Ελληνικά
Last Updated on 01:25 AM by Giorgos Tsekas
Η ανακοίνωση για την εμφάνιση των Συριανών Melodic / Prog Metallers Afterimage στην Θεσσαλονίκη ως support σχήμα των Eric Clayton & The Nine είχε γίνει εδώ και καιρό, σχεδόν λίγο μετά από την κυκλοφορία του ντεμπούτου τους “Traveler In Crystal Visions” στην Steel Gallery. Οι μήνες κυλούσαν και ενώ είχα στην άκρη του μυαλού μου μια συνέντευξη μαζί τους, πάντα κάτι τύχαινε και την ανέβαλα. Έχουμε φτάσει ήδη στον Σεπτέμβρη και συνειδητοποιώ ότι ο καιρός του live έχει πλησιάσει επικίνδυνα πολύ. Τηλεφωνώ στον Χρήστο Παπαδάκη, τραγουδιστή του σχήματος για να κανονίσω επιτέλους αυτή τη συνέντευξη. Τον πετυχαίνω στο στούντιο της μπάντας. “Τσέκα θα βγάλεις λαβράκι”, μου λέει γελώντας, “ηχογραφούμε κιθάρες για το δεύτερο άλμπουμ”. Κανονίζουμε να τα πούμε χαλαρά το ίδιο απόγευμα. Μου μιλάει για το ξεκίνημα επί εδάφους… νησιωτικού, για το ντεμπούτο άλμπουμ, για τα όμορφα μα και τα δύσκολα, τα καινούργια κομμάτια, τον δεύτερο δίσκο και για το ταξίδι προς τα Βόρεια για την επί σκηνής συνάντηση με έναν θρύλο.
Συνέντευξη στον Γιώργο Τσέκα
Φωτογραφίες: Έλενα Δημητράκη
Καλησπέρα Χρήστο, δώσε μας ένα μικρό βιογραφικό των Afterimage.
Καλησπέρα! Ευχαριστώ θερμά για το ενδιαφέρον στους Afertimage! Η μπάντα ξεκίνησε στην Ερμούπολη της Σύρου, το καλοκαίρι του 2015 σε μια εποχή που οι περισσότεροι είναι απασχολημένοι με το να αράξουν στην κοντινότερη παραλία και καλά κάνουν δηλαδή. Από την άλλη εγώ είχα στο συρτάρι μου μουσικές που μου φώναζαν πως ήθελαν να αναμετρηθούν με τις εντάσεις ενισχυτών και τις δυναμικές τυμπάνων μέσα σε προβάδικο. Με το που σκέφτηκα τύμπανα το μυαλό μου πήγε αμέσως στον Κώστα Μοιράγια με τον οποίο γνωριζόμασταν χρόνια έτσι και αλλιώς. Ντράμερ περιωπής που λένε και στο χωριό μου. Μόνο που σε εκείνες τις πρώτες πρόβες – συναντήσεις, αναγκάστηκε να αποχωριστεί το σετ του και να πιάσει την κιθάρα (!), αφήνοντας με να κρατήσω εγώ το ρυθμό -ναι, πολύ λίγοι εκτός τοπικής Συριανής σκηνής ξέρουν ότι το πρώτο όργανο με το οποίο ασχολήθηκα από την τρυφερή -γκουχ- ηλικία των 16, ήταν τα τύμπανα-. Έπρεπε να γίνουν όλες οι ανωτέρω παραχωρήσεις και συμβιβασμοί γιατί άλλα μέλη εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν. Στήσαμε τα 2 πρώτα κομμάτια ψάχνοντας παράλληλα κιθαρίστα, ώστε να επιστρέψει ο καθένας στην θέση του.
Τον Πέτρο Πρίντεζη που ήρθε ως κιθαρίστας κυριολεκτικά τον αρπάξαμε. Έπαιζε εκείνη την εποχή σε μια μπάντα διασκευών η οποία θα συμμετείχε σε ένα Rock φεστιβάλ που διοργανώνω στο νησί. Ούτε προσωπικά τον ξέραμε, ούτε τον είχαμε ακούσει να παίζει ποτέ. Μας θυμάμαι με τον Κώστα να έχουμε αράξει στο soundcheck χαζεύοντας. Ξαφνικά ακούμε κάποιον να σολάρει ακατάπαυστα. Μάλιστα νομίζω ότι η μπάντα έπαιζε κάποιο κομμάτι του Carlos Santana. Τιναχτήκαμε σαν ελατήρια και οι δύο. Μπορεί να σου κάνει εντύπωση μια τέτοια αντίδραση, αλλά έλα να ζήσεις στη Σύρο και να επιχειρήσεις να βρεις μέλη για Rock / Metal μπάντα και τότε θα καταλάβεις απόλυτα τι εννοώ. Τέλος πάντων πήγα και τον έπιασα επί τόπου, του είπα πως φτιάχνεται ένα καινούριο Metal σχήμα που παίζει όμως originals και όχι διασκευές, πως ψάχνουμε κιθαρίστα και πως αν ενδιαφέρεται θα θέλαμε να τον ακούσουμε. Ενδιαφέρθηκε -να είναι καλά το παιδί (γέλια)- και έτσι γρήγορα ο πυρήνας της μπάντας σχηματίστηκε με τον καθένα πλέον στο σωστό πόστο.
