Ελληνικά
Σάββατο απόγευμα και ενώ το τρίπτυχο Stratovarius – Sonata Arctica – Induction έχει ανέβει στον Βορρά, γίνεται τράμπα και επιστρέφουμε στο Fuzz για ακόμα μια βραδιά για να δούμε επιτέλους μια μπάντα πολυαγαπημένη για το ελληνικό κοινό, η οποία έχει να επισκεφτεί την Ελλάδα από το 2011. Ο λόγος λοιπόν για τους Amorphis, οι οποίοι συνοδευόντουσαν από τους εξίσου αγαπημένους στο ελληνικό κοινό Solstafir, καθώς και τους Φινλανδούς Lost Society.
Το όνομα των Lost Society, προ δεκαετίας είχε σκάσει σαν βόμβα στα πλαίσια του revival του thrash, με το κίνημα που ξεκίνησε κάπου το 2010 ως φόρο τιμής στο παλιό, Ορθόδοξο thrash metal. Βέβαια, πάντοτε οι Lost Society υπήρξαν αμφιλεγόμενοι. Αφενός, ο ήχος του ντεμπούτου τους “Fast Loud Death” είχε ξινήσει πολλούς ταγμένους θρασάδες λόγω παραγωγής, αφετέρου οι μετέπειτα πειραματισμοί τους με άλλα είδη, έδειξαν την έξω πόρτα σε ένα μεγάλο ποσοστό του κοινού που είχαν χτίσει. Δίχως να έχω επαφή με τη μπάντα από το 2013, και χωρίς να γνωρίζω τι ακριβώς παίζουν στο συγκεκριμένο tour, η αλήθεια είναι πως απογοητεύτηκα όταν είδα πως το set τους ήταν βασισμένο στην πιο hardcore/nu εποχή τους. Τους ταιριάζει 100%, οι εμφανίσεις τους είναι τίγκα στην αδρεναλίνη, απλώς δεν περίμενα αυτό από το κουαρτέτο από τη Jyvaskyla. Στα περίπου 40 λεπτά τους επί σκηνής, παίξανε πολλά κομμάτια από το τελευταίο τους άλμπουμ “If the Sky Came Down”, λίγο από “No Absolution” και το “Riot” του “Braindead”. Το κοινό όμως έμοιαζε πολύ ζεστό και να γουστάρει τους Lost Society, κάτι που έκανε αντανάκλαση και στο ίδιο τους το performance.
Και πάμε στο μεγάλο plot twist. Με το Fuzz ήδη γεμάτο, στη σκηνή βγαίνουν οι αγαπημένοι Solstafir, περίπου πέντε χρόνια μετά την τελευταία τους εμφάνιση στην Αθήνα. Παρότι η μπάντα είναι αδιαμφισβήτητα λατρεμένη στο ελληνικό κοινό, παρατήρησα μια νωχελικότητα από την μεριά του κόσμου κατά τη διάρκεια του set τους. Προσωπικά η συγκεκριμένη μουσική δεν είναι για το σανίδι, καθώς η ατμόσφαιρα χάνει τη μισή αίγλη της, παρόλα αυτά απέδωσαν άψογα και τα έξι κομμάτια που μας παρουσίασαν. Ίσως δεν ταίριαξαν τόσο πολύ μετά τους Lost Society που είχαν τέρμα τα γκάζια; Ίσως η αναμονή για τους Amorphis να υπερτερούσε; Δεν ξέρω. Δεν περίμενα τέτοιο feedback εν γένει. Ελπίζω να ξαναέρθουν μόνοι τους σύντομα για να μπορέσω να βγάλω πιο νηφάλια συμπεράσματα.
22:30 οι Amorphis βγαίνουν επιτέλους στη σκηνή και από κάτω γίνεται το έλα να δεις. Τραγούδια, δάκρυα χαράς, συγκίνηση, και μια μπάντα με απίστευτη ενέργεια να αποδίδει ΑΨΟΓΑ το setlist, ο Tomi να γουστάρει σαν μικρό παιδί και από κάτω όλες οι ηλικίες του fanbase να σιγοτραγουδά με την ίδια καύλα. Το “Halo” στο προσκήνιο, με αρκετά hit του καταλόγου των Φινλανδών να ακολουθούν. “Silver Bride”, “House of Sleep”, “My Kantele”, “The Bee”, με κερασάκι στην τούρτα φυσικά τα διαμάντια “Black Winter Day” και “Into Hiding” από το μνημείο “Tales From the Thousand Lakes”. Παρότι η λίστα βασίστηκε στην πιο “μοντέρνα” εποχή τους, δεν άφησε πολύ από το αναμενόμενο υλικό απ’ έξω. Το ντουέτο Holopainen – Koivusaari ήταν ο ορισμός του δάκρυσε και η Παναγιά και τα πλήκτρα ήταν ένα ταξίδι στο χρόνο, που δεν μπορώ να το εξηγήσω. Μπάντα, ήχος και απόδοση 10/10.
