Ελληνικά
Last Updated on 07:05 PM by Giorgos Tsekas
Ανάμεσα στις ειδήσεις που κυκλοφορούν και μας βομβαρδίζουν ψυχολογικά με όλα τα άσχημα νέα που μας κοινοποιούν, να και μία είδηση που μου’φτιαξε τη διάθεση και θα’θελα να τη μοιραστώ μαζί σας.
Ο διάσημος ταυρομάχος Ιβάν Φαντίνο εις το εξής θα κοιτά τα ραδίκια ανάποδα, μιας και ένας μισοπεθαμένος από τις άνανδρες μαχαιριές ταύρος, κατάφερε να τον χτυπήσει θανάσιμα στα πνευμόνια. Το πιο χαρμόσυνο και ελπιδοφόρο είναι ότι ο Φαντίνο είναι ο δεύτερος νεκρός Ισπανός ταυρομάχος για το διανυόμενο έτος (ελπίζω αυτή η λίστα να διευρυνθεί όσο περισσότερο γίνεται, έως ότου απαγορευτούν οι αποτρόπαιες, αηδιαστικές και κατακριτέες ταυρομαχίες από προσώπου γης).
«Ο θάνατός του», μας μεταφέρουν καθεστωτικά ισπανικά Μέσα, «έχει προκαλέσει σοκ αλλά και βαθιά θλίψη στην Ισπανία». «Λίγη ώρα πριν τον θάνατό του», συνεχίζει ο έγκριτος δημοσιογράφος, «ο Φαντίνο είχε προκαλέσει παραλήρημα στους θεατές που τον είδαν να νικά έναν άλλο ταύρο και να του κόβει το αυτί». Αναρωτιέμαι ειλικρινά για τη ψυχοσύνθεση ενός ανθρώπου που πληρώνει εισιτήριο για να παρακολουθήσει ταυρομαχίες, δηλαδή σφαγή ταύρων από εκπαιδευμένους δολοφόνους ζώων. Μάλιστα, από ότι μας πληροφορούν, παθαίνει και παραλήρημα αυτός ο «άνθρωπος». Χαίρεται και πανηγυρίζει κάθε φορά που μία λάμα καρφώνεται στο σώμα του ταύρου. Το Ρωμαϊκό Κολοσσαίο ζει και βασιλεύει ακόμα απ’ότι φαίνεται. Με νέους κανόνες, αλλά το ίδιο κοινό, απαράλλαχτο στους αιώνες, που στη θέα του αίματος και του θανάτου προσπαθεί να καλύψει τη προσωπική του πνευματική ένδεια. Σαγήνευε ανέκαθεν το αίμα. Ο όχλος, η ανθρώπινη αγέλη, ζητωκραυγάζει για τον διάσημο ταυρομάχο που φωτογραφίζεται πατώντας το κουφάρι του θύματός του, αλλά αν καμιά φορά στραβώσουν τα πράγματα και συμβεί το αντίθετο από τα αναμενόμενα, κλαίει και οδύρεται και μιλά για «τραγωδία».
Αν άντεχα το θέαμα, θα πήγαινα και εγώ κάποτε σε μία ταυρομαχία. Μόνο που θα πανηγύριζα όταν έπεφτε νεκρός ο ταυρομάχος. Είναι ακραία η τοποθέτηση μου; Γιατί παρακαλώ; Οι υπέρμαχοι της εν λόγω βαρβαρότητας υποστηρίζουν ότι πρόκειται για άθλημα. Σε κάθε άθλημα – αφού θέλουν έτσι να το περιγράφουν – το αποτέλεσμα είναι αμφίρροπο και όχι προτετελεσμένο. Δικαιούνται λοιπόν και οι υποστηρικτές του αδύναμου αντιπάλου, του άοπλου (με μόνο όπλο ό,τι τον προίκισε η φύση), εκείνου που προορίζεται να θυσιαστεί και να θανατωθεί, του μόνιμου αουτσάϊντερ, εκείνου που σίγουρα δεν φταίει σε τίποτα για όλη αυτή τη παράνοια, να χαμογελούν όταν το σικέ παιχνίδι παίρνει διαφορετική τροπή.
Οι ρίζες των ταυρομαχιών βρίσκονται στην Αρχαία Ελλάδα και πιο πίσω, όμως σε εντελώς διαφορετική μορφή καθώς το επίδικο δεν ήταν η θανάτωση των ταύρων, αλλά η επίδειξη της σωματικής δύναμης των συμμετεχόντων, το θάρρος τους και η τακτική των αποφυγών. Έκτοτε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι, φτάσαμε στη Ρώμη όπου οι ταυρομαχίες άνοιγαν το κυρίως πιάτο των μονομαχιών και σήμερα τουλάχιστον 12 χώρες ανά τον κόσμο συνεχίζουν τη βαρβαρότητα (ανάμεσα τους και τρεις ευρωπαϊκές: Ισπανία, Πορτογαλία, Γαλλία) παρά το τεράστιο κίνημα ακτιβιστών των δικαιωμάτων των ζώων που αντιδρούν.
Ο Ιβάν Φαντίνο έχασε τη ζωή του εξαιτίας της πνευματικής του καθυστέρησης και της ματαιοδοξίας του. Μακάριοι οι «πτωχοί τω πνεύματι»…
Παραθέτω και το video (στο 5:37 και μετά για όσους δεν αντέχουν τα πιο πριν):