Ο Πέτρος έφερε στην μπάντα έναν φίλο και συμμαθητή του τον Αντρέα Χατζηϊωάννου. Και εγώ έναν παλιό φίλο μπασίστα τον Σιδερή Δαλέζιο και έτσι γεννήθηκαν οι Neon Nights, ναι, αρχικά ξεκινήσαμε με αυτό το όνομα. Τον πρώτο χρόνο ζωής της η μπάντα ήταν κυριολεκτικά κλεισμένη στο προβάδικο της και απλά συνέθετε. Το καλοκαίρι του 2016 κάναμε τις πρώτες ζωντανές μας εμφανίσεις στο νησί, ενώ το 2017 μας βρήκε να έχουμε ξεκινήσει ήδη να ηχογραφούμε το πρώτο μας άλμπουμ με το παραπάνω line up.
Το Πάσχα του 2018 και ενώ βρισκόμαστε στην φάση της μίξης του δίσκου, θα έρθει στην μπάντα ο Αντώνης Δεκάριστος στο μπάσο. Ο Δαλέζιος έχει ήδη αποχωρήσει λόγω έλλειψης χρόνου, κάτι που θα συμβεί λίγους μήνες αργότερα και με τον Χατζηϊωάννου του οποίου οι εντατικές μουσικές σπουδές του αφήνουν χρόνο μηδέν για μπάντες και ιστορίες. Την θέση του θα πάρει ο James Μάγειρας (κιθάρα).
Αύγουστος του 2018 και το πρώτο live με το νέο line up είναι γεγονός. Στο μεταξύ ο δίσκος έχει ολοκληρωθεί και υπογράφουμε με την Steel Gallery Records η οποία θα κυκλοφορήσει το ντεμπούτο μας “Traveler In Crystal Visions” τον Δεκέμβρη του 2018, το όνομα της μπάντας έχει ήδη αλλάξει και ο δίσκος ξεκινάει το ταξίδι του.
Το καλοκαίρι του 2019 θα προσχωρήσει στην μπάντα ο Jason Μανούσος στην τρίτη κιθάρα. Κάνουμε το κλασσικό καλοκαιρινό μας live -στο φεστιβάλ που ανέφερα πριν- και ξεκινάμε ηχογραφήσεις για το δεύτερο άλμπουμ. Ο πρώτος δίσκος περιέχει το υλικό που γράφτηκε την διετία 2015-2017 ενώ το δεύτερο άλμπουμ θα περιέχει τον κύκλο τραγουδιών που γράφτηκαν την διετία 2017-2019 μιας και όπως καταλαβαίνεις η μπάντα δεν σταμάτησε στιγμή να συνθέτει. Το line up μας αυτή τη στιγμή είναι: Χρήστος Παπαδάκης – Φωνή, Κώστας Μοιράγιας – Τύμπανα, Πέτρος Πρίντεζης – Κιθάρα, James Μάγειρας – Κιθάρα, Jason Μανούσος – Κιθάρα, Αντώνης Δεκάριστος – Μπάσο.
Το όνομά σας είναι κάτι προσωπικό, σημαίνει κάτι ή απλά είναι γαμάτο και το διαλέξατε;
Το όνομα μας είναι παρμένο από το “Afterimage” κομμάτι των Rush! Αρχικά όπως ανέφερα και πριν ξεκινήσαμε με το όνομα Neon Nights, μάλιστα κάτω από αυτό το όνομα, είχαμε δώσει στην δημοσιότητα demo και live ηχογραφήσεις κομματιών -που αργότερα εμφανίστηκαν στο ντεμπούτο-, ενώ αν κοιτάξεις και τα posters από τις πρώτες μας συναυλίες, Neon Nights θα διαβάσεις!
