Cloven Hoof /Crimson Fire /Hateflames Live at Crow 9/11/19

Η HMRM! & IRON ON IRON έφεραν στη χώρα μας άλλο ένα συγκρότημα του NWOBHM και εμείς το λιγότερο που είχαμε να κάνουμε ήταν να βρεθούμε από νωρίς στο Crow Club. Πρώτοι στη σκηνή ανέβηκαν οι Hateflames. Είχα ακούσει μέσα στη χρονιά το ντεμπούτο τους “Tomorrow Erased”, το οποίο γενικότερα είχε αποσπάσει θετικές κριτικές και περιμέναμε να δούμε πως ακούγονται τα τραγούδια και σε ζωντανό περιβάλλον. Καταλάβαινες πάνω στη σκηνή ότι μιλάμε για νεοσύστατο συγκρότημα καθώς υπήρχε το αναμενόμενο άγχος και αμηχανία αλλά το συγκρότημα απέδωσε πειστικά το υλικό του. Εξάλλου η άνεση και η επικοινωνία επέρχονται μόνο με τις συνεχείς εμφανίσεις. Το spedαριστό Heavy Metal τους ήταν ότι πρέπει για το ξεκίνημα ενώ και οι μεγάλες τους συνθέσεις έδειχναν να “αναπνέουν” καλύτερα πάνω στο σανίδι. Ο λιγοστός κόσμος που υπήρχε εκείνη τη στιγμή στο μαγαζί τους αντάμειψε με το χειροκρότημα του.

Επόμενοι στη σειρά οι Crimson Fire οι οποίοι ανέβηκαν στη σκηνή του Club με αέρα και αυτοπεποίθηση έμπειρου συγκροτήματος. Εντελώς 80’s ενδυματολογία η οποία έδενε άψογα με τον ήχο τους ο οποίος ήταν Heavy Metal με διάσπαρτες Power μελωδίες αλλά και AOR πινελιές. Αρκετά επικοινωνιακοί, κέρδισαν το κοινό από την πρώτη στιγμή καθώς και τα τραγούδια τους βοηθάνε σε αυτό. Ακόμη και αν κάποιος τους άκουγε πρώτη φορά, μπορούσε να σιγοτραγουδήσει κάποια μελωδία τους ή κάποιο ρεφρέν τους. Ξεκίνησαν με δύο τραγούδια από το δίσκο που θα κυκλοφορήσει την ερχόμενη χρονιά και στη συνέχεια έπαιξαν τα καλύτερα κομμάτια από τα δύο πρώτα άλμπουμ τους, “Metal Is Back” και “Fireborn”. Εμφάνιση που εξέπεμπε μόνο θετική ενέργεια και μας έφτασε με ιδανικό τρόπο στην αναμονή για τους Headliners.

Οι Cloven Hoof του σήμερα είναι ένα συγκρότημα πλήρως ανανεωμένο με μόνο αρχικό μέλος τον Lee Payne ο οποίος αν και ο πρεσβύτερος του σχήματος ήταν αυτός που παρέσυρε και τους υπόλοιπους με τον ενθουσιασμό του. Ο αρχηγός που ρίχνεται πρώτος στη μάχη για να ακολουθήσουν παθιασμένα και οι υπόλοιποι. Είχα καιρό να βρεθώ σε συναυλία όπου υπήρχε από τον κόσμο τόσο μεγάλος ενθουσιασμός όχι σε μεμονωμένα τραγούδια αλλά σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας. Τα κομμάτια από τους δίσκους της επανένωσης τους, δένουν άψογα με το παλιό τους υλικό και σου δίνεται η εντύπωση πως δε σταμάτησαν ποτέ. Πώς να σκεφτείς κάτι τέτοιο όταν τους βλέπεις να παίζουν τόσο σωστά και με τέτοιο ενθουσιασμό; Πραγματικά καθηλωτικοί και ο κόσμος σε απόλυτο παραλήρημα κάτι το οποίο δε μεταφέρεται εύκολα σε κάποιον που δεν βρισκόταν εκεί. Το συγκρότημα έδειχνε να ευχαριστεί με ειλικρίνεια τον κόσμο που τους αποθέωνε σε κάθε νότα. Ο George Call έχει αέρα μεγάλου Frontman και έπαιζε τον κόσμο στα δάχτυλα αλλά το μεγαλύτερο χειροκρότημα πήρε δικαίως το μόνο αυθεντικό μέλος που έδειχνε πως ζει και αναπνέει για το συγκρότημα. Χρειαζόμαστε να το βλέπουμε συχνότερα αυτό. Δόθηκε έμφαση στην 80’s δισκογραφία του σχήματος αλλά δεν υπήρχε καμία δόση παρελθοντολαγνείας. Ακούστηκαν τραγούδια από όλους τους δίσκος καθώς οι Cloven Hoof και κακό δίσκο δεν έχουν κυκλοφορήσει αλλά και πάντα είχαν τον τρόπο να γράφουν ύμνους. Μιας και ο κόσμος τους αποθέωσε από το πρώτο δευτερόλεπτο κατάφερα μέχρι στιγμής να μην κάνω κάποια ιδιαίτερη μνεία σε τραγούδι τους. Δε μπορώ όμως να μην αναφέρω πως στο κλείσιμο με “Reach for the Sky” και “Laying Down the Law”, κόσμος και συγκρότημα έγιναν ένα. Ο ενθουσιασμός κράτησε μέχρι τέλους όπου το συγκρότημα κατεβαίνοντας από τη σκηνή έλαβε την αγάπη του κόσμου με αγκαλιές και χειραψίες. Σίγουρα η επόμενη φορά που θα μας ξαναέρθουν δεν πρέπει να αργήσει τόσο.