με τον τελευταίο τους δίσκο οι Lost Society να απομακρύνθηκαν από το thrash metal αλλά αυτό δεν μας κάνει να ξεχάσουμε την κλοτσιά στα δόντια που φάγαμε με το “Fast Loud Death”. ‘Εχοντας ως πρώτη ύλη το thrash της Ανατολικής Ακτής των Η.Π.Α., δημιούργησαν έναν δίσκο καθόλα επίκαιρο και καθόλου παρωχημένο. Είναι βλέπεις η ίδια ενέργεια των συνθέσεων, η άγνοια κινδύνου λόγω ηλικίας και η όρεξη να μπούνε δυναμικά στο δισκογραφικό χάρτη. Τα κατάφεραν όλα αυτά κυρίως επειδή το ντεμπούτο τους είχε τις συνθέσεις για να στηρίξει τα προαναφερθέντα. Ένα άλλο σημαντικό πλεονέκτημα του παρόντος δίσκου είναι πως μπορεί να ακουστεί ως ένα ενιαίο κομμάτι και λόγω διάρκειας αλλά κυρίως λόγω αμείωτης έντασης.
Municipal Waste – The Art of Partying
Αδιαμφισβήτητα από τους ηγέτες της γενιάς τους, φέρνοντας την κληρονομιά των D.R.I. στο προσκήνιο με τον πλέον πειστικό τρόπο. Ο χαβαλές τους αφορά τους στίχους, τα εξώφυλλα, τα βίντεο κλιπ ακόμη και μέρος των ζωντανών τους εμφανίσεων αλλά όταν φτάνουμε στο κομμάτι της μουσικής, εκεί τα πράγματα σοβαρεύουν επικίνδυνα. Θυμίζει λίγο αυτό το σκηνικό, την περίπτωση των Tankard, όπως επίσης και η όλη θετική αύρα που σου μεταφέρουν. Ο τίτλος άλλωστε “The Art of Partying”, μόνο τυχαίος δεν είναι. Η επιλογή επίσης του συγκεκριμένου δίσκου, αφορά μια σειρά τραγουδιών που μπήκαν στο setlist του συγκροτήματος και δεν ξαναβγήκαν ποτέ. Παρόλα αυτά, υπάρχει μια δεδομένη ποιότητα σε ό,τι και αν κυκλοφόρησαν. Thrashing’s My Business…And Business Is Good!
Pessimist – Call to War
Eδώ έχουμε να κάνουμε με περίπτωση Γερμανών που έχει εντρυφήσει απόλυτα στο τευτονικό thrash των 80’s. Mέχρι σήμερα έχουν κυκλοφορήσει 3 δίσκους με το “Call to War” να είναι σίγουρα το καλύτερο. Η αλήθεια είναι όμως πως δεν κατάφερε να τους συστήσει σε μεγαλύτερα ακροατήρια παρόλο που έχει όλα τα φόντα να το κάνει. Με το εναρκτήριο “Trommelfeuer” να σε αρπάζει από τα μούτρα, καταλαβαίνεις εύκολα πως δεν υπάρχει γυρισμός. Οι Pessimist είναι καλά διαβασμένοι στον συγκεκριμένο ήχο και ακούγοντας το “Call to War” θα θυμηθείς ανάλογα το σημείο, όλη την αγία τριάδα του γερμανικού thrash. Δεν ακούγεται όμως ρετρό και παρωχημένο αλλά είναι δοσμένο με τη λογική της εποχής του, για να κερδίσει έτσι και τους παλιούς αλλά και τους νεότερους.
Power Trip – Nightmare Logic
Το “Manifest Decimation” μας είχε δώσει κάποια πολύ καλά στοιχεία αλλά η αλήθεια είναι πως την κεραμίδα του “Nightmare Logic” δε την περιμέναμε. Μεγάλη εξέλιξη στο δεύτερο τους δίσκο σε όλα τα επίπεδα. Η φωνή του Riley Gale ακούγεται πιο μεστή, το rhythm section πιο στιβαρό και οι κιθάρες έχουν έναν όγκο ικανό να μετατοπίσει πλανήτες. Αλλά και τι συνθέσεις…το “Executioner’s Tax” είναι απλά το πιο αναγνωρίσιμο τραγούδι από ένα σερί άψογων κομματιών. Τα crossover στοιχεία υπάρχουν και εδώ, πλέον πολύς κόσμος έχει στραφεί πάνω τους περιμένοντας το τρίτο χτύπημα μέχρι που μαθαίνουμε για την ξαφνική απώλεια του Riley Gale. Mέχρι στιγμής το συγκρότημα δεν έχει ανακοινώσει τις προθέσεις του για το μέλλον…
Suicidal Angels – Dead Again
Η Ελλάδα μπήκε δυναμικά στο νέο thrash κίνημα, σε βαθμό που θα μπορούσε να δημιουργηθεί ένα αφιέρωμα μόνο για αυτό. Οι Suicidal Angels εκτός από μπροστάρηδες του ελληνικού thrash, έγιναν από τους πιο σημαντικούς εκπροσώπους σε παγκόσμιο επίπεδο. Αυτό δεν γράφεται για να παινέψουμε το σπίτι μας αλλά γιατί αποτελεί πραγματικότητα. Δισκογραφική συνέπεια, υψηλή ποιότητα, και εξέλιξη που λίγοι από τη γενιά τους έχουν σε αυτό το βαθμό. Το “Dead Again” αποτέλεσε την τρίτη και κομβική δουλειά τους που τους εδραίωσε στις συνειδήσεις των οπαδών. Ο δίσκος είναι γεμάτος από φανταστικά τραγούδια ενώ οι πιο προσεχτικοί μπόρεσαν να παρατηρήσουν ότι το groove κερδίζει σιγά σιγά έδαφος. Εξάλλου είτε σε υψηλές είτε σε μεσαίες ταχύτητες, οι Suicidal Angels σκοτώνουν!