Η αλλαγή ονόματος ήταν η φυσική συνέπεια της εξέλιξης του ήχου μας. Όπως σου είπα στο ντεμπούτο -που κυκλοφόρησε το 2018- υπάρχει το υλικό που γράφτηκε την διετία 2015-2017. Τραγούδια που φέρνουν στο προσκήνιο το μελωδικό Metal των 80ς, με μια μικρή Hard Rock ανάσα, μέσα από ένα ένα λυρικό πρίσμα όπως αυτό που θα συναντήσουμε στο Αμερικάνικο Prog, Power των late 80’s και 90’s. Όλα αυτά συμβαίνουν σε ένα starting στάδιο στο ντεμπούτο αλλά στην πορεία προχωράμε παρακάτω. Και το παρακάτω σημαίνει κομμάτια πιο σύνθετα, πιο λυρικά, μεγαλύτερα σε διάρκεια.
Βλέποντας αυτά τα κομμάτια να γεννιούνται, να αποκτούν δική τους υπόσταση, να παίζονται στα live και να δείχνουν την δυναμική τους, αντιλαμβανόμαστε εμείς οι ίδιοι πρώτα από όλα πως η ίδια μας η μουσική είναι το όχημα με το οποίο προχωράμε μπροστά σε τούτο το ταξίδι. Με μια ματιά συνολικά λοιπόν στο υλικό μας καταλήξαμε πως το Afterimage είναι το όνομα που ταιριάζει στο μήνυμα μας.
Να στο πω πιο απλά: Στην φάση που ακριβώς κάναμε αυτή τη κουβέντα για την αλλαγή ονόματος είχαμε στα χέρια μας το τελικό master του ντεμπούτου, είχαμε όμως ολοκληρώσει και σαν συνθέσεις σχεδόν όλα τα κομμάτια του δεύτερου δίσκου, βλέπαμε καθαρά την συνολική εικόνα του υλικού μας και ξέραμε ότι αργά ή γρήγορα θα επιστρέψουμε στο στούντιο και για το δεύτερο άλμπουμ, οπότε και… αναβαπτιστήκαμε (γέλια). Το ντεμπούτο λοιπόν κυκλοφόρησε με το σωστό όνομα που ανακλά και το παρελθόν και το παρών μα και το μέλλον! 
Πόσο δύσκολο είναι να ηχογραφείς στην ελληνική περιφέρεια και δη σε νησί;
Είναι δύσκολο. Και δεν θέλω τώρα να αρχίσω την κλάψα κάτω από το κάπως κλισέ μοτίβο -μακριά από την Αθήνα και την Θεσσαλονίκη δεν υπάρχει τίποτα κτλ κτλ-. Σε πληροφορώ πως στην Πάρο και την Σαντορίνη για παράδειγμα υπάρχουν άρτια studio ηχογραφήσεων. Στην Σύρο όμως δεν υπάρχει απολύτως τίποτα. Δυστυχώς.
Θα μπω λίγο στα δικά μας μουσικά χωράφια, για να σημειώσω πως το φαινόμενο έχει να κάνει με την γενική κουλτούρα του νησιού που δεν είναι και τόσο φιλική προς το χρήστη όταν αυτός επιλέξει να ασχοληθεί με το Rock ή το Metal. Πως μπορούμε να μιλάμε για στούντιο ηχογραφήσεων, όταν δεν υπάρχει -πλέον- ένας σταθερός πυρήνας από μπάντες; Πως μπορούμε να μιλάμε για σταθερό πυρήνα από μπάντες όταν δεν υπάρχει ένα σωστό Rock μαγαζί; Ναι, μαγαζί, ξέρεις, για κοινωνικοποίηση και πραγματική ανθρώπινη επαφή, για γνωριμίες μεταξύ μουσικών (που ίσως να οδηγήσει και σε κανένα νέο σχήμα), για πραγματικά ερεθίσματα της φάσης “ωπ τι κομματάρα είναι αυτό που παίζει ρε φίλε;” κτλ κτλ.
Δεν θέλω να ακουστώ μίζερος και γκρινιάρης, ούτε να απαξιώσω προσπάθειες και πρωτοβουλίες που κατά καιρούς έχουν υπάρξει -και ακόμα υπάρχουν μεμονωμένα-, μα η κατάσταση είναι αλυσιδωτή όπως καταλαβαίνεις και το σκηνικό αυτή τη στιγμή στο νησί είναι σκηνικό χειμερίας νάρκης σε σχέση με το Rock και το Metal.
Θα μου πεις τώρα, εντάξει το Rock και Metal είναι σχεδόν υπό το μηδέν αλλά ένα studio θα μπορούσε να υπάρχει για άλλου είδους σχήματα, μουσικούς ή studio services γενικά… Και θα σου απαντήσω και πάλι πως κάτι οργανωμένο δυστυχώς δεν υπάρχει. Και έτσι ο καθένας ψάχνει να βρει λύσεις μόνος του.
