Ελληνικά
Last Updated on 03:06 AM by Giorgos Tsekas
Η δεύτερη τελετή της 10/10 Productions, το πρώτο Σάββατο του Μαΐου, θα οπλίσει τις σκιές με σπαθιά, σε μια ζωντανή σύμπραξη που το post θα αγκαλιάσει το black, το doom θα ερωτοτροπήσει με το psych αλλά κυρίως δύο από τις καλύτερες νέες μπάντες της αθηναϊκής metal σκηνής θα συνθλίψουν με τον υπέρβαρο ήχο τους, όλες τις έγνοιες. Λίγο πριν την εμφάνισή τους στις 6 Μαΐου στο Nomads στο Θησείο, οι μπάντες μιλάνε στο Metal Invader για τους δίσκους που καθόρισαν τον ήχο τους.
BastardSword
Black Sabbath – Sabbath Bloody Sabbath. Φαντάζομαι δεν εκπλήσσεται κανένας από αυτή την επιλογή. Τα πρώτα έξι άλμπουμ των Sabbath μας έχουν σημαδέψει όσο τίποτα άλλο μουσικά, και ανάλογα ποια μέρα – ή και ποια ώρα της ημέρας μας ρωτάνε – το νούμερο ένα αλλάζει.
Cathedral – The Ethereal Mirror. Κάτ’ εμάς το καλύτερο doom metal άλμπουμ όλων των εποχών. Ανεπανάληπτο κοπάνημα, χωρίς να χάνεται το βάρος στην έννοια του ολοκληρωμένου και πιασάρικου τραγουδιού, κάτι που πολλές φορές παραγκωνίζεται από άλλες μπάντες της σκηνής. Οι Cathedral είναι πιο κοντά στο αληθινό πνεύμα των Sabbath από οποιαδήποτε άλλη μπάντα. Ασε που σε ένα κομμάτι τους έχουν όσα ριφ έχουμε εμείς σε όλο το πρώτο μας άλμπουμ.
Type O Negative – Bloody Kisses. Παρότι ηχητικά δεν είμαστε κοντά στους αγαπημένους Type O, το στήσιμο αυτού του άλμπουμ είναι φανταστικό. Η αγάπη τους προς τους Sabbath είναι εφαλτήριο και όχι αυτοσκοπός, τα κομμάτια είναι ένα κι ένα, και ο δίσκος έχει άκρως ενδιαφέρουσα ροή, δεν είναι απλά ένα μασίφ ριφοπάζαρο. Επίσης, δεν παίρνουν τους εαυτούς τους και πολύ σοβαρά, που νομίζω είναι κοινό για όλες τις αγαπημένες μας μπάντες.
Sleep – Dopesmoker. Κανείς δεν εκπλήσσεται από αυτήν μας την επιλογή. Το ενδιαφέρον είναι ότι όλα τα μέλη της μπάντας άκουσαν αυτό το δίσκο στα είκοσι τους, αλλά με εικοσιπέντε χρόνια διαφορά. Η αντίδραση ήταν η ίδια, μια έκρηξη στον υποθάλαμο που σου αλλάζει τα αυτιά, σου ανοίγει νέους ορίζοντες, και, για κάποιους τουλάχιστον από εμάς, σου αλλάζει ολόκληρη την πορεία της μετέπειτα ζωής.
Add N to X – On the Wires of Our Nerves. Αρχικά σίγουρα φαίνεται κουφή επιλογή, οι Add N to X δεν έχουν τίποτα κοινό φαινομενικά με τους Bastard Sword. Όμως, αυτό το άλμπουμ το άκουσα όταν ήμουν 19 χρονών, και μου έδειξε ότι οι κανόνες και τα είδη μουσικής δεν υπάρχουν στα αλήθεια. Οι τύποι βαράγαν μινιμαλιστικά ριφ σε αναλογικά συνθ πριν γίνει κουλ, ανοίγοντας τα αυτιά μας σε νέους, αναπάντεχους ήχους, αλλά χωρίς να χάνουν την αμεσότητα και το φαν που έχει κάθε μπάντα που σέβεται τον εαυτό της.
