Ελληνικά
Είναι αδιαμφισβήτητα ο πιο ταιριαστός τίτλος δίσκου όλων των εποχών. Και ξεκίνησε μια Doom δυναστεία. Ας εντρυφήσουμε όμως στον τίτλο. Ήταν μια έμπνευση της στιγμής; Όχι. Ήταν ένα κακόγουστο αστείο του ντράμερ; Ναι. Είχαν άλλη επιλογή; Σίγουρα όχι. Οι ίδιοι αποκαλούσαν το είδος που έπαιζαν “Epic Doom Metal”, αυτό τους εκπροσωπούσε. Η αλήθεια είναι ότι η λατινοποίηση του τίτλου μπορεί πλέον να θεωρείται cult, αλλά τότε δεν τους βοήθησε ιδιαίτερα στο να γίνουν γνωστοί. Πέρα από την έξυπνη ιδέα να συνδυάσουν αυτά τα δύο είδη, οι Candlemass είχαν και πραγματικά καλές συνθέσεις με πολύ ενδιαφέρουσα στιχουργική βάση που μπορούσε να ακουμπήσει τη νεανική φαντασία του metal κοινού.
SOLITUDE
Το εναρκτήριο κομμάτι του πρώτου και συνάμα αξεπέραστου άλμπουμ τους είναι φυσικό να είναι και το πιο οικείο σε όλους μας. Ο ήχος του παραμένει μοναδικός, τους όρισε σαν μπάντα, αρκούν ελάχιστες νότες για να καταλάβεις ότι είναι Candlemass και πιθανότατα θα θες να παίξει στην κηδεία σου… Δικαίως. Η επιτυχία του Solitude όμως, ήταν κάθε άλλο παρά προδιαγεγραμμένη, καθώς παραλίγο να μην υπάρξει καν, ποτέ. Όπως έχει δηλώσει ο Leif Edling, συνέθετε ένα κομμάτι το οποίο μετά κατέληξε να είναι το “Samarithan”, αλλά ο Matz Ekstroem (drums) θεώρησε το riff απλό και παιδικό, οπότε έπρεπε να συνθέσει κάτι τελείως καινούριο χωρίς να είναι σίγουρος αν θα είναι επιτυχία ή αν θα έπρεπε να ανοίγει τον δίσκο. Πίστευε ότι το κατάλληλο κομμάτι για αυτή τη θέση ήταν το “Demons Gate”, αλλά ο ντράμερ επέμενε για το Solitude κι είχε απόλυτο δίκιο. Ήταν το τελευταίο κομμάτι που έγραψαν πριν μπουν στο στούντιο για ηχογράφηση και τελικά ο πιο κατάλληλος τρόπος για να ξεκινήσει ο δίσκος. Το ρεφραίν είναι εμπνευσμένο από το Buried Alive των Venom που χρονολογείται πίσω στο 1982 και στο intro του ακούμε έναν παπά να λέει χαρακτηριστικά: “Earth to Earth, Ashes to Ashes, Dust to Dust”!
Το να έχει γράψει κανείς όμως μια τέτοια θρυλική – μα και ζοφερή – σύνθεση με τόσο αυτοκτονική στιχουργία, σίγουρα δεν έχει αποφέρει μόνο καλά γεγονότα. Όπως χαρακτηριστικά έχει δηλώσει ο Leif: “όχι ένας, αλλά δύο άτομα μου έχουν εκμυστηρευτεί πως ένα κοντινό τους άτομο οδήγησε το αμάξι του μέχρι το δάσος και αυτοπυροβολήθηκε στο κεφάλι ενώ άκουγε το Solitude.” Σκληρό…
Οι Candlemass βέβαια δεν ήταν οι πρώτοι που ασχολήθηκαν με την σύνθεση τραγουδιών που έχουν ως θέμα την απομόνωση και εν τέλη την αυτοχειρία. Πίσω στο μακρινό 1934, ο προπάτορας της jazz Duke Ellington συνέθεσε το “(In My) Solitude” το οποίο μετέπειτα διασκεύασαν αρκετοί σημαντικοί καλλιτέχνες (βλ. Louis Armstrong, Ella Fitzgerald, Billie Holliday και πολλοί άλλοι). Πολλές αναφορές έχουμε βέβαια και στη heavy metal μουσική με κυριότερες το ομώνυμο κομμάτι των Black Sabbath που κυκλοφόρησε το 1971 στο άλμπουμ “Master of Reality”, ενώ πολύ λογικό φαντάζει να επηρέασαν και τους συμπατριώτες τους In Solitude από την Ουψάλα στο να αποκτήσουν αυτό το όνομα.
