Ελληνικά
Last Updated on 04:56 PM by Giorgos Tsekas
Είδος: Symphonic Metal
Χώρα: Ελλάδα
Εταιρία: Vinylstore.gr
Το Συμφωνικό Metal είναι ένα είδος που από τη φύση του σε επίπεδο φόρμας και ανάπτυξης συνθέσεων κινείται -στη βάση του- σε συγκεκριμένα στεγανά. Έτσι οι μπάντες που το υπηρετούν καλούνται να βγάλουν προς τα έξω πρωτίστως την αρετή του songwriting προκειμένου να δώσουν στον ακροατή ένα αποτέλεσμα ενδιαφέρον και αξιοπρόσεκτο.
Από εκεί και πέρα το παιχνίδι κρίνεται στα σημεία: Έξυπνες δομές κομματιών, performing και ενδεχομένως κάποιοι νεωτερισμοί ή αν θέλετε ποικιλόμορφες ιδέες στον τομέα της σύνθεσης, θα σχηματοποιήσουν ένα άλμπουμ που θα έχει πράγματα να δώσει και θα αντέξει και στο χρόνο.
Ακούγοντας με προσοχή το τελευταίο δισκογραφικό πόνημα των ENEMY OF REALITY μπορώ να πω ότι έβαλα θετικό πρόσημο σε όλα τα παραπάνω ζητούμενα.
Καταρχήν χαίρομαι να ακούω κυκλοφορίες που δείχνουν πως η εκάστοτε μπάντα έχει δουλέψει σε βαθμό εξαντλητικό κάθε λεπτομέρεια του υλικού της. Και εδώ χωρίς δεύτερη σκέψη έχουμε μια τέτοια περίπτωση. Πέρασαν 7 ολόκληρα χρόνια από το “Arakhne” και ακούγοντας προσεκτικά τον διάδοχο του που τιτλοφορείται “Where Truth May Lie”, μπορώ να τονίσω με απόλυτη σιγουριά πως πρόκειται για την ωριμότερη και πιο ολοκληρωμένη δουλειά της μπάντας: Ένας δίσκος που σαν σύνολο ακούγεται μεστός και ολοκληρωμένος, ενώ ταυτόχρονα υπερέχει στα σημεία και τις λεπτομέρειες υπογραμμίζοντας σε πρώτη φάση ένα σχήμα που ξέρει αν μη τι άλλο να γράφει τραγούδια.
Με έκπληξη διαπιστώνω πως οι κιθάρες παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο εδώ βγάζοντας προς τα έξω μια αξιοσημείωτη ποικιλομορφία στο riffing: Από τα κλασσικά κοφτά θέματα που λειτουργούν σαν βάσεις σε αρκετά κουπλέ, μέχρι up tempo / power metal oriented μέρη αλλά και αρκετές κιθαριστικές αναπτύξεις που έχουν μια σχεδόν progressive υφή -η οποία και με γοήτευσε-. Έξοχα επίσης και τα lead parts / solos που θα συνδυαστούν όμορφα με τις μελωδίες των πλήκτρων.
Τα οποία μέρη των πλήκτρων είναι πολύ καλοδουλεμένα και πλούσια και σε συνδυασμό με τα φωνητικά δεν διστάζουν να πλεύσουν και σε πιο εξωτικά / μυστηριακά μοτίβα. Αναφορά πρέπει να γίνει και στην overall προσεγμένη και ισορροπημένη ενορχήστρωση -η οποία ηχητικά δένει άψογα με την συνολική παραγωγή του υλικού-.
Τα φωνητικά είναι ο πρωταγωνιστής εδώ. Παρακολουθώ την Τσακιράκη από τα πολύ πρώτα της βήματα και μπορώ να πω ότι αυτή είναι η πλέον ώριμη δουλειά της σε επίπεδο ηχογραφημένου υλικού. Η τεχνική της είναι άρτια, ενώ οι φωνητικές της μελωδίες εμπλουτίζουν τα κομμάτια με έναν λυρισμό σχεδόν μυσταγωγικό. Ειδικά δε όταν διαλέγει -με μεγάλη σύνεση είναι η αλήθεια- να κινηθεί προς ανατολίτικες / μεσογειακές μελωδικές γραμμές το αποτέλεσμα είναι εκπληκτικό.
Η μπάντα επιχειρεί μια σαφή επαφή με παραδοσιακά μουσικά στοιχεία: Πόντος, Μεσόγειος, Ελλάδα, Ανατολή. Όλα αυτά όχι μόνο μπλέκονται με την κατεξοχήν δυτικότροπη φόρμα στην οποία είναι έτσι και αλλιώς βασισμένο το είδος που υπηρετούν, μα πολλές φορές θα έλεγα πως την καταργούν εντελώς δίνοντας διαφορετικές κατευθυντήριες γραμμές στο υλικό. Νέες γραμμές, νέοι ανοιχτοί δρόμοι και ένα γοητευτικό πάντρεμα.
Αν έχετε ακούσει την περσινή διασκευή τους στο Ποντιακό τραγούδι “Την Πατρίδα μου Έχασα” ενδεχομένως να είσαστε προετοιμασμένοι για τέτοιου είδους προσμίξεις. Το κομμάτι είχε κυκλοφορήσει πέρυσι στις 19 Μαΐου -ημέρα μνήμης της γενοκτονίας των Ποντίων- και λειτούργησε και ως προπομπός του “Where Truth May Lie” (θα υπάρχει στην έκδοση βυνιλίου του άλμπουμ).
Τέλος σημειώνω πως και στο κομμάτι της παραγωγής έχει γίνει πολύ καλή δουλειά, γεγονός που τονίζει ακόμα περισσότερο τον ιδιαίτερο χαρακτήρα του υλικού.
Το άλμπουμ πραγματικά το απόλαυσα. Σίγουρα δεν έχουμε να κάνουμε με την τυπική Συμφωνική Metal κυκλοφορία της απέναντι πόρτας αλλά με ένα αποτέλεσμα ανήσυχων μουσικών που θέλουν να πειραματιστούν και να δώσουν και κάτι διαφορετικό, παίζοντας το ύφος που γουστάρουν.
Δώστε στον δίσκο μια ευκαιρία. Πραγματικά το αξίζει.