Toxic Holocaust – An Overdose of Death…
Εδώ κλέβουμε λίγο καθώς το πρώτο demo των Toxic Holocaust ηχογραφήθηκε το 1999. Αλλά διάολε, πώς γίνεται να μην αναφέρεις τους Toxic Holocaust; O Joel Grind αποτελεί τεράστια φυσιογνωμία για τον ακραίο ήχο καθώς ασχολείται κυριολεκτικά με τα πάντα. Για το παρόν άλμπουμ που μας απασχολεί να πούμε πως παίζει τα πάντα. Όταν κάποιος καταπιάνεται με πολλά, συνήθως δεν τα καταφέρνει εξίσου αλλά πραγματικά στο “An Overdose of Death” όλα λειτουργούν εξαιρετικά. Ένα βλάσφημο μείγμα από speed, thrash και black metal. Kάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με τους Midnight αλλά οι Toxic Holocaust έχουν πιο έντονο το thrash στοιχείο και κερδίζουν μια θέση στο παρόν αφιέρωμα. Τα “Nuke the Cross” και “War Is Hell” είναι τα προσωπικά αγαπημένα από έναν άριστο δίσκο.
Vektor – Black Future
Από όλα τα συγκροτήματα για τα οποία θα διαβάσεις στο παρόν άρθρο, οι Vektor είναι αυτό με το περισσότερο προσωπικό στίγμα και χαρακτήρα. Ο δίσκος κυκλοφόρησε το 2009, μια εποχή που νόμιζες πως είχες ακούσει τα πάντα. Αν έπρεπε να βάλουμε οπωσδήποτε μια ταμπέλα, αυτή θα ήταν του progressive metal αλλά είναι πολλά περισσότερα από αυτό. Τα φωνητικά στάζουν βιτριόλι, οι κιθάρες είναι ασύλληπτες, οι συνθέσεις εξαιρετικά απαιτητικές και το τελικό αποτέλεσμα σχεδόν απόκοσμο. Δύσκολο συνολικά άκουσμα που όμως θα ανταμείψει και με το παραπάνω τον απαιτητικό ακροατή. Ακολούθησαν επίσης 2 σπουδαίοι δίσκοι απλά με αυτόν εδώ πάθαμε το αρχικό σοκ. Μπήκαν στον πάγο αλλά φέτος έδωσαν σημεία ζωής…περιμένουμε εναγωνίως νέα δουλειά με τον πήχη να έχει τεθεί από τους ίδιους σε δυσθεώρητα ύψη.
Violator – Chemical Assault
Oι Violator είναι ο ορισμός του οπαδικού συγκροτήματος. Το καταλαβαίνεις σε κάθε δευτερόλεπτο ότι ζουν και αναπνέουν για να παίζουν τη μουσική που τους αρέσει. Ωμοί, λυσσαλέοι και τραχείς, χρησιμοποιώντας σαν εργαλεία τόσο το ευρωπαϊκό όσο και το αμερικάνικο thrash. DIY νοοτροπία και γενικότερα ένα attitude που παραπέμπει σε underground των 80’s. Eκτός από τις κανονικές κυκλοφορίες, έχουν κυκλοφορήσει πολλά split και ΕP. Eιδικά τα ΕP τους, περιέχουν υλικό που θα μπορούσε να στηρίξει κανονική κυκλοφορία, τόσο ποσοτικά όσο και ποιοτικά. Διαλέγουμε το “Chemical Assault” ως την πρώτη τους ολοκληρωμένη προσπάθεια, η οποία εκλύει όλο το πάθος και την ενέργεια των Βραζιλιάνων. Το καταλαβαίνεις με το που πατήσεις το “play”…
Warbringer – War Without End
Βάσει συνέπειας και ποιότητας, οι Warbringer είναι από τα μεγαλύτερα συγκροτήματα της γενιάς τους καθώς σε σύνολο 6 δίσκων δεν έχουν απογοητεύσει ούτε στο ελάχιστο. Είναι επίσης η απόδειξη πως το τραχύ thrash μπορεί να συνυπάρξει με μοντέρνα παραγωγή και φιλοσοφία. Αρκεί βέβαια να υπάρχει το ταλέντο, οι συνθέσεις και το όραμα. Οι Warbringer από το ξεκίνημα τους φάνηκαν ορεξάτοι, γράφοντας συνεχόμενους δίσκους και περιοδεύοντας πολύ, με σκοπό να εδραιώσουν το όνομα τους. Aναφέρω το “War Without End” καθώς αποτέλεσε τη συστατική τους επιστολή αλλά ίσως και μια δήλωση για τις προθέσεις τους. Ακούγεται ως ένα ενιαίο σύνολο, χωρίς να κάνει εκπτώσεις στην ποιότητα του. Χρειαζόμαστε και άλλα τέτοια συγκροτήματα.