DEMONS GATE
Πρόκειται για ένα από τα αγαπημένα κομμάτια όλων μας και ιδίως της μπάντας. Πολύ καλοδουλεμένο, τα ντραμς δένουν υπέροχα με τα δαιμονικά riffs, τα οποία ακούγονται σχεδόν σαν να παίζονται ανάποδα. Η φωνή του Johan είναι απόλυτα χαρακτηριστική κι αν μη τι άλλο ανατριχιαστική σε κάθε μελωδική γραμμή. Τα drums είναι μια από τις καλύτερες στιγμές του Matz και fun fact: αναγκάστηκαν να τα χαμηλώσουν στο μιξάρισμα, κάτι που δεν του είπαν ποτέ, αλλά και πάλι διατήρησαν ένα από τα πιο δυνατά performance που μπορείς να ακούσεις σε έναν δίσκο! Δυστυχώς όμως η δουλειά του δεν του επέτρεπε να ηχογραφεί και τόσο πολύ, ούτε να πηγαίνει σε tours. Bummer!
To back cover απεικονίζει την δαιμονική πύλη που εξυμνούν οι στίχοι κι είναι σχεδιασμένο από τον Eric Larnoy που σχεδίαζε για αγαπημένη τους μπάντα, τους Manilla Road. Στην αρχή ο Leif το μισούσε επειδή ήταν τόσο ροζ, αλλά με το πέρασμα του χρόνου, το συνήθισε.
Ας ρίξουμε μια ματιά στις επιρροές του concept. Από τους πρώτους κιόλας στίχους είναι εμφανές ότι τους αρέσει η ελληνική μυθολογία.
“I went into the demons gate
Across the Styx among the mists of Hades”
Η Στύγα ήταν ένας από τους μεγάλους ποταμούς του Κάτω Κόσμου, κλάδος του αρχέγονου Ωκεανού. Από την κορυφή ενός απόκρημνου βράχου, του Ταρτάρου, ανάβλυζε νερό που σχημάτιζε τον Στύγιο ποταμό κι ακόλουθα την λίμνη Στύγα. Τα νερά τους είχαν την τρομερή δύναμη να διαλύουν και να αφανίζουν ότι έπεφτε μέσα τους. Ο Άδης δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις, αφού είναι ο Κάτω Κόσμος όπου μεταβαίνουν οι ψυχές μετά τον θάνατο αλλά και η ανθρωπόμορφη δύναμη που κυβερνούσε αυτόν τον χώρο και λατρευόταν στα αρχαία χρόνια.
“Approach!
The Eibon opens for you”
Ο Edling μνημονεύει σε συνέντευξή του ότι για το εν λόγω κομμάτι επηρεάστηκε από την ταινία “The Beyond” (1981) του Lucio Fulci, που σημαντικό κομμάτι της μυθολογίας της είναι το Book of Eibon, μια αποκρυφιστική πύλη της κολάσεως, έργο του μάγου Eibon of Mhu-Thulan, ενός φανταστικού χαρακτήρα που δημιούργησε ο Clark Ashton Smith αλλά τον συναντάμε και σε έργα του H.P Lovecraft.