Έτσι κάναμε και εμείς. Αρχικά φροντίσαμε να βρούμε ένα δικό μας χώρο για πρόβες. Βασικό ζήτημα που πρέπει να λυθεί για να προχωρήσουμε στα υπόλοιπα έτσι; Έτσι. Το προβάδικο μας είναι το δεύτερο σπίτι μας. Από εκεί ξεκινάνε όλα. Μα όλα. Όσο για τα recordings… Για το ντεμπούτο ηχογραφήσαμε όλα τα έγχορδα σε home studio φίλου που στήθηκε για τις ανάγκες των ηχογραφήσεων στο υπνοδωμάτιο του. Κάναμε το ίδιο με τα φωνητικά σε άλλο setup, σε άλλο σπίτι, άλλου φίλου. Τύμπανα ηχογραφήσαμε στα Wudsound Studios στην Αθήνα όπου εκεί μιξάραμε και το υλικό και κάναμε και το mastering. Μάρκο Σαμαρά -Wudsound Studios- αν το διαβάσεις αυτό πρέπει να σου επαναλάβω ότι είσαι αληθινός ήρωας που μας άντεξες.
Για το επόμενο άλμπουμ στήσαμε recording setup στο προβάδικο μας. Εκεί ηχογραφούμε κιθάρες, μπάσο και φωνή. Τύμπανα θα γραφτούν και πάλι στην πρωτεύουσα. Για μίξη και master θα δούμε ποιος, που και πότε. Είναι νωρίς ακόμα.
Τα τραγούδια του δίσκου ήταν κάποιες παλιές ιδέες σου που τις ξανα-επιμεληθήκατε ή τις γράψατε από την αρχή όλοι μαζί;
Το υλικό του ντεμπούτου είχα ξεκινήσει να το συνθέτω από το καλοκαίρι του 2015, λίγο πριν φτιαχτεί η μπάντα. Υπήρχαν κομμάτια που ήταν ολοκληρωμένα πριν ακόμα αποκτήσουμε ένα σταθερό line up, όπως για παράδειγμα τα “Rainy Night Obsession” και “Reach For The Sky” – ουσιαστικά οι δύο πρώτες συνθέσεις μας. Στην πορεία συνέχισα να γράφω και να φέρνω κομμάτια στο τραπέζι, μόνο που πλέον υπήρχε κανονική μπάντα και ο καθένας έβαζε το λιθαράκι του.
Με τον καιρό και όσο αρχίσαμε να γνωριζόμαστε καλύτερα η διαδικασία της σύνθεσης έγινε πιο συλλογική και αυτό είναι η ομορφότερη επικοινωνία μεταξύ των μουσικών κατά τη γνώμη μου, όλοι να εκφράζονται κάτω από ένα κοινό καλλιτεχνικό και αισθητικό όραμα. Γίνεται και πιο ενδιαφέρουσα η διαδικασία της δημιουργίας ενός κομματιού έτσι. Τα παιδιά θα μου στείλουν ιδέες ή θα παίξουν ένα θέμα στην πρόβα το οποίο θα το ηχογραφήσω για περαιτέρω επεξεργασία κ.ο.κ.
Έτσι πλέον υπάρχουν και κομμάτια που τα έχω γράψει εξολοκλήρου εγώ μα και κομμάτια που είναι προϊόν συλλογικής δουλειάς. Εμένα προσωπικά αυτό που με συγκινεί περισσότερο στην όλη φάση είναι η διαδικασία της σύνθεσης και γενικά του arrangement ενός κομματιού -να φτιάξεις τη δομή του δηλαδή, βάζοντας διάφορα μεμονωμένα θέματα / ιδέες σε μια ομαλή σειρά που θα φέρει τελικά στο φως ένα νέο τραγούδι-.
Τι θα έλεγες σε κάποιον που θα σου έλεγε πως το progressive είναι παρωχημένο σαν είδος και έρχεται από μια περασμένη και ίσως ξεχασμένη εποχή;
Προσωπικά για μένα το Progressive έχει να κάνει με την ανάγκη έκφρασης.
Μια χειμαρρώδης ανάγκη έκφρασης που αν δεν την βγάλεις από μέσα σου ως δημιουργός θα σου στρίψει απλά, και έτσι χρησιμοποιείς όλα τα εργαλεία που έχεις -έμπνευση, τεχνική, ερμηνεία- για να πετύχεις τον σκοπό σου.
Εργαλεία που τα κατακτάς μέσα σε σκοτεινά δωμάτια όταν κλείνεις τα μάτια ξαπλωμένος για να γράψεις -για να πάρω και τα λόγια του μεγάλου John Arch-, παρασυρμένος από δημιουργικό οίστρο. Τα κατακτάς ιδρώνοντας σε προβάδικα γιατί πιστεύεις τόσο γαμημένα πολύ στη μουσική σου, όχι ως final product αλλά ως κάτι που ψάχνει τρόπους να βγει στο φως ή στο σκοτάδι και να κάνει αισθητή την παρουσία του βοηθώντας εσένα πρώτα από όλα να μεταφέρεις το μήνυμα σου στον έξω κόσμο.
