Ελληνικά
Last Updated on 10:44 PM by Nikos Nakos
O Τάφος των Πυγολαμπίδων (Grave of the Fireflies / Hotaru no Haka)
Έτος: 1988
Διάρκεια: 89’
Σκηνοθέτης: Isao Takahata
Είδος: Animation
«Έχεις δει των τάφο των πυγολαμπίδων;”, με ρώτησε ένας μαθητής μου όταν συζητούσαμε για ταινίες που θα τις θυμόμαστε για πολλά χρόνια.
«Όχι, ούτε καν έχω ακούσει ξανά τον τίτλο, περί τίνος πρόκειται;”, τον ρώτησα.
«Είναι κινούμενα σχέδια….», ξεκίνησε να λέει, όταν τον διέκοψα για να του πω ότι γενικά δεν βλέπω κινούμενα σχέδια….
«Αυτό το έργο οφείλεις να το δεις», συνέχισε, «πρόκειται για ένα αντιπολεμικό έπος».
«Ωραία, θα το δω με την πρώτη ευκαιρία»….. και η ευκαιρία ήρθε, είδα την ταινία και το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να του στείλω το εξής μήνυμα: «Καλησπέρα…..μας γάμησες την παναγία…..αριστούργημα…..»
Μαζί με εμένα και τη σύντροφό μου, είδε την ταινία και ο Σάββας Κωφίδης που ήταν φιλοξενούμενος στο σπίτι μας. Πέρασε αρκετή ώρα σιωπής από το τέλος της ταινίας για να βρει τη δύναμη να αρθρώσει την ακόλουθη πρόταση: «Πολύ ωραία ταινία, αλλά γιατί έπρεπε να τη δούμε;»
Εδώ θα μπορούσα να σταματήσω και απλά να σας παρακινούσα να την δείτε και εσείς. Άλλωστε, συνήθως πριν παρακολουθήσω μία ταινία δεν θέλω να γνωρίζω λεπτομέρειες και πάνω απ’όλα δεν θέλω να γνωρίζω το τέλος, όπως ομοίως πιστεύω ότι συμβαίνει και με αρκετούς από εσάς. Άρα, λίγες πληροφορίες και «αναίμακτες», κοντά στα της ταινίας δίχως πολύτιμες λεπτομέρειες για την πλοκή.
Ιαπωνία. Β’ Παγκόσμιος πόλεμος. Για τον πόλεμο, για κάθε πόλεμο, δεν ευθύνονται όλοι, όπως επίσης από κάθε πόλεμο δεν υποφέρουν όλοι. Σε συνθήκες πολέμου δοκιμάζονται οι ανθρώπινες αξίες και ιδανικά όπως η αλληλεγγύη, η αλληλοβοήθεια, κλπ, αλλά αντίστοιχα αναδύονται σε υπερθετικό βαθμό όλα εκείνα τα αρνητικά χαρακτηριστικά που εμφανίζει ο σύγχρονος αποξενωμένος κάτοικος των μεγαλουπόλεων.
Ο Isao Takahata κινεί μαεστρικά δύο νήματα, εκείνο του αγώνα για επιβίωση και το άλλο που ως πρόταγμα φέρει το ρητό «ο σώζων εαυτό σωθήτω». Πέρα από τις ρεαλιστικές εικόνες της καταστροφής που καρέ καρέ απλόχερα παρέχονται, ο σκηνοθέτης δίνει έμφαση στις ανθρώπινες αντιδράσεις, καταθέτει ωμά και κυνικά την αδιαφορία απέναντι στο δράμα. Ρίχνει «μαύρο» σε κάθε ελπιδοφόρο ακτίνα, μα και εναλλάσσει λυτρωτικά στιγμές απόλυτου χάους με την ομορφιά της φύσης που ανθίσταται σθεναρά απέναντι στον κοινωνικό κανιβαλισμό. Προσεγγίζει με νιτσεϊκή διάθεση τον μέσο άνθρωπο, όχι για να καταγράψει τα τετριμμένα, αλλά για να αναδείξει την ίδια την προσπάθεια των δύο βασικών ηρώων, του Seita και της Setsuko, να ζήσουν.
Απέναντι στις πολεμικές σειρήνες, στις ριπές και τους βομβαρδισμούς, θα συναντήσουμε ένα παιδικό αθώο βλέμμα, ένα γέλιο, ένα κλάμα και ένα «γιατί;».
Και τι άραγε θα απαντούσατε σε ένα παιδάκι που θα σας ρωτούσε «Γιατί οι πυγολαμπίδες ζουν τόσο λίγο;». Ίσως ότι «ζουν λίγο, αλλά ζουν έντονα…ζουν λίγο για να φωτίζουν το σκοτάδι αυτού του κόσμου».
Ένα παιδικό χαμόγελο αξίζει πιο πολύ από τις βόμβες όλων των κρατών, πιο πολύ από τις περιουσίες όλων των καπιταλιστών….
Παραθέτω ενδεικτικά ένα link:
http://teniesonline.ucoz.com/load/5-1-0-8852
Ανδρέας Στασινόπουλος
