Ελληνικά
Οι Borknagar ήταν απωθημένο και καημός πολλών. Η ζωντανή τους εμφάνιση αποτελούσε στόχο στη λίστα «ας τους δω κι ας μείνω κουφός», συνεπώς από το Eightball το βράδυ του περασμένου Σαββάτου ανέδυε μια οσμή ενός ισχυρού κοκτέιλ μιας δόσης ανυπομονησίας και μιας δόσης κανονικότητας για την πόλη της Θεσσαλονίκης. Άλλωστε, επρόκειτο να εμφανιστούν για πρώτη φορά στην Ελλάδα, οπότε από μόνο του σαν γεγονός σου δημιουργεί υψηλές προσδοκίες.
Και πράγματι, από την πρώτη στιγμή που πάτησαν το σανίδι οι Νορβηγοί, το κοινό ήταν εκεί και τους συνόδευε τραγουδώντας, χειροκροτώντας ή «χορεύοντας» στους ρυθμούς τους. Ευδιάθετοι οι Borknagar, φάνηκε πως είχαν σαν και εμάς την ανάγκη να παίξουν ζωντανά, αφού είχαν την κατάλληλη ισορροπία ανάμεσα σε κέφι και απόδοση. Κάτι όμως έλειπε. Ξέρετε, στις συναυλίες σημαντικός παράγοντας επιτυχίας είναι και το vibe του κοινού. Έλειπε εκείνη η ένταση, η έκρηξη αδρεναλίνης. Όσο οδεύαμε προς το τέλος, τόσο πιο διαδικαστικό χαρακτήρα είχε η πορεία της βραδιάς.
Και μη με παρεξηγείτε, δεν έχει να κάνει με την οργάνωση της Krisis Productions που βγαίνει πάντα ασπροπρόσωπη ικανοποιώντας τις χρόνιες ορέξεις μας, ούτε με το μαγαζί που μας / τους φιλοξένησε, ούτε με τα στελέχη που στήριξαν την προσπάθεια αυτή, ούτε τους ίδιους τους Borknagar που ήταν σε πολύ καλό φεγγάρι και φόρμα. Είχε να κάνει αποκλειστικά και μόνο με τον άνθρωπο που είχαν οι Borknagar μαζί τους ως ηχολήπτη. Δυστυχώς, αποδείχτηκε μικρότερος των περιστάσεων και κατάφερε με την μετριότητά του να μας απογυμνώσει από κάθε ενθουσιασμό (πέραν αυτού που επικράτησε στην αρχή). Ήταν φορές που δεν καταλαβαίναμε τί ακούμε, φορές που δεν ξέραμε ποιο κομμάτι παίζει, φορές που η φωνή του Vortex θα αποτελούσε υπόθεση αναζήτησης στο «Φως στο Τούνελ».
Στεναχωριέμαι πολύ που τα γράφω, γιατί ειλικρινά δεν ήθελα να ανοίξει με γλυκόπικρη γεύση η φθινοπωρινή σεζόν, ούτε και να απογοητευθούν τα παιδιά της Krisis που έκαναν ό,τι περνά από το χέρι τους για να βγάλουν αυτό το live, περνώντας από χίλια κύματα και δυσκολίες. Δεν ξέρω, μπορεί να είμαι περίεργη, μπορεί να είμαι υπερβολική, έπρεπε όμως να καταγράψω όσα είχα στο μυαλό μου.
Στα θετικά της βραδιάς, να προσθέσω την εμφάνιση των φρέσκων παλικαριών από την Κοζάνη, με το όνομα Infernal Storm, οι οποίοι έφεραν μαζί τους μια καλοδεχούμενη παγωνιά μέσα στον καύσωνα των ημερών. Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα προ της συναυλίας άλλη επαφή με το συγκρότημα, ωστόσο μικρή σημασία αυτό έχει, μιας και κατάφεραν μέσα από το set τους να μας φτιάξουν την διάθεση και να δηλώσουν τρανταχτή παρουσία στα δρώμενα της χώρας, ειδικά στο Black Metal. Είναι πραγματικά αναζωογονητικό να βλέπεις νεαρά παιδιά να γουστάρουν την μουσική που παίζουν και ουσιαστικά να επαναφέρουν τις ελπίδες σου για νέο κύμα Black στη ζωή μας. Εύγε, παίδες, το μέλλον σας ανήκει!