CRYSTAL BALL
Το κομμάτι αυτό γράφτηκε σε ιδιαίτερα πυρετώδη αλλά και δημιουργική περίοδο. Ο Edling χρειαζόταν να περπατάει πολύ για να βρει νέες ιδέες και να σκεφτεί στίχους χωρίς να αποσπάται από το τηλέφωνο ή βλέποντας φίλους. Όταν το ηχογραφούσαν, έχαναν το μέτρημα στη διάρκεια του πρώτου riff, γι’ αυτό τα φωνητικά στο πρώτο κουπλέ είναι τόσο… ιδιόμορφα. Στην αρχή ήταν ο Leif στα φωνητικά, αλλά ηχογραφήθηκε με τον Johan. Τον Johan σύστησε στη μπάντα ο ντράμερ (απ’οτι φαίνεται είχε πολύ καλή κρίση, γενικά), αφού είχαν πλέον δύο εβδομάδες για να μπουν στο στούντιο, φέρνοντας μία κασέτα στις πρόβες οπού τραγουδούσε εκείνος. Αμέσως αγάπησαν τη φωνή του, όμως ο ντράμερ τους ξεκαθάρισε από την αρχή πως ο Johan δεν θα έμπαινε στη μπάντα και πως θα μπορούσε να τραγουδήσει μόνο στο άλμπουμ . Φυσικά αυτό δεν άρεσε σε κανέναν, καθώς θα αποτελούσε μεγάλο πρόβλημα. Παραπονιόντουσαν για μέρες, μέχρι που δεν είχαν άλλη επιλογή γιατί χρειάζονταν πραγματικά έναν τραγουδιστή. Μέσα στη μπάντα ή εκτός, ο Johan έκανε πολύ καλή δουλειά. Η φωνή του ταίριαζε απόλυτα με το δίσκο και μέχρι σήμερα αποτελεί σημείο κατατεθέν του χαρακτηριστικού τους ήχου.
Παρόλα αυτά δεν γνωρίζουμε τι ακριβώς ενέπνευσε τη σύνθεση αυτού του κομματιού, καθώς ούτε οι ίδιοι δεν θυμούνται. Εκείνη την περίοδο ο Edling διάβαζε Lord of the Rings, οπότε αποδίδει την έμπνευση εκεί. Στο The Fellowship of the Ring του J.R.R Tolkien συναντάμε την κρυστάλλινη σφαίρα palantír, ένα υπερόπλο στα χέρια του μάγου Saruman που χρησιμοποιούνταν για επικοινωνία αλλά και για πρόβλεψη μελλοντικών γεγονότων, όπως και παρακολούθηση παρελθοντικών γεγονότων σε άλλα μέρη του κόσμου.
BLACK STONE WIELDER
Το τέταρτο κομμάτι του δίσκου αποτελεί μια ιδιαίτερη στιχουργική προσέγγιση στην ιστορία των Τριών Μάγων, βιβλικών προσώπων της Καινής Διαθήκης. Ενώ τυπικά θα έπαιρνε δύο με τρεις εβδομάδες να γραφτούν οι στίχοι για ένα κομμάτι, για το συγκεκριμένο o Leif χρειάστηκε πολλά ξάγρυπνα βράδια. Συνέχεια ξυπνούσε στο μικρό του διαμέρισμα, όπου διέμενε με την κοπέλα του, για να γράψει ένα στιχάκι. 2 χρόνια πριν, το 1984, είχε κυκλοφορήσει ο δίσκος Psalm 9 των Trouble κι ο “κόσμος” τους δεν ήταν πλέον ο ίδιος. Είχαν έναν “ανταγωνιστή” στον χώρο που ήθελαν οι ίδιοι να διαμορφώσουν. Ο metal χάρτης είχε αλλάξει και πάλι κι είχαν σαφώς “δανειστεί” κι οι Candlemass κάποιες ιδέες από τους Trouble, αλλιώς οι κιθάρες στο Black Stone Wielder δεν θα ήταν έτσι. Αποστέλλοντας το demo τους στην δισκογραφική Black Dragon και υπογράφοντας το παρθενικό τους συμβόλαιο, δεν γνώριζαν ότι είχαν έναν αναπάντεχο σύμμαχο στην πρώτη τους, αυτή επιτυχία. Πολλά χρόνια μετά, όταν πρωτογνωρίστηκαν με τον Mark Shelton, έμαθαν όλη την ιστορία. Στην πραγματικότητα ο Mark είχε πείσει την δισκογραφική να υπογράψουν συμβόλαιο οι Candlemass και να κάνουν το πρώτο, σημαντικό βήμα της καριέρας τους.