Θυμάμαι με πόσο δέος άκουγα έφηβος ακόμα τα πρώτα άλμπουμ των Fates Warning ή τους δίσκους των Psychotic Waltz, ναι, άκουγα τεχνικά παιξίματα αλλά ένιωθα εντελώς ξεκάθαρα πως ο σκοπός αυτής της μουσικής ήταν η έκφραση… Η έμπνευση ήταν το κίνητρο και η τεχνική το εργαλείο. Ή θυμάμαι να χαζεύω με τον φίλο μου τον Δημήτρη το οπισθόφυλλο του ντεμπούτου των Sieges Even, βλέποντας 4 μεταλλάδες οι οποίοι έμοιαζαν να έχουν βγει μόλις από 3ωρη πρόβα και με τους οποίους θα μπορούσαμε κάλλιστα να πίνουμε μπύρες το βράδυ στο ίδιο μπαρ, “το καλό Prog γράφεται στα προβάδικα”, σχολιάζαμε τότε γελώντας. “Το καλό Prog βιώνεται”, εννοούσαμε τελικά.
Με λίγα λόγια ποτέ δεν θεώρησα το Progressive ως μια αποστειρωμένη μουσική ωδείου -δεν έχω απολύτως τίποτα με τα ωδεία να μην παρεξηγηθώ, OK, με τα νερόβραστα και τα αποστειρωμένα σκηνικά στη μουσική δεν τα πάω καλά-.
Με βάση όλα τα παραπάνω λοιπόν δεν μπορώ έτσι και αλλιώς να θεωρήσω το Progressive ως “παρωχημένο σαν είδος που έρχεται από μια περασμένη και ίσως ξεχασμένη εποχή”. Οπότε αν κάποιος μου έλεγε κάτι τέτοιο θα προσπαθούσα να του εξηγήσω όλα αυτά που μόλις ανέφερα ή καλύτερα θα του έλεγα να ακούσει παλιούς Fates, Aslan και Psychotic Waltz, Sieges Even και Watchtower, Twilight Kingdom και Slauter Xstroyes και πολλά άλλα όμορφα, εκφραστικά και πραγματικά ανατρεπτικά γκρουπ.
Θεωρείς πως τα κομμάτια του δίσκου έχουν την κατάλληλη ποικιλομορφία ή ήθελες συνειδητά ένα πιο συμπαγές αποτέλεσμα υπό την έννοια της ομοιομορφίας;
Στα κομμάτια του ντεμπούτου υπάρχει αυτός ο άμεσος Prog λυρισμός που θα συναντήσει κανείς σε υλικό σχημάτων όπως οι Conditioned Response για παράδειγμα, υπάρχει όμως και αρκετό μελωδικό Metal με κάποια Hard Rock ή ακόμα και AOR περάσματα. Το ντεμπούτο είναι ένα starting point για ένα ηχητικό ταξίδι που θα τραβήξει μακριά σε επίπεδο δημιουργίας.
Δεν ξέρω αν στο στάδιο της δημιουργίας του υλικού είχα στον νου μου το δίπτυχο ποικιλομορφία ή ομοιομορφία, είχα σίγουρα όμως κατά νου μια συγκεκριμένη αισθητική, η οποία ναι υπηρετείται συνειδητά. Εκ του αποτελέσματος κρίνοντας πλέον μπορώ να παρατηρήσω πως στο ντεμπούτο η ομοιομορφία υπερτερεί της ποικιλομορφίας.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε όμως πως και εμείς σαν μπάντα γνωριστήκαμε μέσα από αυτά τα κομμάτια σε επίπεδο δημιουργίας, δεν περιμέναμε και δεν επιδιώκαμε άλματα από το πρώτο καλημέρα που λένε και στο χωριό μου. Αφήσαμε τα πράγματα να κυλήσουν ομαλά και όσο βλέπαμε το σακούλι να γεμίζει με περισσότερα τραγούδια, χαιρόμασταν ειλικρινά, για την ποιότητα τους κυρίως και όχι για την ποσότητα -αν και είναι έπος να έχεις μπόλικα τραγούδια και να μην ξέρεις τι να πρωτοπαίξεις στα live-.
