Ελληνικά
Last Updated on 10:13 AM by Nikos Nakos
Είδος: Alternative/Gothic/Ambient
Χώρα: Αγγλία
Εταιρεία: Strangelight Records
Έτος: 2022
Εδώ έχουμε την δεύτερη προσωπική κυκλοφορία του Βρετανού Duncan Patterson τον οποίο μάθαμε όλοι αρκετά καλά από την αειθαλή προσφορά του στο υλικό των Anathema μέχρι και το Alternative 4. Μετά την αποχώρηση του από τους Anathema ο Patterson συνέχισε την πορεία μέσα από ένα πλήθος εξαιρετικών projects (Dreambreed, Antimatter, Alternative 4, Ion, Antifear) στα οποία υπήρχε πάντα ένας κοινός παρονομαστής: Το πολύ ιδιαίτερο ύφος του δημιουργού στα μοτίβα της σύνθεσης που εν τέλη έδιναν στον ακροατή τραγούδια αν μη τι άλλο, αναγνωρίσιμα. Πιστός ακόλουθος αυτής της διαδρομής λοιπόν και στο ‘Grace Road’ το οποίο κυκλοφορεί στις 21 Μαρτίου.
Ένα αφοπλιστικά εσωστρεφές δημιούργημα σκοτεινών αποχρώσεων βασισμένο σε lofi ενορχηστρώσεις έχουμε εδώ. Οι πρωταγωνιστές εδώ είναι δύο: Το πιάνο του Patterson και η φωνή της Παλαιστίνιας Enas Al-Said που πραγματικά κυριαρχεί με απόλυτη αρμονία μέσα από κάθε νότα της σε κάθε τραγούδι. Και οι 5 συνθέσεις που υπάρχουν εδώ είναι μικρά αριστουργήματα. Το νοσταλγικό και αέρινα ρομαντικό ‘The Grace Road’ – με τις κλασικότροπα σαουντρακικές αναφορές του-. Το κλειστοφοβικό ‘The Amber Line’ με εκείνη τη ανεπαίσθητη χαραμάδα ανάσας στο ρεφρέν του (δεκάδες τα repeat). Το σχεδόν παραμυθένιο ‘Between Worlds’ που παιχνιδίζει με τους Dead Can Dance, τους Ataraxia την Myrkur και την Chelsea Wolfe. Το αφηγηματικό ‘The Quiet Light’ που φέρνει στο προσκήνιο την αστική σκοτεινή μουσική των καιρών μας (στην οποία ο Patterson έχει βάλει εν τέλη ένα λιθαράκι και ας μην το ξέρει ούτε ο ίδιος). Αλλά και το ‘Absolut Absolutum’, ένα κόσμημα μελαγχολίας που γίνεται νότες με τρόπο συγκεκριμένα μινιμαλιστικό.
Ο Patterson γράφει μουσική που σε αφήνει άφωνο. Η ερμηνεία της Enas Al-Said απλά μεγαλώνει την σαστιμάρα και το μόνο που μένει στον ακροατή είναι να αφεθεί στο καταφύγιο της μουσικής. Χαίρομαι να ακούω τέτοιους δίσκους. Με πηγαίνουν σε άλλες εποχές. Σκέφτομαι να πάρω μπουφάν και να βγω έξω. Ίσως πετύχω των Patterson σε καμιά μπάρα και ας ξέρω πως το ημερολόγιο δεν δείχνει πια 2003. Από τις κορυφαίες στιγμές στην Patterson δισκογραφία το ‘Grace Road’. Μην το προσπεράσεις.
