Ελληνικά
Last Updated on 10:05 AM by Giorgos Tsekas
Υπάρχουν τρεις εύκολα διακριτές περίοδοι στην ιστορία των Kreator. Η πρώτη θα παραμένει πάντα στο απυρόβλητο γιατί τους σύστησε στο ακροατήριο και σμίλεψε τους φανατικούς οπαδούς, χαρίζοντας ένα σερί εκπληκτικών δίσκων ωμού τευτονικού thrash. Η τρίτη συνεχίζεται μέχρι τις μέρες μας και αποτελεί την απόλυτη ολική επαναφορά. Οι παλιότεροι ξαναβρήκαν το ενδιαφέρον τους και πολλοί νεότεροι γνώρισαν το συγκρότημα. Το αποτέλεσμα είναι να παίζουν σε πολύ μεγαλύτερα ακροατήρια σε σχέση με παλιά και να έχουν ανανεώσει τους δεσμούς με τους ακροατές τους. Η πιο μελωδική προσέγγιση, τους πηγαίνει και η αποδοχή είναι σχεδόν καθολική. Μένει λοιπόν η δεύτερη περίοδος του συγκροτήματος που διχάζει ακόμη και σήμερα. Άλλοι την απορρίπτουν εντελώς, άλλοι δέχονται μόνο συγκεκριμένες στιγμές και άλλοι με το πέρασμα του χρόνου τη βλέπουν με μεγαλύτερη συμπάθεια.
Καλό θα ήταν να δούμε τη γενική εικόνα εκείνης της εποχής καθώς και το πως έβλεπε το ίδιο το συγκρότημα αυτή την ηχητική αλλαγή. Η χρονική απόσταση επίσης, μας βοηθάει να βλέπουμε τα πράγματα πιο ψύχραιμα γιατί στα 90’s η λέξη “ξεπούλημα” ακουγόταν πιο συχνά και από την “καλημέρα”. Στα 90’s πειραματίστηκαν αρκετά thrash συγκροτήματα των 80’s και σίγουρα μπορούμε να αναγνωρίσουμε την ειλικρίνεια τους σε αυτό. Άλλοι επειδή τελειοποίησαν τον ήχο που εκπροσωπούσαν και ήθελαν να δούνε πως μπορούνε να πάνε παρακάτω και άλλοι από καθαρή καλλιτεχνική ανησυχία. Δεν οφείλει κανένας καλλιτέχνης να γράφει μουσική σύμφωνα με τα θέλω του κόσμου, όπως εσφαλμένα πολλές φορές θεωρούμε. Υπάρχουν πάντως πολλά παραδείγματα εκτός των Kreator και όλα έχουν μια κοινή συνισταμένη. Ο κόσμος παραξενεύτηκε εκείνη την περίοδο και δεν ήταν έτοιμος να το δεχτεί. Όλες αυτές οι προσπάθειες όμως πλέον, αντιμετωπίζονται με μεγαλύτερη συμπάθεια και κατανόηση. Τα παραδείγματα είναι πολλά: Οι Metallica με το “Load”, οι Slayer με το “Diabolus In Musica”, οι Sepultura με το “Roots”, οι Overkill με το “W.F.O.” και ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό.
Τα 90’s για τον σκληρό ήχο ήταν περίοδος έντονων ζυμώσεων. Οι μουσικοί είναι και οπαδοί και σε συνδυασμό με το νεαρό της ηλικίας τους, είναι λογικό να επηρεαστούν και να θέλουν να πειραματιστούν. Ο Μille είχε δηλώσει πως την εποχή εκείνη επηρεάζονταν πολύ από αυτά που άκουγαν και αυτό πέρναγε στη μουσική τους. Από την άλλη βέβαια, δεν πρέπει να πέσει όλη η ευθύνη στους οπαδούς. Το “Coma of Souls” κυκλοφορεί το 1990 και αποτελεί την καλύτερη δουλειά του συγκροτήματος μέχρι τη στιγμή εκείνη, ένα δείγμα αλάνθαστου thrash metal. Είναι πολύ λογικό να περιμένουν την ανάλογη συνέχεια στην επόμενη δουλειά. Μιλάμε επίσης για μια εποχή που πριν κυκλοφορήσει ο δίσκος, δεν υπήρχε διαρροή τραγουδιών ούτε ιδιαίτερα πολλές πληροφορίες. Αναμενόμενα λοιπόν, το “Renewal” που κυκλοφόρησε το 1992, δίχασε τους οπαδούς. Το θέμα είναι αν δώσαμε σε αυτές τις κυκλοφορίες κάποια μελλοντικά ακούσματα με πιο καθαρή σκέψη και περισσότερη διάθεση κατανόησης στον δημιουργό. Αν εκτιμήσαμε την ειλικρίνεια τους και το ρίσκο τους να ξεφύγουν από την πεπατημένη. Αν καταλάβαμε ότι αυτή η περίοδος ήταν αναγκαία ώστε να έρθει η επόμενη και πιο αποδεκτή. Προσωπικά, εκτιμώ πολύ περισσότερο τα συγκροτήματα που στα “πέτρινα χρόνια” τους δεν τα παράτησαν παρά αυτά που διαλύθηκαν για 20 χρόνια και έβαλαν πάλι μπροστά όταν τους ευνόησε η εποχή για να μας παρουσιάσουν συναυλίες old school υλικού. Δεν τους άρεσε που έβλεπαν να παίζουν σε μικρότερα ακροατήρια, όμως δεν το έβαλαν κάτω. Δεν πήραν την εύκολη απόφαση να πειραματιστούν με κάποιο side – project γιατί πάντα πίστευαν στο όραμα του βασικού τους συγκροτήματος.