Το Black Stone Wielder παρά τον κόπο που χρειάστηκε για να γραφτεί δεν κατέληξε ποτέ να παίζεται live, αλλά ήταν ο λόγος που κανόνισαν το πρώτο τους σκανδιναβικό tour. Ο King Diamond είχε ήδη αγοράσει κι ακούσει τον δίσκο, στην αρχή εικάζοντας πως είναι Αμερικάνοι, μα εξεπλάγην όταν άκουσε τα σουηδικά, μη πιστεύοντας πως είναι Σουηδοί. Χωρίς την υποστήριξη του τότε, ίσως να μην είχαν φτάσει σήμερα εδώ.
UNDER THE OAK
Η σύνθεση αυτού του κομματιού ξεκίνησε τελείως διαφορετικά, μα ήταν από τα αγαπημένα τους εξαρχής. Ο τίτλος που προοριζόταν για την σύνθεση ήταν “In the Shadow of the Cross”, μα όταν δούλεψαν λίγο περισσότερο το κουπλέ, κατέληξε ως “Under the Oak” ώστε να ταιριάζει περισσότερο με αυτό που ήθελε να διηγηθεί. Το concept του αποτελεί κομμάτι μιας μεγαλύτερης ιστορίας που θα απασχολήσει για χρόνια τον Leif, πριν ακόμα γραφτεί το Epicus Doomicus Metallicus. Θα ολοκληρωθεί μελλοντικά με τον δίσκο Tales of Creation, ο οποίος περιλαμβάνει όλα τα κομμάτια του puzzle, όπως και την επανεκτέλεση της σύνθεσης με τον Messiah Marcolin αυτή την φορά στα φωνητικά και εμφανώς πιο καλό ήχο. Σε σχέση με τον υπόλοιπο δίσκο το Under the Oak είναι το πιο βαρύ, πιο δυσκίνητο τραγούδι με τα αργά riffs του και την πιο εσωτερική του στιχουργία να το κάνουν να αποτελεί ίσως την πιο προσωπική σύνθεση του album.
A SORCERER’S PLEDGE
Όπως είναι εμφανές από τον τίτλο, το κομμάτι μιλά για έναν τρελό ηλικιωμένο μάγο που πιστεύει ότι μπορεί να επεκτείνει τη διάρκεια ζωής του πίνοντας το αίμα νεαρών παρθένων. Δηλαδή μια διασταύρωση του Δράκουλα και του μάγου Μέρλιν. Σύμφωνα με πειράματα που έχουν κάνει επιστήμονες, έχει αποδειχθεί πως αίμα από νεαρά ποντίκια βελτίωσε τη μάθηση και τη μνήμη σε ηλικιωμένα ποντίκια κι αύξησε τις συνδέσεις μεταξύ των εγκεφαλικών τους κυττάρων. Φημολογείται ότι πολλοί άνθρωποι σε ισχυρές θέσεις χρησιμοποιούν αυτή την τεχνική για να παραμείνουν νέοι, χωρίς φυσικά να υπάρχουν αποδείξεις. Οι ιστορίες που μπορεί να σκεφτεί κανείς είναι ουκ ολίγες, παραδείγματος χάρην η Elizabeth Bathory, επονομαζόμενη “Αιματοβαμμένη Κυρία του Καχτίτσε” η οποία ήταν η μεγαλύτερη κατα συρροήν δολοφόνος γυναικών στην ιστορία της Ουγγαρίας και της Σλοβακίας. Η εν λόγω “Κυρία”, λουζόταν με το αίμα των θυμάτων της και στη συνέχεια το έπινε, με σκοπό να παραμείνει νέα.
Την πρώτη φορά που άκουσα το εν λόγω κομμάτι σε τρυφερή ηλικία μου θύμισε έντονα το soundtrack ενός πολύ αγαπημένου μου παιχνιδιού. Ο λόγος βέβαια για το Diablo και τον συνθέτη του Matt Uelmen, αφού η ακουστική κιθάρα στην εισαγωγή ομοιάζει της μουσικής που ακούγεται στο χωριό Tristram, την ώρα που αγοράζεις και πουλάς πανοπλίες.