Breeding the Shadows
Amenra – Mass 3. Χωρίς να τον ξεχωρίζουμε από τα υπόλοιπα αριστουργήματά τους, ήταν ο δίσκος που μας γνώρισε με την μπάντα και αποτέλεσε βασική έμπνευση για το ξεκίνημα της δικής μας. Στο δικό τους είδος post, αρκετά επηρεασμένο από Neurosis, έχουμε μακροσκελείς συνθέσεις που παίρνουν τον χρόνο τους για να αναπτυχθούν χωρίς όμως να κουράζουν. Έχουν μια ένταση που λύνεται σε στρατηγικά σημεία μέσα από έξυπνες αλλαγές στον ρυθμό και τις δυναμικές, με ένα τρόπο που προσωπικά μου θυμίζουν παλιούς καλούς Sepultura. Χωρίς να υπάρχουν highlight, κάθε στιγμή ακούγεται σαν κορύφωση. Η αντίθεση μεταξύ της μυσταγωγικής βαριάς μουσικής και των φωτεινών στίχων τους δίνει μια ομορφιά που τους κάνει να ξεχωρίζουν. Αγαπημένα κομμάτια The Pain, It is Shapeless, Am Kreuz και Ritual.
Paradise Lost – Gothic. Η παραγωγή είναι ακόμα ιδιαίτερη και ξεχωρίζει, κάτι που μου λείπει από σύγχρονους δίσκους που μου ακούγονται λίγο πολύ ίδιοι. Κλειστοφοβικές ατμόσφαιρες που καταλήγουν σε λυτρωτικά περάσματα με την χρήση γυναικείων φωνητικών και ορχήστρας. Τα lead του Mackintosh είναι ποτισμένα με μελωδίες των Dead Can Dance πάνω σε ένα μαύρο και βίαιο φόντο. Κάθε κομμάτι είναι ξεχωριστό και δίνει κάτι επιπλέον στο σύνολο με ορόσημα τα Gothic, Rapture και The Painless.
Isis – Oceanic. Συνθετικά, όταν έχεις έρθει σε επαφή με τα διαμάντια των Isis, δε γίνεται να μη σε επηρεάσουν και να μη συνεισφέρουν στη μουσική σου δημιουργικότητα. Συνθετικά, όταν έχεις έρθει σε επαφή με τα διαμάντια των Isis, δε γίνεται να μη σε επηρεάσουν και να μη συνεισφέρουν στη μουσική σου δημιουργικότητα. Ιδιαίτερα το Oceanic έχει αυτή την gloomy doom/post-hardcore/post-rock αισθητική που έχει γράψει στις ψυχούλες μας. Αυτές οι μεταβάσεις από την απόλυτη ηρεμία στο μεγαλειώδες ξέσπασμα και από την νηνεμία στην τρικυμιά, έχουν αφήσει τα σημάδια τους.
Schammasch – Triangle. Μεγαλεπήβολος (τριπλός!) δίσκος με ένα loose concept πάνω στον θάνατο. Είναι σαν να σε πηγαίνει ένα τέτοιο ταξίδι, όπου κάθε στάδιο αντιπροσωπεύεται και από ένα διαφορετικό μουσικό είδος (blackened death, avant garde, ambient). Οι black metal καταβολές τους δεν αναλώνονται στο να αντιγράφουν τα θηρία του παρελθόντος, αλλά πλησιάζουν σε πιο νέα εγχειρήματα τύπου Behemoth. Φτιάχνουν ατμόσφαιρες που σε κρατούν καθηλωμένο από δέος. Κορυφαίες στιγμές τα Father’s Breath, Metanoia και Above the Stars of God.
Tiamat – Wildhoney. Ψυχεδελική ατμόσφαιρα μεταξύ θανάτου και ονείρου με πολλές εναλλαγές στις συνθέσεις και την ενορχήστρωση. Όταν ο πειραματισμός αποδίδει και το αποτέλεσμα υπερβαίνει τα στεγανά ενός μουσικού είδους. Στέκεται ανάμεσα στο death metal παρελθόν τους και το πιο alternative rock μεταγενέστερο υλικό τους. Όσο διαφορετικές είναι μεταξύ τους οι συνθέσεις τόσο καλά λειτουργούν σαν ψηφιδωτό ρομαντισμού και απελπισίας. Αγαπημένα κομμάτια Wildhoney/Whatever That Hurts, The Ar και Visionaire.