Ποιες είναι οι επιρροές σας; Πόσο αβίαστα σας βγαίνουν όταν συνθέτετε και ποια είναι τα ακούσματα σου που ακόμα δεν έχεις επιχειρήσει να φιλτράρεις ή να πειραματιστείς με αυτά;
Οι επιρροές είναι πάρα πολλές και θα αναφέρω ονόματα που αντιπροσωπεύουν όλη την μπάντα σαν ενότητα αλλά και των καθένα μας ξεχωριστά. Αγαπάμε λοιπόν και μας έχουν επηρεάσει οι Rainbow, Rush, Genesis, King Crimson, Y&T, Whitesnake, Judas Priest, Iron Maiden, Fates Warning (με Arch), Crimson Glory, Queensryche, Aslan, Psychotic Waltz, Lethal, Gargoyle, Wardrum και τόσα άλλα!
Ότι περνάει από όλα αυτά στη μουσική μας γίνεται σίγουρα αβίαστα μιας και δεν γράφουμε θέλοντας να φωτοτυπήσουμε κάποιον από τους παραπάνω. Υπάρχει συγκεκριμένη αισθητική που λαμβάνουμε υπόψιν μας, όχι περιοριστικά μα καθοδηγητικά ας πούμε, αλλά από εκεί και πέρα όταν γράφουμε έχουμε μονάχα σαν οδηγό την καρδιά μας, ώστε η πρώτη ύλη μας να είναι προϊόν έμπνευσης και όχι πίεσης. Από εκεί και μετά θα δουλέψουμε εντατικά επάνω σε αυτή την πρώτη ύλη προσπαθώντας να φτιάξουμε κάτι που να αρέσει σε εμάς πρώτα από όλα.
Όσον αφορά τώρα τα ακούσματα (μου) τα οποία ακόμα δεν έχουν βρει τον τρόπο ή τον χώρο να περάσουν σε κάποιο Afterimage κομμάτι ως επιρροές… Έχω μεγάλη αδυναμία στην κλασσική μουσική, στο Prog Rock των 70ς και στο Ελληνικό νέο κύμα των 60ς. Θα ήθελα να δω τέτοιες πινελιές -μικρότερες ή μεγαλύτερες- σε μελλοντικές δημιουργίες μας. Αν και μεταξύ μας πιστεύω πως στο μέλλον σίγουρα θα ανοίξουν πόρτες για όλα τα παραπάνω και το λέω έχοντας στο νου κάποια πρώτα πραγματάκια που έχουμε ξεκινήσει να γράφουμε για το τρίτο μας άλμπουμ. OK κάποιες Prog Rock αναφορές θα υπάρχουν και στο δεύτερο άλμπουμ (το οποίο ηχογραφούμε αυτόν τον καιρό οπότε όπως αντιλαμβάνεσαι ο συνθετικός του κύκλος έχει κλείσει και έτσι υπάρχει πλήρης εικόνα για το υλικό και το ύφος του), μα έχω μια διαίσθηση ότι το τρίτο άλμπουμ θα μας πάει σε παράξενα όμορφες ακτές.
Αλήθεια με το δεύτερο άλμπουμ τι γίνεται, σε πέτυχα πάνω στις ηχογραφήσεις οπότε δώσε details.
Είναι γεγονός πως ηχογραφούμε αυτήν την περίοδο. Είπα και πρωτύτερα πως το άλμπουμ περιέχει τα τραγούδια που γράψαμε την διετία 2017-2019 και σαν σύνολο αντικατοπτρίζει 100% το ηχητικό μας στίγμα. US Metal λυρισμός, Prog / Power πρίσμα. Έχουμε δώσει στη δημοσιότητα και ένα ζωντανά ηχογραφημένο κομμάτι το “Morgana” (που ο τίτλος του είναι φόρος τιμής στους παλιούς Fates -βλέπε “Fata Morgana”-). Οι ηχογραφήσεις προχωρούν κανονικά και πιστεύουμε ότι το τελικό αποτέλεσμα που θα προκύψει θα είναι αυτό που οραματιζόμαστε.
Με ποιες άλλες ελληνικές μπάντες που να κινούνται σε παρόμοια μουσικά μονοπάτια, θεωρείς πως αξίζει να ασχοληθεί κάποιος;
Από τα παλιά Fatal Morgana, Sorrowful Winds, Guardian Angel, Fortress Under Siege, φυσικά με τους επαναδραστηριοποιημένους Horizon’s End και φυσικά Wardrum που τους θεωρούμε από τις πλέον άρτιες μπάντες που έχει να επιδείξει η χώρα μας.
Πες μας δυο λόγια για τα συναυλιακά σας σχέδια.
