Ελληνικά
Last Updated on 08:54 AM by Giorgos Tsekas
Μια αναμονή εννέα χρόνων έφτασε στο τέλος της το βράδυ της Κυριακής. Ήταν 23 Ιουνίου του 2014 όταν οι Ghost εμφανίστηκαν τελευταία φορά στην Ελλάδα, στα πλαίσια του Heavy By the Sea Festival, έχοντας μόλις σαρώσει το χώρο με το πρωτοποριακό “Infestissumam”. Πλέον, εν έτει 2023, η μπάντα του Tobias Forge όχι μόνο έχει αναδειχθεί σε ένα από τα καλύτερα act της εποχής μας, αλλά έχει δει πολλές γενιές νέων οπαδών στο πέρασμά της. Πέντε δίσκοι και κάμποσα ΕΡ μέχρι σήμερα είναι αρκετά έτσι ώστε οι Ghost να δημιουργήσουν ιστορία. Με αυτό τον τρόπο, επιτέλους το σωτήριον έτος 2023 πήραν το καταπληκτικό σόου του “Imperatour” και ήρθαν στην Αθήνα στα πλαίσια του Athens Rocks Festival στο ΟΑΚΑ.
Πρώτοι στη σκηνή με αρκετή ζέστη μεν, χωρίς καυτό ήλιο δε, ήταν οι δικοί μας Typhus. Παλιές καραβάνες στο χώρο του thrash στα 10′s με το όνομα Nuclear Terror, το 2019 επέστρεψαν ανανεωμένοι, με νέο όνομα και έναν φοβερό δίσκο που κυκλοφόρησε το 2020 με τίτλο “Mass Produced Perfection”. Μπορεί να μην είναι μπάντα που βλέπουμε συχνά στα venue της πόλης, σίγουρα όμως είναι από τις σπάνιες φορές που μπορούμε να πούμε πως το opening/local act σε μια μεγάλη διοργάνωση ταίριαζε απίστευτα με το υπόλοιπο billing. Για περίπου 30 λεπτά, οι Typhus μας κράτησαν συντροφιά, με το heavy metal τους που διέπεται από speed περάσματα (οι thrash επιρροές δεν άφησαν ποτέ τους Αθηναίους) και έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό.
Λες και ήταν προγραμματισμένο, σιγά σιγά ο ήλιος εξαφανίζεται, και στη σκηνή περνάνε οι θρύλοι του doom, Candlemass. Πως αλλάζουν οι καιροί έτσι! Πόσοι άνθρωποι από τους παρευρισκομένους ήταν εκείνη τη βραδιά στο Fuzz το φθινόπωρο του 2011 που οι Ghost ήταν το opening act των Candlemass, και πως άραγε τους φάνηκε η σειρά στο billing του Athens Rocks; Το “Epicus Doomicus Metallicus” στη σέντρα, ο ουρανός έδινε τη δική του παράσταση με τα σύννεφα, τον αέρα και τη μαυρίλα και το σκηνικό ήταν καθαρά ειδυλλιακό και οπαδικό για αυτό που βλέπαμε. Για μια ώρα οι Candlemass παίξανε αγαπητά έπη από τη δισκογραφία τους, “Mirror Mirror”, “Crystal Ball”, “The Well Of Souls”, “Bewitched” με επικό (see what I did there?) κλείσιμο με το “Solitude”. Δικαίως άρχοντες του doom metal, κάτι που δεν μπορεί να τους αφαιρέσει κανείς.
Επόμενοι οι δικοί μας αγαπημένοι Rotting Christ. Παρότι δεν θα πάψει ποτέ να είναι ένα φανταστικό act που πάντα θα το υποδέχεται το ελληνικό κοινό με την ίδια αγάπη και ζεστασία, στην προκειμένη περίπτωση ομολογουμένως περιμέναμε κάτι άλλο, μέχρι να σκάσει η ανακοίνωση μερικές μέρες πριν. Μπορεί η διασκέδαση να είναι εγγύηση στο set τους (και στις δικές μου προσωπικά αγαπημένες μπάντες), ωστόσο από την κυκλοφορία του “Heretics” μέχρι και σήμερα, τους έχουμε δει πάνω από πέντε φορές, με ελάχιστες διαφορές στο setlist. Tα σόου τους επί ελληνικού εδάφους έχουν αραιώσει μεν, αλλά δείχνουν πως πάντα κερδίζουν έδαφος ακόμα και ανάμεσα σε άλλα μεγαθήρια του εξωτερικού. Απίστευτη η ενέργειά τους όπως πάντα, δεν λέω, απλά θα ήταν μεγαλύτερη η χαρά μας αν βλέπαμε κάτι διαφορετικό αυτή τη φορά στο συγκεκριμένο slot.
Η ώρα πάει 21:30 και οι καρδιές όλου του ΟΑΚΑ τρεμοπαίζανε και το ένιωθες από χιλιόμετρα. Με τις πρώτες νότες του “Kaisarion” έγινε το έλα να δεις και οι Ghost επιτέλους βρέθηκαν στη σκηνή, με ένα σχεδόν ονειρικό setlist, αφήνοντας πίσω προκαταλήψεις σχετικά με τον παλιό και τον νέο τους ήχο. Στο επίκεντρο το θεαματικό “Impera” που σάρωσε τα πάντα το 2022, μεταξύ παλαιότερων αγαπημένων. “Ritual”, “Year Zero” μαζί με ένα best of του εξίσου αγαπητού “Prequelle” (Faith, Rats, Miasma). Ήθελα παραπάνω Opus Eponymous και Infestissumam; Ήθελα. Θα παραπονεθώ για το setlist; Σε καμία περίπτωση. Ακούσαμε όλα τα κομμάτια που περιμέναμε, μαζί με ένα απρόσμενο “Respite of the Spitalfields”, ενώ ο Tobias έκλεψε όλα τα βλέμματα πάνω του. Τόσο με τις γρήγορες εναλλαγές στα κοστούμια που συμβόλιζαν ένα διαφορετικό era των Ghost, όσο για την ενέργεια και την ταπεινότητά του. Δεν δίσταζε να τρολάρει το κοινό, να μιλήσει για τις μπάντες που έπαιξαν προηγουμένως και να ευχαριστήσει τους πάντες για την εξαιρετική ομολογουμένως διοργάνωση του Athens Rocks, με υπόσχεση να επιστρέψουν ξανά. Ο ήχος πραγματικά κρυστάλλινος, η απόκλιση από το πρόγραμμα μηδαμινή και η έξοδος από το συναυλιακό χώρο παιχνιδάκι, δεδομένου ότι το festival μέτρησε 8000+ κόσμο με γυμνό μάτι. Όλα άψογα.
Ίσως βιάζομαι λίγο, αλλά θεωρώ πως όχι μόνο θα μιλάμε για καιρό για αυτό που ζήσαμε, αλλά πως το φετινό καλοκαίρι κάπως έτσι σφραγίστηκε συναυλιακά.