Η πειραματική περίοδος των Kreator κάλυψε ουσιαστικά όλη την δεκαετία του ’90 και μετουσιώθηκε σε 4 studio δίσκους. Θεωρώ καλύτερο δείγμα της περιόδου αυτής το “Outcast” του 1997 που τα νέα στοιχεία στον ήχο τους δένονται πολύ αρμονικά και υπάρχουν πραγματικά σπουδαίες συνθέσεις. Οι Kreator ίσως ήταν και το συγκρότημα που πειραματίστηκε περισσότερο από όλα, τόσο στη μουσική όσο και στα φωνητικά. Το “Οutcast” σίγουρα δεν είναι ένας thrash δίσκος με την στενή έννοια του όρου. Έχει στοιχεία gothic, industrial, hardcore και dark wave. Έχει όμως και φανταστικές κιθάρες καθώς και κάποιες εκπληκτικές συνθέσεις. Το “Phobia” έχει τον instant claasic χαρακτήρα και έμεινε για πολλά χρόνια στο setlist των Kreator. Το “Leave This World Behind” σε καθηλώνει με την υποβλητική εισαγωγή και ατμόσφαιρα του. Το “Forever” συμπυκνώνει σε λιγότερο από 3 λεπτά, τα χαρακτηριστικά μιας άψογης σύνθεσης. “Ruin of Life” και “Nonconformist”, συγκαταλέγονται επίσης μεταξύ των κορυφαίων στιγμών. Τα φωνητικά του Mille εναλλάσσονται σε διάθεση και δυναμικές ενώ ο ίδιος έχει δηλώσει πως χρειαζόταν αυτή η περίοδος για να τραγουδάει σήμερα όπως τον ακούμε. Ανέφερα παραπάνω πως υπάρχουν φοβερές ιδέες και παιξίματα στις κιθάρες και πρέπει να αναφέρουμε πως στο πλευρό του Mille ήταν εκείνη την περίοδο ο φοβερός Tommy Vetterli των Coroner. Το rhythm section είναι στιβαρό και εξυπηρετεί τις συνθέσεις χωρίς περιττά παιξίματα. Σε αυτό βοηθάει και η κάπως ωμή παραγωγή που μόνο τυχαία δεν είναι καθώς θέλει να προσδώσει μια πολύ συγκεκριμένη ατμόσφαιρα στον δίσκο. Για να είμαστε δίκαιοι για τον συγκεκριμένο δίσκο, υπήρχαν θετικές ανταποκρίσεις από την πρώτη μέρα. Δεν γνώρισε καθολική αποδοχή αλλά είχε καλύτερη αντιμετώπιση από το “Renewal” παραδείγματος χάριν. Ακόμη πάντως και οι πιο σκληροπυρηνικοί έχουν πλέον καταλάβει ότι η 90’s πειραματική περίοδος ήταν αναγκαία για να φτάσουμε στο “Violent Revolution” και τη συνέχεια αυτού. Το πόσο συχνά “επισκεπτόμαστε” τους δίσκους αυτούς, επαφίεται στο μουσικό μας αισθητήριο.
Θα είχε σίγουρα ενδιαφέρον να επαναφέρουν κάποια στιγμή στις συναυλίες τους τραγούδια αυτής της περιόδου. Σίγουρα δεν είναι εύκολο γιατί θα πρέπει να αφήσουν απ’ έξω κλασικές συνθέσεις. Σε κάθε περίπτωση, οι Kreator θα μας επισκεφτούν για ακόμη μια φορά στις 27 Ιουνίου στο πλαίσιο του Release Festival. Θα είμαστε εκεί γιατί μας έχουν τιμήσει όσο λίγοι με τις συχνές εμφανίσεις τους στη χώρα μας, δημιουργώντας έναν άρρηκτο δεσμό με το ελληνικό κοινό. Θα είμαστε εκεί γιατί οι συναυλίες τους είναι εγγύηση.
