Ελληνικά
Last Updated on 03:00 AM by Nikos Nakos
Arcturus. Ένα όνομα, μια ιστορία, ένα ανεκπλήρωτο όνειρο για πολλούς από εμάς που δεν είχαμε την ευκαιρία να τους δούμε να παίζουν ζωντανά. Δύο από τις πιο οπαδικές εταιρείες συναυλιών της χώρας, δυο εταιρείες που ανά καιρούς μας έχουν προσφέρει στιγμές χαράς και ηδονής με όσους φέρνουν στην Ελλαδίτσα μας, η Krisis Productions και η 3 Shades of Black, εκπλήρωσαν ένα ακόμα συναυλιακό απωθημένο. Στην περίπτωση της Θεσσαλονίκης, τα πράγματα ήταν αρκετά απλά. Arcturus στις 22:00 το βράδυ. Χωρίς support acts. Μπαμ και κάτω. Και όντως έτσι ήταν. Χωρίς ιδιαίτερες καθυστερήσεις, η πεντάδα ανέβηκε στη σκηνή και χωρίς μπλιμπλίκια, μας παρουσίασε ένα ποτ πουρί των καλύτερων κομματιών των Arcturus. Είναι ανώφελο να επικεντρωθεί κανείς στην απόδοση των Arcturus για τόσο προφανείς λόγους. Άψογοι σε όλα τους. Αυτό που κέρδισε το κοινό, το οποίο δεν σταμάτησε να σιγοντάρει και να ακολουθεί τους Arcturus τραγουδώντας συνεχώς τους στίχους τους, ήταν κατ’ εμέ η θεατρικότητα του ICS Vortex. Μπορεί να καθόταν απλά σε ένα σκαμπό και να μην μετακινούνταν πολύ, μπορεί να ήταν και λίγο μπαουλάκι από τα ξύδια, παρόλα αυτά, είναι μαγική η ικανότητά του να μεταχειρίζεται τόσο εύκολα και τόσο πολύπλοκα τη φωνή του. Είναι πραγματικά αξιοθαύμαστη η ευκολία που επιδεικνύει στο να μεταβαίνει από τις ακραίες μπλάκ κραυγές στις βαθιές καθαρές εκρήξεις του και από τα οπερατικά υψηλά στα οπερατικά πάλι χαμηλά του. Έπιασα πολλές φορές τον εαυτό μου να σκαλώνει και να χαζεύω θαρρείς και έχω πιει ένα Σκάνια Μαλαματίνες. Θα νομίζει ο άνθρωπος ότι τον μάτιαξα κιόλας. Κάπου εδώ βέβαια να πω, πως κάτι δεν μου κολλούσε. Κάτι με απέτρεπε από το να χαρώ πλήρως το live. Το λέγανε κι άλλοι, ότι κάτι δεν πάει καλά. Μέσα μου κατέληξα στο ότι μπορεί να μου την βίδωσε ο χαβαλεδιάρικος χαρακτήρας που έδωσαν στην εμφάνισή τους. Οκ, όλοι ξέρουμε ότι Βόρτεξ είναι διασυρμός, ο τύπος που θες να βγαίνεις κάθε Σάββατο για μπύρες γιατί ξεκάθαρα θα είστε μια κλήση πριν το αυτόφωρο. Καλό το ροκεντρόλ, καλό το πιώμα, αλλά δε ξέρω, μου την έδωσε λίγο. Μπορεί να μεγαλώνω και να γίνομαι περίεργη (?). Από την άλλη, το λέγανε κι άλλοι, ότι οι Arcturus μπορούσαν να είναι και καλύτεροι. Εγώ περίμενα να τα ισοπεδώσουν όλα, ειδικά κρίνοντας και από τις απόψεις όσων τους είδαν στην Αθήνα το προηγούμενο βράδυ. Ειλικρινά δε ξέρω. Περίμενα το 100%, έμεινα με το 85%. Τέλος πάντων, ας μην βουλιάζω σ’ αυτό. Κάτι άλλο που με έκανε εντύπωση ήταν ο κόσμος. Πληθυσμιακά από άποψη αριθμών αλλά και γιατί βλέπαμε κόσμο που δεν έχουμε ξαναδεί. Σε μια πόλη σαν την Θεσσαλονίκη, τόσα χρόνια συναυλίες, ε τους θυμάσαι τους περισσότερους. Πόσοι ακραίοι να είμαστε πια; Κι όμως, χαμός. Και δεν το λέω κακότροπα, ίσα ίσα, ο κόσμος ήρθε και στήριξε έμπρακτα ένα λάιβ γεμίζοντας ασφυκτικά σχεδόν το Eightball. Άσχετα με το ποιος είναι και τί κάνει και τί μουσική ακούει, είναι χαρά μας να βλέπουμε ότι υπάρχει τόσος κόσμος που επέλεξε να γεμίσει το βράδυ του με τους Arcturus. Εύχομαι από καρδιάς να συνεχίσει να συμβαίνει. Και για να προλάβω τους λεζάντες που θα πουν «έξω οι φλώροι απ’ το μέταλ μας» και «έλα τώρα, ποιοι είναι όλοι αυτοί» και «δεν είναι τρου αυτοί που ήρθαν, άμα ήταν θα τους ξέρουμε», σας έχω νέα. Οι απουσίες κρατήθηκαν. Τα λέγαμε. Για να κλείσω και να μην μακρυγορώ, αντικειμενικά, ήταν ένα από τα πιο ‘σωστά’ lives (απόδοση / οργάνωση / ήχος / σετλιστ) και σίγουρα μια εμφάνιση που θα έχουμε να την διηγούμαστε στα παιδιά μας, αφού – μεταξύ μας τώρα – δεν νομίζω να μπορέσουμε να τους ξαναδούμε στην χώρα μας. Ευχαριστούμε!
Με μια μικρή επιφύλαξη το σετ τους: Evacuation Code Deciphered, Nightmare Heaven, Hibernation Sickness Complete, Painting My Horror, Crashland, The Chaos Path, Shipwrecked Frontier Pioneer, The Arcturian Sign, Nocturnal Vision Revisited, Du Nordavind, Game Over, Master Of Disguise, Alone, Deamonpainter, To Thou Who Dwellest In The Night, Angst