Παίζουμε την Παρασκευή 27 του Σεπτέμβρη στο club 8Ball της Θεσσαλονίκης ανοίγοντας μαζί με τους Doomocracy από το Ηράκλειο της Κρήτης για τον μεγάλο Eric Clayton και την νέα του μπάντα τους Eric Clayton & The Nine. Είναι η πρώτη συναυλία που δίνουμε εκτός των χωροταξικών ορίων του νησιού μας (γέλια) και είμαστε πολύ χαρούμενοι για αυτό, όπως επίσης και για το γεγονός ότι παίζουμε support σε έναν τόσο σημαντικό δημιουργό όπως ο Eric Clayton. Η μουσική των Saviour Machine έχει αφήσει ανεξίτηλο το σημάδι της έτσι και αλλιώς… Και εκείνη την βραδιά θα λάμψουν ξανά οι Saviour Machine ύμνοι επί Ελληνικού εδάφους, 21 χρόνια πέρασαν από την προηγούμενη φορά. Το ίδιο θα συμβεί φυσικά και την επόμενη μέρα στην Αθήνα στο πρώτο Demon’s Gate Festival όπου θα παίξουν και πάλι οι Eric Clayton & The Nine μαζί με ένα σωρό αξιόλογες μπάντες όπως πχ. οι μεγάλοι Sorcerer. Εδώ θέλω να πω και ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Κώστα Μυλωνά από Demon’s Gate Productions που μας έδωσε την ευκαιρία της εμφάνισης αλλά και στην εταιρία μας την Steel Gallery Records και τον Κώστα Αθανασόγλου που μας έκλεισε το live.
Από εκεί και μετά δεν έχουμε κλείσει κάποια άλλη εμφάνιση, θα επικεντρωθούμε στις ηχογραφήσεις του νέου άλμπουμ και στο σανίδι μας κόβω ξανά πάλι προς καλοκαίρι μεριά.
Σαν μεγάλος οπαδός των Saviour Machine, πες μας για την εποχή που ανακάλυπτες αυτή την εξαιρετική μπάντα, τι άλλαξε στην σκηνή από τα 90’s μέχρι σήμερα και τι είναι αυτό που λείπει πιθανόν και δεν θα επιστρέψει ποτέ πίσω;
Το πρώτο άλμπουμ των Saviour Machine που άκουσα ήταν το Legend I. Εκείνη την εποχή -1997- στο νησί υπήρχε δισκάδικο που έφερνε αρκετές καινούριες Metal κυκλοφορίες και έτσι έφερε το άλμπουμ όταν κυκλοφόρησε. Διάβαζα βέβαια από παλιότερα για τους Saviour Machine αλλά δεν είχα τρόπο να βρω το ήδη υπάρχον υλικό τους. Βλέπεις εκείνη την εποχή δεν ήταν σε ευρεία διάδοση το Internet και έτσι δεν έπαιζε το σκηνικό να γίνεις “μάγκας με ένα κλικ”, όπως σήμερα. Έπρεπε να βρεις κάποιον να σου δώσει να ακούσεις κάποιο άλμπουμ που έψαχνες ή να στο γράψει σε κασέτα, ή να κάνεις κάποιο trade με κάποιον από άλλο μέρος, να του στείλεις εσύ κάτι γραμμένο σε κασέτα -ή αργότερα CD-, για να λάβεις κάτι αντίστοιχο. Διαδικασίες πιο δύσκολες σε σχέση με σήμερα μα σε έκαναν να εκτιμάς την μουσική μιας και κόπιαζες για να την αποκτήσεις…
Πηγαίνω λοιπόν στο δισκάδικο και του ζητάω να μου βάλει να ακούσω την νέα Saviour Machine κυκλοφορία. Ναι, σωστά μαντεύεις, υπήρχε ένα CD player με ακουστικά και μπορούσες να ακούσεις πριν αγοράσεις. Χρήσιμο εργαλείο γιατί το χαρτζιλίκι ενός έφηβου έφτανε για έναν δίσκο το μήνα και η επιλογή για το ράφι έπρεπε να γίνει με πολύ μεγάλη προσοχή. Άκουσα λοιπόν σχεδόν το μισό “Overture” που ήταν instrumental, το “A Prophecy” και μετά πρέπει να έκανα μερικά skip και να πήγα στο “The Eyes Of The Storm”. Δεν πίστευα στα αυτιά μου φυσικά και δεν χρειάζεται να πω πως αγόρασα τον δίσκο αμέσως.
Το πολύ μεγάλο σοκ όμως ήρθε όταν τελικά κατάφερα να ακούσω τα 2 πρώτα Saviour Machine άλμπουμ αλλά και το demo τους λίγο αργότερα. Demo και 2 πρώτα, βρίσκονται σίγουρα στη λίστα του soundtrack της ζωής μου, το ομώνυμο Saviour Machine κομμάτι θα με ακολουθεί παντοτινά.
Αυτός ο μυσταγωγικός, επιβλητικός λυρισμός που βγάζει η μουσική του Clayton με γεμίζει με δέος, χαρά και συγκίνηση από τότε μέχρι σήμερα και για πάντα.
