Ελληνικά
Last Updated on 07:12 PM by Giorgos Tsekas
Η Παρασκευή που μόλις μας πέρασε, θα μπορούσε να ανταγωνιστεί σε καύλα και συναίσθημα μόνο κάποιο απόγευμα Κυριακής στο γήπεδο της αρεσκείας σου και τρίμπαλο σε αντίπαλο. Ή τον πατσά το ξημέρωμα που σε αγκαλιάζει για να γιάνει τις πληγές σου. Διαλέγετε και παίρνετε.
Βρισκόμαστε στο Eighball και η βραδιά ανοίγει με τους Necrochakal εξ Αθηνών, οι οποίοι επέστρεψαν έξι χρόνια μετά την τελευταία τους -αν δεν κάνω λάθος- εμφάνιση στη Θεσσαλονίκη (τότε, για το Baptized In Blood Fest). Εν μέρει, αναμενόμενα πράγματα, ό,τι ακριβώς θέλαμε και ό,τι ακριβώς είχαμε στο νου μας. Μια λυσσαλέα ηχητική βία που ακολουθεί το τρίπτυχο: μέταλ – σούτια – τάφος. Πολλά από τα κομμάτια που μας παρουσίασαν έρχονται από την μέχρι τώρα πορεία τους και κυρίως από το 2014 και μετά. Από την άλλη, τους είδαμε ελαφρώς ανανεωμένους, προσφέροντάς μας κομμάτια των τελευταίων ετών, ενώ μας άνοιξαν την όρεξη για τον επόμενό τους δίσκο, παίζοντας τρία νέα τραγούδια. Γενικότερα, οι Necrochakal είναι από τις μπάντες που χαίρεσαι να βλέπεις, γιατί πάρα την βλασφημία που τους περικυκλώνει, σε ξεσηκώνουν πολύ εύκολα. Συνεπώς, άκρως πετυχημένη επιλογή για την συγκεκριμένη βραδιά.
Demonic Invasion To Gethsemane (unreleased), Thorns Upon The Head of The Carrion, Praise The Crucifix, Heir To Desecration, Summoning The Legions, Scapegoat Crucifixion, Baphomet Deathcode (unreleased), Ageless Lord, Satan’s Rebirth, Sons of Loss… Judas Goat, Necromancer of Golgotha (unreleased)
Η συνέχεια μας επιφύλασσε τους Βολιώτες Convicted. Μεγάλη έκπληξη (με την καλή έννοια). Είναι αυτό που λένε καμιά φορά «ο παλιός είν’ αλλιώς», παρά το γεγονός ότι μεσολάβησαν κάποια χρόνια κατά τα οποία ήταν ανενεργοί. Αυτό που βίωσα και είδα ήταν σαν να άνοιξε μια σκουληκότρυπα και να με πέταξε πάνω από μια δεκαετία πίσω, χρόνια που τα ζούσα τίγκα στο Thrash. Όχι ότι τώρα είμαστε καλύτερα κουμάσια, αλλά οκ, ηρεμήσαμε λίγο. Οι Convicted είναι μια υπέροχη friendly violent fun κατάσταση, με την old-school-ίλα να αναβλύζει από κάθε πόρο. Σωστό, οριακά νοσταλγικό, παραδοσιακό Thrash πολλών οκτανίων.
Sanitized, Objection, Inside of Me, Chasing My Tail, Merciless, Total Termination, Human Barcode, Code Red, Copkiller, Fuck Off and Die
Η έλευση των Bewitched ήταν από τις πιο οπαδικές κινήσεις που έχω δει ποτέ στο ακραίο metal. Ακόμα πιο οπαδική η κίνηση να αφήσουν στους Θεσσαλονικείς που είχαν δει Bewitched στην Αθήνα την Άνοιξη να τους ξαναδούν άνευ εισιτηρίου. Απ’ τις πιο κοχονάτες στιγμές, άνετα κατούρησαν το 90% των promoter στην Ελλάδα. Πάμε στα συναυλιακά τώρα. Είχα αρκετό «άγχος» για το πως θα έβλεπα τους Bewitched, αν θα ανταποκρίνονταν στις προσδοκίες, θα είχαν καλό ήχο, θα ήταν ορεξάτοι και άλλα πολλά. Με καθησύχασαν, ευτυχώς, αγαπημένοι μου άνθρωποι που τραβήχτηκαν από Αθήνα για να τους ξαναδούν, οπότε πήρα μια ανάσα. Ε, μέχρι που βγήκαν. Μετά ούτε ανάσες ούτε τίποτα. Ασάλιωτα, αδιάκοπα, αδιαφιλονίκητα. Βγήκαν, τα πήραν όλα σβάρνα και έφυγαν. Καλά, οκ, δεν έφυγαν, πίναμε μπίρες μετά το λάιβ στον πάνω όροφο του Eightball, αλλά το ρεζουμέ ήταν αυτό. Δεν ξέρω αν έχει νόημα να αναλύσω τί έπαιξαν (άλλωστε το υλικό εξαρχής γνωρίζαμε ότι θα είναι από τους δύο πρώτους δίσκους) ή να μιλήσω για την απόδοσή τους, θα ήταν αστείο. Αυτό που ξέρω είναι ότι αυτή τη συναυλία ήταν δώρο για όσους παραβρέθηκαν το βράδυ της Παρασκευής στα Λαδάδικα, γιατί το πιο πιθανό είναι να μην επαναληφθεί ποτέ. Τουλάχιστον, ας μας μείνει η ανάμνηση.
Υ.Γ. Πιθανώς το μοναδικό μείον της βραδιάς ήταν η έλλειψη μικρότερων ηλικιών. Πιστεύω πως ηλικιακά ήμασταν όλοι άνω των 30, πράγμα που σε βάζει σε σκέψεις και μάλιστα πολλές.