Όσον αφορά την σκηνή και τις αλλαγές από τα 90’s… Καταρχήν έχουμε αλλάξει εμείς μιας και δυστυχώς ή ευτυχώς δεν είμαστε πια 17… Έχει αλλάξει και η ίδια η μουσική σε γενικά και ειδικά πλαίσια, προς το καλύτερο μα και προς το χειρότερο και είναι στο χέρι σου να βρεις την ουσία. Ανάλογα το που θα ψάξεις.
Ένα γενικό φαινόμενο πάντως που βλέπω να μεγεθύνεται και σίγουρα μου χτυπάει άσχημα είναι ότι ένα μεγάλο μέρος του κόσμου ακόμα και μέσα στην ευρύτερη Metal φάση, δεν ακούει μουσική ουσιαστικά. Υπάρχει αυτή η γρήγορη ακρόαση στο πόδι ενός τραγουδιού από το youtube και πάμε παρακάτω και αυτό το βλέπω και στις μικρές ηλικίες δυστυχώς. Και μάλιστα σε μια εποχή που είναι πολύ ευκολότερο να ακούσεις μουσική και να γεμίσεις με πλούτο ακουσμάτων. Κατάσταση αντιστρόφως ανάλογη. Παλιότερα καταφέρναμε να βρούμε έναν δίσκο να ακούσουμε και τον μαθαίναμε κυριολεκτικά απ’έξω μέχρι να έρθει ο επόμενος. Έτσι δενόμασταν με τις μπάντες, με τη μουσική και με την όλη φάση. Και αυτό το δέσιμο επηρέαζε και τον ευρύτερο ψυχισμό μας, σαν ανθρώπους.
Τώρα υπάρχει ο “τουρισμός” σε ένα πολύ μεγάλο επίπεδο, όλο και λιγότεροι ενδιαφέρονται για την ουσιαστική ακρόαση μουσικής μα και την ουσιαστική γνώση που είναι χρήσιμη για να ανοίξεις και άλλο τους ορίζοντες σου σαν ακροατής. Υπάρχει μεγαλύτερη βαρύτητα στα παρατρεχάμενα σκηνικά γύρω από την μουσική: κακές δημόσιες σχέσεις, social media κτλ. Όλοι σπεύδουν να δηλώσουν κάποια ιδιότητα ή να δείξουν πόσο cool είναι μέσα στη “Metal” φάση τους. Και από πίσω δεν υπάρχει ουσιαστικά τίποτα. Θα μου πεις τώρα, μήπως ήταν πάντα έτσι απλά εσύ έχεις κολλήσει στο μικρόκοσμο με τους δέκα φίλους σου που καίγεστε με δίσκους; ΟΚ, ναι, τουρίστες πάντα υπήρχαν στη φάση, πάντως τώρα το φαινόμενο είναι πολύ πιο έντονο. Το ευνοεί και η άρπα κόλλα εποχή μας.
Αυτό που λείπει και δεν θα γυρίσει ποτέ πίσω είναι η μαγεία της πρώτης ακρόασης. Για αυτό συνεχίζουμε και ψάχνουμε μουσικές ως τα σήμερα αλλά επιστρέφουμε ξανά και ξανά σε δίσκους και κομμάτια, για να ζήσουμε έστω και λίγο αυτό το μικρό δέος της πρώτης φοράς που ακούσαμε, για παράδειγμα το πιάνο του ομώνυμου Saviour Machine…
Τα τελευταία λόγια είναι δικά σου.
Ένα μεγάλο και ειλικρινές ευχαριστώ στο Metal Invader, γενικά γιατί του χρωστάμε πολλά οι μουσικόφιλοι και κολλημένοι με το Ατσάλι… Μας άνοιξε το δρόμο γνωριμίας με ένα σωρό μπάντες, ναι για τα 90’s αναφέρομαι για να το δέσω και με την προηγούμενη ερώτηση.
Και ακόμα ένα μεγάλο ευχαριστώ για την στήριξη στους Afterimage, είναι σημαντικό να μπορέσουμε να μεταδώσουμε το μήνυμα μας και γραπτά μέσα από ένα ουσιώδες βήμα λόγου και αυτό το βήμα λόγου μας δόθηκε από τον Μεταλλικό Εισβολέα. Το προτιμούμε από τα αγορασμένα like και τα stories διασημότητας.
Ελάτε στο live όσοι μπορείτε. Θα παίξουμε σαν να μην υπάρχει αύριο. Και μετά έχει Doomocracy και Clayton. Τι άλλο να ζητήσει κανείς;
Traveler:
Morgana:
Band Contact:
Facebook:
https://www.facebook.com/Afterimageweb/
Email:
indierock3@gmail.com
